Κακομαθημένα παιδιά ή άνδρες;

Ο τρόπος με τον οποίον αντιδρούμε στα κακά ΑΛΛΑ και στα καλά, είναι αυτός που μας καθορίζει. Που ξεχωρίζει τα κακομαθημένα παιδιά από τους ενήλικες. Εν προκειμένω, τα αγοράκια από τους άνδρες.

Στη χώρα που δεν ξέρει να αναγνωρίζει -πολλώ δε να θυμάται- και που ζει για να απαξιώνει -τους άλλους, γιατί ποιος έχει τη διάθεση να ασχοληθεί με τον εαυτό του;- αντιλαμβάνομαι πως είναι δύσκολο να υπάρχει ένα μέτρο. Για αυτό και οι «ήρωες» των τριών πρώτων αγωνιστικών στο Ευρωμπάσκετ, έγιναν «άσχετοι» στα δυο τελευταία ματς. Βέβαια, ποιος μπήκε στον κόπο να προσθέσει ότι δώσαμε πέντε αγώνες σε έξι ημέρες, εκ των οποίων τους δυο χωρίς το φυσικό μας ηγέτη, Βασίλη Σπανούλη, ο οποίος δε, θα ήταν ΦΥΣΕΙ αδύνατο να επιστρέψει από το διάστρεμμα σαν να μην το έπαθε ποτέ. Λεπτομέρειες, έτσι...

Πάμε όμως, πίσω στα κακομαθημένα παιδιά. Γιατί ο τρόπος με τον οποίον διαχειρίστηκαν άπαντες στην Εθνική το 3/3 δείχνει ότι αυτό ακριβώς είναι. Διαφορετικά, θα είχαν την ωριμότητα (μαζί και τη συνειδητότητα) που απαιτείται, ώστε να διεκδικήσουν κάτι καλύτερο από τους Ιταλούς (αν έμπαιναν στον κόπο να βγάλουν λίγη περισσότερη ενέργεια, αν ήταν στοιχειωδώς πιο συγκεντρωμένοι, πιο ομαδικοί, σίγουρα θα είχαν καλύτερη τύχη). Πόσω μάλλον, από τους Φινλανδούς. Οπως ομολόγησε όμως, και ο Γιάννης Μπουρούσης «χαλαρώσαμε μετά από την Τουρκία και πιστέψαμε ότι μπορούσαμε να κερδίσουμε κάθε ομάδα». Ατυχώς όμως, για εμάς και οι άλλοι μπάσκετ παίζουν. Και στην προκειμένη περίπτωση, έπαιξαν καλύτερα από εμάς. Και τώρα είμαστε με την πλάτη στον τοίχο. Για την ακρίβεια, πηγαίνουμε με 0-2 στη Λιουμπλιάνα, όπου θα συναντήσουμε την Πέμπτη την Ισπανία (15.30), το Σάββατο την Κροατία και τη Δευτέρα τη Σλοβενία. Και δεν χρειάζεται να πούμε ότι πρέπει να νικήσουμε και τους τρεις, έτσι;

Αν μπορούμε; Βάσει ταλέντου και ικανοτήτων, ναι. Αλλά αν δεν τα βγάλουμε αυτά στο παρκέ, δεν υπάρχει η παραμικρή περίπτωση να προκριθούμε. Διαβάζω παντού περί της ανάγκης να είμαστε πιο σκληροί. Οντως. Ξύλο δεχόμαστε, ξύλο πρέπει να δώσουμε. Αλλά -και- το ξύλο απαιτεί ενέργεια. Αρα, θα πρέπει να βρουν όλοι που έχουν κρύψει το πάθος και τη θέληση τους, τη διάθεση τους για συνεργασία, για αλληλοκάλυψη, για ομαδικότητα (στη δημιουργία, στην εκτέλεση, παντού -επουδενί δηλαδή, να ξαναδούμε σουτ μετά μια πάσα), να δουλέψουν όλοι για να καλυφθούν οι αδυναμίες μας (γιατί σαφέστατα έχουμε και από αυτές) να βάλουν σε δεύτερη μοίρα οτιδήποτε δεν αφορά το καλό της Εθνικής και να το πάρουμε από εκεί. Και όπου μας βγάλει.

Οι παίκτες έχουν και τα γένια και τα χτένια. Εχουν και εγωισμό που έχει πληγωθεί. Οπότε, είναι ικανοί για όλα. Μένει να αποδείξουν αν είναι κακομαθημένα παιδιά ή άνδρες.

ΥΓ: Ο,τι ισχύει για τους παίκτες, ισχύει και για τους προπονητές και δη τον χεντ κόουτς, Αντρέα Τρινκιέρι. Γιατί μπορεί να το ξεχάσατε, αλλά είναι ο ίδιος με εκείνον που δημιούργησε μια επίθεση πολλαπλών επιλογών (που όπως ομολόγησαν διάφοροι παίκτες δεν είχαν ξαναζήσει στο πρόσφατο παρελθόν) και που ευθύς εξ αρχής είχε επισημάνει τη -ζωτική- σημασία της άμυνας. Επίσης, θεωρώ ως δεδομένο ότι αφού πρώτα «εντοπίσουμε τα προβλήματα» -κατά του ιδίου το ρηθέν-, θα τα συζητήσει με τους παίκτες τους «για να τα λύσουμε».