Κομπίνα νέας ζωής made in Sri Lanka

Καθημερινά, χιλιάδες άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη αποφασίζουν να μεταναστεύσουν μακριά από την πατρίδα τους για να εξασφαλίσουν μια καλύτερη ζωή. Για κάποιους είναι εύκολο, για κάποιους άλλους όχι. Αυτό συμβαίνει διότι οι χώρες στις οποίες επιλέγουν ή για την ακρίβεια προσπαθούν να μεταβούν, δεν είναι πάντοτε «ανοιχτές» στο να τους δεχθούν βάση των νόμων. Όταν βρεθούν σε δύσκολη θέση, το ανθρώπινο δαιμόνιο αλλά και η ανάγκη για επιβίωση είναι ικανά να σκαρφιστούν τον πιο απίθανο τρόπο για να τα καταφέρουν. Αυτό όμως που πέτυχε μια παρέα ανδρών από την Σρι Λάνκα το όχι και τόσο μακρινό 2004, ξεπερνά κάθε φαντασία.

Στην χώρα της νοτιοανατολικής Ασίας η οποία διαθέτει την μισή σε έκταση αλλά τον διπλάσιο πληθυσμό σε σχέση με την Ελλάδα, όσοι κάτοικοι ασχολούνται με τον αθλητισμό ζουν και αναπνέουν για το κρίκετ, μια συνήθεια που άφησαν πίσω τους οι Βρετανοί κατακτητές. Μάλιστα, η εθνική ομάδα των ανδρών κατέκτησε το 1996 το Παγκόσμιο Κύπελλο που συνδιοργανώθηκε από τις Ινδία, Σρι Λάνκα και Πακιστάν και αποτελεί μέχρι σήμερα μοναδική διάκριση.



Μέσα στην απόγνωση για μια καλύτερη ζωή στον «δυτικό κόσμο», οι δύο φίλοι Μανότζ και Στάνλεϊ, μπάρμαν και οπωροπώλης αντίστοιχα στο επάγγελμα, έψαχναν για μεγάλο χρονικό διάστημα τρόπους για να φύγουν από την πατρίδα τους. Αυτό ήταν πρακτικά αδύνατο, αφού κανείς δεν μπορεί να πάρει την απαραίτητη visa για σχεδόν κανένα λόγο. Μεταξύ των σκέψεων που έπεσαν στο τραπέζι, ακούστηκε η πληροφορία για ένα αναπτυξιακό τουρνουά χάντμπολ στο Βιτίσλινγκεν της Γερμανίας. Το σχέδιο ήταν απλό και συνάμα ριψοκίνδυνο. Θα ταξίδευαν μαζί με μερικούς ακόμα συμπατριώτες τους στην Βαυαρία ως «εθνική ομάδα χάντμπολ ανδρών της Σρι Λάνκα» και από εκεί θα εξαφανιζόντουσαν σε όλη την Ευρώπη, κυνηγώντας την τύχη τους. Σε όλο αυτό το εγχείρημα προέκυψε ένα… μικρό πρόβλημα. Κανείς δεν είχε την παραμικρή ιδέα για το τι ακριβώς είναι το χάντμπολ.

Η προετοιμασία για να «μπουν» έστω και οι ελάχιστες αγωνιστικές βάσεις κράτησαν περίπου τρεις μήνες. Σε όλο αυτό το διάστημα και με το άκουσμα της… κομπίνας, εκατοντάδες ντόπιοι θέλησαν να συμμετάσχουν στο εγχείρημα που πιθανότατα θα τους εξασφάλιζε μια νέα ζωή. Τελικά συγκεντρώθηκαν οι 23 εκλεκτοί μεταξύ των οποίων παίκτες, μασέρ αλλά και ένας 63χρονος(!) που εκμεταλλεύτηκε την έλλειψη προπονητή και τρύπωσε στην αποστολή.

Η επικοινωνία με την διοργάνωση στέφθηκε με επιτυχία, τα απαραίτητα έγγραφα εκδόθηκαν χωρίς κανένας να υποψιαστεί το παραμικρό από την πλευρά των Γερμανών οι οποίοι ήθελαν να δώσουν την δυνατότητα σε μια λιγότερο αναπτυγμένη χώρα να επιδείξει τις ικανότητες της στο άθλημα και το ταξίδι προς το άγνωστο ξεκίνησε. Με την άφιξη στην Ευρώπη, οι Σιλανέζοι αποφάσισαν να παραστούν κανονικά στις πρώτες τρεις αναμετρήσεις με τοπικές ομάδες ώστε να μην κινήσουν υποψίες. Το αποτέλεσμα, απογοητευτικό. Όπως ήταν λογικό, διασύρθηκαν σε όλα τα παιχνίδια, με τους φιλάθλους να σοκάρονται από το κακό θέαμα. Τότε ήταν και η στιγμή που οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μας αποφάσισαν ότι ήταν η ώρα για την μεγάλη απόδραση. Έφυγαν από το ξενοδοχείο, αποχαιρέτησαν ο ένας τον άλλο στον σταθμό του τρένου της περιοχής και σε γκρουπ των 3-4 ατόμων τράβηξαν ο καθένας τον δρόμο του.



Οι αρχές μόλις αντιλήφθηκαν την αδικαιολόγητη απουσία τους, έκαναν έφοδο στο ξενοδοχείο όπου διέμεναν, αντικρίζοντας κάτι που σίγουρα δεν περίμεναν. Στα κρεβάτια των δωματίων είχαν παραμείνει μόνο οι εμφανώς από την μυρωδιά άπλυτες εμφανίσεις των αγώνων και ένα ευχαριστήριο σημείωμα το οποίο έγραφε: «Γερμανία σε αγαπάμε, ευχαριστούμε για όλα». Μετά από όλα αυτά ο υπεύθυνος της διοργάνωσης επικοινώνησε με τον Υπουργό Αθλητισμού της Σρι Λάνκα ζητώντας εξηγήσεις. Η απάντηση που πήρε, ήταν αφοπλιστική: «Για αυτό το ταξίδι δεν γνωρίζαμε τίποτα. Δεν υπάρχει Ομοσπονδία Χάντμπολ στη Σρι Λανκα. Δεν έχουμε κανένα σωματείο για το άθλημα στην χώρα, πόσο μάλλον εθνική ομάδα». Φυσικά μετά από αυτή την εξέλιξη ακυρώθηκαν τα ταξιδιωτικά έγγραφα και των 23. Αργότερα πληροφορίες ανέφεραν ότι πέρασαν από τα σύνορα, ενώ οι οικογένειες τους χρόνια μετά επιβεβαίωσαν ότι όλοι έχουν βρει δουλειά στην Ιταλία και είναι καλά στην υγεία τους.

Η αλήθεια είναι ότι η συγκεκριμένη ιστορία, κάνει οποιονδήποτε την μαθαίνει για πρώτη φορά να σκέφτεται ότι «αυτό θα μπορούσε να γίνει ταινία». Την ίδια άποψη είχε και ο Ιταλός σκηνοθέτης Ουμπέρτο Πασολίνι, ο οποίος λίγους μήνες μετά το άκουσμα του ενδιαφέροντος περιστατικού αποφάσισε να τα αποτυπώσει όλα αυτά στην μεγάλη οθόνη με τίτλο «Machan». Για να πετύχει μάλιστα όσο ρεαλιστικότερα γινόταν τα γεγονότα, ταξίδεψε ο ίδιος στην πόλη Κολόμπο της Σρι Λάνκα εκεί από που ξεκίνησαν όλα, συνομιλώντας με τους ντόπιους αλλά και τις οικογένειες των Σιλανέζων πρωταγωνιστών της υπόθεσης.



Αν κάποιος την παρακολουθήσει δεν πρόκειται να ενθουσιαστεί από τα εφέ, τα σκηνικά ή το παχυλό μπάτζετ, ωστόσο μπορεί να καταλάβει απόλυτα το τι ακριβώς συνέβη πριν 16 χρόνια. Το 100% αληθινό σενάριο φαίνεται πως εκτιμήθηκε στο έπακρο από τους κριτές του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας το 2008, όπου έγινε και η επίσημη πρεμιέρα της ταινίας, αφού η συμπαραγωγή Ιταλίας, Μεγάλης Βρετανίας, Γερμανίας και Σρι Λάνκα απέσπασε δύο βραβεία (FEDIC Award, Label Europa Cinemas Award). Οι διθυραμβικές κριτικές που γράφτηκαν το επόμενο διάστημα αποθέωσαν την απλότητα του σκηνοθέτη, δίνοντας παράλληλα τεράστια εύσημα στο θάρρος και την εφευρετικότητα των «23».

Μεγαλοφυές, πρωτότυπο, τυχερό ή ρισκαδόρικο. Όπως και να χαρακτηρίσει κανείς στο τέλος της ημέρας αυτό το «made in Sri Lanka» σχέδιο, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα παραδεχθεί το θάρρος αυτών των ανθρώπων που πέτυχαν την μεγαλύτερη κομπίνα της ζωής τους.

Επιμέλεια: Χρήστος Κατριμουστάκης