Σωτήρης Λεοντίου: Από τις ακαδημίες του Παναθηναϊκού σε αυτές του ΠΟ Ψυχικού

Ο προπονητής στις ακαδημίες του Ποδοσφαιρικού Ομίλου Ψυχικού Σωτήρης Λεοντίου, μιλάει στο sport-fm.gr για το νέο κεφάλαιο της ζωής του, τον κόσμο των ακαδημιών και πόσο σημαντικές είναι για την εξέλιξη του ποδοσφαίρου, ενώ παράλληλα αποκαλύπτει πως ξαναβάζει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια για να αγωνιστεί με την ομάδα του Ψυχικού.

Αρκεί μία στιγμή για να σου αλλάξει τη ζωή; Ασφαλώς και αρκεί. Ο θυμόσοφος λαός άλλωστε λέει πως «όσα φέρνει η ώρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος». Πόσο μάλλον όταν αυτό για το οποίο μιλάμε είναι το ποδόσφαιρο. Ένα άθλημα του οποίου ολόκληρη η ροή είναι στιγμές που κάθε μια καθορίζει στο τέλος το αποτέλεσμα ενός αγώνα, δίνοντας «τροφή» στους απανταχού ποδοσφαιρόφιλους για συζήτηση που περιέχει πολλά «αν». Αν γινόταν αυτό και αν γινόταν το άλλο.

Ένα τέτοιο «αν» υπάρχει στο μυαλό όλων όσων ακούν το όνομα Σωτήρης Λεοντίου. Ένα πραγματικά ταλαντούχο παιδί, μιας και παιδί ήταν όταν συνέβη ο σοκαριστικός τραυματισμός του στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, στις 2 Σεπτεμβρίου του 2007. Και παιδί παραμένει. Γεμάτο χαμόγελο, αγάπη και όρεξη για ποδόσφαιρο. Οι άνδρες άλλωστε είναι «αιώνια» παιδιά, που αντί να μεγαλώνουν ωριμάζουν. Αλίμονο αν «σκοτώσουν» το παιδί μέσα τους.

Αυτό το «παιδί» λοιπόν, σε ηλικία 23 ετών, γνώρισε την φρίκη του χειρότερου ποδοσφαιρικού τραυματισμού, μιας και εκτός του σώματος τραυματίζει και το μυαλό, αυτού της ολικής ρήξης χιαστών του γονάτου και όχι μόνο, αφού στο γόνατο του Σωτήρη «ξηλώθηκαν» τα πάντα.

Χάθηκε έτσι η αστερόσκονη που προσφέρει αυτή την ξεχωριστή λάμψη σε μία ποδοσφαιρική καριέρα. Ο Σωτήρης όμως, μαχητής, δεν τα παράτησε. Πάλεψε, αγωνίστηκε και κατάφερε να επιστρέψει, έστω και όχι στο κορυφαίο ποδοσφαιρικό επίπεδο όπως άρμοζε στο πλούσιο ταλέντο του. Παράλληλα πήρε το πτυχίο του από τη σχολή ηλεκτρολόγων, ενώ ως ενεργός και άξιος άνθρωπος, έκανε όνειρα θέτοντας στόχους.

Ένας τέτοιος «στόχος» ήταν να ασχοληθεί από το πόστο του προπονητή με παιδιά, όχι τα μεγάλα «παιδιά» αλλά τα κανονικά, αναλαμβάνοντας προπονητής ακαδημιών. Την ευκαιρία για την πραγμάτωση του ονείρου, του την προσέφερε ο Ποδοσφαιρικός Όμιλος Ψυχικού, οι άνθρωποι του οποίου, με πλάνο, όραμα και αγάπη για τον ξεχωριστό κόσμο του ποδοσφαίρου, έχουν δημιουργήσει ακαδημίες πρότυπο για τα ελληνικά δεδομένα, παρ’ όλο που η ελληνική «πραγματικότητα» βάζει «φρένο» σε μία προσπάθεια που τυγχάνει καθολικής αναγνώρισης.

Κι επειδή ο ΠΟΨ είναι κυρίως μία οικογένεια, χωρίς εισαγωγικά, οι άνθρωποι του συλλόγου πρότειναν στον Σωτήρη να συνδράμει στην προσπάθεια της ανδρικής ομάδας, η οποία αγωνίζεται στην δεύτερη κατηγορία της ΕΠΣ Αθηνών και αυτός, επειδή στην οικογένειά σου δύσκολα μπορείς να αρνηθείς κάτι, δέχτηκε ευχαρίστως. Ποιος όμως είναι ο ΠΟΨ; Ποιοι είναι οι άνθρωποι πίσω από το υγιές οικοδόμημα των ακαδημιών;

Ο Ποδοσφαιρικός Όμιλος Ψυχικού είναι από τα ιστορικότερα σωματεία της Αθήνας. Ιδρύεται το 1926 (όπως καμαρώνουν οι ιθύνοντες του σωματείου έχει αριθμό από την ΕΠΟ 233, ενώ ο ΠΑΟΚ που ιδρύθηκε την ίδια χρονιά έχει 234!) ως ανεξάρτητο σωματείο από πρόσφυγες της Μικράς Ασίας με την ονομασία «Μικρασιατική» και παίρνει την σημερινή του ονομασία το 1948, μετά από την συγχώνευση με την Αθλητική Ένωση Ψυχικού.

Το ίδιο έτος εντάσσεται στην ΕΠΣ Αθηνών και συμμετέχει ως αναγνωρισμένο πλέον σωματείο στα πρωταθλήματά της. Εισέρχεται στην Γ' κατηγορία και τη σεζόν 1950-51 αναδεικνύεται πρωταθλητής κερδίζοντας την άνοδο στην Β' κατηγορία.

Το 1957 ως πρωταθλητής της Β' κατηγορίας προβιβάζεται στην Α2 ενώ το 1961-62 ανέρχεται στην Α1. Το 1965 ήταν μία ιστορική χρονιά καθώς για πρώτη φορά παίρνει την άνοδο στην Α' Αθηνών μαζί με τον Ποσειδώνα, τον Ηρακλή Καλλιθέας, τον Ολυμπιακό Λιοσίων και τον Χαραυγιακό. Αξιέπαινη θεωρείται η προσπάθεια των ποδοσφαιριστών καθώς τελειώνει το πρωτάθλημα χρησιμοποιώντας μόνο 12 παίκτες, γεγονός που οφείλεται στην ατυχή συγχώνευση με τον Κεραυνό Ψυχικού κατά το προηγούμενο έτος. Η συγχώνευση διαλύθηκε εγκαίρως και ο σύλλογος κατόρθωσε την άνοδο σημειώνοντας στους επτά τελευταίους αγώνες του ισάριθμες νίκες!

Αγωνίζεται για χρόνια στην Α' Αθηνών, μία κατηγορία πριν την Β' Εθνική και αρκετές φορές συμπεριλαμβάνεται στα δελτία ΠΡΟ-ΠΟ της εποχής. Τα χρόνια που ακολουθούν ο Π.Ο.Ψ πρωταγωνιστεί και σημειώνει επιτυχίες. Η αναδιάρθρωση των κατηγοριών επηρεάζει και την ομάδα που υποβιβάζεται. Νέο ξεκίνημα και δυναμική επάνοδος στην Πρώτη Κατηγορία στα τέλη του 80'- αρχές του 90,' όταν στην ομάδα αγωνίζονται παίκτες που έγραψαν ιστορία σε τοπικό επίπεδο (όπως οι Μούρτος και Κολέσιας) ή ακόμα και σε εθνικό, όπως ο Τάσος Πάντος που φόρεσε αργότερα για χρόνια την φανέλα του Ολυμπιακού. Η αλλαγή της παλιάς φρουράς συνοδεύτηκε με την απότομη αγωνιστική κάθοδο της ομάδας που με εξαίρεση κάποιες εκλάμψεις δεν κατάφερε να επανέλθει σε υψηλό επίπεδο.



To νέο διοικητικό συμβούλιο που αναλαμβάνει στα τέλη του 2014, θέτει νέες, υγιείς βάσεις, καταρτίζοντας ένα πενταετές πλάνο που περιλαμβάνει την καλύτερη οργάνωση των ακαδημιών, την αύξηση των παιδιών που αγωνίζονται σε αυτή από 30 σε 200 και την άνοδο της ομάδας στην πρώτη κατηγορία. Δύο μόλις χρόνια μετά, ο στόχος που αφορά τις ακαδημίες έχει επιτευχθεί πανηγυρικά με περισσότερα από 200 παιδιά να ανήκουν στο δυναμικό των ακαδημιών του ΠΟΨ, ενώ ο δεύτερος στόχος που αφορά την άνοδο στην πρώτη κατηγορία, μετά την άνοδο στην Β' ΕΠΣΑ στο τέλος της περσινής σεζόν, έχει επιτευχθεί κατά το ήμισυ με την προοπτική να ολοκληρωθεί στα επόμενα τρία χρόνια.

Τα χρώματα του συλλόγου είναι το πράσινο με μαύρο και έδρα του το γήπεδο του Απόλλωνα Χαλανδρίου πίσω από το Νομισματοκοπείο Αθηνών καθώς ο σύλλογος δεν απέκτησε ποτέ φυσική έδρα.



Ο τεχνικός του ΠΟΨ Γιώργος Παπαδόπουλος, ο οποίος είναι και τεχνικός διευθυντής των ακαδημιών, μίλησε για τα παιδιά που αγωνίζονται σε αυτές, την φιλοσοφία του ως προπονητής και την δεύτερή του οικογένεια: «Δημιουργήσαμε τις ακαδημίες έχοντας ένα πλάνο σε βάθος χρόνου. Κυρίως διδάσκουμε ποδοσφαιρικό ήθος και αθλητική παιδεία. Όλα τα παιδιά που απαρτίζουν την ομάδα του ΠΟΨ είναι καλά παιδιά, δεμένα μεταξύ τους. Είμαστε μία οικογένεια. Το κλίμα είναι εξαιρετικό. Ακόμα και τραυματίας να είναι κάποιος θα έρθει στην προπόνηση να δει τους συμπαίκτες του. Δεν το συναντάς αυτό σε τοπικό επίπεδο. Έχουμε ένα πρόγραμμα για τι ακαδημίες. Όλα τα τμήματα, έντεκα στον αριθμό αυτή τη στιγμή, αρχίζοντας ηλικιακά από την ευαίσθητη ηλικία των τεσσάρων μέχρι και τα παιδικά τμήματα των γεννημένων το 2002 και 2003, κάνουν προπόνηση με τον ίδιο τρόπο, χωρισμένα ανάλογα με το επίπεδο δυναμικότητας. Μαθαίνουν ένα συγκεκριμένο στυλ παιχνιδιού και πάντα με σεβασμό στο άθλημα και στον αντίπαλο. Έχω πει σε όλους τους προπονητές πως δεν θέλω καθόλου πίεση στα παιδιά. Βάζουμε ένα τοίχο μεταξύ του παιχνιδιού και του αποτελέσματος. Παίζουμε, διασκεδάζουμε και στο τέλος κάνουμε τον λογαριασμό. Σκοπός μας είναι να μάθουμε πρώτα ποδόσφαιρο και μετά όλα τα άλλα», ενώ έκλεισε με το όχι μόνο δικό του αλλά μίας ολόκληρης κοινωνίας, μεγάλο παράπονο: «Θέλουμε σύντομα να μας δοθεί η ευκαιρία να δημιουργήσουμε και μεγαλύτερα τμήματα αλλά έχουμε το εμπόδιο της έλλειψης χώρου. Είναι άσχημο να βλέπεις παιδιά που θέλουν να αθληθούν και να μην μπορούν επειδή δεν υπάρχουν εγκαταστάσεις».

Σε τρία σημεία στάθηκε στις δηλώσεις του ο πρόεδρος Γιάννης Πετρίδης: «Ο ΠΟΨ είναι ο μοναδικός εκπρόσωπος του αθλήματος στον νέο ενωμένο δήμο Φιλοθέης- Ψυχικού. Από σωματείο του Νέου Ψυχικού είναι πλέον η ομάδα που ενώνει τους κατοίκους τριών προαστίων και γι' αυτό χρειάζεται την αγάπη και την στήριξη όλων των δυνάμεων του τόπου. Θέσαμε ως στόχο σε πέντε χρόνια να αγωνίζονται στις ακαδημίες 200 παιδιά και χάρη στα σωστά βήματα το καταφέραμε σε μόλις δύο. Και υπάρχουν πολλά παιδιά που έρχονται και δεν μπορούμε να τα δεχτούμε με αποτέλεσμα να αιμορραγούμε βλέποντας τα παιδιά μας να πηγαίνουν αλλού. Αυτό συμβαίνει διότι δεν έχουμε δικές μας εγκαταστάσεις. Ένας δήμος στα Βόρεια Προάστια, συνολικά 50 χιλιάδων κατοίκων και δεν έχει δικά του γήπεδα. Όχι μόνο για να στεγαστεί η ανδρική ομάδα, η οποία φιλοξενείται στο γήπεδο του Απόλλωνα Χαλανδρίου και ευχαριστούμε θερμώς τους ανθρώπους του για τη διευκόλυνση που μας παρέχουν, αλλά και για τα παιδιά. Για το μέλλον. Υπάρχει μία σοβαρή λύση, όχι για να λυθεί το πρόβλημα αλλά για να «μπαλωθεί», καθώς υπάρχει έκταση με το θέμα όμως να έχει κολλήσει από τη Διεύθυνση Κτιριακών Υποδομών, αφού η αίτησή μας δεν έχει εισαχθεί αλλά ούτε έχει απορριφθεί. Είναι αντιφατικό το πόσα γήπεδα μπάσκετ υπάρχουν και πόσα ποδοσφαίρου αναλογικά με το πόσα παιδιά απασχολούνται στις ακαδημίες κάθε αθλήματος, όταν μάλιστα μιλάμε για το πλέον λαοφιλές σπορ. Χρειαζόμαστε τα γήπεδα για τις ακαδημίες. Για τα παιδιά μας. Διότι στόχος είναι η ανδρική ομάδα να στελεχώνεται από παιδιά των ακαδημιών που κατοικούν στο Ψυχικό ή στις γύρω περιοχές και όχι από μισθοφόρους στο βωμό της ανόδου».

Ο Σωτήρης Λεοντίου στο sport-fm.gr

Ο Σωτήρης Λεοντίου μιλά για την πορεία της καριέρας του, τον τραυματισμό, τον αγώνα του για επάνοδο αλλά και για την πραγμάτωση του ονείρου της ανάληψης θέση προπονητή σε ακαδημίες, την ευθύνη να έχει στα χέρια του παιδιά ηλικίας 8 και 9 ετών, καθώς και για το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου, την ανάγκη υποδομών, τις παθογένειες και το ταλέντο των ελληνόπουλων.

Στις 17 Ιουλίου του 1984 στον Κόντσικα των Ιωαννίνων γεννιέται ο Σωτήρης Λεοντίου. Κάνει τα πρώτα του βήματα στον Τιτάνα Λογγάδων, ενώ ο πατέρας του ήταν μέλος στο διοικητικό συμβούλιο άλλης τοπικής ομάδας. Πως συνέβη αυτό το «παράδοξο»;

Το πρόβλημα ήταν πως η ομάδα του χωριού δεν διέθετε ακαδημίες για να αγωνιστώ. Από τους Λογγάδες ήταν η μητέρα μου. Εκεί υπήρχαν ακαδημίες κι έτσι ο πατέρας μου, βλέποντας ότι είχα εξέλιξη με πήγε εκεί. Έμεινα σχεδόν δυο χρόνια, για να βρεθώ στη συνέχεια στην Παιανία.

Πηγαίνεις στις ακαδημίες του Παναθηναϊκού στα 17 κατ' εξαίρεση, ενώ από τα 15 αγωνιζόσουν στην ανδρική ομάδα του Τιτάνα, χάρη στο πλούσιο ταλέντο σου, καθώς ήσουν γεννημένος το 84' και η ακαδημία έπαιρνε παιδάκια του 85' και του 86'. Ήσουν μάλιστα εισήγηση του σημερινού προπονητή του ΠΑΣ Γιάννινα του κυρίου Πετράκη.

Παίζαμε έναν αγώνα στην Άρτα, εθνική Ηπείρου εναντίον εθνικής Νέων και ο κύριος Γιάννης Πετράκης που βρισκόταν στην κερκίδα με είδε και μου είπε πως ήθελε να πάω να δοκιμαστώ στον ΟΦΗ. Πήγα δύο εβδομάδες, ήθελαν να με κρατήσουν αλλά δεν υπήρχε χώρος στα παιδιά της ηλικίας μου, θα έπρεπε δηλαδή να φύγει κάποιο παιδί άλλο για να μπω εγώ κι έτσι με έστειλε στον Παναθηναϊκό χάρη στις καλές σχέσεις που είχε με τον κύριο Σιούλα. Δοκιμάστηκα και έμεινα υπογράφοντας επαγγελματικό συμβόλαιο.

Παραχωρείσαι δανεικός στη Μαρκό όπου κάνεις δύο γεμάτες σεζόν με 38 ματς συνολικά και 11 γκολ, ενώ ακολουθεί μία χρονιά στην Προοδευτική με 26 παιχνίδια και 2 τέρματα. Είναι απαραίτητο κρίνεις το «αγροτικό» για έναν νέο παίκτη πριν την ένταξη σε μία μεγάλη ομάδα ή καλύτερα να πέσει κατευθείαν στα «βαθιά»;

Νομίζω ότι έτσι είναι το φυσιολογικό. Εμένα μου έκανε πολύ καλό. Πήγα στη Β' και στη Γ' εθνική και είδα καταστάσεις που στις ακαδημίες δεν μπορείς να δεις. Αγωνίζεσαι με άνδρες. Υπάρχει περισσότερη δύναμη, περισσότερο «ξύλο» για να το πω καλύτερα, καταλαβαίνεις πως το λέω, μαθαίνεις όμως να είσαι πιο δυνατός, δυναμώνεις και σωματικά και πνευματικά. Ταυτόχρονα με παρακολουθούσαν από τον Παναθηναϊκό, διαπίστωσαν την πρόοδό μου και έτσι μετά από ένα χρόνο στην Προοδευτική με κάλεσαν να επιστρέψω.

Επιστροφή στον Παναθηναϊκό τη σεζόν 2005-06 με προπονητή τον Μαλεζάνι ο οποίος ήταν μία παρεξηγημένη προσωπικότητα;

Πραγματικά δεν ξέρω τι γνώμη υπάρχει αλλά δεν θυμάμαι άλλον προπονητή τόσο δουλευταρά. Από το πρωί μέχρι το βράδυ ήταν στην Παιανία και εργαζόταν. Έχανε χρόνο από την οικογένειά του για να δουλεύει επιπλέον για την ομάδα. Αφιέρωνε χρόνο σε εμάς τους πιτσιρικάδες, καθόταν καθημερινά μία ώρα παραπάνω για να μας κάνει έξτρα προπόνηση και να μας δώσει συμβουλές. Δεν ξέρω για ποιο λόγο κάποιοι δεν έχουν καλή γνώμη, ο καθένας βέβαια έχει την άποψή του και σίγουρα είχε τις ιδιαιτερότητές του. Για μένα ήταν ένας πολύ καλός προπονητής όπως και όλοι όσοι συνεργάστηκα. Και ο Μουνιόθ δηλαδή και ο Πεσέιρο μετά, ήταν καλοί προπονητές.

Τη σεζόν 2006-07 περνάνε από τον πάγκο του τριφυλλιού οι Μπάκε, Βέλιτς και Μουνιόθ, κανένας όμως δεν στεριώνει για να φτάσουμε στο 2007-08 με τον Πεσέιρο στον πάγκο. Οι αγωνιστικές υποχρεώσεις ξεκινούν, λογίζεσαι ως βασικός και στις 2 Σεπτεμβρίου του 2007 στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στη Λεωφόρο, έρχεται ένας σοκαριστικός τραυματισμός.

Ήταν μία άτυχη στιγμή. Θεωρώ πως ότι γίνεται, γίνεται για κάποιο λόγο. Ήταν να συμβεί σε μένα. Προσπάθησα όλα αυτά τα χρόνια να το ξεπεράσω, μετά από ένα σημείο δεν το σκεφτόμουν καν, πάλεψα όλα αυτά τα χρόνια για το καλύτερο δυνατό και δεν τα παράτησα ούτε για μια στιγμή. Ήξερα πως ήταν πολύ σοβαρός τραυματισμός, έχω ακόμα κάποια «θεματάκια», τα οποία δεν νομίζω πλέον πως θα ξεπεράσω ποτέ και θα έχω περισσότερα στο μέλλον λόγω της ζημιάς της γόνατο.



Έχεις κάποιο κενό, λόγω του τραυματισμού, που δεν καλύπτεται ή έδωσες σημασία σε πράγματα που ίσως αποδείχθηκαν σημαντικότερα; Σε ωρίμασε ο τραυματισμός;

Σίγουρα, θεωρώ πάντως αυτό που ήθελα να πετύχω το πέτυχα. Αγωνίστηκα σε μία μεγάλη ομάδα, είχα συμμετοχές στο Champions League, ίσως αν θα έλεγα κάτι θα ήταν μία κλήση στην εθνική. Μία μέρα πάντως πριν χτυπήσω, το Σάββατο, Κυριακή έγινε ο αγώνας, είχα μία συζήτηση με συμπαίκτη μου και μου είπε πως γνώριζε ότι θα έρθει στο ντέρμπι ο Ρεχάγκελ για μένα, για να με δει, προκειμένου αν μείνει ικανοποιημένος να με καλέσει και γι' αυτό κιόλας είναι κάτι που έχω και το σκέφτομαι.

Ποια είναι η ευθύνη της ΕΠΟ και της πολιτείας για παιδιά που αφιερώνονται στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο και τους συμβαίνει ένας τέτοιος τραυματισμός που επηρεάζει τη μετέπειτα εξέλιξή τους;

Πιστεύω πως υπάρχουν πολλά παιδιά που τραυματίζονται και σταματάνε το ποδόσφαιρο διότι δεν τους δίνεται η πρέπουσα σημασία για να επανέλθουν. Η ΕΠΟ οφείλει να είναι κοντά στα παιδιά, να τα στηρίζει, να τα βοηθάει. Δεν μπορώ να περιγράψω ακριβώς πως θα εφαρμόσει κάτι τέτοιο αλλά έχω παραδείγματα παιδιών που χτύπησαν και εξαφανίστηκαν ενώ ήταν πολύ μεγάλα ταλέντα. Προσωπικά γνώριζα πως μετά τον τραυματισμό μου δεν θα είμαι ποτέ ξανά ο ίδιος, που σίγουρα έτσι κι αλλιώς ένας τραυματισμός σε φέρνει πίσω, αλλά από την άλλη έχω κάποια παράπονα από τη συμπεριφορά κάποιων που μου στέρησαν το δικαίωμα να ελπίζω προκειμένου να μπορέσω να παλέψω για να φτάσω στο επίπεδο που ήμουν.

Θα ήθελες να αναφερθείς σε συγκεκριμένα άτομα;

Μιλάω για την ομάδα που ήμουν, τον Παναθηναϊκό. Σε καμία περίπτωση αυτό δεν αφορά τη διοίκηση. Η διοίκηση ήταν κοντά μου, με στήριξε και με βοήθησε. Αναφέρομαι σε ανθρώπους που ήταν τότε υπεύθυνοι για την αποθεραπεία μου, σε θέματα αποκατάστασης και δεν μου φέρθηκαν καλά. Εγώ έδωσα την ψυχή μου για την ομάδα, χτύπησα για την ομάδα, ήμουν στον Παναθηναϊκό και ίδρωνα τη φανέλα από τα 16. Δεν γίνεται να χτυπάω και να μου λέει για παράδειγμα ο γιατρός που με χειρούργησε «θα κάνεις ένα χρόνο να παίξεις» και να κάνω 2,5 χρόνια. Εγώ έγινα καλά στο Βέλγιο. Πήγα εκεί έξι μήνες, μόνος μου και έγινα καλά. Αφού γνώριζαν εξ αρχής πως ήταν σοβαρός ο τραυματισμός. Γιατί δεν μου είπαν να πάω εκεί από την πρώτη στιγμή και χάθηκε πολύτιμος χρόνος; Πήγα στο Βέλγιο και από τότε είμαι «καλά» και μπορώ και παίζω.

Το ποδόσφαιρο όχι μόνο παραμένει επαγγελματικό αλλά στήνεται ένας χορός δισεκατομμυρίων γύρω από το άθλημα. Πιστεύεις πως η κατάσταση αυτή εξυπηρετεί τις αρχές του αθλητισμού όπως η σωματική άθληση, η εξέλιξη του πνεύματος, η ψυχαγωγία και η βελτίωση των σχέσεων μέσω της ομαδικότητας;

Βλέπουμε για παράδειγμα τον Ολυμπιακό. Πόσα χρήματα κερδίζει, πόσα ξοδεύει σε μεταγραφές. Δεν δίνει την ευκαιρία σε νέα παιδιά να παίξουν και αποκτούν ξένους ξοδεύοντας εκατομμύρια. Για παίκτες που δεν ξέρεις αν θα παίξουν. Αυτό είναι που δεν μου αρέσει. Ακούγονται κάποια παιδιά, ονόματα, για τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ και μετά από λίγο απλά εξαφανίζονται. Σίγουρα υπάρχουν απαιτήσεις από τον κόσμο και οι πρόεδροι θέλουν να δείξουν πως κάνανε μεταγραφές πως έδωσαν λεφτά. Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί να δίνονται τόσα χρήματα σε άγνωστους ξένους και να μην επενδύονται σε ακαδημίες.

Μήπως όμως είναι και ζήτημα νοοτροπίας; Βλέπουμε ας πούμε στον Ολυμπιακό, μιας και τον ανέφερες ως παράδειγμα, πως ενώ ο κόσμος ζητά να μπουν να παίξουν νέα παιδιά, οι ίδιοι που απαιτούσαν να παίξει ο Τσιμίκας, όταν ο Μπέντο του έδωσε την ευκαιρία, στο πρώτο παιχνίδι που δεν είχε καλή απόδοση, οι ίδιοι διαμαρτύρονταν πως δεν έγιναν μεταγραφές και παίζει η ομάδα με τον Τσιμίκα.

Θεωρώ είναι θέμα νοοτροπίας ξεκάθαρα. Θέλουμε να βλέπουμε τους ξένους και δεν προωθούμε τα παιδιά. Έχουμε όμως και μία εθνική. Εδώ βλέπουμε ομάδες χωρίς Έλληνα στη σύνθεσή τους. Οι περισσότεροι παίκτες της εθνικής αγωνίζονται σε ομάδες του εξωτερικού.

Μετά από μία «φουρνιά» παικτών από τις ακαδημίες του Παναθηναϊκού όπως οι Μπασινάς, Καραγκούνης, Γκούμας που ήταν μέλη της πιο λαμπρής σελίδας του ελληνικού ποδοσφαίρου, όταν η εθνική κατέκτησε το Εuro στην Πορτογαλία, ήρθε μία άλλη «φουρνιά», αποτελούμενη από τους Λεοντίου, Δάρλα, Τζιόλη και Μάντζιο, παρ'όλο που οι δύο τελευταίοι ήρθαν από τον Πανιώνιο, σε μικρή ηλικία όμως. Γιατί δεν καθιερώθηκαν; Ήταν η κακή νοοτροπία και οι υψηλές απαιτήσεις που «έπνιξαν» αυτή την παρέα;

Όσον αφορά τα συγκεκριμένα παιδιά τότε, ήμασταν τυχεροί διότι δουλέψαμε με προπονητές που ήταν διατεθειμένοι να μας βοηθήσουν και να μας βάλουν να παίξουμε. Ήθελαν να μας αναδείξουν. Και παίξαμε όλοι. Ενώ υπήρχαν ποδοσφαιριστές που έπαιρναν πολύ παραπάνω λεφτά από εμάς τότε και όμως παίζαμε εμείς. Εγώ επέστρεψα και έπαιξα στα 19,5. Τώρα δεν βάζουν να παίξουν νέα παιδιά. Βλέπουμε στο εξωτερικό παιδιά αυτών των ηλικιών, στα 16, 17, 18, να κάνουν το ντεμπούτο τους σε κορυφαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Βλέπω πως οι προπονητές πλέον θέλουν να πάνε στα πιο «σίγουρα», βάζοντας πιο έμπειρους παίκτες.



Είχες εκφράσει την επιθυμία σου να γίνεις προπονητής και να ασχοληθείς σε πρώτη φάση με τις ακαδημίες. Σήμερα σε βρίσκουμε προπονητή των ακαδημιών του ΠΟΨ. Μίλησέ μας γι' αυτό, τα τμήματα που προπονείς, πως προέκυψε η συνεργασία;

Η αλήθεια είναι το σκεφτόμουν καιρό να ασχοληθώ με παιδάκια και έτσι κι αλλιώς το μέλλον μου ποδοσφαιρικά, έστω και σε ερασιτεχνικό επίπεδο, δεν θα διαρκέσει πολύ ακόμα και πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας και το μετά. Το είχα στο μυαλό μου αυτό και μέσω ενός φίλου μου που ήξερε τους ανθρώπους εδώ, του Ηλία του Κακαρά, μου είπε πως ήθελαν έναν άνθρωπο για τις ακαδημίες. Ήρθα εδώ συναντήθηκα με τον προπονητή τον κύριο Παπαδόπουλο και τον πρόεδρο τον κύριο Πετρίδη, μιλήσαμε, τους γνώρισα και έπιασα κατευθείαν δουλειά. Αυτή τη στιγμή έχω αναλάβει τρία τμήματα. Είναι παιδάκια γεννημένα το 2008 και το 2009, χωρισμένα σε τρία τμήματα, αρχάριοι, λίγο πιο καλοί και οι πιο «προχωρημένοι».

Πως το βιώνεις όλο αυτό; Σε γεμίζει επιπλέον ευθύνη να προπονείς παιδιά αυτών των ηλικιών;

Προσπαθώ μέσα από όσα έχω ζήσει να τα βοηθήσω να τους περάσω τις γνώσεις μου, την εμπειρία μου, ώστε να γίνουν καλύτεροι στο μέλλον. Στόχος μου εμένα, όπως θεωρώ και της διοίκησης, είναι αυτά τα παιδιά στο μέλλον να πλαισιώσουν την ανδρική ομάδα. Γίνεται πολύ καλή δουλειά στις ακαδημίες και από τους ανθρώπους του συλλόγου και από τους άλλους προπονητές. Προσπαθούμε να χτίσουμε σε αυτό ούτως ώστε στο μέλλον κάποια παιδιά να τα στείλουμε στην μεγάλη ομάδα.



Έχουν ποδοσφαιρικό ταλέντο τα ελληνόπουλα;

Πάρα πολύ. Απλά δεν υπάρχουν οι υποδομές για να δουλέψουν και να το δείξουν. Να χτίσεις γύρω από αυτό. Είναι φοβερό να έχεις ομάδα, να υπάρχουν παιδιά και να μην έχεις γήπεδο να παίξουν.

Δυστυχώς όπως μου είπαν οι άνθρωποι εδώ, ένα τέτοιο πρόβλημα αντιμετωπίζει και ο ΠΟΨ. Οι ακαδημίες αριθμούν 200 παιδιά, έρχονται κι άλλα που θέλουν να ενταχθούν και δεν υπάρχουν οι εγκαταστάσεις.

Ακριβώς. Ένα τέτοιο πρόβλημα αντιμετωπίζουμε κι εμείς. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή 200 παιδιά που προπονούνται σε εμάς και έρχονται διαρκώς άλλα τα οποία όμως δεν μπορούμε να δεχτούμε διότι δεν υπάρχουν υποδομές, δεν έχουμε εγκαταστάσεις. Όπως με πληροφορούν όμως το τελευταίο διάστημα γίνονται προσπάθειες από τους ανθρώπου του συλλόγου να λυθεί το θέμα και είμαστε σε καλό δρόμο. Πρέπει να ξέρουμε κι εμείς και οι γονείς πως μπορούμε να δουλέψουμε σωστά. Όταν ξέρεις πως έχεις τον χώρο σου δουλεύεις καλύτερα διότι είσαι αφοσιωμένος,

Ανέφερες πολλές φορές τη λέξη δουλειά. Δουλειά; Ταλέντο; Ή συνδυασμός των δύο;

Και τα δύο. Δεν το συζητάω. Έχω δει φίλους μου, να το πω απλά, παιχταράδες, που δεν πήγανε μπροστά εξαιτίας της τεμπελιάς τους. Πρέπει μέσα από τη δουλειά να βελτιώνεις τις αδυναμίες σου. Κανείς δεν είναι τέλειος. Όσο ταλέντο και να έχεις χωρίς δουλειά δεν μπορείς να καταφέρεις τίποτα.

Έχεις πτυχίο στη σχολή Ηλεκτρολόγων. Ως προπονητής ακαδημιών και ως άνθρωπος του ποδοσφαίρου θεωρείς πως πρέπει να συνδυάζεται το ποδόσφαιρο με το σχολείο και τη μάθηση ή είσαι υποστηρικτής του ιταλικού μοντέλου, με τα λεγόμενα «ποδοσφαιρικά σχολεία», στα οποία πήγε και ο Τότι με τον Ντε Ρόσι, όπου τα παιδάκια μαθαίνουν τα βασικά και κύριο μέλημά τους είναι η προπόνηση;

Νομίζω πως πρέπει να συνδυάσει και τα δύο. Είμαι κατά στο να παρατήσει τα μαθήματά του ένα παιδάκι για να αφοσιωθεί στο ποδόσφαιρο. Δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον. Γνώμη μου πρώτα διάβασμα, να είναι καλοί μαθητές, να γίνουν κάτι στο μέλλον και μετά, αν είναι καλοί και μπορέσουν να κάνουν το χόμπι τους επάγγελμα δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο.

Το μοντέλο προπονητή του σήμερα κοντράρεται με αυτό του χθες. Πριν από λίγα χρόνια ο προπονητής ήταν μιας κάποιας ηλικίας, με χαρακτηριστική κοιλιά τολμώ να πω, φωνακλάς. Σήμερα είναι νέος, με χαμόγελο, κοντά στα παιδιά. Που οφείλεται αυτή η «στροφή»; Θεωρείς πως όλο αυτό μπορεί να λειτουργήσει υπέρ του ποδοσφαίρου; Τι αποτελέσματα μπορεί να έχει σε βάθος χρόνου;

Σίγουρα οι νέοι προπονητές είναι καταρτισμένοι. Οι παλιοί περνώντας τα χρόνια έδωσαν τη σειρά τους στους νέους, οι νεότεροι έμαθαν από αυτούς, το καλό όμως είναι πως ο νέος προπονητής είναι κοντά στην ηλικία του ποδοσφαιριστή και μπορεί να καταλάβει την ψυχολογία του, τα θέλω και τις ανάγκες τους. Ίσως ο πιο μεγάλος είναι πιο αυστηρός και απόμακρος. Έμαθαν άλλωστε διαφορετικά. Ενώ οι νέοι όπως είπα είναι σχεδόν συνομήλικοι με τους ποδοσφαιριστές και αυτό είναι πολύ καλό. Όπως ο Στραματσόνι που είναι ένας νέος προπονητής, όπως και άλλοι. Είναι πολύ σημαντικό αυτό.

Είναι επιθυμία σου να αφιερωθείς στον κόσμο των ακαδημιών ή είναι το πρώτο βήμα για μία προπονητική καριέρα;

Η αλήθεια είναι πως δεν το έχω σκεφτεί. Ήθελα να κάνω αυτό το πρώτο βήμα με τις ακαδημίες και είμαι χαρούμενος που το έκανα. Ποτέ δεν ξέρεις. Σίγουρα βάζω ένα στόχο, πάντα χρειάζεται ένας στόχος αλλά αυτή τη στιγμή δεν σκέφτομαι κάτι άλλο. Αυτή τη στιγμή θέλω να δουλέψω με τα παιδιά, να τους μεταδώσω όσα ξέρω και μπορώ, να μάθουν και μετά βλέπουμε. Μην ξεχνάμε πως έχω ένα μήνα μόλις που βρίσκομαι εδώ.

Η ομάδα του Ψυχικού κέρδισε την άνοδο την περσινή σεζόν και αγωνίζεται φέτος στην Β ΕΠΣΑ. Ετοιμάζεται μάλιστα για μία σπουδαία μεταγραφή που θα την ενισχύσει σημαντικά.

(Γέλια). Η αλήθεια είναι πως με ρώτησαν οι διοικούντες εάν ενδιαφέρομαι παράλληλα με τις ακαδημίες να αγωνιστώ στην ομάδα και δεν είχα κανέναν πρόβλημα να παίξω να βοηθήσω όπως μπορώ με την εμπειρία μου με όσα έχω διδαχθεί όλα αυτά τα χρόνια και να βοηθήσω τα νέα παιδιά, διότι υπάρχουν πολλά νέα ταλαντούχα παιδιά. Η διοίκηση έχει βάλει ένα μακροπρόθεσμο πλάνο και χωρίς πίεση θα κάνουμε το παιχνίδι μας. Πιστεύω πως στη πορεία θα βγουν όσα κάνουμε. Πάμε να κάνουμε μία καλή χρονιά. Δεν υπάρχει άγχος και είναι σημαντικό. Κάποια παιδιά δεν αντέχουν το άγχος και το έχω ζήσει σε ομάδες που υπήρξα. Ο πρόεδρος μας έχει απαλλάξει από την πίεση και αυτό βγαίνει στο παιχνίδι μας.



Επειδή κάνεις λόγο για μακροπρόθεσμο πλάνο, συμπεριλαμβάνοντας και τον εαυτό σου μέσα σε αυτό, βλέπεις το μέλλον σου να είναι συνυφασμένο με την οικογένεια του ΠΟΨ και λέω οικογένεια διότι αυτό εισέπραξα από τους ανθρώπους της διοίκησης, τον προπονητή, τους παίκτες, την ζεστασιά και το δέσιμο της οικογένειας.

Είναι οικογένεια. Πραγματικά είναι όλοι πολύ καλοί άνθρωποι. Τρέχουν όλη μέρα, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, προσπαθώντας να βοηθήσουν σε ότι χρειαστεί, να είναι όλα στην εντέλεια και τους δίνω συγχαρητήρια διότι δεν το βλέπεις αυτό σε πολλές ομάδες και ειδικά στην Β ΕΠΣΑ. Για μένα μακάρι να παίξω άλλα τρία, τέσσερα ή πέντε χρόνια, όσο αντέχει το πόδι μου. Και φυσικά να με θέλουν οι άνθρωποι διότι αύριο μεθαύριο δεν ξέρεις τι γίνεται, τι μπορεί να συμβεί. Αν με θέλουν και μπορώ κι εγώ θα συνεχίσω όσο μπορώ.

Και σε συνδυασμό πάντα με τις ακαδημίες έτσι;

Ναι δεν το συζητάμε αυτό. Και πάλι όμως εξαρτάται από το αν θα είναι ικανοποιημένοι από εμένα.

Υπάρχουν παιδάκια στο τμήμα σου που έχουν τα φόντα να κάνουν κάτι καλύτερο; Που να δίνουν δείγματα για κάτι καλό στο μέλλον;

Υπάρχουν ναι. Υπάρχουν παιδιά που φαίνεται πως έχουν τις προδιαγραφές για να πάνε παραπάνω αλλά από εκεί και πέρα είναι θέμα και γονιού και παιδιού, πως το αντιλαμβάνεται πως το εισπράττει, αν προσέχει, αν ακούει στην προπόνηση και μετράει οπωσδήποτε και η τύχη.

Πέραν των εγκαταστάσεων με το πρόβλημα που ανέφερες ήδη, τροχοπέδη στην εξέλιξη του παιδιού μπορεί να είναι και η κακή νοοτροπία του Έλληνα γονιού με το γνωστό πλέον «ένας προπονητής στο γήπεδο και άλλοι χίλιοι στην εξέδρα» που το βλέπουμε πλέον παντού;

Το πρόβλημα αυτό δεν υπάρχει μόνο στα παιδιά αλλά σε όποιο γήπεδο της χώρας και να πας. Είναι «κακό» του ποδοσφαίρου μας, όχι μόνο των ακαδημιών. Το παιδί δεν πρέπει να επηρεάζεται από όσα ακούει γύρο του, είτε είναι πατέρας είτε θείος είτε φίλος. Πρέπει να ακούει τον προπονητή για να βελτιωθεί. Αν ακούει τον καθένα που του λέει «κάνε τρίπλα» ενώ έπρεπε να κάνει πάσα, «κάνε σουτ» αντί για σέντρα, μπερδεύει το κεφάλι του και είναι μικρά σε ηλικία. Πρέπει να αρχίσουν με σωστές βάσεις. Να μάθουν πρώτα τα βασικά και σιγά σιγά να προχωρήσουν.

Και πάνω από όλα να διασκεδάζουν το παιχνίδι;

Φυσικά. Τα παιδιά πρέπει να διασκεδάζουν. Κάνω μία ώρα προπόνηση και έχω αυτό στο μυαλό μου. Πως πρέπει πρώτα από όλα να διασκεδάσουν. Αργότερα μπαίνουν κι άλλα πράγματα μέσα. Στην πορεία όσο μεγαλώνουν μαθαίνουν καινούρια πράγματα, διαφορετικά.

Αισθάνεσαι γεμάτος από αυτή σου την ασχολία;

Ναι. Νιώθω γεμάτος, Το ήθελα πολύ αυτό, καιρό τώρα. Είμαι χαρούμενος που είμαι εδώ, που γνώρισα αυτούς τους ανθρώπους, που μου έδωσαν τα παιδιά τους, να το τονίσω αυτό, τα παιδιά τους(!) να τα προπονήσω και ελπίζω κάποια στιγμή στο μέλλον να τους ευχαριστήσω για αυτό.

Την Κυριακή, ο Ποδοσφαιρικός Όμιλος Ψυχικού έκανε την επίσημη παρουσίαση των νέων μεταγραφικών αποκτημάτων του, σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στα γραφεία του σωματείου, στο αθλητικό κέντρο του Νέου Ψυχικού.



Επιμέλεια: Δημήτρης Λιαργκόβας