Ο προσομοιωτής της Εθνικής

Φιλικά ξε-φιλικά, όλοι αγαπούν τη νίκη με γαρνιτούρα το όμορφο μπάσκετ. Το σκηνικό αυτό συνοδεύεται πάντα από διθυραμβικούς τίτλους στα ΜΜΕ και ενίοτε μεγάλα λόγια από όλους. Πρόκειται για τη χειρότερη μορφή οπίου, ικανή να θολώσει τη σκέψη, να στρέψει τα βλέμματα από τις αδυναμίες και να προκαλέσει εφησυχασμό.

Η Εθνική την έχει πατήσει τοιουτοτρόπως, όχι μία και δύο φορές. Για το λόγο αυτό όσα είδαμε στα φιλικά αυτού του Αυγούστου, ειδικά στα τελευταία και πιο ανταγωνιστικά, δημιουργούν ένα σαφώς προτιμότερο πλαίσιο σκέψης εν όψει Ευρωμπάσκετ. Γιατί μια σκληρή αλήθεια είναι πάντα πιο χρήσιμη από ένα όμορφο ψέμα…

Η ελληνική ομάδα, σχεδιασμένη από τη φύση της για να τρέξει και να σκοράρει πολύ, υποχρεώθηκε να την απαρνηθεί για να νικήσει. Κόντρα σε μπόσικους αντιπάλους, ακόμη και στο Ζάγκρεμπ, θα έχει την ευκαιρία για… showtime κι άλλα ωραία στο μάτι που όμως δεν φέρνουν κούπες, μετάλλια ή έστω εισιτήριο για το Προολυμπιακό. Όμως σίγουρα απέναντι σε ισχυρούς ανταγωνιστές και πιθανώς κόντρα σε σκληροτράχηλους «μικρούς» δεν κερδίζεις αν δεν ματώσεις.

Σε αυτόν τον προσομοιωτή μπήκε η Εθνική στα δύο τελευταία της φιλικά για το «Ακρόπολις». Χρειάστηκε να απαντήσει με ξύλο στο ξύλο Τούρκων και Λιθουανών στην άμυνα, πονοκεφάλιασε να βρει τρόπους να βάλει… γκολ αφού βολές, τρίποντα, ακόμη και λέι απ έβρισκαν σίδερο, υποχρεώθηκε να σκεφτεί περισσότερο απέναντι σε οχυρωμένα μετόπισθεν από το να λειτουργήσει με το ένστικτο του αρπακτικού στον αιφνιδιασμό και-με λίγα λόγια-έμαθε να κερδίζει… άσχημα. Έτσι μόνο θα μακροημερεύσει σε ένα τουρνουά που θα πέσουν κορμιά. Γιατί όποιος νομίζει πως στα ζόρικα ματς της πρώτης φάσης ή στα νοκ άουτ θα δει highlights, ας αλλάξει κανάλι.

Αυτό είναι το πιο αισιόδοξο… απαισιόδοξο μήνυμα που έστειλε η Εθνική. Και το πήρε εγκαίρως και παντελώς ανώδυνα. Όχι όπως πέρσι, όταν νικώντας με μεγάλα σκορ τόσο στα φιλικά, όσο και στα επίσημα της πρώτης φάσης του Μουντομπάσκετ ομάδες που απείχαν αρκετά ως πολύ από τη δική της ποιότητα, παρασύρθηκε (και μαζί της όλοι μας) στη σκέψη πως θα έφτανε έτσι στο βάθρο, μέχρι να την προσγειώσει πρόωρα και ανώμαλα η… κωλοπετσωμένη Σερβία, που είχε προπονηθεί σε συνθήκες πραγματικού ανταγωνισμού παίζοντας μόνο ντέρμπι στην πρώτη φάση.

Σύμφωνοι, οι συνεργασίες στην επίθεση δεν λειτουργούν πάντα καλά, το μακρινό σουτ (παρά την παρουσία αρκετών ικανών σουτέρ) τείνει να γίνει μάστιγα, μια αδυναμία παρατηρείται ενίοτε σε ριμπάουντ κι αντιμετώπιση του πικ εν ρολ, μεγάλα της ατού δεν είναι ακόμη σε φόρμα (π.χ. Σπανούλης, Παπανικολάου, Περπέρογλου), ενώ κάποιοι δεν έχουν ακόμη βρει τον ακριβή ρόλο τους… Με λίγα λόγια, η Εθνική δεν είναι ακόμη έτοιμη και αναμφίβολα μπορεί-βάσει προδιαγραφών, δυνατοτήτων και… βιογραφικών- και επιβάλλεται να παίξει πολύ καλύτερα από ό,τι μας έδειξε στα φιλικά. Όμως μαθαίνοντας να μουντζουρώνει το πρόσωπό της στα χρώματα του πολέμου για να τρομάξει τους αντιπάλους κι όχι να καλλωπίζεται για να θέλξει το κοινό μετατρέπεται αυτομάτως από ομάδα εντυπώσεων σε σύνολο ουσίας με συνταγή μεταλλίου.

Follow @ChristosRobolis