Ένας πρόσφυγας για την ΑΕΚ… (pics/video)

Όσοι δεν είναι ΑΕΚ δυσκολεύονται να καταλάβουν την ιδιαιτερότητά της ως σύλλογο. Το πόσα σημαίνουν οι καταβολές της γι’ αυτούς που την υποστηρίζουν.

Αν και ξένος όμως, ο Βεντάντ Ιμπίσεβιτς θα μπορούσε να ταυτιστεί με την «Ένωση». Γιατί η ιστορία του μοιάζει τόσο με τη δική της…

Γράφει ο Γιώργος Μαραθιανός

Διωγμένος με την οικογένειά του απ’ τη Βοσνία σε ηλικία 7 ετών ο μεγάλος «κιτρινόμαυρος» στόχος (πόσο ειρωνεία, αλήθεια, ν’ αποκαλείται έτσι ένας πρόσφυγας) ξέρει τι θα πει ξεριζωμός. Ξέρει τι θα πει να εγκαταλείπεις το σπίτι σου. Και τι θα πει να βρίσκεις τον τρόπο -έστω κι αν πρέπει ενδιάμεσα να κοιμάσαι σε δάση, λεωφορεία και καταυλισμούς- ν’ αναγεννηθείς.

Γιατί ο Βόσνιος παιχταράς πριν γίνει… παιχταράς, πέρασε δύσκολα. Μετανάστευσε στην Ελβετία. Μετά στις ΗΠΑ. Κουβάλησε μέσα του αβάσταχτες μνήμες (όπως αυτή των Σέρβων εισβολέων που σκότωσαν μαζί μ’ εκατοντάδες ακόμα Μουσουλμάνους τον παππού του). Ώσπου βρήκε στο ποδόσφαιρο τη διέξοδο από τον πόλεμο που πάντα στοίχειωνε -και θα στοιχειώνει- το μυαλό του.

«Κανείς στη Γερμανία δεν ξέρει ολόκληρη την ιστορία για την απόδρασή του από τον πόλεμο. Στα τρία χρόνια που έμεινε στο Saint Louis δεν είπε τίποτα σε κανέναν στο σχολείο -ούτε φίλο, ούτε δάσκαλο, ούτε προπονητή. Οι πιο συνηθισμένες απαντήσεις που δίνει σε ερωτήσεις για τον πόλεμο είναι «είμαστε εντάξει» και «ήμασταν τυχεροί», γράφει στην εκπληκτική προσωπογραφία που έχει κάνει για ‘κείνον (κι απ’ την οποία αντλούνται οι πληροφορίες) ο Wright Thompson.

Ακόμα κι η γυναίκα που έχει δίπλα του, η σύζυγός του, Ζερίνα, είναι σίγουρη γι’ αυτά που κρατάει μέσα του: «Ακόμα και τώρα έχω ένα αίσθημα ότι ξέρω περίπου το 20% όσων έχουν γίνει. Τ’ ορκίζομαι». Ποτέ δεν πρέπει να ορκίζεσαι όμως με τον Βεντάντ Ιμπίσεβιτς. Ούτε ότι θα σου ανοίξει την καρδιά του για όσα πέρασε, ούτε πως δεν θα σου… κλείσει το σπίτι αν τον έχεις αντίπαλο στο γήπεδο.



Μπορούν να το διαβεβαιώσουν αυτό δεκάδες αμυντικοί και κάμποσοι τερματοφύλακες στην Bundesliga. Εξαιρετικοί προπονητές που απέτυχαν να τον σταματήσουν. Και δίχτυα που έχουν επανειλημμένως… ματώσει εξαιτίας του: 54 φορές στα 4,5 χρόνια που φόρεσε (για 143 παιχνίδια) τη φανέλα της Χόφενχαϊμ. 47 φορές στις 111 εμφανίσεις του με τη Στουτγκάρδη. Και 24 φορές στα 65 ματς που τίμησε τη φανέλα της εθνικής Βοσνίας.



Αυτή που πρωτο-φόρεσε (σκοράροντας μάλιστα) απέναντι στη… δική μας Εθνική. Εκείνο το βράδυ στο ΟΑΚΑ ωστόσο για τα προκριματικά του Euro 2008 θα ήταν μόνο η αρχή. Όχι γιατί θα… ξανασκόραρε απέναντι στη γαλανόλευκη στα προκριματικά του Μουντιάλ του 2014. Ούτε επειδή την οδήγησε τελικά εκεί -πετυχαίνοντας το κρίσιμο γκολ με τη Λιθουανία. Μα επειδή έγραψε ιστορία μαζί της πετυχαίνοντας το πρώτο της τέρμα σε Παγκόσμιο Κύπελλο απέναντι στην Αργεντινή.



Όλα αυτά όμως -όσο μεγάλα κι αν είναι, όσο λαϊκό ήρωα κι αν τον έχουν κάνει στη χώρα του- δεν είναι τα μεγαλύτερα παράσημα του Βεντάντ Ιμπίσεβιτς. Γιατί για τον ίδιο μετρά περισσότερο να ‘ναι ο ήρωας του πατέρα του. Αγοράζοντας το σπίτι του πρώην αφεντικού του στη Βοσνία «ως σύμβολο αυτών που πήρε ο πόλεμος». Φτιάχνοντας απ’ την αρχή το εγκαταλελειμμένο του σπίτι στο χωριό. Και λέγοντας για ‘κείνον:

«Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που απλώς δεν μπορώ να τα διορθώσω. Ξέρω όμως τι έχουν περάσει οι γονείς μου και τι έχουν κάνει για μένα και την αδερφή μου, οπότε απλά προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν καλύτερος γιος για εκείνον και να κάνω τη ζωή του λίγο ευκολότερη. Μόνο λίγο ευκολότερη. Και να τον κάνω ν’ απολαύσει τα χρόνια που του έμειναν».