Ο Μούζα τρελαίνει κόσμο, ο Ολυμπιακός κυνηγά και παίρνει ό,τι του αξίζει!

Ο θρίαμβος του Ολυμπιακού είχε την υπογραφή ενός μεγάλου παίκτη, ο οποίος είναι εκπληκτικά ήρεμος, απλός και ουσιαστικός ακόμα και στον πανηγυρισμό του.

Θα έλεγε κανείς πως ζήσαμε ένα deja vu μέσα σε λίγες ημέρες. Η ομάδα Πήρε δύο νίκες που μπορούν να της απογειώσουν τη χρονιά, η οποία εξελίσσεται συναρπαστικά. Οι ερυθρόλευκοι είναι μέσα σε κάθε στόχο τους και διεκδικούν τα πάντα. Θέλουν παντού να πάνε μέχρι τέλους, να φτάσουν στα όρια τους και να τα ξεπεράσουν. Η νοοτροπία είναι αυτή που τους κάνει να διεκδικούν και να παίρνουν στο τέλος ό,τι τους αξίζει. Έχει τα δικά του τα παιδιά να κρατάνε τη σημαία του ψηλά, να τον τραβούν προς την επιτυχία και προς την κορυφή. Άπαντες δίνουν μέσα στο χορτάρι και την ψυχή τους, κυριαρχούν και στο τέλος δικαιώνονται για τις προσπάθειες τους. Το ψάχνουν, το διεκδικούν, ακόμα και όταν οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος τους. Το ίδιο έκαναν στη Λιβαδειά όταν η κλεψύδρα άδειαζε, το ίδιο και στο πρόσφατο ματς πρωταθλήματος με τον Παναθηναϊκό.

Το πρώτο ημίχρονο ήταν ισορροπημένο. Ο Ολυμπιακός είχε τρία ζητήματα σε αυτό: Το πρέσινγκ δεν ήταν συντονισμένο όπως σε άλλα παιχνίδια, οι επιλογές στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου ήταν κακές και οι ερυθρόλευκοι ορισμένες στιγμές δεν μπορούσαν να διαβάσουν το ίδιο σκηνικό που έστηναν οι αντίπαλοι. Διότι συνεχώς ο Τετέ έκλεισε μέσα, βρισκόταν με τον Ουναΐ και άνοιγε ο χώρος για τον Βαγιαννίδη, ο οποίος έκανε εξαιρετικό πρώτο 45λεπτο. Το ημίχρονο βγήκε αναίμακτα και για τους δύο, χωρίς τις μεγάλες φάσεις. Ή για την ακρίβεια από μια πολύ καλή: Του Ελ Κααμπί και του Ουναϊ.

Στο δεύτερο ημίχρονο ο Ολυμπιακός ήταν σαφώς ανώτερος, κυρίαρχος και φαινόταν πως μόνο από κάποια απροσεξία θα δεχόταν γκολ. Όπως του Ροντινέι στο ξεκίνημα ή του Τζούριτσιτς στο φιναλε. Βέβαια, οι φιλοξενούμενοι δεν είχαν τελική στην εστία, κάτι το οποίο πιστώνεται η ομάδα του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ με την εξαιρετική ανασταλτική της λειτουργία. Κράτησε μακριά από τα καρέ του Πασχαλάκη τους «πράσινους» και δούλευε το παιχνίδι κατά τη διάρκειά του. Ο Όρτα βοήθησε στην κυκλοφορία, αλλά ο Κωστούλας μπήκε με άλλον αέρα. Κράτησε χαμηλά τον Βαγιαννίδη, πήρε μονομαχίες και τον ένιωσε ο αντίπαλος, παρότι δεν ήταν επικίνδυνος. Γενικότερα, οι Πειραιώτες διόρθωσαν τα τρία παραπάνω ζητήματα που προαναφέραμε και ήταν καλύτεροι.

Η είσοδος του Μπιανκόν βοήθησε σημαντικά ώστε ο Ολυμπιακός να ανανεώνει διαρκώς τις κατοχές του, αφού ο Γάλλος έβγαινε πρώτος στην μπάλα συνεχώς. Οι «ερυθρόλευκοι» έπαιρναν μέτρα και δεν άφηναν τον αντίπαλο να παίξει, ούτε να δημιουργήσει. Οι παίκτες του Μέντι είχαν τον έλεγχο στον νευραλγικό χώρο του άξονα, έπαιζαν ορθολογικά. Με ψυχραιμία και φορτώνοντας συχνά τις πλευρές με ντουμπλαρίσματα. Η οξυδέρκεια του Μπιανκόν έφερε το κερδισμένο πέναλτι, αλλά ο Ελ Κααμπί συνέχισε την… κατάρα με τον Παναθηναϊκό και λίγο έλειψε το ποδόσφαιρο να τιμωρήσει τους Πειραιώτες για την αστοχία τους στη φάση του Τζούριτσιτς. Ήρθε όμως αυτός ο άνιωθος παικταράς, ο μικρός που είναι μεγάλος παίκτης και κάθε ημέρα που περνά ξεδιπλώνει το τεράστιο ταλέντο του. Να πιάσει μια οβίδα, ένα αδιανόητο σουτ στην κίνηση, να στείλει την μπάλα στις αράχνες, εκεί που δεν βγαίνει.

Αυτός ο φοβερός τυπάκος, ο μάγος τσέπης. Ένας «γίγαντας» με τεράστια προσωπικότητα. Ένα γκολ που άλλος στην ηλικία του δεν θα τολμούσε να πιάσει αυτό το βολέ. Πανηγυρίζοντας μπροστά στον κόσμο που κάθε παιχνίδι τον αποθεώνει. Γιατί το αξίζει και πάνω απ’ όλα το έχει κερδίσει. Όπως και τη θέση του στην ενδεκάδα!

Η πρόκριση αυτή με τον τρόπο που ήρθε, είναι τεράστια, μεγαλειώδη. Ο Ολυμπιακός συνεχίζει να παλεύει σε κάθε διοργάνωση που βρίσκεται, σε κάθε αναμέτρηση να δίνει το 100% και να διεκδικεί τα πάντα. Αυτή είναι η ομάδα του Μεντιλίμπαρ, αυτό είναι το dna των «ερυθρόλευκων», να θέλουν κάθε τρόπαιο που διεκδικούν.

ΥΓ. Θα βαρεθούμε να λέμε μπράβο στον κόσμο για την εκπληκτική ατμόσφαιρα που δημιουργεί φέτος στο φαληρικό γήπεδο και τα συνεχόμενα sold-out! Έβαλαν το λιθαράκι τους σε άλλη μία πρόκριση...

Follow @giorgostsanakas