Η ζωή του Στρόμπερι: Tο draft, τα ναρκωτικά, ο καρκίνος και η αποτοξίνωση

«Δεν ντρέπομαι για το ποιος είμαι. Φυσικά και είμαι ντροπιασμένος για κάποια πράγματα που έχουν συμβεί, όμως μέσα από αυτά αποκτάς εμπειρία και είσαι σε θέση να βοηθήσεις άλλους ανθρώπους στο μέλλον. Όταν κοιτάζω τον καθρέφτη, βλέπω έναν εχθρό και δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν, εκτός από τον εαυτό μου. Αν μπορούσα να τα έκανα όλα από την αρχή, αν ήξερα τότε ότι ξέρω τώρα, θα είχα επιλέξει εξ αρχής το Θεό. Δεν θα έπαιζα μπέιζμπολ, θα άφηνα ότι κέρδισα για Αυτόν».

Ο Ντάριλ Στρόμπερι δεν είναι μια συνηθισμένη περίπτωση... Η καριέρα του πήγε από το ζενίθ στο ναδίρ. Ενδιάμεσα, προηγήθηκαν αρκετά σκαμπανεβάσματα, αρκετοί σοβαροί τραυματισμοί, ένα ηγεμονικό συμβόλαιο και προβλήματα με την υγεία του και τον νόμο, απασχολώντας ουκ ολίγες φορές με τα καμώματά του, τους δικαστές της Αμερικής. Αποτέλεσε έναν από τους κορυφαίους παίκτες της γενιάς του, τα στατιστικά του μνημονεύονται μέχρι και σήμερα, αλλά τα συνοδεύουν ένα μεγάλο «αν». Πού θα είχε φθάσει η καριέρα του, αν δεν είχε τόσο άστατο χαρακτήρα και δεν είχε μπλέξει με τα ναρκωτικά.

Σαν σήμερα, ο τελευταίος παίκτης που έχει τεθεί σε σύγκριση με των κορυφαίο hitter στην ιστορία του αθλήματος, τον Τεντ Γουίλιαμς και τον βασιλιά του «home run», Χανκ Άαρον, ξεκίνησε το μεγαλύτερο και δυσκολότερο αγώνα της ζωής του και το sportfm.gr θυμάται τον θρυλικό Αμερικανό μπεϊζμπολίστα.

Γράφει ο Μάρκος Κατριτζιδάκης

Γεννήθηκε στο Λος Άντζελες στις 12 Μαρτίου του 1962. Έπαιξε μπέιζμπολ για την ομάδα του λυκείου Crenshaw και στα 18 του επιλέχθηκε στην πρώτη θέση του draft από τους New York Mets. Ένιωσε να έχει όλο τον κόσμο στα χέρια του. Χάρη στα αγωνιστικά του χαρακτηριστικά και το επιβλητικό παρουσιαστικό του (1.93 μέτρα, δυνατός και ταχύς) ανέβηκε γρήγορα στην «ιεραρχία» της ομάδας και το 1983 αγωνίστηκε στην πρώτη κατηγορία του αμερικάνικου πρωταθλήματος. Αναδείχθηκε κορυφαίος «πρωτάρης» της λίγκα, ενώ από την επόμενη -και για τα επόμενα 8 χρόνια- σεζόν συμμετείχε στο All Star.

Όσο «χτιζόταν» ο εντός του γηπέδου μύθος του, τόσο έρχονταν στην επιφάνεια ο κακός εξωγηπεδικός του χαρακτήρας. Τη δεύτερη σεζόν του, κατά τη διάρκεια της επίσημης φωτογράφισης, λογομάχησε σε πολύ έντονο ύφος με τον αρχηγό Κέιθ Ερνάνες, απείλησε τον Γουάλι Μπάκμαν πως «θα σου σπάσω τα μούτρα, βλάχε», άρχισε να αργεί ή να μην εμφανίζεται καν στις προπονήσεις και το 1986, τη σεζόν που κατέκτησε το πρώτο του πρωτάθλημα, άσκησε δημοσίως δριμεία κριτική στον προπονητή του, Ντάβεϊ Τζόνσον, επειδή τον αντικατέστηκε σε ένα κρίσιμο σημείο του 6ου αγώνα των τελεικών των πλέι οφ. Παρ' όλα αυτά, οι οπαδοί των Mets τον λάτρευαν, οι νεαροί φαν του αθλήματος επίσης, οι αντίπαλοι οπαδοί λάτρευαν... να τον μισούν.



Στις 8 Νοεμβρίου του 1990 αποφάσισε να αποδεχθεί το ηγεμονικό για τα δεδομένα της εποχής συμβόλαιο που του προσέφεραν οι Los Angeles Dogders: 22.250.000 δολάρια για πενταετές συμβόλαιο συνεργασίας. Την πρώτη του σεζόν τα πήγε αρκετά καλά, τις επόμενες δύο, ωστόσο, αντιμετώπισε προβλήματα τραυματισμών, με συνέπεια το 1994 να μείνει ελεύθερος και να υπογράψει στους San Francisco Giants. Εκεί, προσπάθησε να κάνει το comeback, σύντομα όμως τα προσωπικά του προβλήματα άρχισαν να γιγαντώνονται.

Ο Ντάριλ βρέθηκε θετικός σε έλεγχο ναρκωτικών για χρήση κοκαΐνης και αποκλείστηκε από την ομοσπονδία για το υπόλοιπο της σεζόν. Λίγο καιρό αργότερα ήρθε ένα ακόμα «χαστούκι»: αμέλησε να πληρώσει τη διατροφή για τον Ντι Τζέι (νυν παίκτη του Ολυμπιακού και πρώτο από τα συνολικά επτά παιδιά που έχει αναγνωρίσει επισήμως) και στις 19/12 οδήγθηκε σε δίκη. Το δικαστήριο όρισε ως deadline για την αποπληρωμένη του χρέους την 5η Ιουνίου, αυτή όμως πέρασε και ο δικαστής του Λος Άντζελες τον όρισε δικάσιμο για τις 17 Ιουλίου.

Προκειμένου να αποπληρώσει το χρέος, ο Ντάριλ αναγκάστηκε να «προδώσει» τους οπαδούς που τον αγάπησαν. Επέστρεψε στη Νέα Υόρκη, υπέγραψε στους New York Yankees (μισητή αντίπαλος των Mets, ομάδα που ξεκίνησε την καριέρα του) και με τα χρήματα από το μπόνους της μεταγραφής του, κατάφερε να τακτοποιήσει την υπόθεση της διατροφής. Εκεί, έδειξε τα -καλά- στοιχεία του παρελθόντος, έδειξε να βρίσκει το χαμένο εαυτό του, έδειξε να βάζει την καριέρα του στο σωστό δρόμο.

Συνέβαλε τα μέγιστα στην κατάκτηση του πρωταθλήματος το 1996, έχοντας στο πλευρό του τους πρώην συμπαίκτες του στους Mets, Νταουάιτ Γκούντεν και Ντέιβιντ Κόνε. Το 1997 ταλαιπωρήθηκε από προβλήματα στα γόνατα και το την 1η Οκτωβρίου του 1998, διαγνώστηκε με καρκίνο του παχέος εντέρου. Δύο μέρες αργότερα εχειρίσθηκε για αφαίρεση του όγκου, όμως στις 14 Οκτωβρίου οι γιατροί του ανακοίνωσαν πως διέγνωσαν μετάσταση στους λεμφαδένες. Ο Ντάριλ μπήκε σε πρόγραμμα χημιοθεραπείες...

Όντας μαθημένος στα μεγάλα παιχνίδια, βγήκε νικητής από την περιπέτεια της υγείας και το 1999 γύρισε στα γήπεδα, βοηθόντας αρκετά την ομάδα του στο τελευταίο κομμάτι της σεζόν να κατακτήσει το δεύτερο συνεχόμενο πρωτάθλημά της. Η προσωπική του ζωή, όμως, πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Στις 3 Απριλίου του 1999, στην Τάμπα της Φλόριντα, ζήτησε από μια πόρνη να τον ακολουθήσει στο σπίτι του. Αποδείχθηκε, όμως, γυναίακα αστυνομικός σε μυστική αποστολή (!) με αποτέλεσμα ο Ντάριλ να συλληφθεί, μιας και η πορνεία είναι απαγορευμένη στην πολιτεία αυτή. Σαν να μην έφθανε αυτό, βρέθηκε πάνω του μικροποσότητα κοκαΐνης.

Αποβλήθηκε για σχεδόν μια ολόκληρη σεζόν από την ομοσπονδία, στις 29 Μαίου το δικαστήριο τον καταδίκασε για 21 μήνες φυλάκιση, ο ίδιος δήλωσε αθώος και εν τέλει η ποινή του ορίστηκε σε 21 μήνες με αναστολή και συμμετοχή σε κοινωφελή εργασία. Η ζωή του άλλωτε σταρ του μπέιζμπολ είχε πάρει την κάτω βόλτα...

Στις 28 Ιουλίου του 2000, υποβλήθηκε σε εξετάσεις και το σαρωτικό μηχάνημα «έδειξε» πως ο καρκίνος είχε επεκταθεί στους λεμφαδένες. Λίγες ημέρες αργότερα μπήκε στο χειρουργείο για την αφαίρεση του όγκου και ριζική νεφρεκτομή. Παρ' όλα αυτά, δεν έδειξε να βάζει μυαλό. Ούτε ένα μήνα αργότερα, προσπάθησε να οδηγήσει -ώστε να συναντήσει το δικαστικό επιμελητή του- μετά τη λήψη παυσίπονων, προκάλεσε τροχαίο ατύχημα και επιχείρησε να φύγει από το σημείο, συνελήφθη όμως από εκτός υπηρεσίας αστυνομικό, που ήταν μάρτυρας του επεισοδίου. Οδηγήθηκε άμεσα στο δικαστήριο, δήλωσε ένοχος και καταδικάστηκε σε διετή κατ' οίκον περιορισμό, ο οποίος εν τέλει «έπεσε» στον ένα χρόνο και κοινωφελή εργασία σε ιδρύματα.


Ο Ντάριλ, η πρώην σύντροφός του, ο Ντι Τζέι και η κόρη τους, Γκρέις

Λίγα 24ωρα αργότερα άφησε το κέντρο θεραπείας με την μετέπειτα γυναίκα του ώστε να κάνουν ναρκωτικά, παραβιάζοντας έτσι τον κατ' οίκον περιορισμό και τους όρους αναστολής. Στις 3 Νοεμβρίου, είπε στον δικαστή πως είχε χάσει τη θέλησή του τη ζωή και πως ήθελε να σταματήσει το πρόγραμμα χημιοθεραπειών (ώστε, ουσιαστικά να επέλθει ο θάνατός του), προφυλακίστηκε μέχρι τη δίκη και στις 30 του ίδιου μήνα αφέθηκε ελεύθερος και, με την προϋπόεσθ να παρακολουθεί το πρόγραμμα απεξάρτησης από τα ναρκωτικά.

«Δεν έχει σημασία αν είσαι νηφάλιος, αν δεν αλλάξει τίποτα μέσα σου, δεν αλλάζει τίποτα γενικότερα», έχει πει ο Ντάριλ σε πρόσφατη συνέντευξή του, κάτι που σίγουρα δεν σκεφτόταν τότε. Ούτε μια εβδομάδα αργότερα, δεν εμφανίσθηκε για την εθελοντική εργασία, βρέθηκε υπό την επήρεια ναρκωτικών στο σπίτι του και ο δικαστής τον καταδίκασε σε 40 μέρες φυλακή χωρίς αναστολή, παρατείνοντας παράλληλα κατά ένα χρόνο την παραμονή του στο κέντρο απεξάρτησης.

Ένα χρόνο αργότερα παραβίασε και πάλι το πρόγραμμα, βρέθηκε εκ νέου στο δικαστήριο, οι ποινές που του είχαν επιβληθεί με αναστολή μπήκαν σε ισχύ και φυλακίστηκε για 22 μήνες. Εξέτισε τη μισή ποινή πριν κάνει αίτημα αποφυλάκισης, το οποίο και έγινε δεκτό λόγω της καλής του συμπεριφοράς. Ο Ντάριλ, είχε όντως αλλάξει.

Απεξαρτήθηκε πλήρως από τα ναρκωτικά, χώρισε με τη σύζυγό και μητέρα του Ντι Τζέι, Τσαρίς, και παντρεύτηκε τη σημερινή του σύντροφο, Τρέισι, με την οποία ίδρυσε το ίδρυμα «The Darryl Strawberry», η δράση του οποίου είναι αφιερωμένη στα παιδιά με αυτισμό. Σήμερα έχει αφοσιωθεί στη φιλανθρωπία και τον Χριστιανισμό, όντας πάστορας στην εκκλησία της περιοχής του.


Ντάριλ και... Ντάριλ (το Ντι Τζέι είναι χαϊδευτικό, καθώς δεν ήθελε να έχει το όνομα του πατέρα του)

Με τον γιο του και νυν παίκτη του Ολυμπιακού, Ντι Τζέι, δεν μιλιόταν. Σε εφηβική ηλικία, ο Ντι Τζέι διαχώρισε τη θέση του από τον διάσημο πατέρα του και ακολούθησε το δικό του δρόμο. Πέρασαν χρόνια μέχρι να «μονιάσουν». «Ηθελα να κάνω όνομα μόνος μου και να μη χρησιμοποιήσω μόνο τις συνδέσεις του πατέρα μου. Δεν ήθελα να πάρω τον εύκολο δρόμο. Μου αρέσει να δουλεύω πολύ και σκληρά και έφθασα μέχρι εδώ με τον δικό μου τρόπο. Με βλέπουν πια με διαφορετικό τρόπο όλοι και δεν με θεωρούν απλά ως τον γιο του πατέρα μου. Είναι διαφορετικό άθλημα άλλωστε. Εδώ στην Ευρώπη δεν βλέπει κανείς μπέιζμπολ και έτσι έπρεπε να φτιάξω το όνομά μου από την αρχή», είχε δηλώσει ο ίδιος, για την απόφαση του να γίνει μπασκετμπολίστας.

Η ζωή του Ντάριλ θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει ταινία. Μπορεί να γίνει στο μέλλον. Αυτό που θα γίνει σίγουρα, είναι ντοκιμαντέρ. Το ESPΝ, άλλωστε, έχει ενημερώσει εδώ και καιρό πως τον ερχόμενο Αύγουστο θα προβληθεί ντοκιμαντέρ για τη ζωή του μεγάλου μπεϊζμπολίστα, αφού η παραγωγή του «30for30» (εκπομπή με ντοκιμαντέρ που παρουσιάζει ορισμένα από τα πιο σπουδαία θέματα ή πρόσωπα του αμερικάνικου αθλητισμού) αποφάσισε να αφιερώσει ένα επεισόδιο στη ζωή του Στρόμπερι, έναν πραγματικό μύθο του αμερικάνικου αθλητισμού.