Γεωρ-Yeah!

Λένε συνήθως πως «ό,τι γράφει, δεν ξεγράφει».

Επιμένουν πως «όταν ραγίσει το γυαλί, δεν ξανακολλάει».

Μόνο που εδώ δεν μιλάμε για κάποιο… γκομενάκι. Ή έστω για μια σοβαρή σχέση που τέλειωσε.

Εδώ μιλάμε για οικογένεια. Έτσι όπως (επιβεβαίωσε πως) νιώθει την ΑΕΚ ο Νίκος Γεωργέας…

Γράφει ο Γιώργος Μαραθιανός

Έναν χρόνο μετά την ανεξήγητη/ανούσια/αποτυχημένη (διαλέγεις όποιο επίθετο θέλεις, μέσα θα ‘σαι) απόφαση να βγάλει την κιτρινόμαυρη φανέλα, κάποιος άλλος ίσως το κρατούσε «μανιάτικο». Ο Γεωργέας όμως είναι από την Καλαμάτα!

Ενώ λοιπόν ο… άλλος θα ‘λεγε «ωχ, αδελφέ» (που να μπλέκεις στην τρίτη κατηγορία), αυτός επιβεβαίωσε πως είναι «αδερφούλης».

Κι ένας «Φούλης» (όπως περικόπηκε με τα χρόνια η προσφώνηση που του κόλλησε ο Νίκος Λυμπερόπουλος) δεν κάνει μακριά απ’ την οικογένεια για περισσότερο από ένα χρόνο. Ούτε σκέφτεται φυσικά αν θα την ακολουθήσει στα δύσκολα…

Άλλωστε στα δύσκολα την έμαθε -τον Γενάρη του 2001 που έφτασε απ’ την Καλαμάτα. Απ’ τα δύσκολα (όπως την εφιαλτική βραδιά με τον Τζόρτζεβιτς στο 3-2 απ’ τον Ολυμπιακό) ατσαλώθηκε. Παντού έπαιξε μαζί της: Από τη Νέα Φιλαδέλφεια μέχρι τα Άνω Λιόσια. Από τη Νέα Σμύρνη ως τη Λεωφόρο. Από τη Ριζούπολη ως το ΟΑΚΑ.

Γεύτηκε χαρές -σαν τα Κύπελλα του 2002 και του 2011. Πίκρες -σαν τον χαμένο «τελικό» πρωταθλήματος του 2002 και τον τίτλο που έχασε στα χαρτιά το 2008. Έζησε βραδιές Champions League. Κι άλλες -ατέλειωτες- όπως εκείνη του τελικού το 2009.

Κι έπαιξε παντού. Από αμυντικό χαφ μέχρι δεξί μπακ. Κι από… αριστερό μπακ μέχρι στόπερ. Όποιος κι αν το ζητούσε. Είτε ήταν ο αείμνηστος Γιάννης Παθιακάκης και ο Νίκος Κωστένογλου, είτε ήταν ο Φερνάντο Σάντος, ο Ντούσαν Μπάγεβιτς, ο Λορένθο Φερέρ και ο Μανόλο Χιμένεθ.

Ο Γεωργέας ήταν πάντα παρών. Να πατάει κάθε τετραγωνικό του γηπέδου. Να πέφτει στη λάσπη. Να βγάζει τη γλώσσα του αντιπάλου. Να παρασέρνει τον συμπαίκτη με το πάθος του. Και ν’ αναγκάζει την εξέδρα να τραγουδάει για την… ποιότητα των καλλιεργειών στην πατρίδα του.



Ακόμα κι αυτές, εξάλλου, λιγότερο ευχάριστη διάθεση θα προκαλούσαν σε αποδυτήρια, ξενοδοχεία και προπονήσεις απ’ όσο η ίδια η προσωπικότητα του «Φούλη». Εκείνη που γεννούσε ανεπανάληπτες ατάκες. Ατέλειωτα πειράγματα. Γέλιο μέχρι δακρύων. Και πειράγματα που έφταναν μέχρι και σε οδηγίες στον… Ριβάλντο για το πώς να εκτελέσει φάουλ.

Άλλωστε ήταν ΚΑΙ σκόρερ! Και όποιος δεν το πίστευε, αναγκάστηκε ν’ αναθεωρήσει το 2010. Τότε που συνεργάστηκε με τον Λυμπερόπουλο καλύτερα απ’ όσο θα το έκαναν σε… καλαματιανό. Κι έγινε αιτία μίνι-φιέστας για το πρώτο του γκολ με την κιτρινόμαυρη φανέλα!



Ήταν να μην πάρει φόρα όμως. Διότι και μ’ άλλα χρώματα -όπως το γαλάζιο στο παιχνίδι με τον Εργοτέλη- συνέχισε τις υποψίες πως ετοιμάζεται για (μια ακόμα) θέση. Ο Γεωργέας είναι εξάλλου. Αν ήθελε, έπαιζε και σέντερ-φορ! Και μεταξύ μας, πόσο χειρότερα να τα κατάφερνε από τον (τότε συμπαίκτη του) Μπαχά;;;



Αυτά είναι περασμένα όμως. Όχι ξεχασμένα. Σ’ αυτή την κατηγορία εντάσσει μόνο το ότι αναγκάστηκε να φύγει απ’ την ΑΕΚ. Να γυρίσει με φανέλα άλλης ομάδας στο ΟΑΚΑ. Και να αποθεωθεί -όπως του άξιζε- από τον κόσμο που τον αγάπησε…



Ακόμα κι αν η μοίρα όμως τον «προστάτεψε» από το πικρό ποτήρι του υποβιβασμού, ο Γεωργέας θα ήταν κάτι άλλο από… Γεωργέας αν δεν πήγαινε κόντρα και στη μοίρα. Κόντρα στην παραμονή του σε ομάδα Σούπερ Λίγκας. Σε ένα τελευταίο καλό συμβόλαιο στα 37 του.

Διότι η ΑΕΚ αναγεννιέται. Ετοιμάζεται ν’ αντεπιτεθεί. Και θα ‘ταν αδιανόητο για τον ίδιο ν’ απουσιάζει. Να μην πολεμήσει για να ξαναγίνει όπως τη γνώρισε. Και να μην μπει ξανά μαζί της στο γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια. Με το ίδιο πονηρό χαμόγελο. Και την ίδια σιγουριά που δήλωνε το καλοκαίρι στην προετοιμασία:

«Κάθε χρόνο παίρνουμε δεξί μπακ και στο τέλος παίζω πάντα εγώ».