Δέκα ανεπανάληπτες αθλητικές στιγμές που ΠΡΕΠΕΙ να γίνουν ταινία!

Η αλήθεια είναι ότι επεξεργαστήκαμε και τον τίτλο «σενάρια μόνα ψάχνουν παραγωγό», αλλά θα μας περνούσατε για ανώμαλους, οπότε πήγαμε στην πιο κυνική επιλογή.

Το περιεχόμενο, όμως, είναι ακριβώς αυτό.

Έχουμε δει τον Τυφώνα, το Damned United, το Miracle και καμπόσες ακόμα ταινίες που βασίζονται σε πραγματικές και συγκλονιστικές αθλητικές στιγμές, αλλά… εκεί έξω βρίσκονται άλλες τόσες, και ακόμα περισσότερες, που περιμένουν, απλά, έναν παραγωγό για να τις μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη!

Σεναριογράφος, δεν θα χρειαστεί. Από μόνες τους, και οι δέκα που ξεχωρίσαμε, είναι πανέμορφες, ανατριχιαστικές και συγκινητικές.

Γράφει ο Νίκος Ράλλης

Η γυναικεία ομάδα της Ιαπωνίας, που κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2011

Ίσως είναι… νωρίς για τους Αμερικανούς, καθώς, πιθανότατα, δεν έχουν συνέλθει ακόμη από την ήττα της ομάδας τους στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2011 από την Ιαπωνία, αλλά ο απίστευτος άθλος των Ασιατισσών ήταν… και κάτι παραπάνω από μία νίκη σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, οπότε θα το αντέξουν. Τέσσερις μήνες νωρίτερα, ο ιαπωνικός βορράς χτυπήθηκε ανελέητα από τη μανία της φύσης, όταν ένας καταστροφικός σεισμός και ένα ακόμη πιο καταστροφικό τσουνάμι στοίχησαν τη ζωή σε 15.000 ψυχές. Η γυναικεία εθνική ομάδα της χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου έδωσε όρκο, πως θα τα δώσει όλα, προκειμένου να κάνει, για τους ανθρώπους που χάθηκαν, το απίστευτο. Και το έκανε. Αφού πέρασε από τον όμιλο, πέταξε εκτός την οικοδέσποινα Γερμανία στα προημιτελικά και τη Σουηδία στα ημιτελικά. Στον τελικό, απέναντι στο τεράστιο φαβορί, τις ΗΠΑ, έστειλε το ματς στη… ρώσικη ρουλέτα των πέναλτι και εκεί, κατέκτησε την πρώτη της κούπα! Η ιστορία μιας τραγωδίας, που ένωσε και πείσμωσε μια ομάδα, για χάρη εκείνων που έφυγαν τόσο άδικα. Σενάριο έτοιμο για τη μεγάλη οθόνη…

Η εκπληκτική ιστορία του Tζέισον ΜακΕλβέιν

Είναι, ίσως, η πιο απίθανη ιστορία στον χώρο του αθλητισμού, από εκείνες, τουλάχιστον, που «ανασύρει» πιο πρόσφατα η μνήμη… με ένα ηλίθιο χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπο, όταν θυμόμαστε τον Tζέισον ΜακΕλβέιν. Έχοντας γεννηθεί με αυτισμό, το 1987, ο "J-Mac" λάτρευε από πολύ μικρός το μπάσκετ. Είχε πάθος με την πορτοκαλί θεά! Παρ’ όλα αυτά, το πρόβλημά του δεν του επέτρεψε να μπει στην ομάδα του σχολείου του, πόσω μάλλον να κάνει καριέρα στο άθλημα… Ήταν τέτοια η αγάπη του για το μπάσκετ, όμως, που ο προπονητής του λυκείου Greece Athena High School… πείστηκε, τελικά και του έδωσε τη δυνατότητα να συμμετέχει στις προπονήσεις με την ιδιότητα του φροντιστή. Τη στιγμή, δε, που ο Τζέισον εργαζόταν για το χαρτζιλίκι του σε γειτονικό μπακάλικο! Τη σεζόν 2005-2006, ωστόσο, στον τελευταίο αγώνα της περιόδου, και ενώ η ομάδα του Ρότσεστερ έχει πάρει ξεκάθαρο προβάδισμα για τη νίκη, θα γίνει κάτι συγκλονιστικό.



Ο κόουτς Τζιμ Τζόνσον θα ρίξει στο παρκέ τον Τζέισον, τέσσερα λεπτά και 19 δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη της τέταρτης περιόδου, μέσα σε αποθέωση από τους εκατοντάδες συμμαθητές του, που παρακολουθούσαν το παιχνίδι. Όλοι ψάχνουν, φυσικά, να βρουν τον 18χρονο, τότε, "J-Mac", που, αγχωμένος, μην μπορώντας να πιστέψει πως παίζει για πρώτη φορά σε «επίσημο» ματς, δεν βρίσκει καν στεφάνη στο πρώτο σουτ τριών πόντων που επιχειρεί, ενώ χάνει και εξ επαφής καλάθι. Η συνέχεια, όμως, θα είναι… για ταινία! Θα επιχειρήσει άλλο ένα τρίποντο και θα ευστοχήσει. Μετά, άλλο ένα… εύστοχο. Άλλο ένα… ΚΑΙ αυτό μέσα. Μέχρι το τέλος αυτού του εκπληκτικού τετραλέπτου, ο Τζέισον θα ευστοχήσει σε 6 από τα 10 τρίποντα που επιχείρησε, βάζοντας 20 πόντους! Με την κόρνα της λήξης, οπαδοί και συμπαίκτες κυριολεκτικά θα… ορμήσουν μέσα στο γήπεδο, αγκαλιάζοντας, σηκώνοντας στους ώμους τους και περιφέροντας σε όλο το σχολείο τον νεαρό! Η είδηση θα κάνει τον γύρο των ΗΠΑ (και του κόσμου), με τον Τζέισον να γίνεται παράδειγμα προς μίμηση και να φτάνει μέχρι το σόου της Όπρα και τον τότε πρόεδρο της Αμερικής, Τζορτζ Μπους! Ε, 10 χρόνια μετά, σύντομα, ελπίζουμε, η ιστορία του να… φτάσει και σε κάποιον παραγωγό του Χόλιγουντ.

Το «φαινόμενο», Ρομπέρτο Κλεμέντε

Ο Ρομπέρτο Κλεμέντε ήταν ένα πραγματικό φαινόμενο ως αθλητής του μπέιζμπολ, ακόμη περισσότερο, όμως, ήταν ένα φαινόμενο ως άνθρωπος… 15 συμμετοχές σε All-Star, δύο τίτλοι World Series, MVP το 1971, 12 φορές κάτοχος του βραβείου «Χρυσό Γάντι»… Όλα αυτά αρκούν για να θεωρείται ο Πουερτορικανός θρύλος του αθλήματος. Αλλά όλα αυτά, επίσης, δεν συγκρίνονται με το απίστευτο ανθρωπιστικό έργο του! Ο «πειρατής των φτωχών», όπως τον αποκαλούσαν, ήταν ακτιβιστής, υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και είχε δώσει σκληρή «μάχη» ενάντια στον ρατσισμό και τη φτώχεια. Ήταν ένα πραγματικό σύμβολο για τους Λατίνους που μετανάστευσαν στις ΗΠΑ στα μέσα του 20ου αιώνα. Όταν τελείωνε η σεζόν, πήγαινε όπου τον χρειάζονταν. Βοηθούσε παιδιά, άπορους, ηλικιωμένους. Έλεγε, «ο Θεός μού έδωσε αυτό το δώρο, τη στιγμή που άλλοι άνθρωποι δεν έχουν απολύτως τίποτα, ούτε τα αναγκαία. Άρα, ο δικός μου σκοπός είναι να μοιραστώ το δώρο μου μαζί τους». Τα λόγια του για τον ρατσισμό, δε, έμειναν στην ιστορία, σε μία πολύ δύσκολη περίοδο για καθετί διαφορετικό στην Αμερική… Στους λευκούς συμπαίκτες του στο Πίτσμπουργκ τόνιζε συνεχώς «κοιτάξτε, όλοι είμαστε ίσοι, έχουμε ίδια συναισθήματα, έχουμε ίδιες αγωνίες και στεναχώριες»…



Ο καταστροφικός σεισμός της Νικαράγουα, στις 23 Δεκεμβρίου 1972, δεν τον άφησε ασυγκίνητο. Δέκα χιλιάδες άνθρωποι θάφτηκαν κάτω από τα συντρίμμια, εκατοντάδες έμειναν άστεγοι, ενώ η πρωτεύουσα της χώρας, Μανάγκουα, που επλήγη από τα 6,5 Ρίχτερ, βυθίστηκε για μέρες ολόκληρες στο σκοτάδι. Ο Κλεμέντε, λοιπόν, δεν τον σκέφτηκε… δευτερόλεπτο! Πρωτοστατώντας σε μία απίστευτη… επιστράτευση για να συγκεντρωθούν εφόδια για τους πληγέντες, ενέπνευσε χιλιάδες ανθρώπους να πάνε στο στάδιο των «πειρατών» του Πίτσμπουργκ και να προσφέρουν τρόφιμα, φάρμακα και ρούχα. Ο Κλεμέντε, ωστόσο, δεν μπορούσε να βλέπει απλά τις πτήσεις να φεύγουν για την Καραϊβική. Ναύλωσε ένα αεροπλάνο, με σκοπό να μεταφέρει ο ίδιος μέρος της βοήθειας που είχε συγκεντρωθεί! Ένα αεροπλάνο, όμως, με πολλά προβλήματα… Λίγο μετά την απογείωση, το αεροσκάφος τύπου Douglas DC-7 έπεσε στη θάλασσα, με τον Κλεμέντε και τα τέσσερα ακόμα μέλη του πληρώματος να βρίσκουν φριχτό θάνατο. Μόνο η σωρός του πιλότου βρέθηκε. Εκείνη του Κλεμέντε, ποτέ…

Οι πιτσιρικάδες της Ουγκάντα…

Υπάρχει ένα ετήσιο τουρνουά μπέιζμπολ για παιδιά 11-12 χρονών που λέγεται Little League World Series. Πολύ διάσημο, γενικά, στην Αμερική (το μεταδίδει LIVE το ESPN), και όπου αλλού αγαπούν ένα σπορ εντελώς ξένο σε εμάς. Παρ’ όλα αυτά, όλοι λίγο πολύ ξέρουμε πως η Ουγκάντα… ε, δεν είναι υπολογίσιμη δύναμη στον χώρο. Κάθε άλλο… Και όμως! Οι Αφρικανοί πιτσιρικάδες κατέπληξαν τον κόσμο το 2011, όταν νίκησαν το τεράστιο φαβορί, τη Σαουδική Αραβία, και προκρίθηκαν στη διοργάνωση, στην οποία για πρώτη φορά στα 65 -τότε- χρόνια ζωής της θα έδινε το «παρών» αφρικανική ομάδα! Και αυτό, τα παιδιά από την Ουγκάντα, το πέτυχαν με… μεταχειρισμένο εξοπλισμό. Μόνο που το όνειρο γκρεμίστηκε… Οι αμερικανικές Αρχές δεν επέτρεψαν την έκδοση βίζας, ώστε να ταξιδέψει η ομάδα στην Πενσυλβανία. Παρότι η είδηση -που έκανε τον γύρο του κόσμου- συγκίνησε, οι ΗΠΑ δεν έκαναν πίσω και στέρησαν τη δυνατότητα στην Ουγκάντα να βρεθεί στο Little League World Series. Ίσως για αυτό, για… εξιλέωση, το ESPN έβγαλε πέρυσι ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ για αυτούς τους μικρούς ήρωες… Αναμένουμε και την ταινία.

ESPN Feature Opposite Field from Jay Shapiro on Vimeo.

Ο κουτσός πρωταθλητής πάλης

Η ιστορία του Άντονι Ρομπλς είναι, πραγματικά, απίστευτη! Γεννήθηκε με ένα πόδι, αυτό, όμως, δεν στάθηκε ικανό να τον εμποδίσει από το να ασχοληθεί με την… πάλη(!), κερδίζοντας, μάλιστα, το 2011, υποτροφία για το Κρατικό Πανεπιστήμιο της Αριζόνα! Παλεύοντας με την ψυχή του, δε, κατόρθωσε να πάρει το χρυσό μετάλλιο στο εθνικό κολεγιακό πρωτάθλημα των ΗΠΑ (NCAA) εκείνη τη σεζόν, με το απίθανό ρεκόρ… 36 νίκες, καμία ήττα! «Ναι, μου έλειπε το ένα πόδι, αλλά αυτό δεν θα με σταματούσε από το να κάνω οτιδήποτε ήθελα να κάνω», είχε πει χαρακτηριστικά. Μετά τον τίτλο που κατέκτησε πριν πέντε χρόνια, ο 27χρονος, πια, Ρομπλς αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να κλείσει αυτό το κεφάλαιο (του πρωταθλητισμού), όντας, πλέον, ομιλητής, ο οποίος παρέχει ψυχολογική υποστήριξη και εμπνέει με τους λόγους του για το πώς να αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες της ζωής!

Όταν το ποδόσφαιρο σταμάτησε έναν εμφύλιο

Το 2006 η Ακτή Ελεφαντοστού μαστίζεται από τον δεκαετή, αιματηρό εμφύλιο πόλεμο, που γονάτισε τη χώρα. Η εθνική ομάδα του αφρικανικού κράτους, όμως, με παικταράδες στη σύνθεσή της, προκρίνεται για πρώτη φορά στην ιστορία της σε Παγκόσμιο Κύπελλο, στο Μουντιάλ της Γερμανίας. Αυτό που ακολούθησε, λοιπόν, είναι βγαλμένο από τα πιο όμορφα παραμύθια… Στο ματς που έκρινε την πρόκριση, απέναντι στο Σουδάν (3-1), ο Ντιντιέ Ντρογκμπά πήρε μετά το σφύριγμα της λήξης το μικρόφωνο και απευθύνθηκε στους παραληρούντες φιλάθλους: «Πολίτες της Ακτής Ελεφαντοστού, από τον βορρά, τον νότο, το κέντρο και τη δύση, σας ικετεύουμε γονατιστοί να συγχωρέσετε ο ένας τον άλλον! Μία σπουδαία χώρα σαν την Ακτή Ελεφαντοστού δεν μπορεί να βυθιστεί στο χάος για πάντα. Αφήστε κάτω τα όπλα σας και διοργανώστε εκλογές».



Αυτό ήταν. Οι συγκρούσεις περιορίστηκαν, ενώ και στα τρία ματς των «ελεφάντων» στη Γερμανία (αποκλείστηκαν στους ομίλους) ο πόλεμος σταματούσε σε κάθε πόλη, σε κάθε χωριό, για να δουν όλοι μαζί τις προσπάθειες της παρέας του σπουδαίου παλαίμαχου επιθετικού. Λιγότερο από έναν χρόνο μετά, στις 4 Μαρτίου του 2007, οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές συνθηκολόγησαν και υπέγραψαν για την παύση των μαχών. Το ποδόσφαιρο είχε νικήσει και ο ΟΗΕ παρακολουθούσε αποσβολωμένος…

Η ανατριχιαστική ιστορία της ομάδας μπάσκετ του λυκείου Σάμερβιλ

Ίσως είναι ό,τι πιο συγκινητικό υπάρχει σε αυτήν τη λίστα. Η ιστορία της ομάδας μπάσκετ του λυκείου Σάμερβιλ, πραγματικά, σε φέρνει ένα… τσακ πριν το δάκρυ. Το 2007 μία τεράστια πυρκαγιά σε ένα κατάστημα στο Τσάρλεστον της Νότιας Καρολίνας στέρησε τη ζωή σε εννέα πυροσβέστες. Ανάμεσα στα θύματα, ήταν και ο Λουίς Μαλκέι, ο προπονητής της ομάδας… Το σοκ ήταν τεράστιο για όλους, ειδικά για τους πιτσιρικάδες παίκτες. Ο θάνατος του Μαλκέι, όμως, τους έκανε… μια γροθιά! Με ένα απίστευτο σερί νικών (24-3) έφτασαν ως τον τελικό του πρωταθλήματος. Και εκεί, έγινε το θαύμα… Με buzzer beater κάτω από το κέντρο, το Σάμερβιλ εκπλήρωσε τον όρκο του, να κατακτήσει την κούπα για τον αδικοχαμένο προπονητή του. Μία απίστευτη ιστορία για τη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής, που σίγουρα θα… τρέλαινε το box office.

Μία τεράστια νίκη κατά του ρατσισμού

ΗΠΑ. 1951. Μία περίοδος όπου ο ρατσισμός κατά των Αφροαμερικανών στην άλλη άκρη του Ατλαντικού βρίσκεται στα… χειρότερά του. Και οποιαδήποτε μορφής αντίδραση στις βλακώδεις διακρίσεις θεωρείται επικίνδυνη και κατακριτέα. Σαν εκείνη, την απροσδόκητη, τη συγκινητική, την τεράστια αντίδραση της πανεπιστημιακής ομάδας του αμερικανικού ποδοσφαίρου, Σαν Φραντσίσκο Ντονς. Παρόλο που είχαν μία εξαιρετική σεζόν, από τις καλύτερες στην ιστορία του κολεγιακού ποδοσφαίρου, δεν τους επετράπη να διεκδικήσουν τον τίτλο. Προσκλήθηκαν στο bowl game, αλλά με μία προϋπόθεση: Να μείνουν εκτός αποστολής οι δύο Αφροαμερικανοί παίκτες της ομάδας! Χωρίς δεύτερη σκέψη, οι Ντονς αρνήθηκαν, και από εκείνη την άρνησή τους επετεύχθη, σταδιακά, να επιτρέπεται στους μαύρους αθλητές να συμμετέχουν στα bowl games. Πραγματικά, η απόφαση του Πανεπιστημίου του Σαν Φρανσίσκο θα είναι μία εμπνευσμένη ταινία…

Ο φυγάς

Η ιστορία που θα διαβάσετε δεν έχει καμία σχέση με ό,τι έχετε διαβάσει μέχρι τώρα. Είναι ξεχωριστή. Και θα γινόταν -στα κατάλληλα χέρια- μία επική ταινία. Στην «αυγή» της δεκαετίας του ’30 εμφανίστηκε σαν… σίφουνας στο προσκήνιο ένας από τους πιο ταλαντούχους γκολφέρ στην ιστορία. Κάποιος ονόματι Τζον Μοντάγκ. Παρόλο που… σάρωνε τα πάντα στον διάβα του, αρνούταν πεισματικά να συμμετάσχει σε μεγάλα τουρνουά. Ο Μυστήριος Μοντάγκ. Έτσι το αποκαλούσαν. Είχε… τρελάνει τον κόσμο με τα κατορθώματά του, αλλά και τους δημοσιογράφους, που τον καλούσαν να πάρει μέρος σε διοργανώσεις μεγαλύτερου βεληνεκούς. Εκείνος, όμως, δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να πάρει… εκτάσεις η περίπτωσή του και να γίνει περισσότερο δημοφιλής. Μήνες αργότερα, αποκαλύφθηκε το γιατί. Ο Τζον Μοντάγκ δεν ήταν ο… Τζον Μοντάγκ, αλλά ο Λαβέρν Μουρ, ένας φυγάς από τη Νέα Υόρκη, που καταζητούταν για ένοπλη επίθεση και ληστεία! Το 1937 αθωώθηκε, αλλά καριέρα στο γκολφ δεν έκανε ποτέ, με τα δημοσιεύματα εκείνης της εποχής να γράφουν πως το άθλημα έχασε έναν άνθρωπο που θα έγραφε ιστορία…

Ο Κεραυνός

Για το τέλος, μία ιστορία που… αναρωτιόμαστε γιατί βρίσκεται εδώ, σε μία λίστα με αθλητικά γεγονότα που πρέπει ΝΑ γίνουν ταινία. Πρόκειται για τον μποξέρ, Μπίλι Μισκ, γνωστό και ως Κεραυνό. Έναν πυγμάχο του οποίου η καριέρα, τη δεκαετία του ’20, διακόπηκε απότομα, καθώς ο Μπίλι διαγνώστηκε με μία θανάσιμη νόσο στα νεφρά. Η απόσυρση του Μισκ από την ενεργό δράση, όμως, είχε ως αποτέλεσμα η οικογένειά του να πεινάσει. Παρόλο, όμως, που οι γιατροί τού είχαν δώσει μερικούς μήνες ζωή, αποφάσισε να κάνει κάτι ανεπανάληπτο: Να δώσει άλλον έναν αγώνα, προκειμένου να εξοικονομήσει τα χρήματα, για να αγοράσει χριστουγεννιάτικα δώρα στα παιδιά του! Άρρωστος καθώς ήταν, δεν μπορούσε να προπονηθεί… Και σχεδόν χωρίς προπόνηση, μπήκε στο ρινγκ για τον τελευταίο του αγώνα, στις 7 Νοεμβρίου 1923, απέναντι στον Μπιλ Μπρέναν. Τρεις γύρους, περίμενε… Καρτερικά. Για τη μεγάλη ευκαιρία. Και στον τέταρτο, έμεινε στην ιστορία. Έριξε νοκ άουτ τον αντίπαλό του, μέσα σε αποθέωση. Δύο μήνες μετά, πέθανε…