Μα πού τις βρίσκουν τις… κοτρόνες του κέρλινγκ;

Αν έτυχε ποτέ να παρακολουθήσετε, έστω και από… σπόντα (πάνω στο ζάπινγκ, δηλαδή), για λίγα δευτερόλεπτα, κέρλινγκ, τότε, όχι πιθανότατα, αλλά σίγουρα, θα σας δημιουργήθηκαν πολλές απορίες.

Άντε να καταλάβεις πώς παίζεται!

Ένας σπρώχνει, γλιστρώντας με το γόνατο, μια μεγάλη πέτρα και όταν την αφήνει, δύο συμπαίκτες του τη… συνοδεύουν για καμιά 50αριά μέτρα, ξύνοντας τον πάγο με κάτι… σκούπες, για να χτυπήσει μία άλλη πέτρα, που λίγη ώρα νωρίτερα είχε στείλει η αντίπαλη ομάδα σε ένα κυκλικό πλαίσιο.

Τρέχα γύρευε, θα πείτε και -ίσως- έχετε δίκιο.

Γράφει ο Νίκος Ράλλης



Το σπορ είναι παντελώς άγνωστο στην Ελλάδα (όπως όσα έχουν σχέση με… πάγο στη χώρα μας) και αν δεν υπήρχε το σίριαλ του Γιώργου Καπουτζίδη, «Εθνική Ελλάδας», μάλλον οι περισσότεροι ούτε που θα το είχατε/είχαμε ακούσει ποτέ.

Και όμως. Δεν είναι και τόσο χάλι μαύρο πια. Και, τουλάχιστον, δεν χρειάζεται να το συμπεριλαμβάνουμε, πλέον, στην κατηγορία των γραφικών αθλημάτων… ειδικά όταν υπάρχει και το σκουός!

Λίγο να ασχοληθείτε, ειδικά τώρα, που είναι περίοδος Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων, θα δείτε πως το κέρλινγκ δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαίνεται, καθώς απαιτεί πολλές δεξιότητες και εξαιρετική τακτική-στρατηγική.



Ακόμη και να μην το… αγαπήσετε δηλαδή, θα καταλάβετε, πιθανότατα, γιατί σε άλλες χώρες έχει φανατικούς θαυμαστές -και γιατί το λένε «σκάκι πάνω σε πάγο». Όπως στον Καναδά, για παράδειγμα, που είναι το τρίτο πιο διάσημο σπορ, πίσω μόνο από το χόκεϊ και το αμερικανικό ποδόσφαιρο!

Πάμε τώρα ξανά στο θέμα των αποριών. Τους κανονισμούς θα τους εξηγήσουμε άλλη φορά, να έχουμε μέρες μπροστά μας…

Μερικές από τις πιο συνηθισμένες έχουν να κάνουν με την πέτρα. Από τι είναι φτιαγμένη, πόσο ζυγίζει και, κυρίως, πού τη βρίσκουν οι ομάδες.

Η πέτρα, λοιπόν, είναι από γρανίτη και ζυγίζει 17-20 κιλά. Δεν μιλάμε για πέτρα δηλαδή, αλλά για… κοτρόνα! Και εδώ αρχίζει η φοβερή ιστορία της «καταγωγής» της… μπάλας του κέρλινγκ.

Η πέτρα δεν είναι φτιαγμένη από όποιον και όποιον γρανίτη. Επειδή, ακριβώς, βασικός στόχος του παιχνιδιού είναι να χτυπήσεις την πέτρα του αντιπάλου, βγάζοντάς την από το κυκλικό πλαίσιο και τοποθετώντας σε αυτό τη δικιά σου (πιο απλή εξήγηση δεν υπήρχε…), προκειμένου να σκοράρεις, από τις συγκρούσεις, αν ήταν φτιαγμένες από απλό γρανίτη, δεν θα έμενε… πέτρα για πέτρα! Απλά, θα έσπαγαν.

Εκτός αν ήταν από τον -μοναδικό- γρανίτη του Ailsa Craig!



Έχοντας την τιμή να θεωρείται πατρίδα του κέρλινγκ, «εφευρίσκοντας» το σπορ πριν από 400 χρόνια, η Σκωτία έχει και το… ιερό καθήκον να κατασκευάζει σχεδόν ΟΛΕΣ τις πέτρες που χρησιμοποιούν ΟΛΕΣ οι ομάδες του πλανήτη! Βασικά, δεν έχει και άλλη επιλογή, αφού ο γρανίτης που υπάρχει σε αφθονία στο Ailsa Craig, μία… θριλεριάρικη, ακατοίκητη βραχονησίδα, 10 ναυτικά μίλια δυτικά του Κόλπου του Κλάιντ, την «αναγκάζει» να είναι η Νο. 1 χώρα εξαγωγής της περίεργης πέτρας του κέρλινγκ!

Το νησί Ailsa Craig, λοιπόν, που βρίσκεται στη μέση μεταξύ Γλασκώβης και Μπέλφαστ, είναι ο μεγαλύτερος προμηθευτής στον κόσμο ενός σπάνιου τύπου μικρο-γρανίτη (γνωστός ως "Ailsite"), με εξαιρετικά λεπτόκοκκη, ορυκτή δομή, απαλλαγμένη από χαλαζία, ιδανική για τις πέτρες του εκ των αγαπημένων σπορ (και) των συμπαθών Σκώτων. Πάνω από τα 2/3 από όλες τις πέτρες του κέρλινγκ προέρχονται από αυτό, το μικροσκοπικό ηφαιστειακό νησάκι. Το άλλο σημείο παραγωγής είναι το λατομείο Trefor Granite, στην Ουαλία.

Κέρλινγκ στο Τορόντο το 1909


Υπάρχουν, μάλιστα, δύο τύποι γρανίτη στο Ailsa Craig: Ο Blue Hone και ο Common Green. Ο πρώτος απορροφά πολύ λιγότερο νερό (σημαντικό, όταν γλιστράει η πέτρα στον πάγο) και εμποδίζει, παράλληλα, τη δράση της κατάψυξης του νερού από τη διαβρωτική πέτρα. Ο δεύτερος είναι μικρότερης ποιότητας από τον Blue Hone, αλλά και οι δύο είναι εξαιρετικά ανθεκτικοί.

Μια πέτρα φτιαγμένη από τον γρανίτη του Ailsa Craig έχει μέση διάρκεια «ζωής» από 20 έως 30 χρόνια, ενώ πολλές αντέχουν περισσότερο. Υπάρχουν πέτρες, σήμερα, που μπορεί να έχουν… περάσει τον μισό αιώνα από τη συλλογή και λάξευσή τους!



Η εξόρυξη, πάντως, είναι, πλέον, περιορισμένη, αφού το νησί φιλοξενεί αρκετά, σπάνια πουλιά στα βραχώδη εδάφη του. Κάθε λίγα χρόνια, ωστόσο, επιτρέπεται στη σχετική εταιρεία να επιστρέψει στο Ailsa Craig, για να συλλέξει πέτρες. Η τελευταία συγκομιδή του εν λόγω γρανίτη έγινε το 2013, μετά από παύση 11 ετών. Και η εταιρεία λέγεται ότι συνέλεξε 2.000 τόνους πέτρας, επαρκείς για να καλύψουν τις παραγγελίες μέχρι το 2020, τουλάχιστον!

Αυτό σημαίνει, όμως, ότι μέχρι τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, το 2022, θα χρειαστεί να ξαναπάνε…