Η εξομολόγηση του Τάκη Λουκανίδη σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του

Θλίψη στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά και την οικογένεια του Παναθηναϊκού, αφού έφυγε από τη ζωή, ο σπουδαίος, Τάκης Λουκανίδης, που προδώθηκε από την καρδιά του σε ηλικία 81 ετών.

Όσοι τον είχαν δει να παίζει ποδόσφαιρο, μιλούν για τον πληρέστερο Έλληνα ποδοσφαιριστή όλων των εποχών, που όπως έλεγαν, μπορούσε να παίξει σε όλες τις θέσεις μέσα στο γήπεδο. Σε όλες, εκτός από αυτή του τερματοφύλακα, αν και λένε πως κάποτε στη Δράμα, είχε βρεθεί και κάτω από τα δοκάρια κάποιες φορές.

Όσοι τον γνώρισαν, μιλούν για έναν άνθρωπο με ήθος και ιδανικά, που ήθελε να βοηθάει τους ανθρώπους γύρω του, είτε ήταν συμπαίκτες του, είτε απλοί άνθρωποι. Διαβάστε όσα είπε στον ΣΠΟΡ FM για τον Τάκη Λουκανίδη, ο Τότης Φυλακούρης.

Από μικρή ηλικία, είχε περάσει δύσκολα. Άλλωστε, στη γαλέρα της ζωής του, είχε τραβήξει άγριο κουπί. Πριν καν συμπληρώσει τα επτά του χρόνια, είδε το 1944, στο Παρανέστι της Δράμας όπου και γεννήθηκε, τους Βούλγαρους, να απαγχονίζουν τον πατέρα του.



Από τότε η μητέρα τους έγινε και πατέρας για τα πέντε παιδιά της. Τους συμπαραστεκόταν ακόμα και στο γήπεδο, στις κερκίδες της θρυλικής Δόξας. Από το 1947 είχαν μετακομίσει στη Δράμα σε ένα σπιτάκι δύο δωματίων και η μάνα του έκανε δυο δουλειές για να ζήσουν. Ωστόσο, τον μικρό Τάκη αναγκάστηκε να τον βάλει στο ορφανοτροφείο, από όπου βγήκε πτυχιούχος της Μέσης Γεωπονικής Σχολής της Κομοτηνής.

Ο Τάκης έπαιζε μπάλα στο ορφανοτροφείο της Δράμας και στη Γεωπονική μπήκε στην ομάδα της Σχολής ως τερματοφύλακας αρχικά και έπειτα ως μέσος, αμυντικός, επιθετικός... Σε όποια θέση είχε ανάγκη η ομάδα, μπορούσε να αγωνιστεί.

Υπέγραψε το πρώτο του δελτίο το 1953 στην ΑΕΚ Κομοτηνής. Τον πρότεινε ένας καθηγητής του, που ήταν στο συμβούλιο της ομάδας. Όμως, επειδή δεν σκόπευε να μείνει μόνιμα στην Κομοτηνή, έκανε συμφωνία μόλις τελειώσει τη σχολή να του επιτρέψουν να πάρει μεταγραφή στη Δόξα Δράμας. Δεν τήρησαν το λόγο τους και η μεταγραφή έγινε με επεισοδιακό τρόπο, χάρη στην επιμονή και στην ευστροφία της μητέρας του.



Η ζωή πάντα του έβαζε δύσκολα. Εκτός από τον πατέρα του, έχασε τον μεγάλο του αδερφό Χαράλαμπο, θύμα της μηνιγγίτιδας μόλις στα 22 του χρόνια και τον γιο του Γιώργο στα 31 του το 1998. Από τότε η ζωή του και της αγαπημένης του Άννυ, άλλαξε.

Η Άννυ ήταν η γυναίκα της ζωής του. Ο μεγάλος του έρωτας και χάρη της, έφυγε ακόμα και στην ξενιτιά. Δεν τον ήθελαν οι δικοί της και αναγκάστηκαν να φύγουν στη Νότια Αφρική το 1965, όπου έπαιξε κι εκεί σε μια ομάδα για λίγους μήνες.



Σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του στο sport-retro.gr τον Απρίλιο του 2017 ξετύλιξε το κουβάρι της ζωής του, απ’ όπου σας παραθέτουμε μερικά αποσπάσματα

-Εσείς είχατε κάποιον καλό προπονητή στη Δόξα Δράμας;

«Τον Πάγκαλο. Δεν πρέπει να ζει πια. Είχε πάει και στον ΠΑΟΚ. Ήταν καλός προπονητής και τον άκουγαν όλοι. Επειδή είχα μεγάλο διασκελισμό, μου έδενε τα πόδια. Κάναμε κατοστάρια από τη μία εστία στην άλλη και μου φώναζε «πιο αργά». Έμαθα να κάνω πιο μικρά βήματα για να έχω καλύτερη ισορροπία. Θυμάμαι ότι μέχρι να πάω από τη μία εστία στην άλλη, είχα πέσει 3-4 φορές».

-Τι θέση σας έβαζε αρχικά;

«Σε όλες. Ανάλογα με την εξέλιξη του παιχνιδιού. Όσο ήταν επικίνδυνη η επίθεση των αντιπάλων, μου φώναζε «Τάκη, έλα πίσω». Όταν έπρεπε να βάλουμε γκολ έλεγε: «Τάκη, τρέχα μπροστά».

-Είχατε παίξει και τερματοφύλακας.

«Ναι, όταν ήμουν στη Δόξα. Αλλά κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι δεν παίζω. Εγώ ήθελα να είμαι ενεργός στο παιχνίδι κ.τ.λ. Παραμίλαγα. Έλεγα «τι κάνω τώρα εδώ, παίζω εγώ, αυτοί παίζουν». Ε, και σιγά-σιγά άρχισα να αφήνω το τέρμα».

-Στην Κατοχή παίζατε ποδόσφαιρο;

«Δεν έπαιζα με τους Γερμανούς. Τους έβλεπα».

-Ισχύει ότι εκτός από τον Παναθηναϊκό σας ήθελαν κι άλλες ομάδες;

«Η Γιουβέντους με ζήταγε, ο Ολυμπιακός με ζήταγε… Ο Παναθηναϊκός μου έκανε πρόταση για 400.000 και ο Ολυμπιακός μου προσέφερε τα διπλάσια, αλλά εγώ τους είπα ότι δεν γίνεται γιατί έχω δώσει τον λόγο μου. «Μα δεν έχεις υπογράψει», μου έλεγαν. «Δεν έχει σημασία. Όταν λέω κάτι, δεν μπορώ να το αναιρέσω», τους απαντούσα».

-Πώς και δεν προχώρησε η ιστορία με τη Γιουβέντους;

«Γιατί δεν ήξερα τη γλώσσα. Τότε ήμουν βλαχάκι. Έλεγα «να πάω στην Ιταλία, να με βρίζουν και να μην ξέρω τι μου γίνεται;» Έπρεπε να μιλάω τη γλώσσα για να μπορώ να συνεννοηθώ στο παιχνίδι και έξω. Κυρίως στο παιχνίδι».

-Ποιες ήταν οι πρώτες σας εντυπώσεις στον Παναθηναϊκό;

«Ήθελα να είμαι ο πρώτος παίκτης. Μάλιστα, όταν με έβαζαν σέντερ-φορ ήθελα να μοιάσω στον Κουιρουκίδη. Για να το πετύχω αυτό τι έκανα; Ανεβοκατέβαινα τη Θύρα 13 μόνος μου μετά τις προπονήσεις. Ήθελα να τα βελτιώσω όλα, την ταχύτητα, τη διάρκεια του τρεξίματος…».

-Πώς ήταν ο προπονητής Χάρι Γκέιμ;

«Καλός ήταν, αλλά δεν ήξερε καλά τα ελληνικά».

-Με ποιους κάνατε πιο πολύ παρέα;

«Με τον Πανάκη, με τον Θεοφάνη… Ήταν καλοί φίλοι. Βγαίναμε και έξω. Πηγαίναμε στα μπουζούκια…».

-Είχατε φίλους από άλλες ομάδες;

«Εγώ δεν κρατούσα κακία από κανέναν. Μας κέρδιζε ο Ολυμπιακός καμιά φορά (τονίζει με νόημα τη φράση «καμιά φορά») στη Λεωφόρο και τους έδινα συγχαρητήρια».

-Εκείνο το περίφημο ματς του 1964 που είχαν μπουκάρει οπαδοί και των δύο ομάδων;

«Δεν μου μίλησε κανείς. Μου έκανε φοβερή εντύπωση. Κάποιος παίκτης, δεν θυμάμαι ποιος, είχε κρυφτεί στον «Τάφο του Ινδού». Τον βλέπω και του λέω «έλα πάνω ρε, δεν σε πειράζει κανείς».

-Ποιο ματς σας έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη;

«Θυμάμαι ένα ματς με τη Δόξα Δράμας που δεν είχαμε χάσει από τον Παναθηναϊκό. Βέβαια, η Δόξα τότε ήταν σπουδαία ομάδα. Αν διέθετε τους φιλάθλους του Παναθηναϊκού, θα ήταν η κορυφαία στην Ελλάδα».

-Οι προπονήσεις σας άρεσαν;

«Γυμναζόμουν και μετά την προπόνηση. Ανεβοκατέβαινα, όπως σας είπα, τα σκαλιά της Θύρας 13. Ύστερα, έτρεχα μικρές αποστάσεις μέσα στο γήπεδο και μετά μεγαλύτερες από τη μία εστία στην άλλη. Καθόμουν καμία ώρα παραπάνω».

-Ξενυχτούσατε όμως.

«Ήμασταν ελεύθεροι από την Κυριακή μέχρι την Τετάρτη. Ε, τότε βγαίναμε αρκετά. Τις άλλες μέρες, όμως, ήμουν από τις 19:00 στο σπίτι. Ήθελα να είμαι… τρεχαντήρι στο γήπεδο».

-Οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού πώς σας αντιμετώπιζαν εκτός γηπέδων;

«Με σέβονταν γιατί είχα κάνει και δήλωση που έλεγα ότι δεν είχα κανένα απολύτως πρόβλημα μαζί τους. Και έτσι ήταν. Ποτέ δεν μου δημιούργησαν το παραμικρό ακόμα και στο Καραϊσκάκη όσες φορές είχε τύχει να πάω».

Δείτε εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη, που ήταν μια από τις τελευταίες του Τάκη Λουκανίδη