Ντιρκ Νοβίτσκι: Ένας θρύλος χωρίς χρυσό

Είθισται ο MVP μιας διοργάνωσης να προέρχεται από τις τάξεις της νικήτριας ομάδας. Και μολονότι ουδείς αμφιβάλλει πως η Ελλάδα ήταν πανάξια πρωταθλήτρια στο Ευρωμπάσκετ 2005, ουδείς μπορούσε να παραγνωρίσει πως ο Ντιρκ Νοβίτσκι ήταν ο ορισμός του πολυτιμότερου παίκτη στη διοργάνωση που έγινε σε Σερβία και Μαυροβούνιο.

Γιατί μπορεί το μπάσκετ να μην είναι ατομικό άθλημα, αλλά εκείνος οδήγησε σχεδόν μόνος του μια πολύ περιορισμένου ταλέντου ομάδα στον τελικό. Και γιατί αν δεν υπήρχε Νοβίτσκι, η Γερμανία δύσκολα θα περνούσε έστω και από τη φάση των ομίλων. Και για του λόγου το αληθές, συμπαίκτες του ήταν οι Ντεμιρέλ, Γκάρετ, Γκριν, Πέσιτς, Βούχερερ, Ρόλερ, Νικαγκμπάτσε, Σούλτσε, Αριγκμπάμπου, Φέμερλινγκ και Μάρας.

Ένας σούπερ σταρ που έψαχνε δαχτυλίδι

Ο Νοβίτσκι είχε μόλις ολοκληρώσει την έβδομη σεζόν του στο ΝΒΑ. Έχοντας πια εδραιώσει τη θέση του ως ένας από τους σούπερ σταρ της λίγκας, με αδιάλειπτη παρουσία σε All Star Game από το 2002, σταθερά στις All NBA Teams από το 2001 και μέλος της καλύτερης πεντάδας της λίγκας το 2005, λαχταρούσε πλέον κάτι μεγάλο με τους Μάβερικς. Μια ακόμη σεζόν, ωστόσο, ολοκληρώθηκε άδοξα. Το Ντάλας ήταν τέταρτο στη Δύση και με ρεκόρ 58-24 άφηνε υποσχέσεις για κάτι καλό στα playoffs, αλλά την αγχωτική πρόκριση σε επτά ματς απέναντι στους Ρόκετς ακολούθησε ο άδοξος αποκλεισμός με 4-2 από τους Σανς του Στιβ Νας που είχε φύγει το προηγούμενο καλοκαίρι από τους «Μαβς» για την Αριζόνα.

Κι όμως είναι ακόμη εδώ, κι αυτό το καλοκαίρι

Τελείωσε τη σεζόν με career high σε μέσο όρο πόντων, 26,6, καθώς επίσης 9 ριμπάουντ, 2,8 ασίστ και 1 τάπα σε 38,7 λεπτά και σε 78 εμφανίσεις στη regular season, ενώ στα 13 ματς των playoffs «έγραψε» 23,7 πόντους, 10,1 ριμπάουντ, 3,3 ασίστ και 1,6 τάπες σε 42,4 λεπτά ανά αγώνα. Παρά την απογοήτευση, αλλά και τις υπερωρίες που έκανε στο παρκέ, ο Ντιρκ δεν είπε όχι ούτε το καλοκαίρι του 2005 στο εθνικό κάλεσμα. Και φώναξε «παρών», όπως έκανε ανελλιπώς από το καλοκαίρι του 1997 δίνοντας όλο του το είναι για τη «νατσιονάλμανσαφτ».



Και δεν είχε πετύχει ήδη λίγα με τη Γερμανία… Πρώτος σκόρερ στο Ευρωμπάσκετ του 2001 (28,7π. ανά αγώνα) χάνοντας στην παράταση τον ημιτελικό με την Τουρκία και στο… νήμα το βραβείο MVP από τον Πέτζα Στογιάκοβιτς και μένοντας στην τέταρτη θέση. Αλλά επίσης πρώτος σκόρερ (24π. ανά αγώνα) και MVP στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2002, όπου πήρε το χάλκινο με το εθνόσημο. Το 2003 ένας τραυματισμός στη διάρκεια της προετοιμασίας επηρέασε την απόδοσή του και περιορίστηκε σε… τρίτο σκόρερ του Ευρωμπάσκετ (22,5π. ανά αγώνα), με τη Γερμανία να μένει ένατη και να χάνει το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας.

Από το χέρι μέχρι τους τελικούς

Οπλισμένος με τεράστιο κίνητρο να χαρίσει στη Γερμανία μια επιτυχία εφάμιλλη της κατάκτησης του Ευρωμπάσκετ το 1993 στα πάτρια εδάφη, ο Νοβίτσκι άφησε το αποτύπωμά του από το ξεκίνημα της διοργάνωσης του 2005. Κι αν στην πρεμιέρα οι 27 πόντοι και τα 15 ριμπάουντ που είχε σε 42 λεπτά (!) δεν έφταναν, στην ήττα με 84-82 από την Ιταλία στην παράταση, η συνέχεια ήταν διαφορετική. Με 27 πόντους στο 84-58 επί της Ουκρανίας και άλλους 24 μαζί με 19 ριμπάουντ στο 51-50 επί της Ρωσίας, οδήγησε τη Γερμανία-ως δεύτερη του γκρουπ του Βρσατς-στα νοκ άουτ.

Στους «16» με 30 πόντους και 10 ριμπάουντ πήρε τη δική του ρεβάνς για το πάθημα του 2001 απέναντι στην Τουρκία με 66-57, ενώ στον προημιτελικό η Σλοβενία αποδείχτηκε ακόμη χαμηλότερο εμπόδιο και με 22 πόντους και 9 ριμπάουντ υπέγραψε το 76-62 που έφερε τους Γερμανούς στα ημιτελικά. Εκεί όλοι τους είχαν ξεγραμμένους απέναντι στην πανίσχυρη Ισπανία, όμως ο Νοβίτσκι δεν συμβιβαζόταν με έναν ακόμη χαμένο ημιτελικό. Είχε 23 πόντους, 9 ριμπάουντ αλλά και το σουτ της νίκης-παρά την ασφυκτική άμυνα του Γκαρμπαχόσα, στα 3’’ πριν το τέλος. Η Γερμανία, με το τελικό 74-73, ήταν στον τελικό και ο Ντιρκ ζούσε το όνειρο.

Εγκλωβισμένος, άστοχος, αλλά… standing ovation

Δύο ομάδες που έφτασαν στον τελικό με σουτ στο φινάλε των ημιτελικών, η Ελλάδα του Διαμαντίδη (απέναντι στη Γαλλία) και η Γερμανία του Νοβίτσκι, ήταν αντιμέτωπες πλέον στον τελικό του Βελιγραδίου. Όμως ο Ντιρκ κρατούσε το... χειρότερο για το τέλος. Εγκλωβισμένος από τη σπουδαία ελληνική άμυνα και δίχως στηρίγματα, έμεινε στους 23 πόντους με 1/8 τρίποντα και 4 λάθη. Η «επίσημη αγαπημένη» είχε εξ αρχής τον έλεγχο και ο τελικός φάνηκε να κρίνεται πολύ νωρίς. Με 3:22 να απομένουν για το τέλος και το ματς μη αναστρέψιμο με σκορ 69-52, ο Ντιρκ Μπάουερμαν απέσυρε τον ηγέτη του. Και τότε οι 19.000 θεατές στο γήπεδο, ανάμεσά τους και οι χιλιάδες των Ελλήνων, υποκλίθηκαν στον Νοβίτσκι με ένα standing ovation αρκετών δευτερολέπτων.



Ο Ντιρκ Νοβίτσκι δεν έμελλε να στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης, αλλά ήταν MVP, πρώτος σκόρερ και δεύτερος σε ριμπάουντ και τάπες (πίσω από Κιριλένκο και στις δύο κατηγορίες). Μα πάνω από όλα είχε κερδίσει τον σεβασμό και θαυμασμό όλης της μπασκετικής οικουμένης. Όχι μόνο για το ταλέντο του, αλλά και την αυταπάρνηση με την οποία υπηρετούσε κάθε καλοκαίρι το εθνόσημο. Και συνέχισε να το κάνει μέχρι το 2015, χωρίς καμία άλλη στιγμή να πλησιάσει τόσο κοντά στην κορυφή όσο το 2005.



Στο ΝΒΑ, πάντως, η μεγάλη του στιγμή δεν άργησε (πολύ) να έρθει. Γιατί παρότι το 2006, στους πρώτους τελικούς της καριέρας του, δεν τα κατάφερε απέναντι στους Χιτ του Γουέιντ και του βετεράνου Σακίλ, πέντε χρόνια μετά έβαλε τα γυαλιά στους Big Three του Μαϊάμι, Λεμπρόν, Γουέιντ και Μπος, χαρίζοντας στο Ντάλας το πρώτο και μοναδικό μέχρι σήμερα πρωτάθλημα της ιστορίας του.