Ένας χρόνος χωρίς τον Χρίστο Χαραλαμπόπουλο…

Ο καιρός περνάει γρήγορα και ο χρόνος τα γιατρεύει (σχεδόν) όλα.

Έρχονται όμως μέρες σαν τη σημερινή που διαπιστώνεται ότι κάποια πράγματα είναι πάνω και από τις δικές του δυνατότητες.

Που επιβεβαιώνεται (οδυνηρά και μελαγχολικά στην προκειμένη περίπτωση) ότι τελικά δεν ισχύει για όλους το «ουδείς αναντικατάστατος».

Πέρασε λοιπόν ένας ολόκληρος χρόνος και ακόμα είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος δεν είναι ανάμεσά μας.

Είναι δύσκολο να βρούμε, όσο κι αν ψάξουμε στο δημοσιογραφικό (και όχι μόνο) σινάφι φωνές με το βάρος, την απήχηση και την επιρροή της δικής του.

Είναι δύσκολο, πάνω απ’ όλα, να βρούμε ανθρώπους με την κλάση, την ποιότητα, το χιούμορ του «τσακα-τσούκα», του «προέδρου», του «Μητσάρα φουρκέτα», του «καθώς πρέπει Σωτήρη».

Του παντοτινά δικού μας (και παντοτινά αγαπημένου) Χρίστου Χαραλαμπόπουλου…