Καλές μου «Σταχτοπούτες»... (pics/vid)

«Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη, δώσε κλότσο να γυρίσει, παραμύθι για να αρχίσει»...

Κάπως έτσι σε 50 χρόνια θα ξεκινάει την αφήγηση του ένας παππούς μπροστά στο τζάκι στα εγγόνια του και θα τους διηγείται το απόλυτο ποδοσφαιρικό παραμύθι που δεν είχε δράκο. «Ήταν κάποτε που λέτε ένας “αποτυχημένος” προπονητής, ο Κλαούντιο Ρανιέρι, ένας “τελειωμένος” Άγγλος επιθετικός, ο Τζέιμι Βάρντι και ένας Αλγερινός που δεν τον ήθελε κανείς και πήραν πρωτάθλημα. Και ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα».

Γράφει, ο Γιώργος Σπανομανώλης

Αν βάλουμε λίγο φαντασία, μπορούμε να αλλάξουμε τους ρόλους του γνωστού παραμυθιού της «Σταχτοπούτας» του Σαρλ Περώ και να τους κάνουμε πιο... ποδοσφαιρικούς.

Σταχτοπούτα θα είναι η Λέστερ, που από το χείλος του υποβιβασμού – κοιμόταν πάνω στις στάχτες του τζακιού - έφτασε να ζει το όνειρο με την κατάκτηση της Πρέμιερ Λιγκ, «κακές» αδερφές η Τσέλσι, η Τότεναμ και η Μαν. Σίτι, καλή νεράιδα – νονά ο Κλαούντιο Ρανιέρι και πρίγκιπες ο Βάρντι και ο Μαχρέζ.

Μόνο που στις 12. 00 τα μεσάνυχτα δεν πρέπει να γυρίσει στο σπίτι η ηρωίδα μας, αλλά να βγει στους δρόμους και να γιορτάσει. Γιατί η «Σταχτοπούτα» είναι η νέα βασίλισσα του Αγγλικού ποδοσφαίρου.

Και αν νομίζετε ότι η Λέστερ είναι το μόνο παραμύθι, γελιέστε. Εκεί έξω, στον ποδοσφαιρικό κόσμο, οι «Σταχτοπούτες» δεν είναι λίγες και η καθεμιά έχει να πει τη δική της ιστορία.

Λάρισα (1987-88)

Δεν θα μπορούσε κανείς να μην ξεκινήσει από την... ελληνική εκδοχή του παραμυθιού. Με προπονητή τον Γιάτσεκ Γκμοχ η «βυσσινή θύελλα» έκανε το όνειρο πραγματικότητα στα τέλη της δεκαετίας του 1980.

Με Καραπιάλη, Μητσιμπόνα, Τσιώλη, Γκαλίτσιο, Κωλομητρούση, Βαλαώρα και μια σπουδαία φουρνιά παικτών, η ΑΕΛ «έσπασε» το κατεστημένο και έγινε η πρώτη και μόνη μέχρι σήμερα επαρχιακή ομάδα, που σηκώνει το πρωτάθλημα Ελλάδας.

Την Πρωτομαγιά του 1988, ο τεράστιος Γιώργος Μητσιμπόνας, στο «Αλκαζάρ» θα σκοράρει κόντρα στον Ηρακλή και θα στείλει τον κάμπο στον 7ο ουρανό.



Όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορία.







Σαμπντόρια (1990-91)

Το καμάρι της Γένοβα, η Σαμπντόρια, θα είναι το απόλυτο... πυροτέχνημα στις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Η ιταλική ομάδα θα κατακτήσει το Κύπελλο Κυπελλούχων και μόλις μία χρονιά αργότερα, θα φτάσει στην κατάκτηση του «Σκουντέτο» για πρώτη φορά στην ιστορία της.

Ο Τζιανλούκα Βιάλι με τα 19 γκολ του θα οδηγήσει τη Σαμπντόρια στο πρώτο σκαλί του ιταλικού βάθρου, με την «Ντόρια» να έχει μία μόλις ήττα σε 34 ματς πρωταθλήματος.

Μάλιστα η ευρωπαϊκή της πορεία συνεχίστηκε, αφού την αμέσως επόμενη σεζόν, ήταν φιναλίστ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, χάνοντας στον τελικό από την Μπαρτσελόνα του Γιόχαν Κρόιφ και Κούμαν.



Μπλάκμπερν (1994-95)

Η Μπλάκμπερν της σεζόν 1994 – 95 είχε δύο καλούς λόγους να γράψει ιστορία.

Τον Κένι Νταλγκλίς στον πάγκο και τον Άλαν Σίρερ των 34 γκολ εκείνη τη χρονιά στην επίθεση.



Το 1995 ήταν η χρονιά της, για να πραγματοποιήσει το απόλυτο θαύμα, πανηγυρίζοντας τον τρίτο μόλις τίτλο στην ιστορία της, αφού το είχε σηκώσει στο παρελθόν το 1912 και το 1914.

Η τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος εκείνου... συγκλονιστική. Η Μπλάκμπερν ηττήθηκε από τη Λίβερπουλ στο τελευταίο ματς, αλλά η Γουέστ Χαμ αποφάσισε να της κάνει ένα δώρο, κόβοντας βαθμούς από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και χαρίζοντας της τον τίτλο.







Κάιζερσλάουτεν (1997-98)

Ο Ότο Ρεχάγκελ είναι η απόλυτη «νεράιδα» του παραμυθιού. Το έκανε με την Εθνική το 2004, το είχε ξανακάνει και στο πρωτάθλημα με την Κάιζερσλάουτεν, με την ιστορία της να είναι ότι πιο κοντινό στο σημερινό κατόρθωμα της Λέστερ, τηρουμένων των αναλογιών.

Η «Κάιζερ» θα κατακτήσει το Κύπελλο Γερμανίας το 1996, αλλά εκείνη τη χρονιά θα καταφέρει να υποβιβαστεί στη δεύτερη κατηγορία.
Και κάπου εκεί θα αναλάβει ο δικός μας «Όθωνας»...

Η ομάδα θα ανέβει τρένο και πάλι στη Bundesliga μετά από μία σεζόν στη Β’ κατηγορία και την αμέσως επόμενη χρονιά θα κάνει ένα αληθινό θαύμα.



Τη σεζόν 1997-98 με «μαέστρο» τον Μίκαελ Μπάλακ και συνοδοιπόρο τον Αντρέας Μπρέμε, η ομάδα του Ρεχάγκελ θα γράψει μια σπάνια στιγμή στην ιστορία του γερμανικού ποδοσφαίρου.







Ντεπορτίβο Λα Κορούνια (1999-2000)

Η ισπανική εκδοχή της «Σταχτοπούτας». Η Λα Κορούνια δεν ήξερε τη σημαίνει «ασημικό» έμαθε όμως στις αρχές της νέας χιλιετίας.

Ρόι Μακάι, Φλάβιο Κονσεϊσάο, Παουλέτα, Μάουρο Σίλβα και Τζαλμίνια, υπό τις οδηγίες του περιζήτητου Χαβιέ Ιρουέτα, θα βάλουν τη σφραγίδα τους στο παραμύθι που έζησε εκείνη τη χρονιά το «Ριαθόρ».