Δικαιουλάκος στο sport-fm.gr: «Αν δεν κάνουμε κάτι τώρα, τότε όλο το οικοδόμημα θα καταρρεύσει»

Πολύς λόγος γίνεται για την ελληνική σχολή προπονητών και αν όντως αυτή η υπάρχει. Όλο και περισσότερους Έλληνες συναντάμε στο Ευρωπαϊκό και όχι μόνο, μπάσκετ. Ένας από τους κύριους εκπροσώπους του είναι ο Τζώρτζης Δικαιουλάκος. Εδώ και χρόνια δεν ασχολείται με τους άνδρες, αν και είναι στα πλάνα του να επιστρέψει, όπως ο ίδιος λέει. Έχει καταφέρει να θεωρείται ένας από τους κορυφαίους προπονητές του γυναικείου μπάσκετ στην Ευρώπη και ίσως αυτό να είναι λίγο, καθώς η χάρη του έφτασε μέχρι την Κίνα. Επίσης, έχει εργαστεί ως ομοσπονδιακός τεχνικός της Λετονίας, ενώ σε συλλογικό επίπεδο έχει περάσει από Τουρκία, Πολωνία, Ρουμανία και Ρωσία.

Ο προπονητής της Ναντέζντα Όρενμπουργκ μίλησε στο sport-fm.gr και έκανε εκτενή αναφορά στους λόγους για τους οποίους το ελληνικό μπάσκετ έχει φτάσει στο σημείο που βρίσκεται σήμερα. Χαρακτήρισε ντροπή, τον τελικό κυπέλλου, ενώ αναφέρθηκε στον Νίκο Χαρδαλιά, τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, αλλά και τον Γιάο Μινγκ.

Επιπλέον, έμμεσα έδειξε να συμφωνεί με το να δοθούν οι μετοχές στη βάση των φιλάθλων, όπως θέλησε να κάνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, ενώ επισήμανε τα στοιχεία που πρέπει να διακρίνουν τον πρόεδρο της ομοσπονδίας.

Αναλυτικά η συνέντευξη του Τζώρτζη Δικαιουλάκου στον Νίκο Μπιντέλα

Είστε από τις τελευταίες ομάδες στην Ευρώπη που πρόλαβαν να παίξουν πριν το lockdown. Πώς ήταν τότε το να ταξιδέψετε σε μία άλλη χώρα και πώς καταφέρατε, ενώ επικρατούσε αυτή η κατάσταση να συγκεντρωθείτε και να πάρετε μία σημαντική νίκη;
«Η αλήθεια είναι πως ήμασταν αρκετά παγωμένοι, διότι γνωρίζαμε ότι η Γαλλία είχε μεγάλο πρόβλημα με τον Covid-19. Πάθαμε σοκ όμως, όταν διαπιστώσαμε πως οι άνθρωποι εκεί συμπεριφέρονταν λες και δεν συνέβαινε τίποτα. Τα εστιατόρια γεμάτα, οι καφετέριες το ίδιο και κάποιοι πιο ένθερμοι μας αγκάλιαζαν για να φωτογραφηθούν μαζί μας. Δυο μέρες πριν τον αγώνα, η FIBA τους υποχρέωσε να μην διεξάγεται ματς με περισσότερους από 1500 θεατές, αν δεν κάνω λάθος. Έτσι λοιπόν, μετέφεραν το παιχνίδι από το μεγάλης χωρητικότητας γήπεδό τους, σε ένα κλειστό 1500 θέσεων, στο οποίο στοιβαγμένοι δημιούργησαν μια καυτή ατμόσφαιρα. Φυσικά, την ώρα του παιχνιδιού εμείς ήμασταν προσηλωμένοι στον στόχο μας και δεν μπορούσε τίποτα να μας αποπροσανατολίσει, οπότε και ήρθε το επιθυμητό για εμάς αποτέλεσμα».

Όταν ο κορωνοϊός σταμάτησε τα πάντα αντιληφθήκατε πως σε κάποιες ομάδες έχετε ζήσει καταστάσεις που δεν έχουν σχέση με το μπάσκετ και αφορούν όλο τον κόσμο, όπως ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία, η τρομοκρατική επίθεση στην Κωνσταντινούπολη και τώρα η πανδημία;
«Απλά το μπάσκετ μου έδωσε την δυνατότητα να ζήσω καταστάσεις μέσα στην καρδιά των γεγονότων, τις οποίες ευτυχώς ή δυστυχώς άλλοι άνθρωποι δεν έτυχε να βιώσουν. Η ζωή δεν έχει μόνο ευχάριστη πλευρά, ούτε μόνο και δυσάρεστη. Έχει πολλές πλευρές τις οποίες πρέπει πάντα να ισορροπείς και να διαχειρίζεσαι. Πρέπει να αρπάζεις τις εμπειρίες που σου δίνουν και να τις χρησιμοποιείς στην ανάπτυξή σου ως ανθρώπινη οντότητα».

Τι επιπτώσεις πιστεύετε πως θα έχει στο γυναικείο μπάσκετ αυτή η κατάσταση που ζούμε τώρα;
«Γενικότερα, αυτή η ιστορία έπληξε αρκετά την οικονομία και όταν συμβαίνει αυτό, τα σημάδια φαίνονται αμέσως στον επαγγελματικό αθλητισμό και ειδικότερα στον γυναικείο. Δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος για την επερχόμενη σεζόν σχετικά με την ποιότητα των ομάδων, των παιχνιδιών, αλλά και των οικονομικών απολαβών, όπως φυσικά και το 90% της οικονομίας γενικότερα. Ωστόσο, συνηθίζω να λέω πως πάντα μετά τον χειμώνα θα έρθει η άνοιξη. Δεν γίνεται να μην έρθει. Συνεπώς, απλά χρειάζεται λίγο υπομονή και περισσότερη δουλειά».

Έχετε περάσει από τον Πανελλήνιο, το Μίλωνα και τη Δάφνη. Ομάδες που τώρα είναι απίθανο να τις δούμε στην Α1, αλλά τότε ήταν ανταγωνιστικές σε αυτό το πρωτάθλημα. Ποιοι είναι οι λόγοι που το ελληνικό μπάσκετ έχει φθάσει σε αυτό το σημείο;
«Ο κυριότερος λόγος είναι πως οι άνθρωποι οι οποίοι διοικούσαν το ελληνικό μπάσκετ, ποτέ δεν σκέφτηκαν την αυριανή ημέρα και πάντα απολάμβαναν το σήμερα, όπως ο τζίτζικας στο μύθο του Αισώπου. Μία άλλη αιτία, είναι ότι όλο το μπάσκετ ποτέ δεν μπήκε σε ένα πλαίσιο. Ακόμα, μέχρι και σήμερα είμαστε η μοναδική χώρα στην Ευρώπη, επαναλαμβάνω η μοναδική, που δεν έχει εξασφαλισμένα πλαίσια για ομάδες, χορηγούς, παίκτες, προπονητές, διαιτητές κλπ.

Σίγουρα, φταίει και η χαρακτηριστική εσωστρέφεια που διακρίνει τη φυλή μας και την οποία έδειχναν άνθρωποι του χώρου. Τσακωμοί μεταξύ μεγάλων, αλλά και μικρών ομάδων σε οποιαδήποτε κατηγορία. Επιπλέον, υπήρχαν τσακωμοί της ΕΟΚ με τον ΕΣΑΚΕ, με προπονητές, με παίκτες, με την πολιτεία, ακόμη και με τους Μιλγουόκι Μπακς. Εδώ γήπεδα έπαιρναν το όνομα παικτών-θρύλων και η ΕΟΚ αντιδρούσε, αντί να το βλέπει και αυτή ως μία ακόμα επιβράβευση των δικών της προσπαθειών για την ανάπτυξη του αθλήματος.

Ίσα-ίσα που θα έπρεπε να είναι αυτή που θα πιέζει την πολιτεία, ώστε και άλλα γήπεδα να παίρνουν το όνομα αθλητών ή να έχουν τεράστια πόστερ με τις φωτογραφίες τους μέσα. Θεωρώ ένα ακόμα τεράστιο λάθος, το μοντέλο των ομάδων. Θα έπρεπε να μοιραστούν οι μετοχές στη βάση του λαού, οι οποίοι θα ψηφίζουν για την ανάδειξη του προέδρου, όπως γίνεται στην Ισπανία και στην Τουρκία. Αν η βάση των φιλάθλων θεωρεί ότι ο Γιαννακόπουλος δεν κάνει για πρόεδρος, να μπορεί μέσα από εκλογές να τον αντικαταστήσει με άλλον υποψήφιο.

Έτσι οι πρόεδροι θα διασφαλίζονται από συμπεριφορές ακραίων στοιχείων, αλλά τόσο οι φίλαθλοι, όσο και οι οργανισμοί δεν θα γίνονται έρμαια στις διαθέσεις κάποιου. Ξεχνάμε τι πέρασε για χρόνια το μπάσκετ της ΑΕΚ, όπου ο Φιλίππου δεν έδινε τις μετοχές του; Μέσα στην όλη τραγωδία των λανθασμένων κινήσεων, προστέθηκε και η μάστιγα των ημερών όπου είναι το στοίχημα, που πιστεύω πως θα είναι το τελειωτικό χτύπημα για τον αθλητισμό μας γενικότερα.

Αν δεν κάνουμε κάτι τώρα, τότε όλο το οικοδόμημα θα καταρρεύσει αν δεν έχει ήδη γίνει αυτό. Η προίκα που μας άφησαν οι γενιές που κατέκτησαν τα δύο Ευρωμπάσκετ, μας τελείωσε και τώρα ζούμε στη ζητιανιά. Σκληρά λόγια, αλλά είναι η πραγματικότητα. Πρέπει ο Θεός του μπάσκετ να μας βοηθήσει να δημιουργήσουμε άλλη μια προίκα».



Πολλοί κάνουν λόγο και για το φορμάτ των διοργανώσεων στην Ελλάδα και κυρίως αυτό του κυπέλλου. Όλα τα μεγάλα πρωταθλήματα έχουν Final 4 ή Final 8 για το κύπελλο. Εσείς ήσασταν στον Ολυμπιακό και κατακτήσατε με τέτοιο φορμάτ το κύπελλο. Πιστεύετε πως πρέπει να εφαρμοστεί ξανά αυτός ο τρόπος διεξαγωγής;
«Εννοείται πως ο τρόπος διεξαγωγής του κυπέλλου και του πρωταθλήματος πρέπει να βασίζεται στην ιδέα το πως να κάνει το προϊόν πιο ελκυστικό για όλους. Εμείς λόγω των προβλημάτων με τους "ταραχοποιούς" των ομάδων, διαλέξαμε την εύκολη και συνάμα χειρότερη λύση, του "απλά να το κάνουμε". Δε δώσαμε καμία μάχη και δε φτιάξαμε κανόνες ικανούς να κρατήσουν αυτά τα στοιχεία στο περιθώριο, με αποτέλεσμα να διώξουμε ανθρώπους από το γήπεδο. Ας είναι F4 ή F8, ας είναι κάτι σαν μια γιορτή του μπάσκετ και όχι ένας τελικός της ντροπής, χωρίς φιλάθλους. Το αναφέρω ως αγώνα-ντροπή, διότι να γνωρίζετε πως μαζί μας γελάει όλη η Ευρώπη και εμείς κάνουμε πως δεν ακούμε».

Έντεκα χρόνια μετά από το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ U20 στη Ρόδο οι παίκτες εκείνης της ομάδας είχαν την εξέλιξη που περιμένατε;
«Θεωρώ πως ναι, άλλωστε το μπάσκετ είναι δίκαιο άθλημα και στο τέλος παίρνεις πάντα αυτό που σου αξίζει. Το να βγάζεις τόσους πολλούς παίκτες από μια φουρνιά και σε τόσο μεγάλο επίπεδο είναι σχεδόν αδύνατο, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση έγινε. Ας μην ξεχνάμε πως στην ίδια φουρνιά ανήκουν ο Καλάθης και ο Κουφός, οι οποίοι για άλλους λόγους δεν έπαιξαν στη Ρόδο».

Πολλούς παίκτες βγάζει τα τελευταία χρόνια η Λετονία. Γιατί έχει αυξηθεί τόσο η παραγωγική διαδικασία εκεί;
«Είχα την τύχη να συνεργαστώ με τη συγκεκριμένη ομοσπονδία το 2010. Ένα νέο σύστημα δουλειάς είχε σχεδόν ξεκινήσει και μου είχε κάνει εντύπωση η οργάνωση που είχαν ειδικά στην παραγωγική διαδικασία, με σχεδόν καθόλου μπάτζετ και έχει μεγάλη σημασία που το αναφέρω αυτό. Μάλιστα, προσπαθούσα να ανακαλύψω για ποιο λόγο δεν είχαν αποτελέσματα τότε, αλλά με διαβεβαίωναν πως στην παρούσα φάση χρειάζεται λίγο υπομονή και τα αποτελέσματα σίγουρα θα έρθουν. Τίποτα τελικά δεν είναι τυχαίο, ειδικά όταν επενδύεις στο σχολικό αθλητισμό και νομίζω πως από εκεί προέρχεται η επιτυχία τους».

Θα σας δούμε κάποια στιγμή να επιστρέφετε στο μπάσκετ ανδρών;
«Ποιος ξέρει. Γενικά, πάντως είναι στα πλάνα μου, αρκεί να βρω συνθήκες κατάλληλες και ρομαντικές».

Ένα πρόσωπο των ημερών είναι ο Νίκος Χαρδαλιάς. Θέλω να μου μιλήσετε για τον άνθρωπο αυτόν που ήταν πρόεδρος στον Αθηναϊκό και με τον οποίο κατακτήσατε το Eurocup;
«Νομίζω πως ποτέ στην ζωή μου δεν έχω μιλήσει τόσο πολύ για τον Νίκο, όσο τις τελευταίες ημέρες. Απλά το μόνο που μπορώ να σας διαβεβαιώσω, είναι πως λατρεύει αυτό που κάνει, αγαπάει τη δουλειά του και θέλει να γίνονται όλα όχι απλά τέλεια, αλλά και να ξεχωρίζουν για την τελειότητά τους. Θεωρώ πως ήμασταν πολύ τυχεροί που είχαμε τον σωστό άνθρωπο, στη σωστή θέση τη σωστή στιγμή».

Είναι μεγάλη η διαφορά μεταξύ WNBA και της Ευρωλίγκας γυναικών και αν γίνονται ενέργειες από την διοργανώτρια αρχή να μειωθεί το χάσμα;
«Το χάσμα δεν θα έλεγα πως είναι ιδιαίτερα μεγάλο, καθώς οι παίκτριες του WNBA αγωνίζονται στην Ευρωλίγκα, ενώ οι Ευρωπαίες είναι ιδιαίτερα ανταγωνιστικές. Από την άλλη όμως, δεν βλέπω κινήσεις από τη FIBA για την εξάπλωση του μπάσκετ γυναικών, όπως μέχρι πριν μια δεκαετία. Ξαναγυρίσαμε στις εποχές όπου το μπάσκετ γυναικών απλά υπάρχει. Χαρακτηριστικό είναι ότι τα διαβατήρια που παίρνουν Αμερικανίδες για να αγωνιστούν ως Ευρωπαίες έχουν πολλαπλασιαστεί και έχει γίνει ανεξέλεγκτο, καθώς κάποιες ομοσπονδίες δίνουν σε πολλές διαβατήριο, ώστε να μπορεί ο προπονητής της εθνικής να επιλέξει μια παίκτρια, ανάλογα με τις ανάγκες της ομάδας του. Πλέον, χώρος για ανάδειξη ταλέντων δεν υπάρχει».



Θέλω να μου πείτε για την συνεργασία σας με τον Ομπράντοβιτς, όταν ήσασταν και εσείς στη Φενέρμπαχτσε και αν θέλατε όταν πήγατε στην ομάδα να δείτε την προπόνηση που κάνει ο κορυφαίος προπονητής βάσει τίτλων στην Ευρώπη.
«Με τον Ομπράντοβιτς γνωριζόμασταν από την Ελλάδα και από το πέρασμά μου από τον Ολυμπιακό και την Α1 ανδρών. Στη Φενέρμπαχτσε ήρθαμε πιο κοντά, αφού οι προπονήσεις τους γινόντουσαν αμέσως μετά από τις δικές μας. Για τον λόγο αυτό δεν έχασα προπόνηση, αλλά και παιχνίδι του, που είχα την δυνατότητα να παρακολουθήσω, καθώς και το δικό μας πρόγραμμα ήταν βεβαρημένο. Ο Ομπράντοβιτς είναι ένας πάρα πολύ ανοιχτός άνθρωπος και ιδιαίτερα παθιασμένος με τη δουλειά του. Όλα έχουν να κάνουν με την αγάπη και την αφοσίωση που δείχνεις σε αυτό που κάνεις. Είχαμε μια πολύ όμορφη συνεργασία, μιλάγαμε αρκετά για τις ομάδες μας, για τακτικές, για μπάσκετ γενικότερα, βγαίναμε και κάποιες φορές έξω για φαγητό. Πολλές φορές παρακολούθησε παιχνίδια μας και αυτός, αλλά και όλη του η ομάδα. Γενικά, είναι ευλογία να έχεις στο στενό περιβάλλοντα χώρο σου τέτοιους ανθρώπους».

Το γυναικείο μπάσκετ στην Κίνα είναι κατ' αναλογία όπως ξέρουμε πως είναι στους άνδρες και τι διαφορές έχει με την Αμερική και την Ευρώπη;
«Το μπάσκετ γυναικών στην Κίνα είναι αρκετά πιο αναπτυγμένο σε σύγκριση με των ανδρών. Οι γυναίκες είναι σε πολύ καλύτερο επίπεδο από ό,τι οι άνδρες, με μεγάλη βάση παικτριών και με πολύ καλά αποτελέσματα σε παγκόσμιο επίπεδο. Γενικά, η Κίνα έχει πολύ αγάπη για το μπάσκετ και λατρεύει ότι έχει σχέση με το ΝΒΑ και αντιγράφουν τα πάντα από εκεί. Το πρόβλημα όμως είναι πως δεν έχουν καθόλου τεχνογνωσία και δυστυχώς δεν θέλουν να αλλάξουν για να βελτιωθούν ειδικότερα στο μπάσκετ ανδρών, όπου στο τελευταίο παγκόσμιο είχαν καταστροφικά αποτελέσματα. Έχουν μείνει σε μια πατροπαράδοτη νοοτροπία, η οποία δεν βγαίνει από το μυαλό τους ούτε με εγχείρηση. Αν και ο Γιάο Μινγκ έκανε κάποια βήματα προόδου, εντούτοις πιστεύω πως και αυτός είναι κάτω από το συγκεκριμένο καθεστώς και δεν μπορεί να το αναπτύξει, όπως ίσως θα ήθελε».

Στην Κίνα που πήγατε ήταν πρόεδρος της Ομοσπονδίας ο Γιάο Μινγκ. Από την εμπειρία σας εκεί πιστεύετε θα ήταν καλό και στην Ελλάδα να δούμε πρώην μεγάλους αθλητές στο τιμόνι της ομοσπονδίας;
«Πιστεύω στον άνθρωπο και στις ικανότητές του και όχι στον τίτλο που φέρει. Δεν πιστεύω στον πρώην αθλητή ως πρόεδρο. Το ότι ήταν καλός αθλητής σημαίνει ότι ήταν καλός σε αυτό τον τομέα και όχι κάτι παραπάνω, εκτός και αν το έχει αποδείξει κάπου αλλού. Επίσης, δεν πιστεύω στον καλό επιχειρηματία. Το ότι ήταν καλός επιχειρηματίας, δεν σημαίνει πως σε αυτή την ιδιαίτερη καρέκλα θα είναι καλός. Εγώ πιστεύω σε δύο πράγματα. Πρώτον, ότι βλέπεις το παρελθόν κάποιου για να προβλέψεις το μέλλον του με κάποια πιθανή απόκλιση. Δεύτερον, πιστεύω πάρα πολύ στις συνεργασίες και στα επιτελεία. Στη συνεργασία του επιχειρηματία που ξέρει το διοικείν, με τον πρώην αθλητή που γνωρίζει τον χώρο, με τον προπονητή που έχει περισσότερα χρόνια στο άθλημα από οποιονδήποτε άλλο, συντονίζοντας τακτικές και ανθρώπους. Ωστόσο και με εμάς τους ανθρώπους που έχουμε ζήσει στο εξωτερικό και ξέρουμε τα σωστά και τα στραβά του κάθε συστήματος. Αν όλοι αυτοί μπουν κάτω από την σκεπή μιας προσωπικότητας ικανής να συντονίσει και να συνεργαστεί, τότε όλα θα πάνε καλά. Το ξαναλέω, στην Ελλάδα είναι εύκολο να εργάζεσαι, είναι όμως δύσκολο να συνεργάζεσαι και πρέπει να σπάσουμε αυτή τη συνήθεια».