Η Buonanotte που του χρωστούσε η μοίρα

Αυτή ήταν μια πραγματικά καλή νύχτα, όπως μεταφράζεται και το όνομα του Ντιέγκο Μπουονανότε. Ο Αργεντινός μεσοεπιθετικός αποθεώθηκε από τους οπαδούς της ΑΕΚ κατά την άφιξή του στο «Ελ. Βενιζέλος» και έδειξε αποφασισμένος να οδηγήσει τη νέα του ομάδα στους τίτλους. Περισσότερο, ίσως, κι από αυτό ίσως να θέλει να ξορκίσει μια για πάντα τα φαντάσματα από μια εκ διαμέτρου αντίθετη μέρα. Γιατί αν για τον βραχύσωμο «μάγο» η 14η Αυγούστου ήταν ονειρεμένη, την 26η Δεκεμβρίου του 2009 είχε ζήσει τον απόλυτο εφιάλτη.

Στα 21 του, με τη φήμη του ήδη να προηγείται και το μέλλον του να προδιαγράφεται λαμπρό, έζησε μια ανείπωτη τραγωδία. Τη βραδιά που είχε γνωρίσει τη γυναίκα της ζωής του και πλέον μητέρα των παιδιών του, διαδέχτηκε αυτό που τον έχει στιγματίσει ανεξίτηλα. Επιστρέφοντας, τα ξημερώματα, στο χωριό του, το Peugeot 307 που οδηγούσε μαζί με τρεις φίλους του έφυγε από το ολισθηρό οδόστρωμα και «καρφώθηκε» με μεγάλη ταχύτητα σε δέντρο. Ο ίδιος, μοναδικός επιβαίνων που φορούσε ζώνη ασφαλείας, επιβίωσε με σοβαρά τραύματα, αλλά ακόμη πιο σοβαρά είναι τα εσωτερικά που κουβαλά ακόμη μέσα του, καθώς είδε τους τρεις κολλητούς του να ξεψυχούν δίπλα του. Ο χρόνος σταμάτησε για πάντα εκείνη τη βραδιά για τον 24χρονο Χεράρδο Σουνιέ, τον 21χρονο Αλέξις Φλουκέρι και τον 21χρονο Εμάνουελ Μέλο. Ομοίως και για τον μικρό Ντιέγκο. Έστω κι αν επέζησε…



Πληγωμένος σωματικά, αλλά περισσότερο ψυχολογικά, ο Μπουονανότε είδε τη ζωή, που του είχε ως τότε φερθεί απλόχερα καλά, να του δείχνει την πλέον άσχημη πλευρά της. Ήταν υποχρεωμένος να ζει για πάντα με τις τύψεις και η απόδοσή του, ακόμη κι όταν ανέρρωσε πλέον, ακόμη κι όταν απαλλάχθηκε από την κατηγορία της ανθρωποκτονίας από αμέλεια, δεν ήταν ποτέ πια η ίδια, αφού αυτό που κουβαλούσε μέσα του βάραινε τα πόδια του. «Ήξερα από την πρώτη στιγμή πως δεν θα ήμουν ο ίδιος άνθρωπος με πριν. Κάθε μέρα θυμάμαι αυτό το περιστατικό και αναρωτιέμαι γιατί έχασα τους τρεις καλύτερους φίλους μου», είχε δηλώσει βουρκωμένος σε πρόσφατη συνέντευξή του, τον Απρίλιο.



Ακόμη κι αν ήθελε να ξεχάσει, δεν τον άφηναν οι «σκληροί» οπαδοί που του φώναζαν ρυθμικά «Asesino» (μτφ: δολοφόνε) μετά από εκείνο το ατύχημα. Έπρεπε όμως να συνεχίσει. Δεν είχε άλλη επιλογή. Και το έκανε. Το όφειλε στη γυναίκα της ζωής του, που άρχισε τη ζωή της μαζί του στα δύσκολα, αλλά και στα δύο παιδιά που στην πορεία απέκτησε μαζί της.



«Ζω και πρέπει να κοιτάξω μπροστά. Θα το ήθελαν και οι φίλοι μου», είχε τονίσει ο «El Enano» (μτφ: ο νάνος), όπως είναι το παρατσούκλι του.

Φυσικά, δεν ξεχνά τη μέρα που τον έχει σημαδέψει. Δεν θα μπορούσε, άλλωστε. Και πέρα από τα ανεξίτηλα σημάδια στην ψυχή του, επέλεξε να χαράξει ανεξίτηλα και τα ονόματα των αδικοχαμένων φίλων του στο αριστερό του μπράτσο.



Επιστρέφοντας στη δράση λίγους μήνες μετά το μοιραίο εκείνο πρωινό (6:45 πμ.), δεν συγκράτησε τα κλάματά του όταν σκόραρε το νικητήριο γκολ της Ρίβερ Πλέιτ απέναντι στη Βελέζ. Φίλησε το μπράτσο του με τα ονόματα των «αδερφών» του και ύψωσε το χέρι του στον ουρανό.



Πλέον στους μικρούς ώμους του, αλλά και τα μαγικά του πόδια κουβαλά τα όνειρα των φίλων της ΑΕΚ για πρωτάθλημα. Όπως… τότε, που λέει και το σύνθημα που «σκάρωσαν» για χάρη του. Και ο «νάνος» θέλει να αποδειχτεί «γίγαντας» στο γήπεδο για να οδηγήσει τη νέα του ομάδα εκεί που ονειρεύεται, αλλά και για να διώξει μια για πάντα τους δαίμονές του.



Επιμέλεια: Χρήστος Ρομπόλης