Τα ρέστα του Ντράζεν… στους Έλληνες

Από τις περιπτώσεις που ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου δεν αντέχει δεύτερη συναπτή «σφαλιάρα». Συνθήκες που σμιλεύουν χαρακτήρες ή στην συγκεκριμένη περίπτωση τους ενισχύουν με κάψα και ανάγκη για ξέσπασμα. Ο Ντράζεν Πέτροβιτς στην εποχή του, μακριά από το διαδίκτυο και τις νοσταλγικές αράδες που θυμόμαστε που και που να γράψουμε, ήταν πάντοτε αντιπαθής, σπουδαίος παίκτης… αλλά σου έδινε στα νεύρα. Οι μορφασμοί του, οι διαμαρτυρίες του, οι λογομαχίες και οι καυγάδες που αποτελούσαν γνωστά συστατικά των μελωδιών που αναπαριστούσε στα παρκέ.

Μότσαρτ…

Όσο αχώνευτος και αν ήταν, δεν τον ήθελες απέναντι σου. Και ήταν αρκετά, όπου και αν πέρασε. Στην Ρεάλ Μαδρίτης εξ αρχής άνοιξε βεντέτα με τον αρχηγό της «Βασίλισσας», Αντόνιο Μαρτίν σχετικά με την απόλυτη επιθετική ελευθερία που δικαιούται και κίνησε γη και ουρανό για να αποχωρήσει για τον μαγικό κόσμο του NBA στη δεύτερη και τελευταία του χρονιά. Στους Πόρτλαντ Μπλείζερς όλοι επιθυμούσαν να φύγει... άκλαυτος και να επιστρέψει στην Ευρώπη ταπεινωμένος και αποτυχημένος. Ο Ρικ Άντελμαν του έδινε τα περισσευούμενα λεπτά και ήταν μία μικρή δικαίωση για όλους, που δεν χώνευαν διόλου τον θρασύ γκαρντ. Ακόμα και αν άξιζε την ευκαιρία, κα-νέ-νας δεν τον γούσταρε και αποτελούσε για πολλούς το κόκκινο πανί.

Όταν εντάχθηκε στους Νιου Τζέρσεϊ Νετς και άρχισε να πυρπολεί τα καλάθια, στο μυαλό πολλών ήταν εκείνος που πρωταγωνιστούσε σε μία ομάδα από αθλητές… γιαλαντζί. Ότι πρέπει για τον Πέτροβιτς, ώστε να ξεγελάσει τους Αμερικανούς, θεωρούσαν όσοι ήλπιζαν στον ξεπεσμό του.

Αργότερα υμνήθηκε σε εκείνον που αντιτάχθηκε στον Μάικλ Τζόρνταν, αγιοποιήθηκε για τα λόγια του στον Νίκο Γκάλη, έμεινε ως ένα άπιαστο όνειρο για τους φίλους του Παναθηναϊκού και πέρασε στην αιωνιότητα στον γλιστερό δρόμο της Γερμανίας.

Αμοιβαίο το αίσθημα, ούτε εκείνος κοίταζε με ιδιαίτερη θέρμη τους γύρους τους και ειδικά τυχόν Έλληνες, διότι του ερχόταν σαν φλας το στραπάτσο στο Ευρωμπάσκετ του 1987. Η Μαυριτανία που αψήφησε τα δεδομένα, τους νίκησε δις και τους έστειλε για ταξιδάκι αναψυχής. Ο εγωισμός του δεν το βάσταγε και έψαχνε την αφορμή να ανταποδώσει το καλωσόρισμα. Μην γελιέστε, επειδή ο μεγάλος του αδερμός, Άτσα Πέτροβιτς ευχήθηκε στο τέλος του ημιτελικού τα καλύτερα στους Σοβιετικούς στον τελικό… τα ίδια και χειρότερα σκεφτόταν ο Ντράζεν.

Φυλαγμένη μας την είχε και σαν μελωδία μας χόρεψε…

Κρατούσε τα απωθημένα του βαθιά μέσα του, καραδοκώντας στη γωνία να αρπάξει την ευκαιρία που η μοίρα θα του άπλωνε απλόχερα.

Ακόμα και αν ήταν ο γιος του Διαβόλου…



Πως θα μπορούσε η Εθνική Μαυριτανίας να υψώσει το ανάστημα της απέναντι στην παντοδύναμη Γιουγκοσλαβία εκ νέου; Η ομάδα που… συνωμότησε για να διοργανώσει το Ευρωμπάσκετ του ‘87, να κατακτά το χρυσό προκαλώντας σοκ στα ευρωπαϊκά δρώμενα και στο τέλος να μην πληρώνει το μάρμαρο της αλαζονείας της. Ο Πέτροβιτς ούτε προσπέρασε ούτε επέτρεψε στον εαυτό του να ξεχάσει τον διασυρμό.

Ο Δράκος που έβγαζε φωτιές και τα τερτίπια του Ντράζεν

Στο Προολυμπιακό τουρνουά του 1988 που διεξήχθη στην Ολλανδία, η Εθνική μας θα διεκδικούσε τη συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ. Όλοι γνωρίζαμε πως θα τους βρούμε ξανά μπροστά μας. Κοσμούμενοι με τα λάφυρα της επιτυχίας μας και εκείνοι παρακινούμενοι από τον ατέλειωτο καημό τους,

Οι Ντράζεν και Βράνκοβιτς ''βύθισαν’’ γρήγορα τις ελπίδες της Εθνικής στην αναμέτρηση και ο Τόνι Κούκοτς περιόρισε σημαντικά τον Νίκο Γκάλη επιθετικά με τα μακριά χέρια του και το αδιαπραγμάτευτο μπασκετικό IQ που διέθετε. Παγιδευμένη στο δίκτυ του ταλέντου της Γιουγκοσλαβίας, η ''επίσημη αγαπημένη’’ υποτάχθηκε με 103-87.

Έπρεπε ο Ντράζεν να ξεπληρώσει το χρέος και να δώσει τη δική του απάντηση σε όσα είχαν διαδραματιστεί τη τελευταία φορά που βρέθηκαν αντιμέτωποι. Στο μακρύ και γεμάτο ιδρώτα διάδρομο στο δρόμο για τα αποδυτήρια τα μάτια στράφηκαν στον αστέρα της Γιουγκοσλαβίας και τον γενικότερα πράο Παναγιώτη Γιαννάκη, που εκείνη τη στιγμή στον χρόνο έμοιαζε με αληθινό… δράκο.

«Με άρπαξε από τη μέση, τον έπιασα από το λαιμό. Ο Ντίβατς πετάχτηκε έξω από τα αποδυτήρια για να διώξει τον Γιαννάκη. Ο Στόικο έμπαινε στη μέση καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα για να μας χωρίσει! Για φαντάσου, ο Στόικο να προσπαθεί να με ηρεμήσει. Να ηρεμήσει εμένα! Μου έλεγε ‘Ντράζεν, τι συμβαίνει; Γιατί δεν υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου;’ Τι έκανε ο Γιαννάκης; Μετά το παιχνίδι στο ΣΕΦ, μου έκανε μία άσεμνη χειρονομία. Έκτοτε περίμενα να τον δω πεσμένο στα γόνατα. Ξέρετε, περίμενα κι περίμενα και σήμερα ήρθε η ώρα να εισπράξω».

Η Ρεάλ, οι κόντρες και η... χυλόπιτα

Το μαγικό άγγιγμα του Μίδα λέγεται πως είχε στην κατοχή του ο Ντράζεν στα πρώτα του χρόνια με τα δύο διαδοχικά Κύπελλα Πρωταθλητριών που χάρισε στην Τσιμπόνα (1985-1986).

Ένα βλέμμα γεμάτο συναισθήματα αλλά κινήσεις τόσο ψυχρά υπολογισμένες, που θύμιζε υπολογιστή. Ένας σκόρερ ολκής που περνούσε ασίστ κάτω από τα πόδια του και έβρισκε τους συμπαίκτες του δίχως να τους κοιτάει. Ένας άρτια ολοκληρωμένος αθλητής που -δυστυχώς- έμεινε στην υπόληψη του κόσμου μόνο για την εκτελεστική του δεινότητα του.

Αποφασισμένη να ενισχύσει τη περιφέρειά της με το απόλυτο μπασκετικό καλούδι, η Ρεάλ Μαδρίτης αποκτά τον Πέτροβιτς το καλοκαίρι του 1988.



Σε μία χρονιά που δεν κύλησε όπως πέρασε στη συλλογική συνείδηση, η «βασίλισσα» δεν είχε… βασιλιά στα αποδυτήρια και ο ατίθασος νεαρός ήταν πρώτος σε τσακωμούς και σε καυγάδες κυρίως με τον αρχηγό, Αντόνιο Μαρτίν.

Κατηγορούταν διαρκώς από τους συμπαίκτες του για υπέρβαση ιεραρχίας και απαράμιλλο ατομισμό. Στους αγώνες αγνοούσε παντελώς τις οδηγίες, κοιτούσε τη προσωπική του στατιστική και έκανε κουμάντο στην επίθεση δίχως να υπολογίζει κανενός το ''εγώ’’. Ως γνωστόν ούτε που ίδρωνε το αυτάκι του Πέτροβιτς σε όποια κριτική του ασκούνταν, κρατώντας παράλληλα όλα εκείνα που του ανέβαζαν το αίμα στο κεφάλι για την ιδανική περίσταση.

Αυτός ήταν ο Ντράζεν με τα καλά και τα κακά του, όμως στο παρκέ απέδιδε στα… κόκκινα. Κανένας δεν μπορούσε να του προσάψει τίποτα αγωνιστικά και αυτό εκνεύριζε τους ισπανούς που δεν ξέχασαν τις αταξίες του στο Μουντομπάσκετ του 1986.

Κάθε παρουσία του στο παρκέ ήταν αφορμή για τον ισπανικό λαό να τον αποδοκιμάσει με όλη του τη ψυχή. Το κόκκινο πανί σε μία χώρα που αγαπούσε και τους ταύρους. Γιούχα που ξεπέρναγε τα όρια της χώρας και συνθήματα που έδωσαν έμπνευση στα μετέπειτα ελληνικά. Ειδικά στη δεύτερη φάση που έγινε στο Οβιέδο και τη τελική στην Μαδρίτη άκουσε τον εξάψαλμο μαζί με τον αδερφό του, Άτσα.

Ο λόγος; Λέγεται πως οι δυο τους παρενόχλησαν σεξουαλικά μία ισπανίδα καμαριέρα στο ξενοδοχείο που διέμενε η Γιουγκοσλαβία. Από τούδε και στο εξής, ο τοπικός κόσμος ουδέποτε συγχώρεσε μία μορφή που τους προκαλούσε αντιπάθεια και εκνευρισμό. Ακόμα και με την ατμόσφαιρα να τον πλακώνει, με άλλους στη θέση του να λιποθυμούσαν από τη πίεση, εκείνος την επιζητούσε. Η Ρεάλ Μαδρίτης κατέκτησε το κύπελλο και το Σαπόρτα με ηγέτη τον Πέτροβιτς, ενώ ηττήθηκε από την Μπαρτσελόνα στο έσχατο πέμπτο παιχνίδι της σειράς.

Έχοντας ήδη έναν ακόμα χρόνο στο συμβόλαιό του, δεδομένα η Ρεάλ Μαδρίτης τον περίμενε στο ρόστερ της επόμενης περιόδου. Εμ, όχι. Η πόρτα του NBA άνοιξε διάπλατα μπροστά του, η ευκαιρία να πετάξει για την Αμερική και να πραγματοποιήσει το καπρίτσιο του.



Να αποδείξει στον υπέρμετρο εαυτό του πως ο μαγικός κόσμος του NBA, μόνο τρομακτικός δεν είναι για την περίσσια αυτοπεποίθησή του. Με ένα ''τσαφ’’ αποχώρησε από την Ισπανία με τρόπο που θα έκανε τους σημερινούς NBAers περήφανους, άδειασε το σπίτι του, κούνησε το μαντίλι στην Ρεάλ και περπάτησε στο άγνωστο μονοπάτι.

Η πορεία της Γιουγκοσλαβίας

Στην πρεμιέρα η μοίρα τα έφερε να κοντραριστεί με την Εθνική μας ομάδα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά μας ανταπόδωσαν το νόμισμα με τον ίδιο τρόπο. Το Ευρωμπάσκετ διοργανώταν στο Ζάγκρεμπ και οι Γιουγκοσλάβοι έτριβαν τα χέρια τους. Σε έναν αγώνα που καλώς ξεχάστηκε για τη συνείδησή και για τη ψυχική μας υγεία. Η Γιουγκοσλαβία με μπροστάρη τον Πέτροβιτς των 35 πόντων ισοπέδωσε την Ελλάδα με 103-68, παρά την ύστατη προσπάθεια του Γκάλη που σταμάτησε στους 30 πόντους.

Επί της ουσίας το αριστούργημα με αρχιτέκτονα τον αείμνηστο Ντούσαν Ίβκοβιτς αγνοούσε τη λέξη ''ήττα’’.

Η Βουλγαρία ακολούθησε το ίδιο μονοπάτι, σε κανένα σημείο δεν φάνηκε ανταγωνιστική και γνώρισε την ήττα με 98-78. Ο Ντράζεν ήταν ξανά ασταμάτητος, κλείνοντας την προσωπική του στατιστική με 33 πόντους.

Τελευταία αναμέτρηση για τους Γιουγκοσλάβους ήταν εκείνη με την Γαλλία. Χωρίς πολλά-πολλά πάτησε γκάζι στο δεύτερο ημίχρονο, άνοιξε τη διαφορά και στο τέλος έκλεισε με χαμόγελα τη πορεία της στη πρώτη φάση, με τα νοκ άουτ να αποτελεί τη μόνη σκέψη των αθλητών του Ντούντα. Ο Ντράζεν βρισκόμενος σε δαιμονιώδη φόρμα μέτρησε 30 πόντους και με άξιο συμπαραστάτη τον Ζάρκο Πάσπαλιε, οδήγησαν την ομάδα στη νίκη με 106-89.

Στα ημιτελικά κοντραρίστηκε με την Ιταλία του θρυλικού Αντονέλο Ρίβα, όμως η Γιουγκοσλαβία ήταν ένα θωρηκτό αλύγιστο και απροσπέλαστο. Πέτροβιτς, Πάσπαλιε και Κούκοτς μετέτρεψαν τον αγώνα σε διαδικαστικού χαρακτήρα, εισέπραξαν το ροζ φύλλο του αγώνα με 97-80 και πέρασαν στον τελικό της διοργάνωσης.

Κάτι χρωστούσε και χρωστούσαν...

Στις 25 Ιουνίου σε ένα γήπεδο που αδημονούσε να δει τα κεφάλια των Ελλήνων διεθνών επί πίνακι οι γηπεδούχοι ήταν από άλλο ανέκδοτο. Ονειρώδης και εκτός ανθρώπινης πραγματικότητας θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος την παράσταση που έδωσε η Γιουγκοσλαβία απέναντι σε μία Ελλάδα που δεχόταν λαβωματιές και στεκόταν όσο μπορούσε όρθια, αρνούμενη να δώσει τη χαρά στους αντιπαθείς αντιπάλους τους.

Σαν μαχητικά αεροσκάφη πήγαιναν προς τις ρακέτες λες και ήταν εχθρικές περιοχές. Σηκωνόντουσαν οι Γιουγκοσλάβοι και αμυδρά τους παρακολουθούσαμε να καρφώνουν την μπάλα σε αναμέτρηση που έμοιαζε με φιλική παρά με τελικός Ευρωμπάσκετ. Για την ομάδα του Ντούντα ,όμως, τίποτα δεν είχε τελειώσει. Η τελειότητα πήγαζε από τον πόνο και τη θλίψη που προκάλεσαν τα μπασίματα του Νίκου Γκάλη, εκείνη τη μέρα το τρόπαιο δεν είχε γαλανόλευκες αποχρώσεις. Ο Ντράζεν, εκεί, παρών, το απολάμβανε περισσότερο από όλους και ολοκλήρωσε τη διοργάνωση, όπως ονειρεμένα άρχισε. Ισόπεδωσε δις την Ελλάδα, ταλαιπωρούσε την γραμματεία με τα συναπτά καλάθια που σκόραρε και δέχθηκε τη λάμψη.

Σκόραρε 35 πόντους στον τελικό, ο σπου-δαι-ό-τε-ρος όλων έως τις 25 Ιουνίου. Αναδείχθηκε ως ο πολυτιμότερος παίκτης της διοργάνωσης και πήρε το στέμμα.

Θόλωσε η κάμερα από τη λάμψη

Ο φωτογραφικός φακός έφυγε από τα χέρια του υπευθύνου, αυθαδίασε και προκλητικά τόλμησε να αποθανατίσει τους ημίθεους.



Φιλμ που δεν κάηκε από τη φλόγα και κατέγραψε τους Ντράζεν Πέτροβιτς και Νίκο Γκάλη σε φιλικό τόνο να συζητούν. Ο νικητής της βραδιάς και MVP με το τρόπαιο ανά χείρας πανευτυχής για την εκδίκηση που πήρε και ο ''γκάνγκστερ’’ πατρικά πιθανότατα να τον συμβουλεύει για ένα μετά που προς θλίψην μας εκλάπην.

Άλλωστε ο πατέρας πάντοτε έχει το δικαίωμα να διορθώνει ακόμα και στις χαρές τον… γιο του!