Κάποτε πριν από τα ντέρμπι, μιλούσαμε για μπάλα…

Τόσες μέρες τώρα, παντού γίνονται κουβέντες για το επικείμενο ντέρμπι, όπως είναι φυσιολογικό δηλαδή, αλίμονο, Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός παίζουν! Δεν είναι φυσιολογική όμως η θεματολογία αυτών των συζητήσεων, γιατί μόνο για μπάλα δεν μιλούν όλοι.

Παλιότερα (και δεν εννοώ… προπολεμικά) η εβδομάδα πριν από το «αιώνιο» ντέρμπι ήταν αλλιώς. Άπαντες ζούσαν και ανέπνεαν για τη μεγάλη «μάχη», αλλά οι συνομιλίες ήταν κυρίως πάνω σε αγωνιστικά θέματα, υπήρχε πικάρισμα, προβλέψεις για το αποτέλεσμα και λίγο-πολύ οι περισσότεροι φαντασιώνονταν ότι ήταν προπονητές οι ίδιοι.

Οι ατάκες ήταν του τύπου «δύο μπαλάκια θα φάτε την Κυριακή», «έρχεται το τρίμπαλο», «αν ήμουν προπονητής θα κατέβαζα την ομάδα με 4-3-3», «δυο-τρεις κλωτσιές θέλει στην αρχή για να σας σπάσουμε τον τσαμπουκά». Οι πιο… μυημένοι, προβληματίζονταν για την αγωνιστική κατάσταση του σέντερ φορ τους, προέτρεπαν νοερά τον τεχνικό τους να μην βάλει τον τάδε σέντερ μπακ, προέβλεπαν το ακριβές σκορ και γενικότερα ο ένας έκανε καζούρα (έστω και χοντρή κάποιες φορές) στον άλλον.

Εντάξει, κουβέντα για τη διαιτησία και τότε υπήρχε, αλλά ελάχιστη πριν από το ματς και περισσότερο μετά την αναμέτρηση, με τους ηττημένους απλά να παραπονιούνται! Η ουσία είναι ότι οι ποδοσφαιρόφιλοι, ακόμα και αν ήταν οπαδοί άλλων ομάδων, περίμεναν πως και πως το παιχνίδι της χρονιάς.

Αυτοί οι… ρομαντισμοί, είναι ξεπερασμένοι. Δεν έχει ακουστεί κανείς να μιλάει για ποδόσφαιρο, για τον Φορτούνη και τον Μπεργκ, για τον Ζέκα και τον Καμπιάσο, ούτε καν για τις επιλογές των προπονητών. Γιατί άραγε, έπαψαν οι παίκτες να είναι οι απόλυτοι πρωταγωνιστές; Γιατί δεν μιλάμε για το τι θα συμβεί μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου και καταπιανόμαστε με όλα τα υπόλοιπα;

Πλέον, τα κυρίαρχα ζητήματα είναι διαφορετικά και όχι τα αμιγώς ποδοσφαιρικά. Οι ατάκες που λέγονται είναι «θα αρχίσει το ματς;», «Μπα, αν στραβώσει ο αγώνας για τον γηπεδούχο, δεν τελειώνει», «πόσα καπνογόνα θα πέσουν;», «οι ρίψεις των φωτοβολίδων θα είναι ευθείας βολής;» κι διάφορες τέτοιες! Πριν από κάθε ντέρμπι , γίνονται συζητήσεις επί συζητήσεων, για τα μέτρα ασφαλείας, για το πώς θα φτάσει η αποστολή των φιλοξενουμένων και πώς θα αποχωρήσει, για το αν οι οπαδοί των μεν θα φανούν καλύτεροι ή χειρότεροι των δε και γενικότερα κάτω υπό ποιες συνθήκες θα διεξαχθεί το ντέρμπι και όχι τι αγώνα θα δούμε στο χορτάρι.
Μεγαλύτερη αγωνία έχουν όλοι για τους διαιτητές που θα οριστούν, παρά για τους ποδοσφαιριστές που θα παίξουν. Περισσότερο ενδιαφέρον βρίσκουν στις ανακοινώσεις, στις αντεγκλήσεις και στις δηλώσεις, παρά στις φάσεις, στα γκολ και στα συστήματα.

Για να μην προκληθούν παρεξηγήσεις, είναι καίρια θέματα όλα αυτά, δεν αντιλέγει κανείς. Όμως, γιατί θα πρέπει να καταπιάνεται μαζί τους ο φίλαθλος και όχι όλοι αυτοί που πρέπει να δώσουν τις λύσεις και να βοηθήσουν έμπρακτα το ελληνικό ποδόσφαιρο να ξαναπάρει τα πάνω του; Γιατί να έχει χάσει αυτός την ποδοσφαιρική του… διέγερση και να είναι πρωταρχικά στην σκέψη του αυτά τα φαινόμενα που αφενός δεν θα έπρεπε να υπάρχουν και αφετέρου θα έπρεπε να είχαν ήδη αντιμετωπιστεί και να μειωθεί στο ελάχιστο αντί να είναι υπαρκτά και μάλιστα συνεχώς αυξανόμενα;

Κάπως έτσι, καταλήξαμε στο σημείο να χάσουμε το δάσος και να κοιτάμε μόνο το δέντρο, να μην ασχολούμαστε με αυτό που πραγματικά αγαπάμε, αλλά με τα τριγύρω σημαντικά ή μη! Αν το καλοσκεφτούμε, είναι τραγικό να μην μας συνεπαίρνει το θέαμα, η αγωνιστική δράση, οι προσπάθειες των παικτών και να «τρελαινόμαστε» μόνο για τα υπόλοιπα, που φυσικά είναι σημαντικά, αλλά θα έπρεπε να απασχολούν τους υπεύθυνους, τους αρμόδιους και να λύνονται αντί να πολλαπλασιάζονται! Απλά αν ο φίλαθλος ασχολείται περισσότερο με το αν θα υπάρχουν έκτροπα και όχι με το τι ποδόσφαιρο θα παρακολουθήσει, τότε η μπάλα έχει χαθεί.

Το παιχνίδι… αργοπεθαίνει και για αυτό ευθύνη έχουμε όλοι, διοικήσεις, πολιτεία, ομάδες, οπαδοί και δημοσιογράφοι, οπότε το ζητούμενο είναι πώς θα… αναστηθεί και θα λατρέψουμε πάλι το ποδόσφαιρο και όχι όλα τα αρνητικά που το περιτριγυρίζουν! Όσο σε αυτήν την υπόθεση είμαστε πάντα οι από εδώ και οι από εκεί και όχι ΕΜΕΙΣ, η σωτηρία δεν θα αχνοφαίνεται καν στον ορίζοντα και όσο θα «χουλιγκανίζουμε» φως στο τούνελ δεν θα βλέπουμε!