Σταμόπουλος: «Δεν είχα σωστούς ανθρώπους γύρω μου ώστε να με προφυλάξουν»

Αναλυτικά η συνέντευξη:

Δεν είσαι αρκετά ψηλός για πλέι μέικερ; Το απαιτούν οι νέες συνθήκες στο μπάσκετ;
«Σε κάποιες περιπτώσεις το απαιτούν, σε κάποιες άλλες περιπτώσεις δεν το απαιτούν. Δεν νομίζω ότι υπάρχει δόγμα στο τι ύψος πρέπει να έχει ο κάθε παίκτης. Να σου δώσω ένα παράδειγμα: Ο Χάινς που παίζει στο «5», στη μεγαλύτερη διοργάνωση ίσως του κόσμου αυτή τη στιγμή στην Ευρωλίγκα και μάλιστα στην τελική φάση, είναι ένας παίκτης που είναι βαρόμετρο για την ομάδα του και είναι πολύ κοντύτερος από το αντίπαλο πεντάρι. Άρα λοιπόν, δεν υπάρχει δόγμα στο ύψος αλλά η θέση που βολεύει τον κάθε παίκτη να παίξει και σε ποια θέση τον χρησιμοποιεί ο προπονητής του».

Εσύ επέλεξες τη συγκεκριμένη θέση ή έτυχε;
«Παίζω από πολύ μικρός δεν μπορώ να θυμηθώ αν την επέλεξα. Νομίζω όμως πώς αν μπορούσα τώρα να επιλέξω μία θέση, θα επέλεγα την ίδια».

Λόγω αντίληψης;
«Λόγω ιδιότητας, μου αρέσει η ευθύνη».

Και οι ευθύνες όντως, φάνηκε να του αρέσουν όταν σε νεαρή ηλικία «βούτηξε στα βαθιά». Φόρεσε την φανέλα του Περιστερίου –είχε προηγηθεί το πέρασμα του από την Παναχαϊκή- συμμετείχε σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις και ζούσε το όνειρο, που κάθε νεαρό αγόρι στην ηλικία του ήθελε. Ίσως όχι όμως και ο ίδιος….

Τότε υπήρξαν πολλοί –και υπάρχουν ακόμα- που είπαν ότι ο Γιάννης «δεν είχε μυαλό» και δεν έκανε καριέρα. Εσύ θεωρείς πώς τότε είχες πάρει λάθος αποφάσεις, ή ήταν σωστές και εκ του αποτελέσματος , κρίνονται λάθος;
«Σε αυτό το σημείο πρέπει να πούμε κάποια πράγματα όπως πρέπει. Το να χρησιμοποιείς την έννοια ότι «κάποιος δεν έχει μυαλό», είναι το πιο εύκολο πράγμα και καλύπτεσαι πίσω από αυτό, σαν άποψη. Το θέμα είναι να μπορείς να επιχειρηματολογήσεις αυτό που λες. Από θέμα επιλογών, εγώ θα σου πω για την καριέρα οποιουδήποτε αθλητή σε οποιοδήποτε χώρο ή οποιουδήποτε ανθρώπου που θέλει να κάνει καριέρα, πως βασικότερο παράγοντα παίζει η τύχη. Η τύχη λοιπόν, έχει να κάνει με τις επιλογές, έχει να κάνει με τους σωστούς ανθρώπους, τη σωστή στιγμή. Εγώ θεωρώ ότι στην κορύφωση των επιλογών μου, δεν είχα σωστούς ανθρώπους γύρω μου ώστε να με προφυλάξουν. Τώρα από τη στιγμή της «αποτυχίας», μέχρι και το πισωγύρισμα στις πολύ μικρές εθνικές κατηγορίες, είναι καθαρά διαχείριση καταστάσεων δική μου».

Τι θα άλλαζες, αν άλλαζες κάτι; Ανθρώπους; Επιλογές; Αποφάσεις;
«Δεν μπορείς να πεις ότι θα άλλαζα κάτι συγκεκριμένο. Σίγουρα κάτι θα άλλαζα, εκατό τις εκατό γιατί δεν πήγαν καλά τα πράγματα. Το θέμα είναι ότι δεν ξέρεις τι έγινε, σε κάτι το οποίο πήγε τελείως στραβά. Αυτό που θα σου πω, που είναι εύκολο, σίγουρα θα άλλαζα εμένα, θα άλλαζα το δικό μου σκεπτικό. Ίσως επιλογές να έκανα τις ίδιες, με διαφορετικό σκεπτικό όμως, ίσως να μπορούσε να υπάρξει καλύτερη διαχείριση. Και μιλάω για τις επιλογές των ανθρώπων, τις επιλογές των καταστάσεων κ.τ.λ.».

Ουσιαστικά όμως, όλα αυτά τώρα έχουν «δημιουργήσει» αυτό που είσαι τώρα εσύ…
«Τώρα όμως, είναι ‘δώρον άδωρον’».

Και κάπως έτσι, το κεφάλαιο «Περιστέρι» έκλεισε άδοξα για τον Γιάννη Σταμόπουλο. Επόμενες μπασκετικές του «στέγες» ήταν το Φάληρο, ο Κεραυνός Αιγίου, ο Σπόρτινγκ, ο Δούκας, η Ακράτα, ο Απόλλωνας, ο Έσπερος, ο Αίολος Αστακού και πλέον, η Αχαγιά ’82.

Ο λόγος που άλλαξες τόσες πολλές ομάδες;
«Είχε να κάνει με την επικοινωνία. Μιλούσαμε με κάποιους ανθρώπους, οι οποίοι ήταν στις άλλες ομάδες και καταλήγαμε. Στο Περιστέρι και στο Αίγιο για παράδειγμα έμεινα από τρία χρόνια, στην Αχαγιά και στον Αστακό δύο».

Αν ήταν να επιλέξεις κάποια ομάδα, στην οποία έζησες τα καλύτερά σου χρόνια, ποια θα ήταν αυτή;
«Από θέμα μπάσκετ, τα καλύτερα χρόνια θεωρητικά τα πέρασα στο Περιστέρι, λόγω διοργανώσεων. Η ομάδα συμμετείχε σε ευρωπαϊκή διοργάνωση, παίζαμε αντίπαλοι με πολύ μεγάλους παίκτες και συμπαίκτες εννοείται. Από θέμα καριέρας δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον. Όλες είχαν και τα καλά τους και τα κακά τους. Το πρωτάθλημα του Αστακού και της Αχαγιάς ήταν ξεχωριστές χρονιές για μένα».

Πώς πήρες την απόφαση να συνεχίσεις στην Αχαγιά ‘82;
«Δεν ήταν θέμα απόφασης. Η Αχαγιά και ο Αστακός, ήταν οι πιο συνεπείς ομάδες που είχα μέχρι τώρα στην καριέρα μου, αν αυτό λέγεται καριέρα, στην πορεία μου τελοσπάντων. Παρόλο αυτά, ο Αστακός έχει ένα ασύλληπτο κεφάλαιο για κρίση και η Αχαγιά έχει ένα πολύ συγκεκριμένο κεφάλαιο για κρίση. Είναι όμως και οι δύο, το ίδιο συνεπείς. Αυτό λοιπόν, κάνει την Αχαγιά να ξεχωρίζει, οπότε δεν μπήκα στη διαδικασία να αποφασίσω κάτι. Εάν οι άνθρωποι με ήθελαν να συνεχίσω, θα συνέχιζα. Από τη στιγμή που με ήθελαν, απλώς συνεχίζω».

Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεσαι με τον Σπύρο Δεράο;
«Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζομαι μαζί του ως προπονητής. Ήμασταν παλιά στην Παναχαϊκή, συμπαίκτες για ένα διάστημα. Ο Σπύρος είναι ένας άνθρωπος που αγαπάει πολύ το άθλημα, το γουστάρει δηλαδή αυτό που κάνει και νομίζω ότι είναι ευκαιρία φέτος για να φανεί η δουλειά του γιατί έχουμε μία αρκετά καλή ομάδα, με αρκετό ταλέντο. Aυτό που κάνει το αγαπά πολύ και το πιστεύει. Οφείλω όμως να πω κι ένα μεγάλο ευχαριστώ στον προπονητή, Χρήστο Σαράντη γιατί μάς βοήθησε πολύ πέρσι. Είναι ένας πολύ σοβαρός άνθρωπος που έχει βοηθήσει την ομάδα και του αξίζουν συγχαρητήρια».

Φέτος στοχεύετε στην παραμονή. Στην ουσία όμως, έχετε υψηλότερες βλέψεις;
«Δεν θα σου πω αυτό το στερεότυπο, ότι κοιτάμε κάθε παιχνίδι ξεχωριστά. Εγώ θα σου πω ότι έχουμε μία ομάδα με πάρα πάρα πολύ ταλέντο. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή 6-7 πολύ έμπειροι παίκτες που μπορούν να διαχειριστούν καταστάσεις. Αυτό είναι κάτι που σε καμία ομάδα δεν ξέρεις που έχει ταβάνι, που μπορεί να φτάσει. Βεβαίως, μπορεί να μην πάει καλά, μπορεί όμως να κατορθώσει κάτι που δεν περιμένει κανένας. Για τη συγκεκριμένη ομάδα μιλά η περσινή χρονιά».

Την οποία εσύ βίωσες, πως;
«Ήταν μία ομάδα με ταλέντο, που επιθετικά ψαχνόταν, αμυντικά ψαχνόταν, προπονητικά ψαχνόταν, διοικητικά ψαχνόταν. Έφτασε να πάει να παίξει τελικούς με πέντε ήττες και έκανε 6-0».

Σας στενοχωρεί το γεγονός, αν και πηγαίνατε για άνοδο, δεν γεμίζατε το γήπεδο με κόσμο;
«Όταν πήγα στην Αχαγιά, νόμιζα ότι τουλάχιστον οι άνθρωποι που μπορούν να περπατήσουν, ακόμα και οι άνθρωποι που δεν μπορούν καλά καλά να πάνε τα πόδια τους, θα ερχόντουσαν στο γήπεδο. Παρόλο αυτά με μεγάλη μου λύπη, είδα ότι δεν ακολουθεί ο κόσμος. Τον κόσμο δεν μπορείς να τον ελέγξεις. Ο κόσμος θα κάνει πάντα αυτό που θέλει. Αυτό είναι, αν αλλάξει καλό για όλους μας. Είναι μεγάλη βοήθεια ο κόσμος, είναι μεγάλη βοήθεια να ξέρεις ότι σε υποστηρίζουν. Αν δεν αλλάξει, αναγκαστικά θα πρέπει να πάμε με αυτό».

Είσαι από αυτούς που λένε ότι… «εγώ θα παίζω μπάσκετ έως ότου γεράσω»;
«Όχι. Υπάρχει κάποια στιγμή συγκεκριμένη, στην οποία πρέπει να αντιλαμβάνεσαι πώς πρέπει να φύγεις. Αν φτάσεις σε ένα σημείο, κάτι να σε διώξει, έχεις ήδη κουράσει».

Έχεις σκεφτεί ποτέ πώς θα είναι η στιγμή που θα φύγεις;
«Έχει φτάσει πολλές φορές στο μυαλό μου να σταματήσω. Είχε φτάσει πριν συμφωνήσω με την Αχαγιά. Θα σου πω ότι, το πρωτάθλημα μου έδωσε ένα άλλο κίνητρο, και βέβαια ο χαρακτήρας των ανθρώπων, του Σπύρου Ταρνάρη και του Τάσου Αναγνωστόπουλου, που με έκανε να μπω στη διαδικασία να αναθεωρήσω ορισμένα πράγματα. Εντάξει, 32 είμαι, δεν είμαι 62…».

Ο Σταμόπουλος σε 10 χρόνια από τώρα;
«Ο Σταμόπουλος σε 10 χρόνια από τώρα, εύχεται να έχει μία δουλειά πραγματική, που θα μπορεί να στηρίξει επάνω της τις βάσεις για να έχει μία οικογένεια. Από ‘κει και πέρα, θέλημα Θεού για το τι μέλλει γενέσθαι».

Με τον παίκτη της Αχαγιάς ’82, κάναμε και μία γρήγορη, μπασκετική ανασκόπηση, προκειμένου να διαπιστώσουμε τις προτιμήσεις του.

-Ποιον από τους προπονητές ξεχώρισες;
«Αν και δεν είχαμε τις καλύτερες των σχέσεων προσωπικά, θα σου πω ότι ένας από τους προπονητές που ξεχώρισα ήταν ο Αργύρης Πεδουλάκης, ήταν πολύ μπασκετικός προπονητής, όπως και ο Γιώργος Σκαραφίγκας».

-Αγαπημένη σου ομάδα;
«Ο Παναθηναϊκός του Ομπράντοβιτς το 2009, τότε που ήταν όλοι μαζεμένοι, Διαμαντίδης, Τσαρτσαρής, Γιασκεβίτσιους, αυτή η ομάδαρα».

-Καλύτερος παίκτης μπάσκετ όλων των εποχών;
«Γιασκεβίτσιους και Διαμαντίδης»

-Η καλύτερη στιγμή που έχεις βιώσει;
«Μία από τις στιγμές που ξεχώρισα, ήταν το πρωτάθλημα που πήραμε πέρσι. Ήταν μεγάλο πράγμα. Αυτή τη στιγμή, εγώ στην Αχαγιά δεν παίζω ερασιτεχνικά, δεν παίζω και αμιγώς επαγγελματικά. Από τη στιγμή, που οι άνθρωποι κάνουν αγώνα για να στο προσφέρουν, το βλέπω πιο επαγγελματικά, από αμιγώς επαγγελματική ομάδα. Αυτό που έγινε πέρσι, ήταν μία δικαίωση και για μένα παικτικά και για τους ανθρώπους που μόχθησαν για να πληρώσουν μία ομάδα, η οποία δεν ήταν αντάξια των προσδοκιών, όταν ξεκίνησε η χρονιά».

-Σε αυτήν την ομάδα, είστε τόσο καλά παιδιά όσο φαίνεστε;
«Είναι παιδιά που δεν έχουν δημιουργήσει πουθενά πρόβλημα. Με καλό τρόπο, με γέλιο, με ευχάριστη διάθεση προσπαθούν καθημερινά. Είναι μεγάλο πράγμα η διαχείριση του κόουτς, ο οποίος δεν φτάνει τα πράγματα στα όρια, δεν πιέζει τους παίκτες από θέμα χαρακτήρα, οπότε όλοι οι παίκτες έχουν πολύ καλή διάθεση. Οπότε νομίζω ότι δεν έχει τον παίκτη, αυτό που λέμε πώς είναι «σαν την μύγα μες στο γάλα» και είναι όλοι μία χαρά. Υπάρχουν παιδιά νέα με φιλοδοξίες πολύ καλά παιδιά και μεγαλύτερα, εξίσου καλά, που έχουν φτάσει σε ένα σημείο αλλά ποτέ δεν ενοχλεί ο ένας τον άλλον».

-Καλύτερος συμπαίκτης που είχες ποτέ;
«Από θέμα μπάσκετ, ο Ντίκινς. Από θέμα χαρακτήρα, ο Ηλίας Τσόπης».

-Αντίπαλος;
«Είναι κάποιοι αντίπαλοι, που δεν ήταν θεωρητικά δικοί μου, αλλά ήταν πολύ δυνατοί, όπως ο Μποντιρόγκα, ο Ναβάρο, ο Τζινόμπιλι».

-Όταν οι μικρότεροι σε ηλικία παίκτες, θεωρούν εσένα, δυσκολότερο αντίπαλο;
«Είναι τιμή μου, αν και δεν θεωρώ ότι είμαι κάτι προς μίμηση αλλά τους ευχαριστώ πολύ. Και τους εύχομαι να έχουν την τύχη που θα έπρεπε να έχω εγώ».

-Αγαπημένη ταινία;
«John Q»

-Αγαπημένο τραγούδι;
«Ό,τι υπάρχει σε δεύτερο λαϊκό πρόγραμμα».

-Αγαπημένος προορισμός;
«Το χωριό μου, οι Παξοί. Μου αρέσει πολύ και η Νάξος».

-Εξωτερικό;
«Η Βαρκελώνη».