Η δική τους Ανάσταση

Για κάθε αθλητή το τέλος της καριέρας είναι ένας μικρός θάνατος. Όταν αυτός, δε, έρχεται πρόωρα και «βίαια» λόγω προβλήματος υγείας το πλήγμα είναι πολύ μεγαλύτερο.

Για κάποιους η μάχη αποδείχτηκε άνιση, με αποτέλεσμα να μην καταφέρουν ποτέ να επιστρέψουν στη δράση ή ακόμη χειρότερα να χάσουν τη ζωή τους.

Όλοι τους όμως, ακόμη κι αυτοί που στο τέλος «λύγισαν», δεν έπεσαν αμαχητί. Πάλεψαν για το δικαίωμα στη ζωή, αλλά και τη δυνατότητα να κάνουν αυτό που αγάπησαν.

Τα παραδείγματα, ευτυχώς, είναι πολλά και αποτελούν φωτεινό φάρο για όσους αντιμετωπίζουν μικρά ή μεγαλύτερα προβλήματα. Το sport-fm.gr παρουσιάζει κάποιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις ανθρώπων του αθλητισμού που «αναστήθηκαν».

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Γιόνας Γκουτιέρες: Τους έγραψε σε… αυτό που του έκοψαν
Έχασε τον κόσμο από τα πόδια του όταν το 2013 διαγνώστηκε με όγκο στους όρχεις. Έχασε πάσα ιδέα για τη διοίκηση της Νιούκαστλ, όταν διαπίστωσε πόσο απάνθρωπα χειρίστηκε την υπόθεσή του. Ο άνθρωπος που για πέντε χρόνια υπηρετούσε πιστά και με αυταπάρνηση τις «καρακάξες», είδε να του γυρίζουν την πλάτη στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής του. Δεν τον στήριξαν, οικονομικά και κυρίως ηθικά, στον αγώνα του, του ζήτησαν να βρει ομάδα, του αρνήθηκαν ακόμη και κάποια προβλεπόμενα πριμ, με τον ίδιο να σκέφτεται (όπως αποκάλυψε η μητέρα του) ακόμη και την αυτοκτονία. Ο Γιόνας Γκουτιέρες, όμως, επέστρεψε δριμύτερος. «Είμαι ζωντανός και πάλι. Πιο ζωντανός από ό,τι υπήρξα ποτέ άλλοτε στη ζωή μου», αναφέρει ο στίχος του τραγουδιού του Eminem με τον οποίο στιγμάτισε μια για πάντα το μπράτσο του. Μετά από επέμβαση αφαίρεσης όρχεως, αποφάσισε να… γράψει εκεί που δεν πιάνει μελάνι την αναλγησία των εργοδοτών του, γύρισε δυνατός και έκλεισε στόματα. Ο κόσμος τον αποθέωσε κατά την επιστροφή του, το Μάρτιο του 2015 ως αλλαγή κόντρα στη Μαν. Γιουνάιτεντ. Και για να μη νομίζει κανείς πως επρόκειτο για… οίκτο, υπέγραψε με γκολ και ασίστ το 2-0 επί της Γουέστ Χαμ που εξασφάλισε στη Νιούκαστλ τη σωτηρία.


Τζεφ Γκριν: Νεκρός για μιάμιση ώρα, αλλά και πάλι εδώ!

«Όταν έμαθα από τους γιατρούς πως έχω ανεύρυσμα αορτής έμεινα για 90 λεπτά αμίλητος και έκλαιγα. Πίστευα πως όλα έχουν τελειώσει». Κι όμως, δεν τελείωσαν. Ο Τζεφ Γκριν είχε την ατυχία να έρθει αυτή η στιγμή στο χειρότερο δυνατό τάιμινγκ, όταν προερχόταν από μια σπουδαία σεζόν σε Οκλαχόμα και Βοστώνη. Είχε όμως παράλληλα και την τύχη να διαπιστωθεί στις ιατρικές εξετάσεις των Σέλτικς λίγο πριν την έναρξη της σεζόν το σοβαρό πρόβλημα με την καρδιά του. Αν δεν είχε διαγνωστεί εγκαίρως, κινδύνευε ανά πάσα στιγμή να πεθάνει! Μπήκε στο χειρουργείο στις αρχές του 2012. Η επέμβαση κράτησε 5 ώρες και 26 λεπτά και για 95 λεπτά ήταν ουσιαστικά… νεκρός, αφού η καρδιά του είχε σταματήσει να χτυπά. Ξύπνησε από τη νάρκωση και όπως περιγράφει ο ίδιος δεν μπορούσε να κουνηθεί, ήταν διασωληνωμένος, ανέπνεε με υποστήριξη, σωληνάκια έβγαιναν από το στήθος του, τα πλευρά του ήταν δεμένα και είχε τρεις ορούς και καθετήρα. «Σκέφτηκα, πώς στο διάολο θα ξαναπαίξω μπάσκετ μετά από όλο αυτό;», εξομολογήθηκε ο ίδιος. Ο δρόμος της επανόδου ήταν μακρύς κι επίπονος, αφού «… έπρεπε να μάθω να τα κάνω όλα από την αρχή, σαν μωρό». Τελικά τα κατάφερε μετρώντας έκτοτε σταθερά διψήφιους αριθμούς σε μέσο όρο στο ΝΒΑ και πλέον, ως παίκτης των Κλίπερς, επιδεικνύει με καμάρι την τεράστια ουλή, που έχει στο στήθος του. Με άλλους παίκτες που έχουν ξεπεράσει ανάλογα προβλήματα με επέμβαση στην καρδιά, τον Ρόνι Τουριάφ, τον Κρις Γουίλκοξ, τον Φρεντ Χόιμπεργκ, τον Έταν Τόμας και άλλους, έχουν σχηματίσει μια συνομοταξία που αποκαλούν «zipper brothers», αφού το σημάδι σαν φερμουάρ στο στήθος τούς ενώνει και είναι εκεί για να τους θυμίζει όσα (ξε)πέρασαν. Σε αυτή ανήκει, έστω και… από μακριά, ο Σέρχιο Σάντσεθ του Παναθηναϊκού, που το 2010 είχε υποβληθεί σε αντίστοιχη επέμβαση και επέστρεψε δυνατός.

Ερίκ Αμπιντάλ: Δύο φορές νικητής
Θέλει τεράστια ψυχικά αποθέματα να επιστρέψεις δυνατός από μια σοβαρή περιπέτεια υγείας. Ε, ο Ερίκ Αμπιντάλ το έκανε ΔΥΟ φορές. Η είδηση πως βρέθηκε όγκος στο συκώτι του έπεσε σαν κεραυνός στις τάξεις της Μπαρτσελόνα το Μάρτιο του 2011. Δύο μέρες μετά χειρουργήθηκε, αλλά δύο μήνες μετά ο ίδιος άνθρωπος έπαιξε σε ΟΛΟΚΛΗΡΟ τον τελικό του Champions League απέναντι στη Μαν. Γιουνάιτεντ. Ο θρίαμβος με 3-1 και η παράδοση από τον μεγάλο Κάρλες Πουγιόλ των καθηκόντων του αρχηγού σε εκείνον κατά την απονομή του τροπαίου έμοιαζε σαν παραμυθένιο τέλος σε μια απίστευτη ιστορία. Όχι όμως… Η μοίρα ήθελε να ξαναδοκιμάσει τον Αμπιντάλ προκαλώντας την τύχη της. Ένα χρόνο μετά την επέμβαση κρίθηκε αναγκαίο να υποβληθεί σε μεταμόσχευση. Το δώρο ζωής το έκανε ξάδερφός του (αν και είχε προσφερθεί ο Ντάνι Άλβες!), αλλά αυτή τη φορά η ανάρρωση ήταν μακρά. Την άνοιξη του 2013 επέστρεψε πανηγυρικά στα γήπεδα και για να μην αμφιβάλλει κανείς πως βγήκε για δεύτερη φορά νικητής, έπαιξε άλλον ενάμιση χρόνο σε Μονακό και Ολυμπιακό.


Μιχάλης Παυλής: Μαθήματα ζωής και αξιοπρέπειας
Ήταν 5 Μαΐου του 2010. Ο Μιχάλης Παυλής παρουσιάζει σημάδια μερικής παράλυσης και τρομαγμένος πηγαίνει στο νοσοκομείο για εξετάσεις. Η παρακέντηση ζωντανεύει τους χειρότερους φόβους του: σκλήρυνση κατά πλάκας. Η ζωή του δεν θα ήταν ποτέ πια η ίδια. Για την καριέρα του, που μόλις είχε αρχίσει, ούτε λόγος… Για αρκετούς μήνες ανεβαίνει το δικό του Γολγοθά ακολουθώντας-μακριά από τα «φώτα»-επίπονες θεραπείες. Η διοίκηση της ΑΕΚ, που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, δεν είναι δίπλα του με κανέναν τρόπο. Εκείνος, πάντως, ποτέ του δεν την κακολογεί και σηκώνεται στα πόδια του. «Αν είσαι άνθρωπος με θέληση και πίστη στον εαυτό σου και τον Θεό και το παλέψεις, θα νικήσεις. Αν σε πάρει από κάτω, που θα μπορούσε κάλλιστα να μου έχει συμβεί, απλά κλαις τη μοίρα σου», δηλώνει και μετά από περιπλάνηση σε ομάδες που δεν «γέμιζαν» την ψυχή του, προσφέρεται να επιστρέψει και να βοηθήσει την αποφράδα σεζόν 2012/13. Ούτε το δικό του σθένος, όμως, είναι αρκετό για να αποσοβήσει το μοιραίο. Η ΑΕΚ υποβιβάζεται και ο πρωτίστως φανατικός οπαδός της Μιχάλης Παυλής δέχεται ένα ακόμη χτύπημα. Μαζί, πάντως, ξεκινούν-από τη Γ’ Εθνική-το μακρύ δρόμο της επιστροφής. Στα 24 του, πια, και ήρεμος πλέον πως η ομάδα της καρδιάς του έχει βρει το δρόμο της προς την κορυφή, παίρνει την απόφαση που άλλοι στη θέση του θα είχαν ανακοινώσει πολύ νωρίτερα. «Δυστυχώς το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζω, δεν μου επιτρέπει να συνεχίσω να προσφέρω τις υπηρεσίες μου στην ομάδα που λάτρεψα από μικρό παιδί και με την οποία είχα, έχω και θα έχω συμβόλαιο καρδιάς», αναφέρει τη δεύτερη μέρα του 2014 και ουδείς μπόρεσε να μείνει ασυγκίνητος. Ο ίδιος, αν και μπορούσε να πετύχει πολλά περισσότερα στο ποδόσφαιρο, το εγκατέλειψε νιώθοντας «γεμάτος». «Το όνειρό μου ήταν να αγωνιστώ στην ΑΕΚ. Το πέτυχα, όπως κι επίσης ότι φόρεσα τη φανέλα με το εθνόσημο στο στήθος. Αφού κατάφερα αυτά τα δύο πράγματα στην καριέρα μου, είμαι ευτυχισμένος», δηλώνει πλέον από το πόστο του προπονητή στα τμήματα υποδομής παραδίδοντας με την προσωπική του ιστορία μαθήματα ζωής, αξιοπρέπειας και ανιδιοτελούς αγάπης στους εκκολαπτόμενους ποδοσφαιριστές.


Ζέλικο Ρέμπρατσα: Μεγάλη καρδιά, κι ας ήταν… άρρυθμη

Ήταν ίσως ο κορυφαίος Ευρωπαίος σέντερ της εποχής του. Η κατάκτηση της Ευρωλίγκας (με τον ίδιο MVP) με τον Παναθηναϊκό ήταν η «σφραγίδα» στο διαβατήριό του για το ΝΒΑ, όπου μετακόμισε το 2001 έτοιμος να καταθέσει κι εκεί τα διαπιστευτήριά του. Η καρδιά του Ζέλικο Ρέμπρατσα, όμως, χτυπούσε σε λάθος τέμπο. Οι αρρυθμίες του δεν του επέτρεψαν ποτέ να κάνει όσα βάσει προδιαγραφών πραγματικά μπορούσε. Εκείνος, πάντως, το πάλεψε. Υποβλήθηκε σε επέμβαση καυτηριασμού το 2005, επέστρεψε δυνατός, παρουσίασε ψήγματα των αρετών του, αλλά το πρόβλημα επέστρεψε. Πίστονς αρχικά, Χοκς και Κλίπερς στη συνέχεια δεν είχαν την υπομονή να τον περιμένουν και η επιστροφή στην Ευρώπη έμοιαζε μονόδρομος για να παρατείνει την καριέρα του. Η Βαλένθια του Φώτη Κατσικάρη τού πρόσφερε την ευκαιρία, αλλά το Δεκέμβριο του 2007 υποχρεώθηκε-εκ των συνθηκών-να γράψει τον επίλογο. Το πνεύμα και η σάρκα ήταν πρόθυμα, αλλά η καρδιά είχε άλλη γνώμη. Πλέον, πάντως, με την πρόοδο της ιατρικής η συγκεκριμένη μέθοδος είναι πιο αποτελεσματική και πολλοί αθλητές έχουν επανέλθει μετά από καυτηριασμό σε σύντομο χρονικό διάστημα, με φετινό παράδειγμα τον Στέφαν Λιχτστάινερ της Γιουβέντους που επέστρεψε μετά από μόλις ένα μήνα αποχής.

Νίκι Λάουντα: Ζωντανός μέσα από τις φλόγες

Η πρόταση που είχε κάνει για μποϊκοτάζ στο γερμανικό Grand Prix του 1976 λόγω ελλιπών μέτρων ασφαλείας απορρίφθηκε. Και σαν από τραγική ειρωνεία της τύχης, μια εβδομάδα μετά ο Νίκι Λάουντα δικαιώθηκε με τον πλέον επώδυνο τρόπο. Η Ferrari του βγήκε από την πίστα, προσέκρουσε στις μπαριέρες και τυλίχθηκε στις φλόγες. Ο Αυστριακός πιλότος αδυνατούσε να απεγκλωβιστεί από τα συντρίμμια και αυτό δεν συνέβη προτού υποστεί εγκαύματα σε μεγάλο μέρος του κεφαλιού του (έλιωσε ένα μεγάλο μέρος του προσώπου του και του αυτιού του) και βλάβες στους πνεύμονες. Ήταν σε κώμα για ένα διάστημα, αλλά ο θρυλικός Νίκι δεν ήθελε επ ουδενί να αφήσει τη μάχη του τίτλου. Μετά από έξι εβδομάδες και απουσία από μόλις τρία Grand Prix επέστρεψε, παραμορφωμένος και γεμάτος γάζες αλλά έχοντας νικήσει τους φόβους του. Και μπορεί να έχασε για ένα πόντο τον τίτλο από τον φίλο του, Τζέιμς Χαντ, επέστρεψε όμως στην κορυφή ένα χρόνο μετά και κατέκτησε ένα ακόμη πρωτάθλημα το 1984, προτού αποσυρθεί.

Μάτζικ Τζόνσον: Ο άνθρωπος που νίκησε ΚΑΙ το AIDS
Λένε πως στα πραγματικά μεγάλα γεγονότα ο κόσμος θυμάται πού ήταν και τι έκανε όταν «έσκασε» η είδηση. Τέτοια στιγμή ήταν η ανακοίνωση του Μάτζικ Τζόνσον στις 7 Νοεμβρίου του 1991 πως είναι φορέας του ιού του AIDS. Ο θρύλος των Λέικερς, με τους οποίους είχε κατακτήσει ήδη πέντε πρωταθλήματα, δεν είχε άλλη επιλογή από το να αποσυρθεί. Δεν έσκυψε όμως ποτέ το κεφάλι, παρά το-λόγω άγνοιας για τη φύση της ασθένειας-που εξέφραζαν ακόμη και συναθλητές του. Η συμμετοχή του-μετά την ψήφιση από το ίδιο το κοινό-στο All Star Game του 2012 (όπου ήταν MVP) και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 με τη μία και πραγματική Dream Team έστειλε προς όλους το μήνυμα πως ακόμη και το AIDS μπορεί να αντιμετωπιστεί.


Στον ίδιο αγώνα νικητές

Κάποτε θεωρείτο αδιανόητο να επιστρέψει κάποιος αθλητής στη δράση μετά από μεταμόσχευση. Κι όμως, τα παραδείγματα είναι πλέον πολλά. Ο Σον Έλιοτ λίγες μέρες μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος με τους Σπερς το 1999 ανακοίνωσε πως για μήνες γνώριζε πως είχε νεφρική ανεπάρκεια. Υποβλήθηκε τον Αύγουστο σε μεταμόσχευση με δότη τον αδερφό του και το Μάρτιο του 2000 έγινε ο πρώτος αθλητής που αγωνίζεται σε κορυφαίο επίπεδο μετά από τέτοιο χειρουργείο. Έπαιξε άλλον ένα χρόνο, προτού αποσυρθεί έχοντας όμως προλάβει να δείξει το δρόμο στους υπόλοιπους. Ο Αλόνζο Μούρνινγκ το 2003 υποβλήθηκε σε ανάλογη επέμβαση, επέστρεψε, έπαιξε σε άλλες πέντε σεζόν και κατέκτησε πρωτάθλημα το 2006 με το Μαϊάμι. Ο Ιβάν Κλάσνιτς δέχτηκε δύο μοσχεύματα, το πρώτο από τη μητέρα του που απορρίφθηκε και το δεύτερο από τον πατέρα του χωρίς επιπλοκές, προτού επιστρέψει και γίνει το 2008 ο πρώτος παίκτης που παίζει τελικά Euro μετά από μεταμόσχευση ζωτικού οργάνου. Ο Λουτσιάνο Γκαλέτι αποσύρθηκε το 2010, αλλά μετά από μεταμόσχευση νεφρού το 2012 επέστρεψε στη δράση και έπαιξε έξι αγώνες με τον ΟΦΗ προτού γράψει οριστικά τον επίλογο στην καριέρα του. Και τέλος, ο εμποδιστής Άρις Μέριτ τέσσερις μέρες μετά την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο Παγκόσμιο Στίβου του Πεκίνου υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση και ετοιμάζει την επιστροφή του στο Ρίο για να πάρει ένα ακόμη μετάλλιο στα 110μ. με εμπόδια μετά το χρυσό στο Λονδίνο το 2012.

Λανς Άρμστρονγκ: Αμφιλεγόμενη περίπτωση

Σύμφωνοι, οι μετέπειτα αποκαλύψεις για εκτεταμένη χρήση απαγορευμένων μεθόδων ενίσχυσης της απόδοσής του δεν περιποιούν τιμή στον Λανς Άρμστρονγκ. Όμως πριν το είδωλό του γκρεμιστεί από τις παράνομες και unfair πράξεις του, ο Αμερικανός ποδηλάτης είχε γίνει πρότυπο για εκατομμύρια ανθρώπους που βρέθηκαν αντιμέτωποι με την επάρατη νόσο. Όταν το 1996 διαγνώστηκε με καρκίνο τρίτου βαθμού στους όρχεις, που σύντομα έκανε μετάσταση στον εγκέφαλο, τους πνεύμονες και την κοιλιακή χώρα, «… του είχαμε πει πως έχει 20-50% πιθανότητες επιβίωσης, αλλά στην πραγματικότητα δεν είχε σχεδόν καμία», αναφέρει ο γιατρός του. Εκείνος με διάφορες επίπονες θεραπείες κατάφερε κάνοντας… ορθοπεταλιά να ξεφύγει από το Χάρο και να κατακτήσει δεκάδες τίτλους στην ποδηλασία, ενώ αφιέρωσε τη ζωή του στη μάχη κατά του καρκίνου, με το «Live Strong» να γίνεται το σύνθημά του και το μότο όσους είχαν τον ίδιο αγώνα μπροστά τους.

Λουντμίλα Ένκβιστ-Νοβλέν Γουίλιαμς: Ο καρκίνος έφαγε τη σκόνη τους

Η Λουντμίλα Ένκβιστ ήταν χρυσή ολυμπιονίκης και παγκόσμια πρωταθλήτρια στα 100μ. με εμπόδια όταν το 1998 διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού. Μετά από χημειοθεραπεία και αφαίρεση μαστού η Σουηδέζα επέστρεψε στα κουλουάρ νικήτρια και το 1999 κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο της Σεβίλλης. Η Νοβλέν Γουίλιαμς-Μιλς διαπίστωσε πως έχει καρκίνο στο ίδιο σημείο ενάμιση μήνα πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, αλλά δεν είχε καμία πρόθεση να αφήσει τους κόπους ετών να πάνε χαμένοι. Έστω κι αν τέσσερα χρόνια πριν η καταραμένη αρρώστια είχε πάρει την αδερφή της. Κατέκτησε το τρίτο χάλκινο μετάλλιο της καριέρας της στα 4x400 (ενώ ήταν πέμπτη στα 400μ.), αλλά δεν είχε την πολυτέλεια να περιμένει για την τελετή λήξης και αναχώρησε αμέσως για τις ΗΠΑ, όπου υποβλήθηκε σε διπλή μαστεκτομή. Η Τζαμαϊκανή αθλήτρια επανήλθε στους στίβους με αξιόλογες επιδόσεις, έστω κι όχι στο ύψιστο επίπεδο πλέον, στα 34 της. «Συνήθιζα να αναρωτιέμαι, ‘Γιατί εγώ;’. Τώρα ξέρω ότι ο Θεός μου έδωσε αυτή τη μάχη για να βοηθήσω τους συνανθρώπους μου αποτελώντας πηγή έμπνευσης», δηλώνει, νικήτρια, πια.