Δεν μας αξίζουν προσωπικότητες σαν τους Τσάβι και Τζέραρντ

Δεν εκπλήσσομαι με το «αντίο» που επιφύλαξαν οι φίλοι και η διοίκηση της Μπαρτσελόνα στον… μεγάλο Τσάβι. Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο στο αποχαιρετιστήριο παιχνίδι του αρχηγού. Απλά για ακόμα μια φορά διαπίστωσα πόσο πίσω είμαστε εμείς.

Δε γίνεται να παρακολουθήσεις αυτές τις στιγμές που έζησε ο Τσάβι στο τελευταίο του ματς στο Καμπ Νου και να μείνεις ασυγκίνητος! Να μη ζηλέψεις το μεγαλείο του κόσμου που αποθεώνει το «δικό» του παιδί, αυτό που γαλουχήθηκε στην περιβόητη ακαδημία της ομάδας, που ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά εκεί, έζησε όλη τη ζωή του με το σήμα της Μπαρτσελόνα στο στήθος και κατέκτησε την κορυφή του κόσμου. Αυτού του φίλαθλου κόσμου που αναγνωρίζει αξίες και δεν απολαμβάνει μόνο τις νίκες και τους τίτλους, που αποχαιρετά με τεράστιο σεβασμό και αγνή αγάπη έναν παίκτη που έγραψε με χρυσά γράμματα πολλά κεφάλαια της σύγχρονης ιστορίας του συλλόγου.

Πώς να μην ανατριχιάσεις βλέποντας τον Τσάβι, να μην μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυα του την ώρα της αποθέωσης του; Ακόμα και αυτός ο ποδοσφαιριστής που το μυαλό του μέσα στον αγωνιστικό χώρο δε σταματούσε ποτέ να δουλεύει, όταν πήρε το μικρόφωνο και προσπάθησε να αρθρώσει λίγες λέξεις, κόλλησε! Σταμάτησε το μυαλό του από αυτό που βίωνε και δεν μιλάμε για οποιοδήποτε μυαλό , αλλά για το μυαλό του… πολυμήχανου Τσάβι.

Κάτι παρόμοιο έζησε λίγες μέρες πριν και ο τεράστιος Στίβεν Τζέραρντ με το «Άνφιλντ» να υποκλίνεται στον εμβληματικό αρχηγό του. Η βόλτα στο χορτάρι του αγαπημένο του γηπέδου με τις τρεις κορούλες του, αποτελεί τέλος εποχής για αυτόν και τους «κόκκινους», όμως ποτέ κανείς δεν θα ξεχάσει το πέρασμα του διεθνούς χαφ από το σύλλογο κι ας μην συνοδεύτηκε αυτό από κατακτήσεις πολλών τίτλων. Άλλωστε είπαμε, στον αθλητισμό δεν μετράνε μόνο οι μεγάλες νίκες.
Μετά από αυτές τις εικόνες, είναι αναπόφευκτο να μην γίνουν συγκρίσεις, με το πως αντιμετωπίζουμε εδώ τις μεγάλες προσωπικότητες του δικού μας ποδοσφαίρου. Η διαφορά είναι χαοτική. Το καλύτερο που θυμάμαι, είναι ένα φιλικό προς τιμή ενός αστέρα, αρκετά χρόνια μετά την αποχώρησή του από το σύλλογο με παρουσία λίγων στις εξέδρες και παίρνοντας απλά μια τιμητική πλακέτα! Αυτό και… πολύ είναι!

Μου αρέσει που θέλουμε όλοι εμείς εδώ στην Ελλάδα να λέμε πόσο πολύ αγαπάμε το ποδόσφαιρο, πόσο ένθερμοι φίλαθλοι είμαστε και πόσο πολύ διαφέρουμε από τους… ξενέρωτους Ευρωπαίους, μιας και εμείς δείχνουμε έντονα την… αγάπη μας! Απλά εμείς εδώ λειτουργούμε αντίστροφα και αποθεώνουμε τα… αστέρια στο «Ελ. Βενιζέλος» όταν έρχονται ή στη συνέχεια όταν σκοράρουν και όχι όταν πλέον έχοντας προσφέρει τα μέγιστα, μας αποχαιρετούν. Διαφορά κουλτούρας…
Αναλογιστείτε πως έχουν αποχαιρετήσει και τιμήσει οι ομάδες και οι φίλαθλοί τους μεγάλα προσωπικότητες, όπως τους Βαζέχα, Καραταϊδη, Μανωλά, Κούδα, Κούη, Χατζηπαναγή και πολλούς άλλους και θα συνειδητοποιήσετε πόσο… λίγοι είμαστε!

Βέβαια, τι συζητάμε τώρα, λες και… ανακαλύψαμε την Αμερική ξαφνικά. Μεγαλύτερη απόδειξη ότι ο ποδοσφαιρικός μας πολιτισμός βρίσκεται ακόμα στην… εποχή των σπηλαίων, δεν υπάρχει από την αντιμετώπιση που είχαν οι πρωταθλητές Ευρώπης του 2004. Λίγους μόνο μήνες μετά την κατάκτηση του τροπαίου, οι αποδοκιμασίες που άκουγε ο κάθε παίκτης όταν έμπαινε ως αντίπαλος στο γήπεδο, φανέρωσαν περίτρανα πόσο κοντή και επιλεκτική μνήμη έχουμε και πως φερόμαστε σε ανθρώπους που μας πρόσφεραν ανείπωτες χαρές! Γιατί αυτοί είμαστε και για αυτό δεν μας αξίζουν παίκτες και προσωπικότητες σαν τους Τσάβι και Τζέραρντ.