Τελικά τι φταίει;

Δυστυχώς… αποτύχαμε. Γιατί αν αποτυχία συνιστά το να μη φτάνεις εκεί που πραγματικά μπορείς, τότε τι άλλο μπορεί να αποτελεί αυτό που συνέβη στην Εθνική σε μία ακόμη μεγάλη διοργάνωση. Φέτος υπήρχαν όλα τα φόντα, όλες οι προδιαγραφές, όλα τα «όπλα», αλλά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Η ελληνική ομάδα που έκανε όνειρα για μετάλλιο περιορίζει πλέον τις βλέψεις της στο «φτωχό» για τις προδιαγραφές της Προολυμπιακό Τουρνουά.

Το sport-fm.gr επιχειρεί να ανοίξει το μαύρο κουτί και να αναζητήσει τα αίτια που γκρεμοτσακίστηκαν οι ελπίδες μας για μια μεγάλη επιτυχία.

Σύμπλεγμα απέναντι στους Ισπανούς: Μοιάζει απλοϊκό, αλλά μήπως τελικά είναι αλήθεια; Η Εθνική δεν μπορεί να ομιλεί για οποιαδήποτε άλλη από τις αναρίθμητες ήττες από τον κακό της δαίμονα πλην της «σφαγής» του 2007, αλλά αυτή τη φορά έμοιαζε και ήταν καλύτερη από τον αντίπαλο μέχρι τώρα. Είχε όλες τις προϋποθέσεις να κερδίσει, διέθετε μια καλή ομάδα, με άριστη ψυχολογία και αυτοπεποίθηση στα ύψη, απέναντι σε έναν προβληματικό, ελλιπή και λαβωμένο αντίπαλο, αλλά την κρίσιμη στιγμή εμφανίστηκε κατώτερη της δεδομένα τεράστιας αξίας της. Η έλλειψη της κατάλληλης δοσολογίας πάθους και καθαρού μυαλού αυτό μαρτυρά. Δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο για μια ομάδα παικτών που έχουν κατακτήσει τα πάντα και έχουν για… πρωινό ματς τέτοιας κρισιμότητας και σημασίας.

Βαθύς πάγκος, κοντό rotation: Η Εθνική έφτασε στο Ευρωμπάσκετ έχοντας το πληρέστερο ρόστερ όλων των εποχών σε βάθος δωδεκάδας. Παρ’ όλα αυτά, ο Φώτης Κατσικάρης έδειξε εξ αρχής διάθεση να πορευτεί με 8-9 εξ αυτών, με τους Μάντζαρη, Παπανικολάου και Περπέρογλου να έχουν διακοσμητικό ρόλο και τον Καϊμακόγλου σε ελαφρώς καλύτερη μοίρα. Αποκορύφωμα ήταν ο προημιτελικός, όπου η Εθνική έπαιξε με το πολύ επτά παίκτες: 34 λεπτά Αντετοκούνμπο και Πρίντεζης, 33 Σπανούλης, 32 Καλάθης, 31 Κουφός, 18 Ζήσης και 9 (λόγω φάουλ) Μπουρούσης. Έτσι η πληθώρα επιλογών και λύσεων έμεινε ένα όπλο που δεν βγήκε ποτέ από τη φαρέτρα.

Καταραμένο πικ εν ρολ: Θεωρητικά ήταν το μεγάλο επιθετικό όπλο της Εθνικής. Στην πράξη αποδείχτηκε η μεγαλύτερη πληγή για την άμυνά της. Σέρχιο και Γκασόλ ξεχαρβάλωσαν τα ελληνικά μετόπισθεν με τον ίδιο τρόπο και δεν υπήρχε αντιμετώπιση. Η πληγή είχε φανεί από τα φιλικά και σε αρκετές περιπτώσεις και στην πρώτη φάση του Ευρωμπάσκετ.

Τρέξιμο… κανένα: Η Εθνική «χτίστηκε» με τη φιλοσοφία να κλέψει και να τρέξει. Ούτε το πρώτο έγινε και κατά συνέπεια ούτε το δεύτερο. Όχι μόνο στον κρίσιμο προημιτελικό με την Ισπανία, αλλά και σε όλο το τουρνουά. Μόλις 2,4 κλεψίματα ανά αγώνα είχε η ελληνική ομάδα στο Ευρωμπάσκετ και ήταν τελευταία μεταξύ των 24 ομάδων.

Παίκτες εκτός ρυθμού: Αρκετοί παίκτες της Εθνικής δεν ήταν στο σύνηθες επίπεδο απόδοσής τους. Ο Παπανικολάου ήταν εμφανώς επηρεασμένος από την απραξία μισής σεζόν στους Ρόκετς, Καλάθης και Κουφός κλήθηκαν να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο μετά από μια σεζόν ως κομπάρσοι στους Γκρίζλις και δεν ανταποκρίθηκαν πάντα στα καθήκοντά τους, ενώ αντίθετα παίκτες με μεγάλη παρουσία σε τοπ επίπεδο, όπως ο Μάντζαρης και ο Περπέρογλου, έμειναν στο περιθώριο.

Εξάρτηση από τον Σπανούλη: Είναι αναμφίβολα ο ηγέτης της Εθνικής. Όμως η Εθνική έδειξε συχνά να εξαρτάται υπέρμετρα από αυτόν, μετά από ένα καλοκαίρι που πέρασε ως επί το πλείστον κάνοντας θεραπεία και ειδικό πρόγραμμα για να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της καταπόνησης από την εξουθενωτική σεζόν που προηγήθηκε. Έβγαλε τα κάστανα από τη φωτιά στα «ζόρικα» με Κροατία και Σλοβενία, αλλά όχι απέναντι και στην Ισπανία, την ώρα που υπήρχαν συμπαίκτες του με ποιότητα και εμπειρίες να διαχειριστούν κρίσιμες καταστάσεις.

Κλίμα υπεραισιοδοξίας: Γι’ αυτό φταίει (φταίμε δηλαδή) κυρίως ο Τύπος. Είμαστε καλοί, αλλά μήπως τελικά δεν είμαστε τόσο καλοί όσο νομίζουμε; Μήπως η εικόνα της ομάδας-«τρένο» που θα είχε του χεριού της την Ισπανία καλλιεργήθηκε μέσα από νίκες επί ομάδων που αποχαιρέτησαν πολύ νωρίς το Ευρωμπάσκετ, όπως Κροάτες, Σλοβένοι και Γεωργιανοί; Μήπως μελλοντικά να κρατάμε πολύ μικρότερο καλάθι και να αφήσουμε τις πράξεις μας να μιλούν για μας;