Κώστας Σλούκας: Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε…

Ήταν καλοκαίρι του 2015, όταν ο Κώστας Σλούκας αποχώρησε απ’ τον Ολυμπιακό, για χάρη του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και της Φενέρμπαχτσε. Ποιος όμως θα περίμενε πως μετά από πέντε χρόνια θα επέστρεφε ξανά εκεί που ανδρώθηκε;

Τι εστί εξέλιξη τελικά; Και τι μπορεί ν’ αφήσει πίσω του κάποιος, ώστε να κάνει το βήμα παραπάνω;

Όπως επιτυχημένα είχε πει ο Έντουαρντ Μόρλεϊ, η εξέλιξη δεν είναι δύναμη, αλλά μια διαδικασία, όχι μια συνέπεια, αλλά ένας νόμος.

Ο 25χρονος τότε Κώστας Σλούκας, είχε σκεφτεί και ήξερε τις συνέπειες, αλλά έπρεπε να ακολουθήσει το νόμο αυτό.



Το ταλέντο του Έλληνα διεθνή, ανέτειλε με αργό αλλά σταθερό ρυθμό και τη σεζόν 2011/12, άρχισε να διακρίνεται και να δείχνει το τι μπορεί να προσδώσει στη περιφέρεια του Ολυμπιακού. Ήταν η χρονιά που άρχισε να επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό το παιχνίδι της ομάδας του.

Ατομική δουλειά, επαγγελματικότητα και δουλεμένο σώμα, ήταν μερικά χαρακτηριστικά που βελτίωνε μέρα με τη μέρα, για να φτάσει να γίνει ένας εκ των κορυφαίων γκαρντ.

Κάτι όμως ένιωθε να του λείπει. Κάτι που έπρεπε περισσότερο να δουλέψει, όχι τόσο πρακτικά, αλλά στο μυαλό του.

Τι ήταν αυτό; Η ιδέα της απομάκρυνσης από μια ομάδα, μια οικογένεια που γαλουχήθηκε και πέρασε τις καλύτερες στιγμές του, για να μπορέσει να γίνει ηγέτης. Να γίνει ο κορυφαίος. Να είναι όπως λέμε, αυτός το πρώτο βιολί.

Κακά τα ψέματα κάτι τέτοιο ήταν δύσκολο να συμβεί, όταν στο πλευρό σου έχεις έναν εκ των κορυφαίων. Όταν δίπλα σου έχεις έναν ηγέτη σαν τον Βασίλη Σπανούλη, είναι δύσκολο να προσαρμοστείς στην ιδέα του ότι πάντα θα βρίσκεσαι στη «σκιά» του.

Παρόλα αυτά όμως, το να ζεις αλλά και να μαθαίνεις από έναν τέτοιο παίκτη, σε κάνει να θες όλο και περισσότερο να βγεις και εσύ μπροστά.

Καμιά φορά σε μια οικογένεια, το παιδί σου πρέπει να το αφήσεις να φύγει απ’ την αγκαλιά σου και το προστατευμένο περιβάλλον, μόνο και μόνο για να μάθει να ζει, να προσαρμόζεται και ουσιαστικά να μεγαλώσει.

Έτσι και ο Σλούκας. Έπρεπε να φύγει για να μπορέσει να μεγαλώσει αγωνιστικά, να δει πως είναι να είσαι ηγέτης σε μία ομάδα, με ότι ευθύνη έχει όλο αυτό.



Το καλοκαίρι του 2015 λοιπόν, ο διεθνής γκαρντ, έγινε παίκτης του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και της Φενέρμπαχτσε. Ο «άρχοντας των δαχτυλιδιών» ήξερε τι μπορεί να δώσει ο Σλούκας στην ομάδα του, αλλά και τι ο ίδιος μπορούσε να δώσει σ’ αυτόν.

Του δόθηκε η επιλογή να είναι πρώτος, όμως πήρε το χώρο και το χρόνο που θα έπρεπε, για να επιτευχθεί αυτό.

Ο επί χρόνια κόουτς του Παναθηναϊκού, δημιούργησε τακτικές προσαρμοσμένες πάνω του. Με το γρήγορο παιχνίδι του Ομπράντοβιτς, τα σωστά spacing αλλά και τα re-screen που έπαιρνε συνεχώς, κατάφερε να μπει στο «παιχνίδι» και να ελευθερωθεί τόσο παικτικά, όσο και πνευματικά.



Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η τελειοποιημένη πλέον κίνηση του, όταν πάρει το πρώτο screen, να εναλλάσσει διαδοχικά ταχύτητα και κατεύθυνση, κουράζοντας κατά πολύ τον αντίπαλο αμυντικό, μέχρι να δει τις επιλογές του. Είτε να πάρει το σουτ, είτε να παίξει το pick-and-roll.

Ίσως τελικά ο Ομπράντοβιτς δούλευε για τον Ολυμπιακό. Με το συγκεκριμένα προφίλ που έδωσε στο Σλούκα, καθίσταται πλέον ένας εκ των κορυφαίων γκαρντ της Ευρώπης, που πολλοί θα ήθελαν να τον είχαν στο ρόστερ τους, αλλά εν τέλει απ’ τη νέα σεζόν θα επιστρέψει σε γνώριμο γι’ αυτόν περιβάλλον. Όπως λέει και το γνωστό άσμα, «στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε»…



Επιμέλεια: Νίκος Μαστρογιαννόπουλος