Χουάντσο: «Ράγισε η καρδιά μου με τον Λεσόρ - Με το νέο του συμβόλαιο φάνηκε ποια είναι η μεγαλύτερη ομάδα στην Ευρώπη»

Ένας από τους πιο αγαπημένους της πράσινης κερκίδας, ο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ μίλησε στο podcast «Man to Man Powered by Stoiximan στο Spotify» για όλα. Ο Ισπανός άσος αναφέρθηκε στον Παναθηναϊκό και τι σημαίνει πια για αυτόν, αλλά και τον τραυματισμό του Λεσόρ και το πώς ένιωσε… «Όταν τραυματίστηκε ο Ματίας, ένα κομμάτι της καρδιάς μου ράγισε, δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, αλλά τον αγαπώ σαν αδελφό μου», αναφέρει και προσθέτει…

«Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος και ο Παναθηναϊκός έφτασαν σε συμφωνία με τον Ματίας, έκαναν μεγάλη προσπάθεια για να τον κρατήσουν για άλλα τρία χρόνια, και εκεί αποδεικνύεις ότι είσαι μεγάλη ομάδα. Οι μεγάλες ομάδες δεν αφήνουν τον παίκτη τους μετά από έναν τραυματισμό, αγαπούν τον άνθρωπο περισσότερο από τον παίκτη. Οπότε μόνο με αυτή την εξέλιξη, με αυτό το συμβόλαιο, δείχνεις σε όλη την Ευρώπη ποια είναι η μεγαλύτερη ομάδα! Γιατί δεν παρατάς τον Ματίας στις δύσκολες στιγμές του, και για μένα ήταν από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω δει στο μπάσκετ».

Αναλυτικά τα όσα δήλωσε στο podcast της Stoiximan GBL:

- Και τώρα μπορούμε να ξεκινήσουμε. Λοιπόν, Χουάντσο... Ο Μαρκ Γκασόλ στα πρώτα του χρόνια πάλευε να αποδείξει ότι δεν ήταν απλώς ο μικρότερος αδερφός του Πάου, ότι δεν έπαιζε μπάσκετ μόνο εξαιτίας του Πάου. Ποιες προκλήσεις έχει αντιμετωπίσει ο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ στο μπάσκετ και, κυρίως, στη ζωή του;

«Πολλές, πολλές μάχες, κυρίως εσωτερικές παρά εξωτερικές. Από πολύ μικρός είχα πολλές τραυματισμούς. Επίσης, με έδιωξαν από ομάδες, αντιμετώπισα την απογοήτευση, βίωσα την αποτυχία. Κατάφερα να πραγματοποιήσω το όνειρό μου να παίξω στο NBA. Στο NBA, είχα λίγο απ’ όλα: υπέγραψα ένα καλό δεύτερο συμβόλαιο στη Μινεσότα, όμως άλλαξα πολλές φορές ομάδα. Υπέγραψα minimum συμβόλαιο, κάποια στιγμή με έκοψαν στα μέσα της σεζόν, χωρίς να ξέρω τι να κάνω. Έτσι, έχω αντιμετωπίσει κάθε είδους κατάσταση στη ζωή μου. Ωστόσο, όλες αυτές οι εμπειρίες έχουν κάτι κοινό: ότι συνεχίζεις να παλεύεις, συνεχίζεις να δουλεύεις σκληρά, και στο τέλος η δουλειά σου ανταμείβεται. Επίσης, είχα πολύ περισσότερες καλές στιγμές απ’ ό,τι κακές, γι’ αυτό νιώθω ότι είχα μια πολύ ευτυχισμένη καριέρα. Είμαι πολύ, πολύ περήφανος για την πορεία μου».

- Βλέποντας τη μεγάλη εικόνα, ποια ήταν η μεγαλύτερη μάχη της ζωής σου;

«Οι τραυματισμοί... Η περσινή χρονιά ήταν μια πολύ, πολύ δύσκολη χρονιά. Πέρασα αρκετό χρόνο στο νοσοκομείο. Στο τέλος, δεν ήξερες αν θα μπορούσες να παίξεις ξανά, τι θα συνέβαινε με το σώμα σου. Έχω τραυματιστεί πολλές φορές, έχω κάνει πολλές εγχειρήσεις, και πάντα πίστευα ότι ήμουν Σούπερμαν! Το σώμα μου πίστευε ότι ήταν Σούπερμαν, ότι θα αναρρώσω γρήγορα. Όμως, πέρυσι υπήρξαν στιγμές, ειδικά σε κάποιες φάσεις, που δεν ήξερα αν θα αναρρώσω, αν θα μπορέσω να παίξω μπάσκετ ξανά! Γιατί, όταν κάτι μέσα σου δεν λειτουργεί σωστά, τότε… Τότε απλά δεν ξέρεις. Γι’ αυτό πρέπει να εκτιμάς κάθε μέρα, να εκτιμάς όλες τις καλές στιγμές, ακόμα και τις κακές. Από τις κακές στιγμές μαθαίνεις. Και οι κακές στιγμές έχουν επίσης τη δική τους ομορφιά, γιατί στο τέλος τις ξεπερνάς. Οι καταιγίδες δεν διαρκούν για πάντα, και μετά την καταιγίδα βγαίνει ο ήλιος. Και αν βρέχει, τότε βλέπεις το ουράνιο τόξο».

- Η σύγκριση ανάμεσα στους αδερφούς Γκασόλ και στους αδερφούς Ερνανγκόμεθ είναι κάτι που σε ενθουσιάζει ή θα μπορούσε να σε τσακίσει από την πίεση και τις ευθύνες;

«Οι αδερφοί Ερνανγκόμεθ και οι αδερφοί Γκασόλ είναι εντελώς διαφορετικοί. Μακάρι να μοιάζαμε περισσότερο με αυτούς, αλλά ήταν πάντα ξεκάθαρο. Στο σπίτι μας, στην οικογένειά μας, εκείνοι υπήρξαν πρότυπα για εμάς. Στη συνέχεια, παίξαμε μαζί, μας βοήθησαν πολύ, μας έδωσαν πολλές συμβουλές, έχουμε πολύ καλή σχέση, μπορέσαμε να αγωνιστούμε μαζί, κερδίσαμε το Παγκόσμιο Κύπελλο μαζί με τον Μαρκ, πήραμε το χάλκινο στο EuroBasket, που ήταν η πρώτη μου συμμετοχή με τον Πάου. Μας αντιμετώπισαν σαν μικρότερα αδέρφια, μας δίδαξαν τα πάντα και το να μας συγκρίνουν μαζί τους είναι όνειρο για εμάς! Δεν ξέρω αν είναι και για αυτούς, αλλά όταν αυτοί αποσύρθηκαν, τότε σκεφτόμασταν αν θα γίνουμε ή όχι οι νέοι Γκασόλ, αλλά αυτό είναι εντελώς διαφορετικό. Είμαστε εντελώς διαφορετικοί παίκτες, έχουμε ακολουθήσει διαφορετικές πορείες. Καταφέραμε να κερδίσουμε το EuroBasket, ο αδερφός μου κι εγώ, και είμαι περήφανος για αυτό. Και οι δύο είμαστε πάρα πολύ περήφανοι για την πορεία μας, για όλα όσα έχουμε παλέψει, αλλά δεν μπορεί να γίνει σύγκριση με τους Γκασόλ. Οι Γκασόλ είναι, σίγουρα, τα καλύτερα αδέρφια στην ιστορία του μπάσκετ, ο Πάου είναι ο καλύτερος Ισπανός παίκτης στην ιστορία, ο Μαρκ, Hall of Fame, με τη φανέλα του να έχει αποσυρθεί, και ο Πάου το ίδιο, δηλαδή, δεν μπορείς να το συγκρίνεις ούτε με τους Αμερικανούς! Για εμάς, το να μπορούμε να πούμε ότι είμαστε αδέρφια και ότι φτάσαμε να παίζουμε επαγγελματικά, ζώντας από αυτό, και αγωνιζόμαστε μαζί, είναι ήδη ένα όνειρο. Μόνο το να παίζουμε μαζί με τον Πάου και τον Μαρκ για εμάς είναι όνειρο. Επίσης, το να παίξουμε με την Εθνική Ισπανίας έστω και σε ένα παιχνίδι είναι ένα όνειρο, όπως το να κάνουμε το ντεμπούτο μας στην ACB ή να φτάσουμε στο NBA. Αλλά έχουμε και εμείς ξεπεράσει τα δικά μας εμπόδια, τα οποία είναι διαφορετικά από τα εμπόδια που πέρασαν ο Πάου και ο Μαρκ. Ο Πάου ήταν ο πρώτος που κατέκτησε δαχτυλίδι, και μετά ο Μαρκ το πήρε ξανά, έγιναν All-Stars, και το μεταξύ τους τζάμπολ στο AllStar Game για εμάς ήταν ένα εμβληματικό στιγμιότυπο, που πιθανότατα είναι η πιο όμορφη στιγμή του ισπανικού μπάσκετ στον κόσμο! Και μετά, το να παίξουμε μαζί τους στην Εθνική, ήταν πολύ όμορφο».

- Το βλέπω από τον τρόπο που μιλάς γι’ αυτό το θέμα. Προσωπικά, Χουάντσο, ποια θεωρείς την πιο καθοριστική στιγμή της καριέρας σου μέχρι τώρα; Πότε συνειδητοποίησες ότι ανέβηκες επίπεδο, μια αποτυχία ή μια επιτυχία, ένα γεγονός που σε καθόρισε; Όλοι μιλάνε για τον τελικό στο EuroBasket, αλλά ήθελα να ρωτήσω γι' αυτό.

«Ναι, αλλά ο τελικός του EuroBasket ήρθε μετά από έξι χρόνια στο NBA. Για μένα, το "κλικ" έγινε σίγουρα όταν με επέλεξαν στο ντραφτ, όταν πραγματικά μπόρεσα να πραγματοποιήσω το παιδικό μου όνειρο. Στο τέλος, ήμουν, και είμαι ακόμα, φανατικός με το μπάσκετ. Μου αρέσει να παρακολουθώ μπάσκετ 24 ώρες το 24ωρο, ξυπνούσα τη νύχτα για να δω NBA και ονειρευόμουν να παίξω εκεί. Έτσι, η μέρα που έπαιξα και έκανα το ντεμπούτο μου στο NBA για μένα ήταν σαν ένα: "Ναι, είναι ένα όνειρο, τα κατάφερες"! Έφτασες εκεί, δούλεψες τόσο σκληρά, ξεπέρασες τόσα πολλά. Ναι, με λίγη τύχη, και με το γεγονός ότι οι γονείς του έπαιξαν μπάσκετ, επιλέχθηκε στον πρώτο γύρο και παίζει στο NBA. Για μένα, αυτό ήταν το πιο σημαντικό. Στη συνέχεια, ήρθαν, φυσικά, οι τίτλοι, το Παγκόσμιο Κύπελλο, όταν κατακτήσαμε το Παγκόσμιο Κύπελλο, όπου ήμουν ο πιο νέος στην Εθνική, αλλά έπαιζα πολύ, ήμουν βασικός. Ο Σκαριόλο με εμπιστευόταν πολύ και κατακτήσαμε το Παγκόσμιο Κύπελλο στην Κίνα. Και, φυσικά, το EuroBasket και ο τελικός, αλλά αυτό είναι απλώς ένα παιχνίδι. Στο τέλος της ημέρας, δεν άλλαξε πολύ τη ζωή μου, αλλά όταν έπαιξα στο NBA, όταν έκανα το ντεμπούτο μου, αυτό ήταν ένα όνειρο. Ναι, τώρα μπορείς να πεις στους γονείς σου, στα παιδιά σου ότι ντεμπουτάρισες στο NBA, ότι έπαιξες στο NBA, ότι έπαιξες με τους καλύτερους παίκτες του κόσμου. Δηλαδή, με ανθρώπους που τους έβλεπες, με τους οποίους ονειρευόσουν και το πέτυχες. Αυτό είναι κάτι που δούλεψες πολύ για αυτό, υπέφερες πολύ, αλλά το κατάφερες».

- Μου φαίνεσαι ένα πολύ ήρεμος τύπος, και γι' αυτό ήθελα να σε ρωτήσω, τι μπορεί να σε κάνει έξαλλο;

«Δεν θυμώνω πολύ, κατά τη διάρκεια της χρονιάς δεν θυμώνω ιδιαίτερα. Είμαι πολύ ευχάριστος άνθρωπος, αλλά υπάρχουν μία ή δύο φορές που θυμώνω αρκετά. Κυρίως επειδή είμαι πολύ ανταγωνιστικός και τώρα έχω βελτιωθεί πολύ, αλλά όταν ήμουν μικρός, αν έχανα, θύμωνα πάρα πολύ. Ναι, το να χάνω με έκανε να θυμώνω πολύ. Ήμουν πολύ κακός ηττημένος! Ήμουν χειρότερος ως ηττημένος απ’ ό,τι καλός νικητής».

- Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που έχεις διαβάσει για σένα όλα αυτά τα χρόνια;

«Μπορείς να διαβάσεις τα πάντα, αλλά στο τέλος δεν μπορείς να αρέσεις σε όλους, είναι αδύνατο. Οι haters πάντα θα υπάρχουν, οπότε δεν μπορείς να επικεντρώνεσαι σε αυτούς. Μπορούν να σε βοηθήσουν με το να σε παρακινήσουν και να σε κάνουν να ξεπεράσεις τον εαυτό σου, αλλά δεν πρέπει να το πάρεις πολύ προσωπικά, γιατί τότε θα καταρρεύσεις».

- Θυμάμαι τη φράση του προπονητή Δημήτρη Ιτούδη πριν από μερικά χρόνια στην ΤΣΣΚΑ, που είπε: «Χρειάζομαι περισσότερους haters, χρειάζομαι περισσότερους haters». Δεν ξέρω αν ισχύει το ίδιο με εσένα.

«Λοιπόν, όχι, δεν ισχύει το ίδιο, γιατί λένε ότι όταν κάνεις τα πράγματα σωστά, σε μισούν περισσότερο. Δηλαδή, αν δεν σε μισούν, είναι επειδή δεν κάνεις θόρυβο. Αλλά πρέπει να μάθεις, πρέπει να μάθεις να διαχειρίζεσαι τα πάντα, την πίεση, τους haters. Εγώ, ειλικρινά, μετά την ταινία… Όλοι πίστευαν ότι ήμουν ο Μπο Κρουζ ή κάτι τέτοιο, πίστευαν ότι θα έκοβα κάθε σουτ, ότι θα έβαζα κάθε σουτ και... Τελικά μαθαίνεις από όλα αυτά και πρέπει να τα διαχειριστείς, να μάθεις να αντιμετωπίζεις τα σχόλια. Αλλά το πιο σημαντικό είναι να περιβάλλεσαι από έναν καλό κύκλο ανθρώπων, οικογένεια, φίλους, που να είναι δίπλα σου, και αυτό που σκέφτονται αυτοί, αυτό πραγματικά έχει σημασία, γιατί είναι οι άνθρωποι που σε γνωρίζουν... Οι άλλοι που δεν σε γνωρίζουν είναι πίσω από ένα iPhone και σε μισούν ή σχολιάζουν μια φωτογραφία, ναι, το να σχολιάζεις μια φωτογραφία είναι δωρεάν. Υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι που γράφουν μόνο για να προσβάλουν και μετά η ζωή τους είναι χειρότερη. Δηλαδή, να μου πουν κάτι, εντάξει, στο τέλος παλεύω για τα όνειρά μου, είμαι ευγνώμων για όλη τη δουλειά και τις θυσίες, οι γονείς μου με δίδαξαν καλές αξίες, μας έδωσαν καλή εκπαίδευση, και έχουμε μια ζωή που είναι όνειρο για εμάς. Οπότε, αν με μισούν... Έτσι είναι η ζωή. Έτσι είναι η ζωή. Αύριο θα επιστρέψω στην Ισπανία ή όταν αποσυρθώ... και τέλος, θα είμαι ήρεμος. Οπότε όχι, δεν με επηρεάζει πολύ».

- Τι θα ήθελες να προσθέσει ο κόσμος δίπλα στη φράση: «Ο Χουάντσο Ερνάνγκομεθ είναι...»;

«Ο Χουάντσο Ερνάνγκομεθ είναι ένας καλός άνθρωπος, ένας μαχητής και ένας ονειροπόλος, αυτό θα ήθελα».

- Μόνο αυτά, λίγες λέξεις.

«Ναι, είναι λίγες λέξεις, αλλά έχουν πολύ μεγάλη σημασία».

- Επίτρεψέ μου να σε γυρίσω ενάμιση χρόνο πίσω. Τι στο καλό κάνεις στην Ελλάδα; Γιατί ήρθες εδώ πριν από ενάμιση χρόνο; Ήταν ο προπονητής; Το πρότζεκτ; Η ιστορία του συλλόγου; Τα χρήματα; Ένα μείγμα από όλα αυτά;

«Λίγο από όλα, αλλά κυρίως το πρότζεκτ. Το πρότζεκτ του να θέλουμε να κερδίσουμε τα πάντα, να υπογράψουμε τους καλύτερους παίκτες που υπήρχαν, να μείνουμε ενωμένοι και ο μοναδικός στόχος που υπήρχε ήταν να κερδίσουμε, τίποτα άλλο! Δηλαδή, εδώ στον Παναθηναϊκό δεν αρκεί το Final 4, πρέπει να κερδίσουμε την Ευρωλίγκα. Υπάρχει πίεση, αλλά πέρυσι το κάναμε, και κυρίως μετά τον τελικό, όταν χάναμε 2-0 από τον Ολυμπιακό και κάναμε ανατροπή για να νικήσουμε 3-2, ήταν μια τέλεια χρονιά. Και εδώ η πίεση που ζούμε είναι να κερδίσουμε. Οι φίλαθλοι νοιάζονται μόνο για τη νίκη, και αυτό είναι καλό γιατί σε παρακινεί περισσότερο. Δηλαδή, κάθε μέρα πηγαίνω στην προπόνηση ξέροντας ότι πρέπει να κερδίσουμε, ξέροντας ότι αν παίξουμε άσχημα, είναι δικό μας λάθος. Οπότε, πρέπει να κερδίσουμε, υπάρχει πίεση όμως δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Και αυτό μου δίνει κίνητρο να παίζω καλά, και κάθε φορά που χάνουμε έναν αγώνα, φεύγω στεναχωρημένος γιατί ξέρω ότι χιλιάδες άνθρωποι γυρίζουν στεναχωρημένοι στα σπίτια τους. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Μου αρέσει αυτός ο στόχος, μου αρέσει το πρότζεκτ, και γι' αυτό ήρθα κι εγώ».

- Μια απλή, αλλά πολύ σημαντική ερώτηση. Τι σημαίνει για σένα ο Παναθηναϊκός;

«Τώρα, μετά από ενάμιση χρόνο, είναι τρόπος ζωής, είναι τρόπος να βλέπεις το μπάσκετ. Είναι αγάπη για το μπάσκετ πάνω από όλα. Δηλαδή, έχω παίξει στην Ισπανία, έχω παίξει με την Εθνική και στο NBA, και δεν το έχω δει αυτό. Οι φίλαθλοι πηγαίνουν να δουν μπάσκετ, αλλά δεν το ζουν. Εδώ, όταν κερδίζουμε και πηγαίνουμε από το αεροδρόμιο στο ΟΑΚΑ, βλέπεις εκατό χιλιάδες άτομα με μηχανές, βλέπεις κόσμο που μας ακολουθεί από το αεροδρόμιο μέχρι το ΟΑΚΑ. Το έκαναν γιατί ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής τους! Δεν μπορώ να φανταστώ πώς ήταν όταν κέρδιζαν παλιά. Δηλαδή, μόνο να βλέπεις αυτό, λες «ουάου», πραγματικά ζουν για το μπάσκετ... Είναι η ζωή τους. Σίγουρα μαζεύουν χρήματα για να αγοράσουν εισιτήριο, μαζεύουν χρήματα για να έρθουν στο Final 4. Όταν παίξαμε στο Final 4 στο Βερολίνο και βγαίνεις στο γήπεδο και βλέπεις όλη την κερκίδα γεμάτη με πράσινο, ξέρεις. Αυτό είναι Παναθηναϊκός».

- Από το 2020 έχεις αλλάξει έξι ομάδες. Δεν νιώθεις την ανάγκη να παραμείνεις σε μία ομάδα, να συνεχίζεις σε μια ομάδα για χρόνια;

«Ναι. Ναι, τα τελευταία χρόνια στην NBA ήταν μια ιδιαίτερη περίοδος. Πήγαινα από ομάδα σε ομάδα, με έκαναν ανταλλαγή στη μέση της σεζόν, δεν κατάφερα να παίξω καλά σε κανένα μέρος. Στο Γιούτα έπαιξα καλά, φτάσαμε στα play-offs και μετά η ομάδα διαλύθηκε το καλοκαίρι, έφυγαν ο Ντόνοβαν Μίτσελ και ο Ρούντι Γκομπέρ και ακολούθησε ο προπονητής μας, και έτσι πήγα από ομάδα σε ομάδα. Τα πρώτα μου τέσσερα χρόνια στο NBA ήταν στο Ντένβερ και ένιωσα ότι το Ντένβερ ήταν η πόλη και η ομάδα που ήμουν πιο χαρούμενος».

- Αλλά τώρα μου φαίνεται ότι ο Παναθηναϊκός είναι σαν καταφύγιο για σένα.

«Λοιπόν, τώρα υπέγραψα και ναι... Yπέγραψα για δύο χρόνια ακόμη εδώ, για μένα είναι ηρεμία. Είναι ηρεμία να υπηρετείς ένα πρότζεκτ, να χτίζεις μια κληρονομιά και να είσαι εδώ για τέσσερα χρόνια, με σκοπό να κερδίσεις τα πάντα».

- Ποια είναι η πιο... Χουάντσο Ερνανγκόμεθ στιγμή στον Παναθηναϊκό; Οι πανηγυρισμοί με τον Σαρπ Αταμάν στο πούλμαν; Τα δάκρυα μετά το τρίποντο για τον τραυματισμό του Ματίας; Ή η αγκαλιά με το γιο του Λεσόρ;

«Η δική μου στιγμή είναι όταν μου έδωσαν το βραβείο «Πρέσβης της Χρονιάς» από το πρόγραμμα One Team στην Ευρωλίγκα. Για μένα, αυτή είναι η στιγμή που νιώθω πιο περήφανος».

- Το πιο σημαντικό. Αυτό σημαίνει πολλά για εσένα...

«Είναι μια ομάδα που μου αρέσει πολύ, κάθε Δευτέρα πηγαίνω να τους δω, να είμαι μαζί τους, γιατί πραγματικά, όταν υπάρχει κόσμος με αναπηρία ή κάποιο πρόβλημα, δεν μετράει ποιος είσαι, μετράει η ανθρώπινη ζωή, να τους βοηθήσεις, να παίξεις μαζί τους, να περάσουν καλά. Ακόμα και η δασκάλα και όλοι οι προπονητές που είναι εκεί για να τους βοηθήσουν, αυτό για μένα είναι το πιο όμορφο».

- Πώς ταίριαξε η κουλτούρα ενός Ισπανού με αυτήν ενός Τούρκου;

«Με πολλή υπομονή».

- Ειδικά τον πρώτο χρόνο.

«Ναι, πολλή υπομονή, αλλά στο τέλος είμαστε και οι δύο εργατικοί. Αυτό που μας ενώνει είναι ο ίδιος στόχος, που είναι να κερδίζουμε, και αν κερδίζουμε, τότε όλα επιτρέπονται. Ναι, ήταν δύσκολο τον πρώτο χρόνο, αλλά τελικά με βοήθησε να αγωνίζομαι περισσότερο, να προπονούμαι περισσότερο, να "ξυπνήσω", να τον καταλάβω και να κερδίσω μαζί του».

- Γι' αυτό ήθελα να σε ρωτήσω, Χουάντσο, ένιωσες κι εσύ πέρσι τέτοιες μέρες ότι κάτι δεν πήγαινε καλά; Ότι ο κόσμος μουρμούριζε... Ότι περίμεναν κάτι διαφορετικό από τον Χουάντσο;

«Ναι, το ήξερα. Είμαι ο πρώτος που καταλαβαίνω αν παίζω καλά ή αν παίζω άσχημα. Πέρσι άρχισα καλά την προετοιμασία. Στο πρώτο παιχνίδι στην Ευρωλίγκα με τον Ολυμπιακό, χάσαμε στο γήπεδό μας, αλλά έπαιξα καλά. Μετά τραυματίστηκα και πάλευα να επιστρέψω γρήγορα, αν και δεν είχα αποθεραπευθεί πλήρως, και αυτό ο κόσμος δεν το έβλεπε. Με χειρούργησαν στο δάχτυλο, το οποίο εξακολουθεί να είναι σε κακή κατάσταση μέχρι σήμερα. Είχα πολλούς τραυματισμούς που τελικά δεν με άφησαν να έχω την συνέπεια που έχω φέτος και την οποία τελικά κατάφερα στο τέλος της σεζόν».

- Όπως έχεις παρατηρήσει, μου αρέσει να διαβάζω tweets. Μετά τον αγώνα με τον Πανιώνιο, διάβασα αυτό: «Χουάντσο, πραγματικά είσαι ο μεγαλύτερος έρωτας. Είσαι η μεγαλύτερη ψυχή με 100 κιλά μπάσκετ. Όλο εσύ, πάντα εσύ, μόνο εσύ. Ο τελευταίος που μιλάει, ο πρώτος που δουλεύει... Απλά, μείνε για πάντα...». Θα ήθελα να μείνω λίγο στην τελευταία φράση... Θέλει ο Χουάντσο να μείνει εδώ για πάντα;

«Είμαι πολύ χαρούμενος εδώ, είμαι πολύ χαρούμενος, αλλά μου αρέσει να πηγαίνω βήμα-βήμα. Μου αρέσει να δίνω τα πάντα για την ομάδα στην οποία παίζω, και την ημέρα που δεν θα μπορώ να δώσω τα πάντα ή να βοηθήσω, δεν θα παίξω. Ευχαριστώ για το tweet γιατί είναι πολύ όμορφο, και η αλήθεια είναι ότι νιώθω πολύ τυχερός και πολύ χαρούμενος για την αγάπη που έχουν οι φίλαθλοι. Κάθε φορά που μπαίνω στο γήπεδο και με χειροκροτούν ή τραγουδούν και φωνάζουν το όνομά μου, αυτό είναι ξεχωριστό. Ναι, είναι ξεχωριστό. Πολύ ωραίο. Είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει στη ζωή μου! Στον τελικό του EuroBasket, ναι, με φώναζαν MVP, αλλά δεν ήξεραν το όνομά μου, υποθέτω».

- Αλλά τώρα όλοι μιλούν για σένα... Κάποιοι είπαν ότι στα δάκρυα του Χουάντσο μετά τον τραυματισμό του Ματίας, ήταν ξεκάθαρο ότι θα μείνει στον Παναθηναϊκό. Είναι αλήθεια; Αυτό δείχνει το δέσιμο ανάμεσα σε σένα και την ομάδα, ίσως.

«Ναι, ανάμεσα σε μένα και την ομάδα, ανάμεσα σε μένα και τον Ματίας. Όταν τραυματίστηκε ο Ματίας, ένα κομμάτι της καρδιάς μου ράγισε, δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, αλλά τον αγαπώ σαν αδελφό μου. Είναι...».

- Και τον γιο του Ματίας επίσης.

«Ναι, και αυτόν τον αγαπώ πολύ, αλλά με τον Ματίας έχουμε μεγαλώσει μαζί, τον ξέρω από 15-16 χρονών, γιατί είμαστε της ίδιας γενιάς, έχουμε παίξει πολλές φορές Γαλλία εναντίον Ισπανίας. Ξέρω επίσης ότι είχε μια καριέρα με πολλές διαφορετικές ομάδες στην αρχή, χωρίς να βρει το σωστό μέρος μέχρι που πήγε στην Παρτιζάν, και μετά απέδειξε ότι είναι ο καλύτερος σέντερ στην Ευρώπη. Και φέτος, πριν υπογράψει το νέο συμβόλαιο… Ο τραυματισμός είναι κάτι που μπορεί να συμβεί και έρχεται όταν δεν το περιμένεις. Οπότε όταν τραυματίστηκε και ούρλιαξε, ήμουν εκεί, ήδη ήξερα τι σήμαινε, ότι θα έμενε έξω όλη τη χρονιά. Ήξερε και εκείνος ότι έπαιζε χωρίς συμβόλαιο. Ήταν πολύ δύσκολες στιγμές και...»

- Ήταν μία νύχτα που θέλεις να ξεχάσεις...

«Ναι, ήταν μια πολύ δύσκολη στιγμή, αλλά στο τέλος όλα πήγαν καλά. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος και ο Παναθηναϊκός έφτασαν σε συμφωνία με τον Ματίας, έκαναν μεγάλη προσπάθεια για να τον κρατήσουν για άλλα τρία χρόνια, και εκεί αποδεικνύεις ότι είσαι μεγάλη ομάδα. Οι μεγάλες ομάδες δεν αφήνουν τον παίκτη τους μετά από έναν τραυματισμό, αγαπούν τον άνθρωπο περισσότερο από τον παίκτη. Οπότε μόνο με αυτή την εξέλιξη, με αυτό το συμβόλαιο, δείχνεις σε όλη την Ευρώπη ποια είναι η μεγαλύτερη ομάδα! Γιατί δεν παρατάς τον Ματίας στις δύσκολες στιγμές του, και για μένα ήταν από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω δει στο μπάσκετ».

- Είναι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος το πιο ενδιαφέρον άτομο που έχεις γνωρίσει στο μπάσκετ;

«Ένα από αυτά, ναι. Και θα ήθελα πολύ να γνωρίσω την οικογένειά του, γιατί η ιστορία του Παναθηναϊκού είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Την άλλη μέρα που μίλησα μαζί του, μου έλεγε πώς οι γονείς του, δηλαδή ο πατέρας και ο θείος του, ζούσαν τα παιχνίδια με πολύ ένταση. Κάθε φορά που έχαναν, ήταν σαν τραγωδία. Και πραγματικά, το πάθος τους είναι το μπάσκετ και η ομάδα. Έτσι, θα ήθελα πολύ να τους γνωρίσω κι αυτούς».

- Φαντάζομαι ότι είδες την ανάρτησή του στο Instagram, μετά την ανανέωση και αυτό το πολύ όμορφο μήνυμα. Τι σημαίνει για σένα;

«Λοιπόν, σημαίνει ένα δέσιμο από την πρώτη στιγμή που ήρθα, με την πόλη, με τους φιλάθλους, με εκείνον, με την οικογένειά του. Βρήκα εδώ ένα σπίτι, είμαι πολύ χαρούμενος με όλα και γι' αυτό υπογράψαμε και θέλουμε να συνεχίσουμε μαζί».

- Με το χέρι στην καρδιά. Έχεις αποκλείσει το NBA από το μυαλό σου; Στα 31 σου χρόνια, όταν τελειώσει το νέο σου συμβόλαιο, θεωρείς ότι αυτή η ιστορία έχει τελειώσει;

«Ναι. Πιστεύω ότι τα όμορφα πράγματα έχουν μια αρχή και ένα τέλος, και τα απολαμβάνεις περισσότερο όταν τα κοιτάς από τη σκοπιά του τέλους. Όλες οι ιστορίες αγάπης πρέπει να έχουν ένα τέλος, έτσι δεν είναι; Για μένα, το έζησα, το απόλαυσα πολύ, ονειρεύτηκα. Έζησα κάθε είδους καταστάσεις στην NBA, έπαιξα σε πολλές ομάδες, βρήκα την αγάπη στο Ντένβερ, μετά υπέγραψα ένα μεγάλο συμβόλαιο στη Μινεσότα. Πήγα σε μια ιστορική ομάδα όπως οι Σέλτικς, σε μια απίστευτη πόλη. Έπαιξα για τον Γκρεγκ Πόποβιτς για δύο εβδομάδες και για μένα ήταν πολύ σημαντικό. Με αντιμετώπισαν πάρα πολύ καλά. Ήταν μια νέα ομάδα που μου έδωσε ξανά την ενέργεια στο NBA. Πήγα στη Γιούτα, έπαιξα στα play-offs, ένιωσα σημαντικός, και μετά στο Τορόντο ήταν το τέλος, αλλά εκεί δεν έπαιξα καλά, ούτε το απόλαυσα πολύ. Πιστεύω ότι η περίοδος στο NBA έχει κλείσει. Επτά χρόνια είναι πολλά χρόνια, και τώρα είμαι σε μια φάση της ζωής μου όπου θέλω να παίξω μπάσκετ, θέλω να ανταγωνιστώ, θέλω να το απολαμβάνω όπως το κάνω τώρα, παίζοντας κάθε παιχνίδι. Και είμαι πολύ ευτυχισμένος».

- Από την πορεία στο NBA, τι μένει στο τέλος της ημέρας;

«Μένουν όλες οι στιγμές, καλές και κακές, τα πρώτα χρόνια που για μένα ήταν όλα καινούργια. Το να ζω κάθε παιχνίδι απέναντι στον Ντουράντ, στον Κάρι και στον ΛεΜπρόν... τις πρώτες φορές, γιατί το ζούσα με το παιδί που είχα μέσα μου! Πήγαινες στο παιχνίδι, το έβλεπες, ήσουν νευρικός. Το έζησα με πολλή αγάπη, το έζησα σαν παιδί, σαν παιδί που ονειρεύεται να παίξει στο NBA. Και τελικά, επτά χρόνια είναι πολλά».

- Πες μου την αλήθεια, έχεις κουραστεί να μιλάς για την ταινία Hustle; Κάθε φορά, σε κάθε περίσταση, σε κάθε συνέντευξη;

«Όχι, γιατί είναι ένα κομμάτι της ζωής μου. Μου έχει δώσει πολλά καλά, αλλά και πολλά κακά, αλλά είναι μια εμπειρία που έκανα εκείνη τη στιγμή και το βλέπω ως κάτι θετικό. Οπότε, αν με ρωτήσουν για την ταινία ή αν παιδιά έρχονται και με φωνάζουν Μπο Κρουζ… Υπάρχουν πολλοί που η ταινία τους ενέπνευσε, τους βοήθησε να ξεπεράσουν δύσκολες στιγμές. Μου στέλνουν πολλά μηνύματα λέγοντας ότι περνούν μια δύσκολη περίοδο και βλέπουν την ταινία και τους βοηθάει. Οπότε, κρατάω αυτό, και όλους τους ανθρώπους που γνώρισα μέσω της ταινίας. Ο σκηνοθέτης, ο Άνταμ Σάντλερ, με τον οποίο τα πηγαίνουμε πολύ καλά, ελπίζω να έρθει κάποια στιγμή να δει ένα Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός».

- Ο Σάντλερ;

«Ναι, θα ήθελα να έρθει, και η Νοέλ, η διευθύντρια παραγωγής, η οποία με δίδαξε πάρα πολλά, και όλοι οι καλοί άνθρωποι που γνώρισα».

- Πόση πίεση επιτρέπεις να αντέξει το σώμα σου και το μυαλό σου;

«Πάντα πίστευα ότι ήμουν ανίκητος, όπως είπα και πριν, ότι ήμουν ο Σούπερμαν και ότι μπορούσα να αντέξω τα πάντα, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Αλλά υπάρχουν στιγμές που είναι φυσιολογικό να έχεις πτώσεις, είναι φυσιολογικό να ζητάς βοήθεια. Είναι φυσιολογικό να κάνεις μια παύση στη ζωή, να σκεφτείς τι έχεις κάνει, από πού έρχεσαι, ποιος είσαι. Κάνεις ερωτήσεις στον εαυτό σου και πρέπει πραγματικά να γνωρίσεις τον εαυτό σου για να απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις, που δεν είναι πάντα εύκολες. Επιπλέον, μου αρέσει πολύ να μιλάω με παίκτες που έχουν περισσότερη εμπειρία από εμένα, να μαθαίνω από αυτούς, γιατί έχουν περάσει από τα ίδια λάθη ή καταστάσεις και έχουν περισσότερη σοφία για να σε βοηθήσουν να διαχειριστείς όλη την πίεση. Στο τέλος, χρειάζεσαι βοήθεια, δεν μπορείς να τα καταφέρεις μόνος σου. Το έχω μάθει με τα χρόνια. Στην αρχή πίστευα ότι μπορούσα να το κάνω μόνος μου. Εγώ, εγώ και μόνο εγώ. Αλλά στο τέλος καταλαβαίνεις ότι μπορείς να σπάσεις αν δεν αποδεχτείς ότι χρειάζεσαι υποστήριξη».

- Τι θα κάνει αυτή τη σεζόν ο Παναθηναϊκός;

«Θα παλέψει για τα πάντα και θα κερδίσει».

- Θυμάμαι ότι ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, όταν εργαζόταν στον Παναθηναϊκό, είχε πει ότι το όνειρό του ήταν να ξεπεράσει την Ρεάλ Μαδρίτης. Μετά τη ανανέωση του Εργκίν Αταμάν, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος μίλησε για πέντε συνεχόμενους τίτλους Ευρώπης και το όνειρο να ξεπεράσουν την Ρεάλ. Έχεις κι εσύ το όνειρο, να ξεπεράσεις την Ρεάλ Μαδρίτης με τον Παναθηναϊκό;

«Λοιπόν, το όνειρο είναι πάντα να κερδίσεις τα πάντα, να ανταγωνίζεσαι κάθε χρόνο. Έτσι, το όνειρό μου φέτος είναι να κερδίσω back-to-back, να παλέψω, να φτάσουμε στο Final 4 στο Άμπου Ντάμπι και να το κερδίσουμε, και μετά να πάμε για τα τρόπαια, να κερδίσουμε το πρωτάθλημα στην Ελλάδα. Και του χρόνου θα επιστρέψω εδώ και θα μιλήσουμε ξανά. Σε ένα νέο επεισόδιο. Ένα νέο επεισόδιο».

- Όσον αφορά το επίπεδο της Stoiximan GBL, Χουάντσο... Τη δεκαετία του ’90 η Ελλάδα περηφανευόταν ότι είχε το καλύτερο πρωτάθλημα στην Ευρώπη. Πώς βλέπεις την εμπειρία στο ελληνικό πρωτάθλημα σε σύγκριση με άλλες λίγκες όπως η ACB;

«Είναι μια διαφορετική λίγκα. Είναι μια πολύ σκληρή λίγκα physical κομμάτι. Πιστεύω ότι η ACB είναι σε υψηλότερο επίπεδο, γιατί έχουν πολλούς Αμερικανούς παίκτες, πολλές ομάδες με ξένους και υψηλότερο μπάτζετ για κάθε ομάδα. Αλλά εδώ στην Ελλάδα, είναι πολύ δύσκολο, ειδικά όταν παίζεις εκτός έδρας. Θυμάμαι ένα από τα πρώτα παιχνίδια πέρσι, παίξαμε στο Περιστέρι, και νόμιζα ότι θα ήταν εύκολο, γιατί στο τέλος λέγαμε "είμαστε Παναθηναϊκός, πρέπει να κερδίσουμε". Ένα παιχνίδι κόντρα στον Σπανούλη. Αλλά δεν ήταν έτσι. Μας έβαλαν δυσκολίες. Χάναμε, δεν παίζαμε καλά και αυτοί έπαιζαν πολύ σκληρά. Στο τέλος, είχαμε τύχη και καταφέραμε να κερδίσουμε, αλλά ήταν ένα πολύ δύσκολο παιχνίδι».

- Όπως συνέβη φέτος με τον Πανιώνιο Χυμοί Viva;

«Ναι, είναι λίγο παρόμοιο. Στο τέλος, οι νίκες πολλές φορές εξαρτώνται από την τύχη, γιατί μας βάζουν δύσκολα. Είναι πολύ σημαντικό στην ελληνική λίγκα να εξασφαλίσεις το πλεονέκτημα έδρας, είναι απαραίτητο για τα play-offs και για τις φιλοδοξίες κάθε ομάδας».

- Τι σημαίνει για τον Χουάντσο να βοηθά τον συνάνθρωπό του; Σε έχουμε δει σε πολλές κοινωνικές δράσεις, εκτός από τον αθλητισμό. Τι σημαίνουν αυτές οι δράσεις για σένα;

«Είναι πολύ σημαντικές. Στο τέλος, είμαστε προνομιούχοι για όσα έχουμε, για όσα έχουμε πετύχει, για το ποιοι είμαστε, και είναι σημαντικό να προσφέρουμε στους ανθρώπους και στην κοινότητα ό,τι μπορούμε: βοήθεια, χρόνο, δωρεές. Πραγματικά, πρέπει να νοιάζεσαι για το να βοηθάς τους άλλους. Αυτό μας το έχουν μάθει οι γονείς μας, εμένα, τον αδερφό μου και την αδερφή μου: πάντα πρέπει να βοηθάς τους άλλους. Είμαστε προνομιούχοι, γιατί υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν έχουν αυτή τη τύχη, και πρέπει να βοηθάμε, γιατί στο τέλος, είμαστε άνθρωποι και πρέπει να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον».

- Για το τέλος, θέλω να διαβάσω ένα tweet που μου αρέσει πολύ. «Ο Χουάντσο είναι ο παίκτης που ξεπέρασε τις πιο σκληρές κριτικές, ο παίκτης που ήρθε από τον πάγκο και κατέρριψε όλα τα ρεκόρ, αλλά κυρίως είναι αυτός που ήταν ο πρώτος που προστάτευσε τον συμπαίκτη του μπροστά στις κάμερες», μιλώντας για τον Ματίας. «Ο Χουάντσο είναι ο Παναθηναϊκός». Και θέλω να σε ρωτήσω αν συμφωνείς με αυτή τη φράση.

«Νομίζω ότι ο Παναθηναϊκός είμαστε πολλοί. Παίκτες, προπονητές, εργαζόμενοι, δημοσιογράφοι, φυσιοθεραπευτές, οι φίλαθλοι. Ο Παναθηναϊκός είναι μία μεγάλη οικογένεια. Οπότε, όλοι είναι πολύ σημαντικοί. Αν αποτύχει κάποιος, αποτυγχάνουμε όλοι. Οπότε, είμαστε όλοι μαζί. Δεν ξέρω αν κάποιος άλλος θα έκανε το ίδιο, ξέρεις...».

- Ποιο είναι το πιο κοντινό σου όνειρο και ποιο το πιο μακρινό;

«Το πιο κοντινό όνειρο είναι να κερδίζουμε και να ανταγωνιζόμαστε σε κάθε παιχνίδι και να είμαστε υγιείς. Το πιο μακρινό όνειρο αυτή τη στιγμή είναι το Άμπου Ντάμπι».