«Έζησα τη μαγεία του 1968 μέσα από τα μάτια του θείου μου»

Οι ηθοποιοί λένε πως οι δυσκολότεροι ρόλοι είναι αυτοί στους οποίους καλούνται να υποδυθούν ένα πραγματικό πρόσωπο. Για τον Αλέξανδρο Αμερικάνο το «βάρος» ήταν ακόμη μεγαλύτερο, καθώς στο «1968»-την ταινία που περιστρέφεται γύρω από τον άθλο της ΑΕΚ στο Κυπελλούχων πριν 50 χρόνια και που βγαίνει στις αίθουσες στις 25 Ιανουαρίου-κλήθηκε να αποτυπώσει στο πανί έναν μύθο που ταυτόχρονα είναι και θείος του, τον αλησμόνητο Γιώργο Αμερικάνο. Ο ίδιος δεν λύγισε υπό το «φορτίο» και όπως εξομολογείται στο sportfm.gr και στον Χρήστο Ρομπόλη δεν θα μπορούσε να κάνει αλλιώς.

Ο 30χρονος ηθοποιός βίωσε μέσα από τα μάτια του θείου του και τη σκηνοθετική μαεστρία του Τάσου Μπουλμέτη όσα ο πρώτος του είχε διηγηθεί όσο ζούσε και κάνει λόγο για μια απίστευτη εμπειρία ζωής. Παράλληλα, αναφέρεται στο πώς πήρε το ρόλο και… αναμετρήθηκε μαζί του, τη σχέση του με την ΑΕΚ και το μπάσκετ που είναι άρρηκτη από μικρό παιδί, αλλά και για τον Μάκη Αγγελόπουλο και το όραμά του για την αγαπημένη του ομάδα.

«Ο Μπουλμέτης γράφει ιστορία με το ‘1968’»

-Τελικά τι είναι το «1968»; Ντοκιμαντέρ, μυθοπλασία, κάτι εντελώς νέο;
«Είναι σαν ένα καινούργιο είδος. Έχουμε δει ντοκιμαντέρ, έχουμε δει μυθοπλασία, αλλά με τον τρόπο που τα έχει παντρέψει ο Τάσος Μπουλμέτης είναι σαν να βλέπεις ένα διαφορετικό είδος. Βλέπεις αρχειακό υλικό, συνεντεύξεις και μυθοπλασία που στηρίζεται σε αληθινά γεγονότα και είναι ένα σύνολο σκηνών που έχει παντρευτεί εξαιρετικά από τον Τάσο Μπουλμέτη. Ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης βάζει πολύ συναίσθημα και μια νοσταλγία σε αυτό που κάνει, όπως έχουμε δει κι από προηγούμενες δουλειές του. Μπορείς να πεις ότι έχει σαν κεντρικό θέμα τον τελικό του 1968, αλλά αναφέρεται και στις χαμένες πατρίδες, στην προσφυγιά, στις ανταλλαγές πληθυσμών και σε σημαντικά γεγονότα που έγιναν τότε σε όλο τον κόσμο. Είναι μια ιστορική καταγραφή που από μόνη της γίνεται ένα ιστορικό γεγονός. Ο Μπουλμέτης γράφει ιστορία».



«Έζησα εκείνη τη μαγική στιγμή μέσα από το ρόλο του θείου μου»

-Πώς πήρες τον ρόλο;
«Κάποια στιγμή άνθρωποι από το χώρο της ΑΕΚ μού μετέφεραν ότι ο κύριος Αγγελόπουλος θέλει να κάνει μια ταινία για το 1968 και το περιβάλλον της εποχής. Πολλές ταινίες γίνονται και… τελικά δεν γίνονται. Με πήρε τηλέφωνο η εταιρεία που ανέλαβε να κάνει το casting, με την οποία είχα συνεργαστεί και στο παρελθόν, και μου είπε ότι ο κ. Μπουλμέτης ήθελε να με δει για αυτή την ταινία. Είπα μέσα μου ‘κοίτα να δεις που τελικά θα γίνει αυτή η ταινία’. Όταν πήγα και συνάντησα τον κ. Μπουλμέτη μού είπε ‘κάποιοι από το περιβάλλον της ΑΕΚ μού ανέφεραν πως υπάρχει ένας ανιψιός του Γιώργου , που μοιάζουν κιόλας και είναι ηθοποιός. Εγώ δεν βρίσκω λόγο να μην το κάνεις εσύ’».

-Φοβήθηκες όταν σου είπαν ότι θα ενσαρκώσεις τον Γιώργο Αμερικάνο;
«Δεν υπήρχε περίπτωση να πω όχι. Ό,τι εμπόδιο κι αν παρουσιαζόταν δεν θα έλεγα ποτέ όχι, πρώτον, στον κ. Μπουλμέτη και, δεύτερον, στο να ζήσω όλα αυτά που έζησα μέσα από το ρόλο του Γιώργου Αμερικάνου. Δεν ήταν ότι φοβήθηκα, αλλά είπα μέσα μου ‘ρε φίλε, τι πας να κάνεις; Αυτός ο άνθρωπος που πας να υποδυθείς, ούτε στο δαχτυλάκι του δεν θα μπορείς να του μοιάσεις!’. Γι’ αυτό δεν πήγα να υποδυθώ τον Γιώργο, αλλά να τον αναπαραστήσω. Σαν ηθοποιός προσπαθώ να αναπαραστήσω τον κάθε ρόλο, ώστε να ζήσουν οι άλλοι όπως βλέπω εγώ το ρόλο. Εννοείται πως άφησα τον κ. Μπουλμέτη να κάνει ό,τι θέλει, γιατί ξέρω πως οι άνθρωποι έβλεπαν τον Γιώργο Αμερικάνο με άλλα μάτια από ό,τι τον βλέπει η οικογένειά του. Αν εμείς τον είχαμε ψηλά ως δικό μας άνθρωπο, για τον άλλο κόσμο ήταν ένας ήρωας. Δεν θα μπορούσα να αναπαραστήσω έναν ήρωα. Θα μπορούσα μόνο να αναπαραστήσω τον Γιώργο και να αφήσω τους άλλους να δουν τον ήρωα μέσα από την ιστορία που θα πει ο κ. Μπουλμέτης».



-Πόσο δύσκολο ήταν να υποδυθείς έναν μύθο, που ταυτόχρονα είναι και δικός σου άνθρωπος;
«Δεν μπήκα στη διαδικασία να κάνω τον Γιώργο Αμερικάνο. Για μένα ήταν τιμή που θα μπορούσα να ζήσω έστω και μέσα από αυτή την καλλιτεχνική διαδρομή που έφτιαξε ο κ. Μπουλμέτης λίγο από αυτό το θρίαμβο που έζησαν αυτοί οι άνθρωποι. Αυτή τη μαγική στιγμή που βίωσαν αυτοί οι άνθρωποι. Το να μπαίνεις στο Καλλιμάρμαρο από τη φυσούνα που μπήκε η ομάδα στο Καλλιμάρμαρο το 1968 ήταν όχι συγκίνηση, όχι ανατριχίλα, αλλά μετά τη γέννηση της κόρης μου και το γάμο μου η σημαντικότερη στιγμή της ζωής μου. Ήταν ένας λόγος που ήθελα να το κάνω, εκτός από την ευαισθησία που έχω στα θέματα της ΑΕΚ, ως ΑΕΚτζής, από παιδί. Και φυσικά ήταν και τυχερό».



-Και σίγουρα στην αποτύπωση του ρόλου θα βοήθησαν και οι ιστορίες που θα σου έχει πει και ο ίδιος…
«Βέβαια, μου έχει πει πάρα πολλές ιστορίες. Φαντάζομαι ότι κι ένας από τους λόγους που με επέλεξε ο κ. Μπουλμέτης είναι αυτός. Δεν είναι ότι δεν θα έβρισκε άλλον να κάνει πιο πειστικά τον Γιώργο Αμερικάνο. Εννοείται πως θα μπορούσε να βρει και καλύτερο ηθοποιό, ίσως και κάποιον που να του μοιάζει περισσότερο. Νομίζω όμως ότι επειδή έχω ζήσει την ιστορία όσο πιο… από μέσα γίνεται, μέσα από τις διηγήσεις του θείου μου, είναι ένας από τους λόγους που με επέλεξαν».

«Ήθελα να είχα ζήσει περισσότερο τον θείο μου…»

-Η σχέση με το θείο σου ήταν πολύ στενή, όπως αντιλαμβάνομαι…
«Ήταν στενός κι αγαπημένος μου άνθρωπος. Είχαμε μια εξαιρετική σχέση. Θα ήθελα να τον είχα ζήσει πολύ περισσότερο και σε μια πιο ώριμη ηλικία. Τον έβλεπα σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο που πήγαινα για προπόνηση, μου είχε κάνει και ατομικές προπονήσεις. Τον θυμάμαι πολύ έντονα, σε οικογενειακές στιγμές, σε τραπέζια… Τον αγαπούσα πάρα πολύ και τον αγάπησα ακόμη περισσότερο μέσα από τον πατέρα μου, που τον λάτρευε».



-Με το μπάσκετ πώς ασχολήθηκες και πώς επέλεξες τελικά την υποκριτική;
«Άρχισα το μπάσκετ επειδή ο πατέρας μου βιαζόταν να με δει να παίζω λόγω του θείου μου. Σκεφτείτε πως όταν πήγα στις ακαδημίες της ΑΕΚ ήμουν πεντέμισι ετών και όλα τα άλλα παιδιά μού έριχναν έναν χρόνο και βάλε. Η αλήθεια είναι πως έπαιζα αρκετά καλά. Ήμουν σούτινγκ γκαρντ, αλλά περίμεναν να πάρω περισσότερο ύψος και εγώ έμεινα στο 1,80μ. Όπως ξέρουμε στο σύγχρονο μπάσκετ τα ασσόδυα αρχίζουν από 1,90-1,95μ. Με το δικό μου ύψος ίσως να έπαιζα στις εποχές του θείου μου (γέλια). Μετά τα 17-18 σταμάτησα. Είχα και κάποια θέματα με τη μέση μου και όταν γνώρισα το θέατρο τελείωσαν όλα. Και τώρα πάντως, όποτε βρω χρόνο και παρέα, πηγαίνω και παίζω στα ανοιχτά γήπεδα στο Μαρούσι».

-Είναι σαφές πως το «1968» δεν είναι μια ταινία που απευθύνεται μόνο στους φίλους της ΑΕΚ…
«Όταν ακούς το 1968, μπορεί να πει κάποιος φίλος άλλης ομάδας ή που δεν ασχολείται με τα αθλητικά ‘γιατί να πάω να δω μια ταινία της ΑΕΚ;’. Δεν είναι όμως καθόλου μια ταινία για την ΑΕΚ. Βγαίνοντας από την αίθουσα διαπιστώνεις πόσο σημαντικό είναι να βάζεις στόχους και να κάνεις εσύ το σύμπαν να συνωμοτήσει για να τους πετύχεις. Αυτοί οι άνθρωποι, όπως αναφέρεται και στην ταινία, βγήκαν στο Καλλιμάρμαρο και είπαν ‘δεν μπορούμε να χάσουμε’. Όλο το περιβάλλον της ταινίας, με όλο αυτό το νοσταλγικό στοιχείο της εποχής και όσα έγιναν τότε, συνθέτουν ένα παζλ που δεν μπορείς να πεις ότι είναι μια οπαδική ταινία ή που αφορά μόνο τους φίλους της ΑΕΚ. Είναι μια ταινία για τη δύναμη του ανθρώπου και πόσα μπορεί να καταφέρει όταν δεν μπορεί να κάνει αλλιώς».

«Ο κ. Αγγελόπουλος έχει όραμα. Είναι καιρός η ΑΕΚ να ξαναγυρίσει την αίγλη της»

-Ο Μάκης Αγγελόπουλος, που είναι συμπαραγωγός της ταινίας, δίνει έμφαση στο παρελθόν, αλλά και στο μέλλον της ομάδας, έτσι;
«Είναι ένας άνθρωπος που έχει δώσει πνοή και όραμα στην ΑΕΚ. Έχει δώσει ώθηση σε όσους αγαπούν την ομάδα να επιστρέψουν κοντά της. Όταν ήμουν εγώ παιδί για μας δεν υπήρχε κάτι άλλο πέρα από την ΑΕΚ. Αυτή η ταινία θα μάθει σε πολύ κόσμο τι συνέβη τότε και τονώσει το αίσθημά τους. Φανταστείτε πως η πιο κοντινή επιτυχία της ΑΕΚ είναι το πρωτάθλημα του 2002. Νομίζω πως είναι καιρός να ξαναγυρίσει η ΑΕΚ στην παλιά της αίγλη. Είναι η βασίλισσα που έχασε το στέμμα της και περιμένω να το ξαναπάρει».