Η πενταετία που ξεχωρίζει τους πρωταθλητές από τους losers

Κάτι το καταραμένο και συνάμα ευλογημένο φαίνεται να εμπεριέχεται στον μονό αριθμό «5». Σαν κάποιους να τους ευνοεί και κάποιους άλλους να τους κατακεραυνώνει. Λόγο σε αυτό φυσικά έχουν οι Μίκαελ Σουμάχερ και Φερνάντο Αλόνσο, οι οποίοι έπειτα από πέντε χρόνια έκαστος στην Σκουντερία Φεράρι, είδαν τις καριέρες τους να παίρνουν εντελώς αντίθετες πορείες η καθεμιά. Ο Σεμπάστιαν Φέτελ φαίνεται σαν να στέκεται και αυτός μπροστά στο ίδιο σταυροδρόμι, μέσα στο μονοθέσιο που για λογότυπό του έχει το ανασηκωμένο στα πίσω πόδια μαύρο αλογάκι και καλείται να αποφασίσει αν θέλει να γίνει ήρωας ή κακός στο δικό του παραμύθι. Να τον θυμούνται ως επιτυχημένο ή αποτυχημένο πιλότο; Πρωταθλητή ή αιώνιο «λούζερ»...

Ήταν Νοέμβριος του 2014, όταν ο Φέτελ ανακοίνωνε την απόφασή του να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και να οδηγήσει για τη Σκουντερία Φεράρι. Πίσω του άφηνε την πληγωμένη Ρέντ Μπουλ και τα τέσσερα πρωταθλήματα που είχε κερδίσει με το μονοθέσιό της τέσσερις σερί χρονιές. Ωστόσο, κάτι παραπάνω από τέσσερα χρόνια αργότερα, ο Γερμανός οδεύει προς την πέμπτη του σερί χρονιά με τους Ιταλούς, έχοντας ραντεβού με την ιστορία και μια κατάρα η οποία σαν καζάνι που βράζει, μπορεί να του χαρίσει τα πάντα ή να του στερήσει την εκπλήρωση του παιδικού του ονείρου...

Μια πέμπτη χρονιά, η οποία αποδείχθηκε ολέθρια για τον Φερνάντο Αλόνσο, ενώ για τον Μίκαελ Σουμάχερ αποτέλεσε το έναυσμα της αξέχαστης και πιο εντυπωσιακής πενταετούς διάρκειας κυριαρχίας του με τη Φεράρι. Λίγοι βέβαια, θα θυμούνται ότι και ο επτά φορές παγκόσμιος πρωταθλητής χρειάστηκε τέσσερα χρόνια παταγώδων αποτυχίων προτού πιει σαμπάνια από την κούπα του πρωταθλητή.

Στο μακρινό πλέον 1996, ο 27χρονος τότε δις πρωταθλητής με τη Μπένετον Μίκαελ Σουμάχερ, έμοιαζε ως την ιδανική λύση που θα επανέφερε το χαμόγελο στα πρόσωπα των Ιταλών έπειτα από 16 χρόνια χωρίς τίτλο στο πρωτάθλημα οδηγών. Χρειάστηκαν ωστόσο 76 αγώνες ακόμα πριν στεφθεί στο τέλος του 2000 παγκόσμιος πρωταθλητής και παράλληλα να δώσει ένα τέλος στο παρατεταμένο κακό σερί από άκαρπες χωρίς τίτλο χρονιές της Φεράρι. Την επικυριαρχία του είδε μονάχα να κλονίζεται το 2005, όταν η Διεθνής Ομοσπονδία Αυτοκινήτου (FIA) προχώρησε σε ευρείας κλίμακας μεταρρυθμίσεις και αλλαγές κανονισμών, οι οποίες πλήγωσαν σαν δόρυ το «ρύγχος» της Φεράρι. Την ευκαιρία άδραξε η γαλλική Ρενό, με τον νεαρό και πολλά υποσχόμενο Φερνάντο Αλόνσο, ο οποίος με την κατάκτηση δύο πρωταθλημάτων το 2005 και 2006, έβαλε τέλος στο σερί πέντε συνεχόμενων πρωταθλημάτων οδηγών της ιταλικής φίρμας.

Παρ’ όλα αυτά, το πλήρωμα του χρόνου για να ντυθεί στα κόκκινα και να εκπροσωπήσει τη Φεράρι δεν άργησε για τον Ισπανό πιλότο και την ομάδα που πλήγωσε, τώρα καλούταν να οδηγήσει στον τίτλο. Η τύχη όμως του έπαιξε ένα βρώμικο παιχνίδι. Το τέλος της πενταετούς θητείας του με τα κόκκινα, τον έβρισκε με άδεια χέρια, σε ένα μονοθέσιο που είχε τα πάντα αλλά και του έλειπαν τα πάντα . Ο πιο ταλαντούχος οδηγός του γκριντ, έβλεπε το ταλέντο του και την ικανότητά του πίσω από το τιμόνι ενός μέτριου προς κακού μονοθεσίου να μην είναι αρκετά για να τον οδηγήσουν προς την καταξίωση και την κατάκτηση ενός πρωταθλήματος με την πιο ιστορική ομάδα στην Φόρμουλα 1. «Ένα ταλέντο που πήγε χαμένο» τον αποκαλούσαν οι φίλοι της Φεράρι, γνωρίζοντας ότι έχασαν μια μεγάλη ευκαιρία να κατακτήσουν έναν τίτλο.

«Όταν είσαι δύο με τρεις χρονιές σε μια ομάδα δεν είναι πρόβλημα να μην κατακτήσεις κάποιον τίτλο. Μα όταν είσαι εφτά και οχτώ χρόνια, τότε είναι που νιώθεις την πραγματική πίεση να επιτύχεις» δήλωνε δύο χρόνια αργότερα ο Αλόνσο, λειτουργώντας θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος, ως προάγγελος κακών μαντάτων για τον Φέτελ, ο οποίος ζει εδώ και τέσσερα χρόνια το όνειρό του. Ένα όνειρο ωστόσο, που μπορεί να εξελιχθεί σε εφιάλτη, ακριβώς όπως συνέβη για τον Ισπανό...

«Θυμάμαι τις πόρτες του Μαρανέλο να ανοίγουν και ένιωθα σαν ένα όνειρό μου να γίνεται πραγματικότητα. Την τελευταία φορά που ήμουν εκεί ως μικρό παιδί έβλεπα πάνω από τον φράχτη, τον Μίκαελ (Σουμάχερ) να κάνει γύρους με την Φεράρι και τώρα εγώ είμαι αυτός που οδηγεί ένα τέτοιο μονοθέσιο» δήλωνε ο Φέτελ γεμάτος συγκίνηση, ενώ μόλις είχε κατακτήσει την πρώτη του νίκη στην Μαλαισία για λογαριασμό της Σκουντερία. Η εμφάνισή του εκείνη συλλήβδην των περγαμηνών που κουβαλούσε, εύλογα γέννησε στους «τιφόζι» την εντύπωση πως ενώπιόν τους βρισκόταν ένας «Μπέιμπι Σούμι», ο οποίος έπειτα από οχτώ χρόνιας λειψυδρίας τίτλων, θα τους οδηγούσε ξανά στην κορυφή.

Ο Γερμανός δηλώνει ερωτευμένος με τα μονοθέσιά του. Χρόνια τώρα έχει την συνήθεια να δίνει γυναικεία ονόματα στα μονοθέσιά του. Παρά ταύτα, κανένας από τους περασμένους τέσσερις «γάμους» του δεν στέφθηκε από επιτυχία. Καμία από τις Ιταλίδες Έυα, Μαργαρίτα, Τζίνα και Λόρια δεν αποδείχθηκαν ικανές «σύζυγοι» για τον Φέτελ ούτως ώστε να βρει την ευτυχία στους τέσσερις τροχούς της Φεράρι. Ούτε καν τα «κουτσουρεμένα» αλλά γεμάτα πάθος ιταλικά που αλαλάζει πανηγυρικά μετά από κάθε του νίκη δεν του έδωσαν την ώθηση που επιζητούσε προς τον τίτλο. Τι και αν τραγουδούσε μαζί με τους «τιφόζι» και παθιασμένους μηχανικούς του, τον εθνικό ύμνο της Ιταλίας για να εμψυχώσει τον λαό της Σκουντερία να τον υποστηρίξει; Τίποτα έως τώρα δεν φαίνεται να του βγαίνει...

Επιπλέον, θα κληθεί να αφήσει πίσω του την γλυκόπικρη περσινή χρονιά. Μια χρονιά, όπου η Φεράρι για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια φαινόταν πραγματικά ανταγωνιστική και ικανή να επιβληθεί του Λιούις Χάμιλτον και της Μερσέντες. Μιά χρονιά, όπου ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις μα τέλειωσε άδοξα, κάπου μετά το Βέλγιο και την νίκη που πήρε με «τσαμπουκά» από τον Βρετανό αντίπαλό του στο Σπα. Παρά ταύτα, κάτι τα λάθη του σε Γαλλία, Γερμανία και Αζερμπαϊτζάν, κάτι τα «σπινιαρίσματά» του στις μάχες ένας με έναν σε Ρωσία, Αμερική και Ιταλία τον κράτησαν μακριά από τον τίτλο..

Επιπροσθέτως, η κατάσταση εντός της ομάδος πλέον φαίνεται να ζορίζει ακόμα περισσότερο. Αυτό γιατί φέτος θα έχει να διαχειριστεί επιτυχώς και τον νεαρό και ανερχόμενο Σαρλς Λεκλέρκ, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Η σχέση των δύο αναμένεται να κρίνει πολλά. Μαζί, ίσως να αυξήσει ή να μειώσει τις ελπίδες του για τον τίτλο. Όμως, η Μερσέντες δεν αστειεύεται. Άλλωστε το απέδειξε τα τελευταία πέντε χρόνια που καλπάζει αγέρωχη από τον έναν τίτλο στον άλλον, με τον Χάμιλτον να μοιάζει ανίκητος στην μέρα του. Η «ασφάλεια» που ένιωθε ο Φέτελ με τον Ράικονεν στο πλάι του ήδη έχει χαθεί και ο τετράκις πρωταθλητής θα χρειαστεί όλη την ταχύτητα που θα μπορεί να του δώσει η ομάδα για να θριαμβεύσει.

Εν κατακλείδι, για τον Φέτελ η φετινή χρονιά μοιάζει ως η τελευταία του ευκαιρία να αποδείξει τον εαυτό του και να βγάλει ψεύτες τους επικριτές του. Θα χρειαστεί ωστόσο να επιστρατεύσει όλα του τα ατού και γούρια για να το επιτύχει. Από μέσα του φυσικά θα εύχεται το νούμερο «5» που φορά στο εμπρός ρύγχος του μονοθεσίου του, να λειτουργήσει ως ο οιωνός που θα του χαρίσει το πέμπτο του προσωπικό πρωτάθλημα και πρώτο της Φεράρι έπειτα από 12 χρόνια. Αν τα καταφέρει και στεφθεί πρωταθλητής, κανείς δεν θα θυμάται πόσα χρόνια χρειάστηκε για να κατακτήσει τον τίτλο. Και γιατί όχι, να επιβεβαιώσει τις προβλέψεις και αντί για «λούζερ» να μεταλλαχθεί σε πρωταθλητή, ακολουθώντας τον δρόμο που χάραξε ο μεγάλος «Σούμι». Ποιος ξέρει, ίσως το 2019 να αποτελέσει την αρχή μιας νέας επικυριαρχίας της Σκουντερία στη Φόρμουλα 1...

Επιμέλεια: Ιωάννης Γατσούλης