Λίβερπουλ-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ: Τελικά γιατί μισιούνται τόσο πολύ;

Το καταλαβαίνεις ότι δεν πρόκειται για μια απλή αναμέτρηση, για ένα απλό ντέρμπι κορυφής μεταξύ των δύο ομάδων που μοιράζονται 39 τίτλους στο κορυφαίο -κατά γενική ομολογία- πρωτάθλημα του πλανήτη. Ακόμα και επί εποχής κορωνοϊού, η ατμόσφαιρα στο κεκλεισμένων των θυρών γήπεδο που θα φιλοξενεί το συναπάντημά τους, δεν θα είναι ποτέ «άχρωμη».

Υπάρχουν πολλές αιτίες, οι οποίες συντέλεσαν στο να χαρακτηρίζεται από μίσος η σχέση των Λίβερπουλ και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, των δύο μεγάλων δυνάμεων του αγγλικού ποδοσφαίρου. Κι όμως η αντιπαλότητά τους δεν έγκειται σε μια απλή καταμέτρηση τροπαίων.

Η ίδια η ιστορία των δύο πόλεων, τα τραγικά δυστυχήματα που έχουν συμβεί σε αμφότερους τους συλλόγους και τα απάνθρωπα «πικαρίσματα» των οπαδών τους, οι «χρυσές» εποχές και τα πρόσωπα που τις δημιούργησαν, ακόμα και η… μουσική παιδεία σκιαγραφούν το προφίλ μίας από τις σπουδαιότερες αντιπαλότητες του πλανήτη.

Το sport-fm.gr συγκέντρωσε τις πέντε σημαντικότερες και σας βάζει στο κλίμα του -μετά από χρόνια- ντέρμπι κορυφής της Premier League, λίγες ώρες πριν την έναρξη αυτού.

Βιομηχανικοί ανταγωνισμοί

Στα μέσα προς τα τέλη του 19ου αιώνα, το Λίβερπουλ -κομμάτι τότε της κομητείας του Λάνκασιρ- αποτελούσε ένα από τα πλέον σημαντικά λιμάνια, καθώς και βασικό διεθνές εμπορικό κέντρο. Ήταν το κέντρο του εμπορίου στη Βορειοδυτική Αγγλία, όντας «ζωτικό» γρανάζι για το σύνολο της βρετανικής οικονομίας.

Ωστόσο, η άνευ προηγουμένου ανάπτυξη του Μάντσεστερ μέσα στις επόμενες δεκαετίες -λόγω και της Βιομηχανικής Επανάστασης-, τροποποίησε άρδην την έως τότε κατάσταση. Η περιοχή στηρίχτηκε στην αναπτυσσόμενη βιομηχανία κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων, κάτι που προκάλεσε ριζική αλλαγή στο οικονομικό της στάτους, ρίχνοντας σιγά-σιγά σε δεύτερη μοίρα το Λίβερπουλ. Μια ανάπτυξη, η οποία προσέδωσε το 1853 στο Μάντσεστερ το καθεστώς της πόλης (city).

Όπως είναι λογικό, σύντομα ορδές Άγγλων έσπευσαν, προκειμένου να βρουν εργασία στον… αναπτυσσόμενο -όπως ήλπιζαν- οικονομικό παράδεισο. Μάλιστα, η μεγιστοποίηση της ζημιάς της ναυτιλιακής βιομηχανίας για το Λίβερπουλ συνδυάστηκε με την ολοκλήρωση (το 1894) του καναλιού της αντίπαλης -για τα καλά πλέον- περιοχής. Γεγονός, το οποίο και τερμάτισε την αγαστή, έως τότε, συνεργασία των πόλεων, καθώς το Μάντσεστερ κατάφερε να απεμπλακεί από τους υψηλούς φόρους που έπρεπε να πληρώνει για τη μεταφορά των αγαθών του.



Εποχές δυναστείας

Αμφότερες έχουν βάλει την υπογραφή τους με… ανεξίτηλο ποδοσφαιρικό μελάνι σε δύο μεγάλες χρονικές περιόδους. Δημιουργώντας ανά την υφήλιο γενιές φιλάθλων, οι οποίοι τις έζησαν είτε δια ζώσης είτε δια -ασπρόμαυρης ή έγχρωμης- τηλεόρασης.

Η ομάδα του Μέρσεϊσαϊντ κατέκτησε συνολικά τα έντεκα από τα 19 της πρωταθλήματα -καθώς και τέσσερα ευρωπαϊκά τρόπαια- μεταξύ του 1973 και 1990. Με την αντίστοιχη του Μάνστεστερ, της οποίας της χαμογέλασε η τύχη με την έλευση στο «τιμόνι» της το 1986 του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον- να λαμβάνει τη σκυτάλη και να τρέχει ένα επί μέρους… σκορ 13/21 πρωταθλημάτων (από τα 20 που έχει σηκώσει) -και δύο Champions League μεταξύ άλλων- από το 1993 μέχρι και το 2013. Όταν και έπεσαν οι τίτλοι τέλους στη «χρυσή» περίοδο του κορυφαίου της προπονητή.





Οι «μάχες» για το ποια περίοδος ήταν πιο… χρυσή, ποια ομάδα έθελξε με το ποδόσφαιρό της και τα κατορθώματά της, ποια ήταν εκείνη που τύχαινε ή όχι της διαιτητικής εύνοιας, δίνουν και παίρνουν. Κυρίως τις τελευταίες δεκαετίες, αφού στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα η κόντρα σε αγωνιστικό επίπεδο δεν είχε αρχίσει να φουντώνει ακόμα.

Αλησμόνητο παραμένει το πικάρισμα των φίλων της Γιουνάιτεντ το 2009, όταν με πανό που έγραφε «Μας είπατε να έρθουμε όταν κερδίσουμε 18 (πρωταθλήματα). Επιστρέψαμε», απάντησαν σε εκείνο που είχαν σηκώσει οι αντίστοιχοι της Λίβερπουλ το 1994. «Αντίο Καντονά και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ελάτε ξανά όταν θα έχετε 18», είχαν αναφέρει οι φίλοι των «κόκκινων», οι οποίοι μόλις μάθαιναν από πρώτο χέρι το γνωστό ρητό περί… εκδίκησης και κρύου πιάτου.



Η ύβρις

Δυστυχώς, πέρα από περιόδους δόξας, κατακτήσεων και διακρίσεων, υπάρχουν και τραγικά συμβάντα που ομοιάζουν στα δύο κλαμπ. Από τη μία, η συντριβή του αεροπλάνου (6/2/1958), το οποίο μετάφερε πίσω στην Αγγλία την αποστολή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (ύστερα από το 3-3 επί του Ερυθρού Αστέρα και την πρόκρισή της στα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών). Mε τραγικό αποτέλεσμα την απώλεια ζωής των 23 από τους 43 επιβαίνοντες.



Από την άλλη, οι 39 νεκροί στον 30ο τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών ανάμεσα σε Λίβερπουλ και Γιουβέντους στο «Χέιζελ» (29/5/1985). Αλλά και η μεγαλύτερη αθλητική τραγωδία στην ιστορία της Μεγάλης Βρετανίας, η ποδοπάτηση μέχρι θανάτου 96 φιλάθλων κατά τη διάρκεια του ημιτελικού Λίβερπουλ-Νότιγχαμ Φόρεστ στο Χίλσμπορο για το Κύπελλο Αγγλίας (15/4/1989).



Κι αν αναρωτιέται κάποιος αν η ύβρις των νεκρών αποτελεί μονάχα -ευτυχώς σε επίπεδο ελάχιστης μειονότητας- ελληνικό φαινόμενο, η απάντηση είναι «όχι». Ιδίως κατά τις δεκαετίες των δύο πρώτων τραγικών συμβάντων, λάμβαναν χώρα απάνθρωπα «πικαρίσματα» από μερίδες χούλιγκανς των δύο ομάδων. Τα οποία, βέβαια, μειώθηκαν σε τεράστιο βαθμό, ύστερα από τα γεγονότα του Χίλσμπορο.

Οι προπονητές

Κι αν είχαν κατά διαστήματα τεράστιους τεχνικούς τα δύο κλαμπ. Αμφότερα μπορούν να περηφανεύονται ότι καθοδηγήθηκαν από «ιερά τέρατα» των πάγκων. Με τη Λίβερπουλ να επαίρεται για τους Μπιλ Σάνκλι, Μπομπ Πέισλι και Σερ Κένι Νταλγκλίς και τη Μάντσεστερ για τους Σερ Ματ Μπάσμπι και Σερ Άλεξ Φέργκιουσον. Με την κόντρα σε οπαδικό επίπεδο να «φουντώνει» με τη χειροτονία του τελευταίου το 1999.



Μουσική

Κόντρα για τις νότες; Κι όμως. Οι δύο πόλεις «συγκρούστηκαν» και σε αυτόν τον τομέα, εκεί όπου αμφότερες έχουν μεγαλουργήσει και σημαδέψει ολόκληρες γενιές. Από τη μία οι Beatles και Gerry and the Pacemakers. Από την άλλη, οι Stone Roses και Happy Mondays. Η μουσική ενώνει; Όχι πάντα…







Σερ Άλεξ Φέργκιουσον:

«Η πρόκληση για μένα δεν είναι αυτό που συμβαίνει τώρα, η μεγάλη πρόκληση για μένα είναι να κατεβάσω την Λίβερπουλ από τον γ@@@@@νο θρόνο της. Και μπορείτε να το γράψετε αυτό».

Τζορτζ Μπεστ:

«Aν μου έδινες την επιλογή του να βγω στον αγώνα, να περάσω τέσσερις και να χώσω ένα γκολ από τα 25 μέτρα στη Λίβερπουλ ή να πάω στο κρεβάτι με τη Μις Κόσμος, θα ήταν μια πολύ δύσκολη επιλογή. Ευτυχώς τα είχα και τα δύο».

Ράιαν Γκικς:

«Νομίζω ότι πάντα έδειχνα τον δέοντα σεβασμό στη Λίβερπουλ, στην ιστορία τους και στη σπουδαία ομάδα που είχαν. Ωστόσο, επίσης, γνωρίζω ότι είναι η ομάδα που με ευχαριστεί περισσότερο να την κερδίζω».

Τζίμι Κάραχερ:

«Ας το ξεκαθαρίσουμε. Θέλω να χάνει η Γιουνάιτεντ σε κάθε της αγώνα. Ευχαριστιέμαι όταν χάνουν. Είμαι σίγουρος ότι και οι οπαδοί της νιώθουν ακριβώς το ίδιο πράγμα με τη Λίβερπουλ και δεν θα το άλλαζα αυτό».

Μπρένταν Ρότζερς:

«Όταν αναλαμβάνεις τη Λίβερπουλ, γνωρίζεις ότι η θέση προπονητή στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έχει τελειώσει για σένα».

Διαβάστε ακόμα:

Λίβερπουλ-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ: Η μητέρα των μαχών είναι και το πρώτο στημένο ματς στην ιστορία

Άρης-Παναθηναϊκός: Για μια θέση στον «ήλιο»

Σωκράτης Διούδης: Ψάχνει την πρώτη νίκη στο… «πατρικό» του