Κάποτε ο αποκλεισμός γινόταν θρίαμβος, τώρα και οι νίκες μοιάζουν με αποτυχία!

Νοέμβρης του 1969 και η Εθνική ομάδα κοντράρεται με τη Ρουμανία στο Βουκουρέστι με έπαθλο για τον νικητή μία θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Νοέμβρης του 2013 και οι δύο εθνικές ομάδες συγκρούονται στα μπαράζ με σκοπό την πρόκριση στο Μουντιάλ της Βραζιλίας. Σε αυτά τα 44 χρόνια που μεσολάβησαν άλλαξαν πάρα πολλά, ωστόσο κάποιες παράμετροι δεν διαφοροποιούνται. Για κάθε ποδοσφαιριστή το να προκριθεί σε ένα Μουντιάλ είναι μία τεράστια διάκριση ενώ και οι δύο χώρες από τότε έκαναν πολλά βήματα προόδου. Μόνο που ενώ το 1969 η Ρουμανία ήταν το ξεκάθαρο φαβορί, αφού άλλωστε ήταν το τελευταίο ματς του ομίλου, στην έδρα τους στο Βουκουρέστι και τους βόλευε και η ισοπαλία, αφού είχαν έναν πόντο περισσότερο, τώρα είμαστε εμείς αυτοί που ξεκινάμε έστω και οριακά ως επικρατέστεροι λόγω εμπειρίας.

Παρά πολλά πράγματα από τότε άλλαξαν δραματικά. Τότε η τηλεόραση έκανε δειλά τα πρώτα της βήματα στην Ελλάδα και εκείνο το κρίσιμο ματς ήταν μόλις το δεύτερο (μετά τον θρίαμβο επί της Ελβετίας με 4-1) που το «μαγικό κουτί» θα πρόσφερε στους φιλάθλους σε απευθείας μετάδοση! Χιλιάδες κόσμου είχαν μαζευτεί από νωρίς στο πεδίον του Αρεως και στις οδούς Πανεπιστημίου και Πατησίων καθώς και στην Τσιμισκή στη Θεσσαλονίκη όπου είχαν τοποθετηθεί κάποιοι μικροί δέκτες, προσφορά μεγάλου καταστήματος. Ο λόγος, απλός: μόλις δεκαεπτά χιλιάδες σπίτια στην Ελλάδα είχαν τότε τηλεόραση! Οι ουρές ατελείωτες και ο ήχος, προκειμένου να ακούνε αυτοί που ήταν πολύ πίσω την περιγραφή από τη φωνή του Γιάννη Διακογιάννη, είχε ερασιτεχνικά εντελώς συνδεθεί μέσω ενός αυτοκινήτου με μία ντουντούκα!

Στη σημερινή εποχή, που η τηλεόραση είναι αυτονόητο αξεσουάρ σε κάθε σπίτι, δεν μεταδίδεται πια το ματς μόνο από ανοιχτό κανάλι, το Mega, αλλά και από τη συνδρομητική πλατφόρμα του ΟΤΕ. Την αναμέτρηση τότε την κάλυψαν ελάχιστοι απεσταλμένοι από τα ΜΜΕ αφού υπήρχαν δύο καθημερινές αθλητικές εφημερίδες, η «ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΗΧΩ» και το «ΦΩΣ», μία εβδομαδαία, η «ΟΜΑΔΑ», και ελάχιστες πολιτικές εφημερίδες. Σήμερα δεν χρειάζεται να σας εξηγήσω πόσοι δημοσιογράφοι καλύπτουν ένα τέτοιο ματς, για τα παραδοσιακά ΜΜΕ (τηλεόραση, ράδιοφωνο και εφημερίδες) αλλά και τις δεκάδες ιστοσελίδες! Σήμερα το ματς το βλέπεις live και στο κινητό σου ακόμη, τότε υπήρχαν δεκάδες χιλιάδες σπίτια που δεν είχαν καν τηλέφωνο!

Τότε η Εθνική μας έμεινε στο 1-1 με τους Ρουμάνους και έχασε την ευκαιρία να πάει στο καλύτερο μέχρι σήμερα Μουντιάλ όλων των εποχών, εκείνο του Μεξικού. Ηταν κρίμα για εκείνη την πιο χαρισματική φουρνιά του ελληνικού ποδοσφαίρου, του Σιδέρη, του Δομάζου, του Παπαϊωάννου, του Κούδα, του Ελευθεράκη, του Χάιτα, του Οικονομόπουλου, του Καμάρα και του Μποτίνου υπό τις οδηγίες του αείμνητου Λάκη Πετρόπουλου, να μην πάρει αυτή την πολυπόθητη πρόκριση. Ταυτόχρονα όμως διαπιστώνει κανείς βλέποντας και τα πρωτοσέλιδα, το πώς αντιμετωπιζόταν ως παρ' ολίγον θρίαμβος μία αποτυχία! Γιατί τότε η Εθνική μας ομάδα δεν μας είχε συνηθίσει σε νίκες ούτε είχε γευτεί το νέκταρ κάποιας πρόκρισης, οπότε ο κόσμος την αντιμετώπιζε με μεγαλύτερη στοργή! Αντίθετα, η σύγχρονη Εθνική Ελλάδας, που το 2004 ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης και που από τότε πήγε στο Euro το 2008 και το 2012 συν το Μουντιάλ του 2010, αν και ποτέ δεν είχε αντιστοιχία των μυθικών εκείνων ονομάτων, κατάφερε να έχει μία αξιοζήλευτη σταθερότητα. Και πια, έχοντας ανεβάσει τον πήχη, ακόμη και όταν κάνει 25 πόντους χάνοντας στις λεπτομέρειες την απευθείας πρόκριση, πηγαίνοντας στα μπαράζ αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό. Φυσικά αν αποκλειστεί, δεν θα βρει κανέναν να της προσφέρει μαντίλι για να κλάψει, δείγμα του πόσο απαιτητικοί έως άδικοι γίναμε μαζί της!

Ενώ λοιπόν το 1969 οι αποκλεισμοί αντιμετωπίζονταν ως θρίαμβοι, στην τωρινή εποχή ακόμη και οι νίκες πολλές φορές μοιάζουν με αποτυχία! Αξίζουν κάτι τόσο σκληρό αυτά τα παιδιά που μία δεκαετία τώρα πέτυχαν πάρα πολλά;

Τι θα γίνει απόψε και την Τρίτη; Ενα ξέρω, πως θα το παλέψουμε όσο δεν πάει. Και έχουμε την εμπειρία να διαχειριζόμαστε τέτοια ματς που, έστω και δύσκολα, έστω και στις λεπτομέρειες, ακόμη και στα πέναλτι αν χρειαστεί, θα είμαστε εμείς αυτοί που θα πάνε Βραζιλία!