Γιάνναρε σε ευχαριστούμε, αλλά απόψε ρε φίλε σε ζηλεύουμε

Αγαπητέ Γιάννη,

Νομίζω πως ξέρεις καλά τις παρακάτω λέξεις. Γιατί δεν τις έχεις γράψει απλά στην ορθογραφία στο σχολείο που μάθαινες ελληνικά, αλλά τις έχεις νιώσει, τις έχεις βιώσει στο πετσί σου, σου έχουν γίνει βίωμα.

Ο Καζαντζάκης στο «Αναφορά στον Γκρέκο», μιλάει για τον αγώνα, τον ανήφορο και τον Γολγοθά. Αυτά που έζησες εσύ Γιάνναρε στην άθλια ζωή σου στα Σεπόλια, μέχρι να φτάσεις με το σπαθί σου λεβέντη μου, να κατακτήσεις σήμερα το βράδυ στη Νέα Ορλεάνη, το Άγιο Δισκοπότηρο της μπασκετοσύνης σου.

Λέει κάπου Γιάνναρε ο Καταντζάκης... «Πρέπει να χτυπούμε, να χτυπούμε τη μοίρα μας, ως ν’ ανοίξουμε την πόρτα, να γλυτώσουμε».

Και εσύ Γιάνναρε, την ριμάδα την πόρτα μέχρι να ανοίξει και να γλυτώσεις από τη φτώχεια, την ανέχεια και τη μιζέρια, την χτύπησες πολύ. Της έδωσες μια, μέχρι να σπάσει και ανοίξει διάπλατα για να σε βάλει μέσα στο παιδικό σου όνειρο. Αυτό ήταν πίσω από την πόρτα που διάλυσες για να μπεις στον μαγικό σου κόσμο.

Γιάνναρε, σήμερα όλοι οι Έλληνες, είμαστε μαζί σου. Είσαι οστό εκ των οστών μας, σάρκα από την σάρκα μας και σήμερα θα φουσκώσουμε από εθνική υπερηφάνεια για το κατόρθωμα σου. Εσύ θα είσαι ο ήλιος και εμείς τα ετερόφωτα αστέρια που θα λέμε, ότι αυτός εκεί δίπλα στον βασιλιά Λεμπρόν, είναι ο δικός μας, Έλληνας πρίγκιπας. Που δεν είναι ξυπόλητος, αλλά φορά τα σανδάλια του Ερμή, που τον έκαναν και πέταξε ψηλά.

Σήμερα Γιάννη, σηκώνεις στις πλάτες σου την μικρή και ταπεινή Ελλάδα. Την κάνεις περήφανη, την κάνεις χαρούμενη, την κάνεις να καμαρώνει για σένα και όσα πέτυχες.

Σε ευχαριστούμε Γιάννη γιατί μας αφήνεις να είμαστε μαζί σου σε αυτό το μαγικό ταξίδι και να πάρουμε και εμείς οι ταπεινοί, ένα κομμάτι από την δόξα που θα γνωρίσεις απόψε.

Γιάνναρε σε ευχαριστούμε. Ξέρεις γιατί; Γιατί ρε λεβέντη μου δεν μας ξέχασες...

Δεν πέταξες μαύρη πέτρα πίσω σου τώρα που έγινες σπουδαίος. Δεν ξέχασες την Ελλαδίτσα και τους Έλληνες. Και αυτό Γιάνναρε για μας είναι σπουδαίο. Για μας λεβέντη μου, που δεν σου φερθήκαμε ποτέ όπως σου άξιζε, γιατί ήσουν απλά ένας μαύρος χωρίς ταυτότητα, ένας... λαθραίος.

Γιατί ήσουν ένας ασήμαντος μαύρος που πούλαγε CD και τσάντες.

Σήμερα λεβέντη μου, σε ευχαριστούμε, όχι γιατί ξέχασες γρήγορα όσα πέρασες εδώ με εμάς. Μα πάνω απ’ όλα Γιάννη σε ευχαριστούμε γιατί είσαι ο ίδιος Γιάννης. Ο ίδιος ταπεινός πιτσιρικάς, που έκλεινε τα μάτια, στο φτωχικό του σπίτι στα Σεπόλια και ταξίδευε στο όνειρο.

Είσαι ο ίδιος, τώρα που ζεις το όνειρο σου.

Σε ευχαριστούμε Γιάννη, για το σπουδαίο μάθημα ζωής που μας δίδαξες. Γιατί μας έμαθες πως δεν υπάρχει τίποτα στη ζωή που δεν μπορεί να γίνει. Φτάνει να το πιστέψεις και να το κυνηγήσεις. Σε ευχαριστούμε γιατί μας έμαθες ότι στη ζωή πρέπει να κοιτάς εκεί που θέλεις να πας, αλλιώς θα πας εκεί που κοιτάς.

Όμως Γιάνναρε, απόψε σε ζηλεύουμε. Ναι ρε φίλε, σε ζηλεύουμε. Και σε ζηλεύουμε πολύ...

Σε ζηλεύουμε, γιατί κατέκτησες τον ουρανό και ας ήσουν γιος του Νιγηριανού Τσαρλς που ποτέ δεν είχε σταθερή δουλειά και της Βερόνικας, που ήταν καθαρίστρια από εδώ και από εκεί.

Σε ζηλεύουμε, γιατί είσαι πλέον ανάμεσα στα αστέρια, ενώ πριν από τρία χρόνια έφυγες από το σπίτι που ήσουν μαζί με τη φαμίλια σου, γιατί δεν είχες 250 ευρώ να πληρώσεις το νοίκι.

Σε ζηλεύουμε, γιατί απόψε θα λάμπεις μέσα στην All Star φορεσιά σου, ενώ χθες σε μια άθλια Αθήνα που μισεί κάθε τι το διαφορετικό, πούλαγες ότι έβρισκες για να ζήσεις.

Μα πάνω απ’ όλα λεβέντη μου, σε ζηλεύουμε γιατί έφτασες εκεί που έφτασες με το σπαθί σου και την αξία σου. Χωρίς βύσμα, χωρίς μπάρμπα, χωρίς τις πλάτες κανενός.

Με τις δικές σου πλάτες, με την δική σου μαγκιά, με την δική σου δύναμη, έφυγες από τα Σεπόλια και κατάφερες να ζήσεις το Αμερικανικό όνειρο. Αυτή τη δύναμη σου ζηλεύουμε, αυτή την παλικαριά και αυτή τη λεβεντοσύνη σου.

Να είσαι καλά Γιάνναρε. Απόψε θα είμαστε μαζί σου. Και να ξέρεις λεβέντη μου.

Θα είναι θαύμα, αν δεν δακρύσουμε.

Με θαυμασμό για την παλικαριά σου,
Γιώργος Σπανομανώλης