Ένα εκκεντρικό πολύχρωμο κεφάλι… και κάτι τρίγωνα Πανοράματος!

Όπως είχε πει ο Όσκαρ Ουάιλντ, «Οι θεοί ρίχνουν τα ζάρια και ούτε ρωτούν αν θέλουμε να είμαστε μέσα στο παιχνίδι ή όχι.

Ο Ρόντμαν ήθελε να είναι μέρος του παιχνιδιού!

Είναι ο παίκτης που χαρακτηρίστηκε για τον τρόπο του όσο κανείς και η ίδια η ομάδα του, τον χαρακτήρισε ως ο πιο υποτιμημένος παίκτης στην ιστορία του NBA. Ο Ρόντμαν είχε πάντα ένα ειρωνικό υφάκι, ένα συγκρατημένο, πονηρό, χαμόγελο, μία πολύχρωμη κόμη και ένα απρόβλεπτο των κινήσεών του, ήταν κάτι που σίγουρα δεν ταίριαζε στο λαμπερά αποστειρωμένο περιβάλλον του ΝΒΑ.

Αυτός ο ενοχλητικός τύπος, όχι μόνο βρισκόταν στο παρκέ, αλλά «ταλαιπωρούσε» τους πάντες με την άμυνα του, με το πάθος του να μη τους δώσει ούτε ένα ριμπάουντ, με τα λόγια του και με τη χαρά που νιώθουν οι πιτσιρικάδες όταν καταφέρνουν να γελοιοποιήσουν τους μεγάλους.

Ο σέντερ των Μπουλς, δεν συμμετείχε και πολύ στην επίθεση, στη συνεισφορά σε πόντους. Μάλιστα, στην καριέρα του μόλις μία φορά τελείωσε με μέσο όρο πόντων άνω των 10.

Γενικά, στο γήπεδο δεν είχε τη λάμψη των υπολοίπων σούπερ σταρ. Δεν ήταν τέλειος στο σουτ, στη διείσδυση, στα καρφώματα.

Αυτό που σίγουρα έκανε ήταν να παίζει άμυνα και να μαζεύει ριμπάουντ.

Δεν είχε χαρακτηριστικά ενός σταρ που ήθελε το ΝΒΑ. Αντισυμβατικός και κωμικά προκλητικός εκτός γηπέδου. Στο παιχνίδι έκανε όλα όσα οι ντίβες του αθλήματος δεν ήθελαν να κάνουν, να παίξει σκληρή άμυνα τον αντίπαλο, να εξασφαλίσει το ριμπάουντ και γενικά να γίνει αυτό που λέμε… η «βρώμικη δουλειά».

Ο Ρόντμαν ήρθε στην ομάδα των Μπουλς το 1995, ήταν ο τέλειος παρτενέρ του Τζόρνταν και του Πίπεν, αφού είχε καθοριστική συμβολή στο δεύτερο three peat των Μπουλς.

Ήταν αυτός που έκανε τη βρώμικη δουλειά…

Ο Φιλ Τζάκσον εξάλλου ήξερε πως μπορούσε να τον εκμεταλλευτεί.

Τρίγωνα… Πανοράματος και στο Σικάγο!

Τα τρίγωνα Πανοράματος ξέρουμε όλοι πως είναι το σήμα κατατεθέν θα λέγαμε της αγαπημένης μας Θεσσαλονίκης, δεν χρειάζονται περεταίρω συστάσεις… Είχαν κάνει την εμφάνισή τους βέβαια και στο Σικάγο… κάπως αλλιώς.

Ο άλλοτε τεχνικός της επιτυχημένης ομάδας των Μπουλς, είχε μία επιθετική στρατηγική που πραγματικά ήταν αυτή που έδινε το κάτι παραπάνω στο τότε playbook του Σικάγο.

Μπορούμε να πούμε έμοιαζε με τρίγωνο Πανοράματος… (ο πεινασμένος τρίγωνα ονειρεύεται).

Η τριγωνική επίθεση λοιπόν, είναι αυτή που εφάρμοσε ο Τζάκσον και οδήγησε τους τότε «Ταύρους» στην κατάκτηση της κορυφής του NBA.

H συγκεκριμένη στρατηγική μπορεί να ήταν μια έμπνευση του Σαμ Μπάρι, προπονητή του κολεγίου της Σάουθερν Καλιφόρνια, αλλά εξελίχθηκε από τον Τεξ Γουίντερ, στο Κάνσας Στέιτ. Εκεί γνώρισε και τον μετέπειτα GM και μέγα οραματιστή των Μπουλς, Τζέρι Κράουζε.



Η ιδέα της triangle offense είναι απλή. Τρεις παίκτες (συνήθως ο “1”, ο “3” και ο “5” που βρίσκεται στη μία γραμμή της ρακέτας) σχηματίζουν ένα τρίγωνο. Την ίδια ώρα ο “4” είναι στην κορυφή και ο “2” στην αδύνατη πλευρά. Όταν αρχίσει η επίθεση, υπάρχουν δεκάδες επιλογές plays, με τους παίκτες να σκρινάρουν, αλλά και να κινούνται χωρίς την μπάλα.

Από τα διάφορα τρίγωνα που σχηματίζουν οι παίκτες, πριν από την τελική εκτέλεση, έχει υπολογιστεί, πως σε 5'' δημιουργούνται ... 340 περιπτώσεις για σουτ, είτε κοντά, είτε μακριά από το καλάθι.

Σε συνέντευξη του ο Φιλ Τζάκσον είχε αναφέρει πως, «Μου άρεσε η ιδέα της τριγωνικής επίθεσης από την αρχή. Πάντα ήμουν υπέρμαχος των δομημένων επιθέσεων. Όταν έπαιζα στους Νικς, είχαμε ένα ανάλογο σύστημα με την τριγωνική επίθεση, ενώ αργότερα όταν έγινα προπονητής μου άρεσε το “φλεξ” που ωστόσο είχε συγκεκριμένα όρια.

Τη συγκεκριμένη τριγωνική επίθεση, ο εκκεντρικός τότε, Ρόντμαν, την έμαθε απ’ τα πρώτα κιόλας παιχνίδια, και συγκεκριμένα απ’ τα πρώτα κιόλας 15 λεπτά, όπως ο ίδιος αναφέρει.



«Δεν είναι δύσκολη η τριγωνική επίθεση. Την έμαθα σε περίπου 15 λεπτά, όταν ήμουν στο Σικάγο. Δεν είναι τόσο δύσκολο. Ένα τρίγωνο είναι».



Ο Ντένις Ρόντμαν αδιαμφισβήτητα, ήταν μία εκκεντρική πραγματικά φύση. Άξιζε το χώρο και το χρόνο για να πει την ιστορία του.

Γνώριζε τις καμπύλες του σουτ κάθε αστέρα, ήξερε πώς να τοποθετηθεί σε κάθε περίπτωση ώστε να κερδίσει πρώτος το ριμπάουντ. Αμέσως έγινε το νέο «πολυεργαλείο» των Σικάγο Μπουλς, ο τύπος που θα έτρωγε όλο το ξύλο ώστε ο Μάικλ Τζόρνταν να μπορέσει να δημιουργήσει ή να εκτελέσει στην επίθεση.

Παρά το ξύλο που έδινε και έτρωγε, ήταν και δημιουργός… Ναι καλά ακούσατε, δημιουργούσε απ’ το πουθενά παιχνίδι, μαζεύοντας ένα ριμπάουντ, μπορούσε αυτόματα να πετάξει τη μπάλα μπροστά στον Τζόρνταν και εκείνο να βγει σε κόντρα επίθεση, μόνος του με το καλάθι.

Τόσο απλό ήταν…για τον Ρόντμαν.

Η τότε ομάδα του Φιλ, είδε και ξεχώρισε κατευθείαν την αμυντική και όχι μόνο, διάνοια, σε αυτό το πολύχρωμο κεφάλι, δείχνοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στο διττό μεγαλείο του Ντένις.

Ήταν εκείνος ο τυπάκος που μάτωνε για κάθε κλέψιμο και ριμπάουντ στο παρκέ… και όχι μόνο.

Ένας σούπερσταρ σαν τον Τζόρνταν είναι αρκετός για να έχεις καλή ομάδα. Για να πάρεις τίτλο όμως, χρειάζεσαι μια καλή ομάδα γύρω από αυτόν. Αν θες να χτίσεις δυναστεία, αν θες να αφήσεις εποχή, τότε πρέπει η καλή ομάδα του σταρ να παίζει με έναν δικό της τρόπο.

Έτσι κι έγινε... ή μήπως όχι;



Δε μιλάμε…

Όπως έχει τραγουδήσει μία μεγάλη ελληνική φωνή, ο Πασχάλης Τερζής, το τραγούδι «Δε Μιλάμε» είναι αυτό που ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωση του Ρόντμαν και των τότε συμπαικτών του, Μάικλ Τζόρνταν και Σκότι Πίπεν. Τι εννοούμε;



Ο άλλοτε ψηλός των «Ταύρων», δεν θεωρούσε πως όλοι οι παίκτες πρέπει να κάνουν παρέα, να βγαίνουν όλοι μαζί έξω ή να είναι φίλοι για να παίζουν καλά και αρμονικά στην ομάδα. Ο καθένας κάνει το καλύτερο που μπορούσε για το σύνολο χωρίς πολλά πολλά εκτός. Αυτή ήταν και είναι ακόμη και σήμερα η φιλοσοφία του.

«Ο Μάικλ ήταν ο σκόρερ, ο Σκότι ήταν ο Ρόμπιν και εγώ έκανα όλη την βρώμικη δουλειά. Μιλούσαμε μόνο μέσα στο γήπεδο. Εκτός δεν μιλούσαμε ποτέ... Αν μας δεις να παίζουμε σε βίντεο, ποτέ δεν γκρινιάζαμε ο ένας στον άλλον. Περισσότερο νευριάζαμε επειδή δεν παίζαμε όπως έπρεπε».



Το «σκουλήκι»… που φόρεσε σακάκι

Στις 12 Αυγούστου του 2011, το θεότρελο αυτό «σκουλήκι» του NBA, κατάφερε να μπει στο Hall of Fame, δείχνοντας μάλιστα και ένα πολύ διαφορετικό πρόσωπο απ’ αυτό που όλοι ήξεραν, αφού κατάφερε να συγκινήσει και τον πιο δυνατό…



Ο πρώτος ριμπάουντερ στην ιστορία του ΝΒΑ, Ντένις Ρόντμαν χρειάστηκε αρκετά λεπτά για να ολοκληρώσει τον συγκινητικό λόγο του, αφού σταμάτησε αρκετές φορές για να σκουπίσει τα δάκρυά του.

«Δεν έπαιξα μπάσκετ για τα λεφτά ή για τη δόξα», δήλωσε, τον οποίο προλόγισε ο άλλοτε προπονητής του, Φιλ Τζάκσον. Εμφανίστηκε στη σκηνή φορώντας ένα σακάκι με τα ονόματα των Πίστονς και των Μπουλς και χρειάστηκε αρκετά δευτερόλεπτα για να μαζέψει τα δάκρυά του και να μιλήσει στο κοινό. Ευχαρίστησε τον κομισάριο του ΝΒΑ, Ντέιβιντ Στερν και τη λίγκα που τον… ανέχτηκαν.

«Θα μπορούσα να ήμουν νεκρός, να ήμουν έμπορος ναρκωτικών, να ήμουν άστεγος. Και υπήρξα άστεγος. Κατάφερα να ξεφύγω από όλα αυτά, αλλά χρειάστηκε πολλή δουλειά και αντιμετώπισα πολλές δυσκολίες στη διαδρομή.

Αυτός εν ολίγης ήταν ο «πολύχρωμος» Ρόντμαν… Βλέπετε ήταν αγαπητός. Όπου και αν πήγαινε στο Σικάγο, είχε μόνο φίλους.

Πηγαίνοντας στην προπόνηση, άκουγε ραδιόφωνο. Και εκείνο ενημέρωνε πως σε έναν αυτοκινητόδρομο υπάρχει μποτιλιάρισμα, γιατί ο κόσμος σταματούσε μπροστά σε μία γιγαντοαφίσα του, για να βγάλει μία φωτογραφία…

Πήγε μέχρι εκεί. Και το διαπίστωσε με τα μάτια μου. Αυτή και αν ήταν τρέλα. Κόσμος σε ουρά για να φωτογραφήσει τη φωτογραφία ενός τύπου με πράσινα μαλλιά.

Μία παρεξηγημένη φιγούρα, με στυλάκι και ύφος απρόσιτο, που έψαχνε την αγάπη μέσα από την πορτοκαλί θεά…





Επιμέλεια: Νίκος Μαστρογιαννόπουλος