Το play in πέτυχε - Τι άλλο πρέπει να «κλέψει» η Ευρωλίγκα από το ΝΒΑ

Καλή η… παρθενογένεση, αλλά δεν είναι καθόλου ντροπή να «κλέβεις» πράγματα από αυτούς που έδειξαν το δρόμο. Η καινοτομία των play in, που σύστησε σε όλο τον κόσμο το ΝΒΑ το 2020/21, εισήχθη στην Ευρωλίγκα και το αποτέλεσμα δικαιώνει απόλυτα όσους δανείστηκαν τη συγκεκριμένη ιδέα.

Δύο αγωνιστικές πριν το τέλος η διοργάνωση έχει αδιάφορες μόλις τέσσερις ομάδες, την… από καιρό πρώτη Ρεάλ, τις από καιρό αποκλεισμένες Άλμπα και Βιλερμπάν, καθώς και τον εσχάτως χωρίς ελπίδες Ερυθρό Αστέρα. Για τις υπόλοιπες ομάδες το διακύβευμα είναι υψηλό και όλες είναι σε πλήρη εγρήγορση διεκδικώντας κάτι: από πλεονέκτημα έδρας και απευθείας παρουσία στα playoffs, μέχρι πλεονέκτημα έδρας στα play in ή… έστω συμμετοχή σε αυτά.



Τα προηγούμενα χρόνια το ενδιαφέρον είχε χαθεί για τουλάχιστον το 1/3 των ομάδων αρκετές εβδομάδες πριν το φινάλε της κανονικής περιόδου. Και παρότι ουδείς παίζει για να χάσει, αφού στην Ευρωλίγκα δεν υπάρχει tanking, είναι ένα πράγμα να αγωνίζεσαι για τη… χαρά του παιχνιδιού χωρίς άγχος και εντελώς διαφορετικό να έχεις ισχυρό βαθμολογικό κίνητρο. Τα play in μετέτρεψαν τα περισσότερα αν όχι όλα τα παιχνίδια των τελευταίων αγωνιστικών από διαδικαστικά ματς που υπό άλλες συνθήκες θα θύμιζαν φιλικά σε «τελικούς». Κάτι που αποτυπώνεται και εμπορικά, αφού τα γήπεδα γεμίζουν, οι τηλεθεάσεις είναι υψηλές και η διοργάνωση βγαίνει πολλαπλά κερδισμένη.

Σκεφτείτε, δε, πόσο μεγάλο ενδιαφέρον θα υπάρχει στα τρία παιχνίδια των play in που θα διεξαχθούν αμέσως μετά το τέλος της regular season. Τρεις πραγματικοί τελικοί, που θα καθηλώσουν τους φίλους του μπάσκετ. Φανταστείτε, δε, το ενδιαφέρον να συμμετείχαν σε αυτά ένας ή και οι δύο «αιώνιοι» ή-ακόμη περισσότερο-να έπαιζαν μεταξύ τους σε ένα νοκ άουτ παιχνίδι την πρόκριση στα playoffs!

Επειδή τα αλεξίπτωτα και τα μυαλά λειτουργούν όταν είναι ανοιχτά, στην Ευρωλίγκα απέδειξαν πως μπορούν να σκεφτούν έξω από το κουτί για να μεγαλώσουν το προϊόν. Μετά την «εισαγωγή» των play in, υπάρχουν αρκετά πράγματα ακόμη που μπορούν να δανειστούν από το ΝΒΑ. Όπως και κάποια που καλό θα ήταν να μην έρθουν ποτέ στα μέρη μας.

Τι μπορεί/πρέπει να «κλέψει» η Ευρωλίγκα ακόμη από το ΝΒΑ;

-Διεύρυνση του challenge: Λάθη θα γίνονται πάντα και καλό θα ήταν να αποφεύγονται όσα είναι δυνατό με τη βοήθεια της τεχνολογίας. Η αλήθεια είναι πως στην Ευρωλίγκα είναι πολύ περιορισμένη η γκάμα δυνατοτήτων επανεξέτασης αμφισβητούμενων φάσεων. Καλό θα ήταν να έρθει από το ΝΒΑ η δυνατότητα αντιστροφής ουσιαστικά οποιαδήποτε απόφασης, αρκεί να υπάρχει σφύριγμα από τους διαιτητές. Δηλαδή να μπορεί ένας προπονητής να ζητήσει επανεξέταση μιας φάσης ακόμη και για φάουλ που έχει σφυριχτεί. Φαντάζεστε πόσες γκάφες επιπλέον θα γλιτώναμε;



-Ταυτόχρονη διεξαγωγή αγώνων τουλάχιστον την τελευταία αγωνιστική: Η γυναίκα του Καίσαρα πρέπει όχι μόνο να είναι, αλλά και να φαίνεται τίμια. Η επιμονή, ακόμη και μετά την αποχώρηση Μπερτομέου, της Ευρωλίγκας να μην διεξάγονται ταυτόχρονα τα παιχνίδια της τελευταίας αγωνιστικής αλλά να γίνονται ακόμη και σε διαφορετικές μέρες, δίνει τη δυνατότητα για «μαγειρέματα», επιλογή αντιπάλου ή έστω καχυποψία για κάτι τέτοιο. Μέχρι και η… Super League έχει φροντίσει να αποφύγει αυτό το αχρείαστο πρόβλημα. Κι αν το αντεπιχείρημα είναι πως έτσι θα πληγεί εμπορικά το προϊόν, το ΝΒΑ έχει φροντίσει να δώσει την απάντηση ορίζοντας την τελευταία ημέρα της regular season στην ίδια ώρα μόνο τις ομάδες που έχουν κοινά ενδιαφέροντα.

-Αμυντική παράβαση τριών δευτερολέπτων: Είναι ο βασικός (όχι ο μοναδικός) λόγος για τον μύθο πως οι ομάδες του ΝΒΑ δεν παίζουν άμυνα. Πέραν του πλεονάσματος ποιότητας και αθλητικότητας, το ΝΒΑ είναι πολύ πιο θεαματικό και λόγω του συγκεκριμένου κανονισμού, που δεν επιτρέπει σε παίκτη να… βολοδέρνει στο «ζωγραφιστό» για πάνω από τρία δευτερόλεπτα χωρίς να μαρκάρει συγκεκριμένο αντίπαλο αλλά καλύπτοντας χώρο. Ο περιορισμός αυτός αποτρέπει το traffic στη ρακέτα και δίνει χώρο σε παίκτες με ατομικό ταλέντο και αθλητικά προσόντα να σκοράρουν αλλά και να προσφέρουν άφθονα highlights.



Basketball interference: Το ΝΒΑ απαγορεύει στους παίκτες να επεμβαίνουν πάνω από τη στεφάνη, όταν η μπάλα βρίσκεται πάνω της ή στο νοητό κύλινδρο πάνω από αυτή. Ο κανονισμός αυτός με την αθλητικότητα να αυξάνεται θα ήταν χρήσιμος και στην Ευρώπη, αφού θα λειτουργούσε υπέρ του επιτιθέμενου. Ο κανονισμός αυτός όπως και ο παραπάνω των αμυντικών τριών δευτερολέπτων (ή ακόμη περισσότερο ή αύξηση της γραμμής του τριπόντου στα 7,25μ. ή των διαστάσεων του γηπέδου συνολικά) θα αύξανε με μαθηματική ακρίβεια τα σκορ των αγώνων.

Last 2 Minutes Report: Το ΝΒΑ έχει καθιερώσει σε κάθε αγώνα που η διαφορά είναι μέχρι τρεις πόντους μπαίνοντας στο τελευταίο δίλεπτο να αναλύει σε έκθεση μετά το ματς μία προς μία τις διαιτητικές αποφάσεις που λήφθηκαν στα 120 αυτά δευτερόλεπτα (της τέταρτης περιόδου ή της παράτασης). Παραθέτοντας τα σχετικά βίντεο αναφέρει αν οι αποφάσεις της διαιτητικής ομάδας ήταν σωστές ή όχι και έτσι διασφαλίζεται η διαφάνεια και η επιμόρφωση του κοινού που κατανοεί καλύτερα τους κανονισμούς.

Injury report: Η μυστικοπάθεια που υπάρχει στην Ευρωλίγκα γύρω από τους διαθέσιμους ή απόντες μιας ομάδας είναι συχνά εκνευριστική κι ενοχλεί αντιπάλους, φιλάθλους, ακόμη και παίκτες του στοιχήματος. Το ΝΒΑ υποχρεώνει τις ομάδες συγκεκριμένες ώρες πριν το τζάμπολ να δημοσιεύουν ποιοι παίκτες είναι εκτός λόγω τραυματισμού, ασθένειας, ξεκούρασης ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο.



Ανταλλαγές: Καλές οι μεταγραφές ακόμη και μέσα στη σεζόν, αλλά πόσο πιο πολύ ενδιαφέρον, από όλες τις απόψεις, έχουν τα trades; Θα ήταν πολύ ωραίο να δινόταν και στην Ευρώπη η δυνατότητα στις ομάδες να προχωρούν σε ανταλλαγές παικτών, όταν κρίνουν πως έχουν συγκεκριμένες ανάγκες που θα μπορούσαν να καλύψουν αντίπαλοι, με ανάλογα έμψυχα ανταλλάγματα. Φαντάζεστε τον «τζόγο» που θα είχε μια περίοδος trades που θα υπήρχε στην Ευρώπη μέχρι, λόγου χάρη, τον Φεβρουάριο;

Επέκταση μεταγραφικής περιόδου: Σε μια τόσο απαιτητική διοργάνωση, με τόσο μεγάλη φθορά στους παίκτες και τους τραυματισμούς στην ημερήσια διάταξη, δεν βοηθά σε τίποτα η Ευρωλίγκα ουσιαστικά να απαγορεύει την ενίσχυση των ομάδων μετά τις 7 Φεβρουαρίου. Θα μπορούσε να περιοριστεί η απαγόρευση αυτή για τις μετακινήσεις μεταξύ ομάδων της διοργάνωσης, αλλά να δινόταν στις ομάδες η δυνατότητα να αποκτήσουν παίκτη τουλάχιστον μέχρι τα τέλη Μαρτίου.

Salary cap: Το ΝΒΑ λειτουργεί υποδειγματικά στο κομμάτι αυτό. Οριοθετώντας ένα ταβάνι στο συνολικό ύψος των συμβολαίων που έχει κάθε ομάδα (και που όποιος θέλει να το ξεπεράσει θα χρυσοπληρώσει φόρο πολυτελείας που εν μέρει θα επιστρέψει στις υπόλοιπες ομάδες), διασφαλίζει πως θα υπάρχει ισχυρός ανταγωνισμός και το στοιχείο του απρόβλεπτου στην έκβαση της σεζόν. Στην Ευρωλίγκα, όπου υπάρχουν ακόμη χαώδεις αποστάσεις στα μπάτζετ, επικρατεί συνήθως ο νόμος του ισχυρού. Βέβαια η καθιέρωση του salary cap δεν είναι εύκολη υπόθεση όταν πρόκειται για ομάδες από διαφορετικές χώρες, με διαφορετική φορολογία και άλλες τόσες διαφορές. Ωστόσο ένας μηχανισμός ελέγχου και εξασφάλισης της ισονομίας και διαφάνειας είναι αναγκαίος για να είναι πιο απρόβλεπτη η διοργάνωση.

Αντίθετα, τι ΔΕΝ πρέπει να πάρει η Ευρωλίγκα από το ΝΒΑ;

-τη διάρκεια των αγώνων: τα 40 λεπτά είναι… μια χαρά, δεν χρειάζεται να γίνουν 48. Άλλωστε το every game matters, που είναι το μότο της Ευρωλίγκας, μεταφράζεται και ως… κάθε κατοχή μετρά. Σε μια διοργάνωση που πέφτουν κορμιά και το διακύβευμα είναι υψηλό σε όλα τα παιχνίδια, δεν χρειάζεται να ξεθεώσουμε τους παίκτες προσθέτοντας επιπλέον οκτώ λεπτά σε έναν αγώνα. Κι αν το αντεπιχείρημα είναι πως έτσι θα πωλείται ένα μεγαλύτερης διάρκειας τηλεοπτικό προϊόν, η απάντηση είναι πως… ουκ εν το πολλώ το ευ. Πιο ενδιαφέρον είναι ένα «σφιχτό» δίωρο που θα καθηλώσει τους θεατές από ένα παιχνίδι δυόμισι και πλέον ωρών, με πολλές διακοπές που θα κάνει κοιλιά και θα χάσει κόσμο στην πορεία.

-τα κίνητρα στους τελευταίους: Το ΝΒΑ προσπαθεί να διατηρεί ισχυρό τον ανταγωνισμό δίνοντας την ευκαιρία στις ασθενέστερες ομάδες της λίγκας να επιλέγουν πρώτες τα μεγαλύτερα ταλέντα του ντραφτ. Αυτό το κίνητρο δημιουργεί την αποκρουστική εικόνα ομάδων που κάνουν απροκάλυπτα tanking και ουσιαστικά παίζουν για να χάσουν ώστε να «χτίσουν» το μέλλον τους. Η Ευρωλίγκα δεν θα έπρεπε επ ουδενί να προσφέρει οποιαδήποτε κίνητρα στις κακές ομάδες της διοργάνωσης, αλλά απεναντίας οφείλει να φροντίζει να φέρνει στον ίσιο δρόμο όσες δεν ακολουθούν την ανάπτυξη των υπόλοιπων. Κι αν δεν τα συμμορφώνονται, να τις αποβάλει από τις τάξεις της. Γιατί-για παράδειγμα-Άλμπα και Βιλερμπάν εδώ και χρόνια δεν προσφέρουν το παραμικρό στη διοργάνωση.

-Η… ανοχή στα βήματα και το «χάιδεμα» των σταρ: Το ΝΒΑ ώρες-ώρες το παρακάνει με την ανοχή που δείχνουν-για χάρη του θεάματος-σε παραβάσεις όπως τα βήματα. Όπως επίσης και στην ευνοϊκή μεταχείριση που έχουν οι σταρ της λίγκας από τους διαιτητές σε σχέση με άλλους λιγότερο ικανούς ή προβεβλημένους παίκτες. Στην Ευρωλίγκα καλό θα ήταν να υπάρχει ισονομία απέναντι σε όλους.

Η συζήτηση αυτή δεν θα σταματήσει ποτέ κι ασφαλώς κάθε άποψη, συμφωνία ή διαφωνία, είναι σεβαστή. Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, είναι σαφές πως οι δύο κόσμοι μπορούν να δανειστούν στοιχεία ο ένας από τον άλλο για να βελτιώσουν κι άλλο το προϊόν τους.