Κώστας Τσαρτσαρής, ένας γεννημένος πρωταθλητής!

Οι περισσότεροι πρωτάκουσαν το όνομά του το καλοκαίρι του 1998. Εν πολλοίς άγνωστος στο ελληνικό μπάσκετ μέχρι τα 19 του χρόνια, ο Κώστας Τσαρτσαρής «συστήθηκε» στο ευρύ μπασκετικό κοινό τη σεζόν 1998-99, όταν ήρθε στην Αθήνα για να φορέσει τη φανέλα της Νήαρ Ηστ. Όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, είχε έρθει για να μείνει.

Τα πρώτα βήματα

Η καριέρα του όμως είχε ξεκινήσει λίγο νωρίτερα, το 1993 από τη Γ.Ε Βέροιας. Στη συνέχεια αγωνίστηκε στο Φίλιππο Βέροιας το 1995 δείχνοντας τα πρώτα καλά δείγματα του μεγάλου του ταλέντου. Δύο χρόνια αργότερα, με σκοπό να «σπάσει» το συμβόλαιό του με το Φίλιππο, μετεγγράφηκε στην ισλανδική (!) Γκρίνταβικ με την οποία αναδείχθηκε κυπελλούχος Ισλανδίας καθώς και ένας από τους καλύτερους ριμπάουντερ του τοπικού πρωταθλήματος. Αυτό του το πέρασμα από την παγωμένη χώρα του ευρωπαϊκού Βορρά τον «στιγμάτισε» και με το παρατσούκλι που τον συνόδευσε για το υπόλοιπο της καριέρας του: ο Ισλανδός.

Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1998 και αγωνίστηκε στην Α1 με τη Νήαρ Ηστ. Το 1999 κατέκτησε το βραβείο του καλύτερου νέου παίκτη της χρονιάς. Ακολούθησε μια τριετία στο Περιστέρι, όπου πήρε συμμετοχές και τις απαραίτητες εμπειρίες που θα τον βοηθούσαν να κάνει το βήμα παραπάνω.



Παναθηναϊκός για μια ζωή!

Αυτό το βήμα δεν άργησε πολύ να έρθει. Το καλοκαίρι του 2002 υπογράφει συμβόλαιο συνεργασίας με τον Παναθηναϊκό, ο οποίος έμελε να είναι και ο τελευταίος σταθμός της καριέρας του συμμετέχοντας στην δεκαετία των μεγάλων επιτυχιών του συλλόγου.

Είναι δεδομένο ότι από τον Παναθηναϊκό πέρασαν πολλά αστέρια. Μάικ Μπατίστ, Ντέγιαν Τομάσεβιτς, Αντώνης Φώτσης, Νίκολα Πέκοβιτς και πολλοί ακόμη «έκλεβαν» πάντα την δόξα και τραβούσαν τα φώτα πάνω τους. Όμως ο Τσαρτσαρής ήξερε πολύ καλά να δουλεύει στην σκιά. Ο ορισμός του «εγκεφαλικού παίκτη». Χωρίς να έχει τα τεράστια αθλητικά προσόντα κατάφερε να καθιερωθεί με την αντίληψη, την ικανότητα του να «διαβάζει» τέλεια τις αντίπαλες άμυνες, την ψυχραιμία και το φαρμακερό περιφερειακό του σουτ.

Ποτέ δεν ήταν ο παίχτης που θα έβαζε 20 πόντους ανά αγώνα και θα βάσιζε ο προπονητής την επίθεση της ομάδας γύρω του. Θα έπαιζε όμως καλές άμυνες, θα αγωνιζόταν για ένα ριμπάουντ, θα έκανε ένα σκριν που θα βοηθούσε στην εκτέλεση του συστήματος. Ένα υπερπολύτιμο εργαλείο στα χέρια του μεγάλου «Ζοτς» που ήξερε να διαχειριστεί τα προτερήματά του και τον έκανε πλήρη παίκτη.



Το 2012 ήταν μαζί με τον Δημήτρη Διαμαντίδη, οι μοναδικοί παίκτες που παρέμειναν στον Παναθηναϊκό, αφού μετά το τέλος της προηγούμενης χρονιάς ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς καθώς και όλο το υπόλοιπο ρόστερ αποχώρησαν από την ομάδα. Η τύχη του συλλόγου πέρασε στα χέρια του Δημήτρη Γιαννακόπουλου και δημιουργήθηκε από την αρχή ένας κορμός παικτών με μόνη βάση τον Τσαρτσαρή, τον Διαμαντίδη και νέο προπονητή τον τωρινό προπονητή του Παναθηναϊκού Αργύρη Πεδουλάκη. Στο τέλος της σεζόν 2012-2013, αφού είχε κατακτήσει με τον Παναθηναϊκό το νταμπλ (Πρωτάθλημα και Κύπελλο) πραγματοποιώντας πολύ καλές εμφανίσεις απέναντι στον Ολυμπιακό, αποφάσισε να σταματήσει μια καριέρα γεμάτη επιτυχίες και τίτλους.

Στους «πράσινους», ο Κώστας Τσαρτσαρής κατέκτησε 10 πρωταθλήματα (2003,2004,2005,2006,2007,2008,2009,2010,2011,2013) 8 κύπελλα (2003,2005,2006,2007,2008,2009,2012,2013) και τρεις τίτλους στην Ευρωλίγκα (2007,2009,2011). Ο συνολικός απολογισμός είναι 21 τίτλοι σε 11 χρόνια. Όχι κι άσχημα…

Σε ατομικό επίπεδο, οι σημαντικότερες του διακρίσεις, είναι ότι έχει αναδειχθεί τρεις συνεχόμενες χρονιές (2006, 2007, 2008) καλύτερος παίκτης (MVP) του τελικού Κυπέλλου Ελλάδας, ενώ ήταν μέλος της καλύτερης πεντάδας στο Ελληνικό Πρωτάθλημα το 2004. Επίσης πήρε μέρος σε επτά Αll Star Game (2001,2002,2004,2005,2006,2007,2008). Πάντως γενικά δεν ήταν παίκτης που αγωνιζόταν για τις ατομικές επιδόσεις. Έπαιζε για την ομάδα και σκοπός του ήταν να βοηθήσει το σύνολο.





Επίσημος… αγαπημένος

Ο «Τσάρι» έβαλε τη φανέλα με το τριφύλλι για πρώτη φορά το 2002 και από τότε δεν την έβγαλε πότε, παρά μόνο για να φορέσει εκείνη με το εθνόσημο. Ο Κώστας Τσαρτσαρής γνώρισε πολλές επιτυχίες και με την Εθνική Ομάδα.

Πήρε μέρος σε δύο Ολυμπιακούς Αγώνες και ήταν μέλος της Εθνικής που έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης το 2005 στο Βελιγράδι και ένα χρόνο αργότερα στη δεύτερη του κόσμου! Ποτέ… πενταδάτος, αλλά πάντα χρήσιμος και έτοιμος να ριχτεί στη «μάχη» για να βοηθήσει και να προσφέρει λύσεις.

Αποτέλεσε μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά την χρυσή γενιά του ελληνικού μπάσκετ που, υπό τις οδηγίες του Παναγιώτη Γιαννάκη, έκαναν περήφανους όλους τους Έλληνες και ανέβασαν το κύρος και το επίπεδο του αθλήματος στη χώρα μας κατακόρυφα μετά της παλιές ένδοξες στιγμές με Γκάλη, Γιαννάκη και Φασούλα.




Ο προπονητής Τσαρτσαρής

Καταλαβαίνει κανείς ότι είναι πολύ δύσκολο να βγει τελείως το μπάσκετ από τη ζωή ενός ανθρώπου που ανέπνεε γι’ αυτό και το «υπηρέτησε» πιστά σε όλη του τη ζωή.

Ο Κώστας Τσαρτσαρής φόρεσε τη φόρμα του προπονητή, με σκοπό να «εκπαιδεύσει» τα νέα παιδιά που αγαπούν το μπάσκετ και θέλουν να διακριθούν στο εθνικό μας σπορ.

Ένας χρόνος εκτός παρκέ ήταν αρκετός. Ο «Ισλανδός» επέλεξε τους τόσο γνώριμους για τον ίδιο χώρους του ΟΑΚΑ για να ξεκινήσει τα πρώτα του βήματα στην προπονητική. Κάθισε στα «θρανία», απέκτησε δίπλωμα προπονητή Α' κατηγορίας και δήλωσε έτοιμος να δουλέψει μαζί με νέα παιδιά, πάνω στα βασικά του αθλήματος, που τον καθιέρωσαν ως έναν από τους καλύτερους και πιο πολυδιάστατους «ψηλούς» στη σύγχρονη ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ.




Ένας… κύριος του μπάσκετ

Εκτός όμως από εξαιρετικός παίκτης, ο Κώστας Τσαρτσαρής είναι και άνθρωπος με αρχές, ήθος και παιδεία. Χειρίζεται πολύ καλά τον προφορικό αλλά και τον γραπτό λόγο και αυτό φαίνεται από κάθε συνέντευξη που έχει δώσει αλλά και από την αποχαιρετιστήρια επιστολή του όταν αποφάσισε να σταματήσει από την ενεργό δράση.

«Έπειτα από 16 χρόνια συνεχούς παρουσίας, και έχοντας βιώσει το μεγαλείο του αθλητισμού μέσα από αμέτρητες στιγμές χαράς, συγκίνησης και υπερηφάνειας, ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσω το μεγάλο μου πάθος, το μπάσκετ. Φεύγοντας, θέλω να κοιτάξω όλους τους νέους στα μάτια και να τους πω ότι ο αθλητισμός είναι πηγή δημιουργίας και ανάτασης. Όποιος επένδυσε σ' αυτόν κέρδισε τη μάχη της ζωής. Τώρα που ήρθε η ώρα να πω το αντίο, ευχαριστώ από καρδιάς όσους πίστεψαν σε μένα, με εμπιστεύτηκαν και με στήριξαν. Ο κόσμος του μπάσκετ ήταν για μένα μια μεγάλη αγκαλιά και σ' αυτόν οφείλω πολλά. Ήταν η ψυχή και η δύναμή μου».

Κύριος με «Κ» κεφαλαίο εντός και εκτός παρκέ, υπήρξε ένας από τους πιο ταλαντούχους φόργουορντ του ελληνικού και ένας από τους παίκτες που άφησαν το στίγμα τους στο ευρωπαϊκό στερέωμα. O «Τσάρτσα» είναι αθλητής χορτασμένος από μπάσκετ, τίτλους, διακρίσεις και άνθρωπος ολοκληρωμένος και γεμάτος εμπειρίες.

Ποιος να φανταζόταν τέτοια καριέρα από έναν παίκτη που έκανε τα πρώτα του βήματα σε μία τοπική ομάδα της γενέτειρας του, τη ΓΕ Βέροιας και δεν έγινε ποτέ αντιληπτός από τα κλιμάκια των μικρών εθνικών ομάδων…

Το πιο σημαντικό, όμως, απ' όλα είναι ότι κέρδισε την εκτίμηση συμπαικτών και αντιπάλων, με όλους τους ανθρώπους του μπάσκετ να μιλάνε με τα καλύτερα λόγια για το ήθος του και την προσωπικότητα του.

Χρόνια πολλά «Ισλανδέ»

Επιμέλεια: Άγγελος Μαλουσάρης