Παππάς: «Την κοινωνική ομάδα των ΑμεΑ τη θαυμάζω - Υπερήφανος που τα κατάφερε ο Γιάννης»

Για όλους και για όλα μίλησε ο Νίκος Παππάς, ο οποίος παραχώρησε συνέντευξη στον Τάσο Μεργιάννη και στην εφημερίδα Αμαρυσία.

Ο παλαίμαχος μπασκετμπολίστας αναφέρθηκε στην εμπειρία του στην ομάδα μπάσκετ με αμαξίδιο, ενώ δήλωσε υπερήφανος για τα όσα κατάφερε στην καριέρα του ο Γιάννης Αντετοκούνμπο.

Αναλυτικά όσα δήλωσε στην εφημερίδα Αμαρυσία:
- Η αγωνιστική περίοδος που ολοκληρώθηκε ήταν ιδιαίτερη για εσένα, καθώς από τη μια ήταν η τελευταία σου χρονιά στα παρκέ και από την άλλη τον περασμένο Απρίλιο γνώρισες μια πρωτόγνωρη εμπειρία, κάνοντας ντεμπούτο με την ομάδα μπάσκετ με αμαξίδιο του ΠΑΟ. Τι συναισθήματα σου άφησε η χρονιά;
«Ξεκινώντας από τον Παναθηναϊκό, θα έλεγα ότι αν και έχτισε μια νέα ομάδα με πολλές φιλοδοξίες, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα περίμεναν οι άνθρωποι του συλλόγου. Κάποια στιγμή ενώ είχα σταματήσει την προετοιμασία, την οποία είχα ξεκινήσει από τον Αύγουστο, ο πρόεδρος μού πρότεινε να επιστρέψω στην ομάδα από διοικητικό πόστο. Του εξήγησα ότι θα ήθελα να τελειώσω τη σεζόν ως παίκτης και μετά να κάνουμε αυτή τη συζήτηση. Μου ξεκαθάρισε ότι δεν παρεμβαίνει στα αγωνιστικά και τελικά με απόφαση του προπονητικού επιτελείου επέστρεψα στην ομάδα που πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας μου και είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό. Όσον αφορά την ομάδα με αμαξίδιο, ο ΠΑΟ ΑμεΑ μου έκανε την τιμή να με συμπεριλάβει ως ένα από τα δυο αρτιμελή μέλη που έχει δικαίωμα στο ρόστερ του πριν από δυο χρόνια. Ήταν μια πρόταση που έγινε τιμής ένεκεν. Η ομάδα γνώριζε την αλληλεπίδραση που είχα με την ομάδα και με αυτόν τον τρόπο μου ανταπέδωσε αυτή τη στήριξή. Τελικά, έκανα μια εμφάνιση με την ομάδα. Ήξερα ότι τα παιδιά κάνουν πρωταθλητισμό και δεν ήθελα να σπαταλάω μια θέση στο ρόστερ μόνο και μόνο για να κάνω το κομμάτι μου».

- Πώς ήταν η εμπειρία να παίζεις μπάσκετ με αμαξίδιο ως αρτιμελής;
«Όλη η ομάδα με αγκάλιασε και με δέχτηκε στους κόλπους της από την πρώτη στιγμή. Ήταν μια υπέροχη εμπειρία σε ένα δύσκολο σπορ. Χάρηκα που έβαλα το πρώτο μου καλάθι και είναι κάτι που θα θυμάμαι για πάντα!».

- Τι έμαθες για τους αθλητές ΑμεΑ που δεν γνώριζες πριν από αυτή την εμπειρία;
«Το πιο σημαντικό που πρέπει να συνειδητοποιήσει κάθε αρτιμελής συνάνθρωπός μας είναι ότι κάλλιστα θα μπορούσε να είναι στη θέση αυτών των παιδιών, γιατί τα περισσότερα είναι πάνω σε ένα καροτσάκι μετά από ατυχήματα που τους συνέβησαν. Οι άνθρωποι αυτοί δεν ζητούν ελεημοσύνη, ούτε λύπηση, αλλά σωστή αντιμετώπιση με σεβασμό και αξιοπρέπεια. Δεν είναι απλά αθλητές, αλλά πρωταθλητές. Επομένως καταλαβαίνεις πόσο ανταγωνιστικοί και “εγωιστές” – με την καλή έννοια – είναι. Τους ανθρώπους που αποτελούν την κοινωνική ομάδα που λέγεται ΑμεΑ τους θαυμάζω και τους καμαρώνω! Κάθε φορά που τους συναντώ, τα συναισθήματά μου είναι έντονα , ίσως γιατί δεν έχω την καθημερινή τριβή μαζί τους ώστε να τους απομυθοποιήσω».

- Έχεις χαρακτηρίσει «ηρωική» την προπόνηση με αμαξίδιο. Μπορούμε αλήθεια να διανοηθούμε πόσο πιο «ηρωική» είναι η καθημερινότητα ενός ανθρώπου με αναπηρία στην Ελλάδα;
«Με αυτή τη σκέψη ξεκίνησε η όλη ιστορία με τη συμμετοχή μου στην ομάδα. Κάθε φορά που οι αθλητές μπάσκετ με αμαξίδιο του Παναθηναϊκού έρχονταν για προπόνηση στο ΟΑΚΑ και περνούσαν μέσα από το γήπεδο με το αμαξίδιο στα χέρια, αυτόματα μου δημιουργείτο ένα κοντράστ συναισθημάτων. Από τη μια εγώ που όντας αρτιμελής έκανα την προπόνησή μου βαριεστημένος και σκεπτόμενος «άντε να φεύγουμε» και από την άλλη αυτά τα παιδιά που με πόση αυταπάρνηση, όρεξη και λαχτάρα φορούσαν τη φανέλα με το τριφύλλι. Εκτός από κουράγιο, μου μετέδωσαν και έναν προβληματισμό και μια ώθηση να τους γνωρίσω από κοντά».

- Το γεγονός ότι το μείζον θέμα της προσβασιμότητας δεν έχει λυθεί γι’ αυτούς τους ανθρώπους είναι δείγμα έλλειψης παιδείας της κοινωνίας μας;
«Σίγουρα πρόκειται για έλλειψη παιδείας και σεβασμού, από τη στιγμή που όσες προσβάσεις για ΑμεΑ υπάρχουν, καταπατούνται αυθαίρετα και δεν υπάρχουν οι κατάλληλες παροχές. Από μια έρευνα που έκανα πρόσφατα στο κομμάτι της Αυτοδιοίκησης, τα πάρκα ή οι παιδικές χαρές που μπορούν να εξυπηρετήσουν ΑμεΑ στην Ελλάδα είναι ελάχιστα. Αν και βάσει στατιστικών, σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο υπάρχει ένας άνθρωπος ΑμεΑ, αν σταθείς στον δρόμο δεν θα δεις ούτε έναν! Φοβούνται να κυκλοφορήσουν ή ντρέπονται, γιατί δεν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες που θα τους εξασφαλίσουν προσβασιμότητα. Με στενοχωρεί και με θλίβει αυτό και μακάρι να βρεθεί μια φόρμουλα ώστε να αλλάξει».

- Ήταν κι αυτός ένας λόγος που σκέφτηκες να εμπλακείς πιο ενεργά στο κομμάτι της Αυτοδιοίκησης;
«Βέβαια όταν μου έγινε η πρόταση να κατέλθω ως υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων, προτεραιότητά μου για να εντάξω στην παράταξή μου, αλλά και για να ακούσω τους προβληματισμούς και τις ανάγκες τους, ήταν άνθρωποι με αναπηρίες. Ήρθα σε επαφή όχι μόνο με άτομα σε αμαξίδιο, αλλά και με ένα παιδί με σύνδρομο Down, για το οποίο δεν γνώριζα ότι όχι μόνο θα μπορούσα να επικοινωνήσω, αλλά τελικά και να γουστάρω την παρέα του και να αλληλεπιδρούμε για ώρες. Οι ίσες ευκαιρίες και τα ίσα δικαιώματα με όλους θα έπρεπε να είναι κάτι το αυτονόητο γι’ αυτήν την κατηγορία των συνανθρώπων μας. Δυστυχώς, δεν αντιμετωπίζονται έτσι».

- Πώς αποφάσισες να χαρίσεις το τελευταίο σου συμβόλαιο με τον ΠΑΟ στις κυρίες που καθαρίζουν το ΟΑΚΑ;
«Δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο. Δεν μιλάμε για κανένα μεγάλο ποσό».

- Δεν έχει σημασία το ποσό. Μιλάμε για κάτι το οποίο όχι μόνο είναι ασυνήθιστο αλλά ακούγεται και σχεδόν αδιανόητο…
«Δεν θυμάμαι ποτέ να λειτουργούσα… συνηθισμένα! Με λένε αντισυμβατικό, επειδή έχω μάθει να λειτουργώ κυρίως με το συναίσθημα και μετά με τη λογική. Για να έρθω στο ερώτημα, μιλάμε για τις γυναίκες που τόσα χρόνια φροντίζουν να μας τα παρέχουν όλα στο ΟΑΚΑ, ώστε να μπορούμε να ασχοληθούμε μόνο με το μπάσκετ. Δεν θα ήταν σωστό να μην τους δίναμε τη σωστή σημασία και αναγνώριση. Σκέφτηκα ότι αφού ήταν ο τελευταίος χρόνος της καριέρας μου, θα ήταν ωραίο να κάνω ένα μικρό δώρο στους αφανείς ήρωες των αποδυτηρίων, στα οποία κινούμαστε κι εμείς τόσο χρόνια ώστε να φτάσουμε στην καταξίωση».

- Κάνοντας έναν απολογισμό καριέρας, μιας και κρέμασες τα παπούτσια σου, θεωρείς τον εαυτό σου επιτυχημένο; Έκανες όσα θα μπορούσες να κάνεις στο μπάσκετ;
«Δεν έχω παράπονο. Κατάφερα να βιοποριστώ μέσα από ένα άθλημα που αγαπούσα από μικρό παιδί και το είχα ως χόμπι. Κατάφερα να έχω όσα ονειρευόμουν – όσο και εάν ακούγονται ματαιόδοξα γιατί πρόκειται για υλικά αγαθά. Από εκεί και πέρα απέκτησα και μια «δημοφιλία» ή «φήμη», την οποία μπορώ να κεφαλαιοποιήσω μέσα από τα λόγια ή τις πράξεις μου. Πιστεύω ότι εάν δεν είχα δυο σοβαρούς τραυματισμούς θα μπορούσα να είχα κάνει περισσότερα πράγματα, αλλά όλα αυτά σε κάνουν πιο σοφό και πιο έμπειρο. Είμαι ικανοποιημένος και δεν έχω κανένα αγωνιστικό απωθημένο».

- Αν και είχες μια γεμάτη καριέρα, δεν είχες πολλές συμμετοχές με την Εθνική ομάδα. Για ποιο λόγο;
«Ξέρω τους λόγους για τους οποίους δεν είχα κληθεί στην Εθνική ανδρών. Έτσι κι αλλιώς κι εγώ πολλές φορές το απέρριπτα».

- Ήταν εξωαγωνιστικοί οι λόγοι;
«Η όλη διαδικασία περιείχε πράγματα που δεν μου άρεσαν. Απορώ πώς, ακόμα και σήμερα, οι παίκτες δέχονται αυτές τις συνθήκες. Να θυσιάζεις την ξεκούραση, τις διακοπές και τον ελεύθερο χρόνο με την οικογένειά σου, να ρισκάρεις πιθανό τραυματισμό χωρίς να πληρώνεσαι, τη στιγμή που ο προπονητής και όλο το επιτελείο πληρώνεται κανονικά.Να σε αναγκάζουν να πηγαίνεις σε εκκλησίες, να επισκέπτεσαι χορηγούς, υπουργούς και πρωθυπουργούς… Όλα αυτά δεν είναι της δικιάς μου αισθητικής και δεν μου άρεσαν ποτέ. Επίσης, αυτό που διαπίστωσα είναι ότι στην Εθνική ομάδα είσαι έρμαιο κάθε κόμπλεξ οπαδικού δημοσιογράφου, με αποτέλεσμα οι Ολυμπιακοί να τα βάζουν με Παναθηναϊκούς και το αντίστροφο και να δημιουργείται ένα τοξικό περιβάλλον που ποτέ δεν μου άρεσε».

- Τι προβλέπεις να κάνει στο Μουντομπάσκετ η Εθνική φέτος;
«Δεν το γνώριζα ότι έχει Μουντομπάσκετ»…

- Προφανώς δεν μπορείς να μου λύσεις την απορία εάν θα αγωνιστεί ο Γιάννης Αντετοκούνμπο στη διοργάνωση! Διατηρείς επαφή μαζί του;
«Δεν έχουμε τέτοια σχέση ώστε να τον πάρω τηλέφωνο να τον ρωτήσω εάν θα παίξει. Με τον Γιάννη και την οικογένειά του γνωριζόμαστε εδώ και πολλά χρόνια, από την εποχή που μέναμε στα Σεπόλια και είχαμε κοινά βιώματα. Θα μπορούσα να πω ότι τότε τον είχα στην «πίεση» και στο μπασκετικό «bullying». Θεωρώ ότι έβαλα κι εγώ ένα χεράκι για να φύγει η οικογένειά του από μια τοξική γειτονιά».

- Γιατί ήταν «τοξική» γειτονιά τα Σεπόλια;
«Μπορείς να δεις σε δημοσκοπήσεις τι ποσοστό βγάζουν τα Σεπόλια σε ακροδεξιά κόμματα. Δυστυχώς, υπήρχε κόσμος που δεν τους άρεσε το χρώμα του Γιάννη και της οικογένειάς του. Κι εγώ και αρκετοί άλλοι άνθρωποι προσπαθήσαμε να προστατεύσουμε τον Γιάννη από τέτοιες συμπεριφορές. Το τι έγινε από εκεί και πέρα και πού κατέληξε ο καθένας, είναι πράγματα γνωστά σε όλους… Όλα αυτά μας κάνουν να αισθανόμαστε ακόμα πιο υπερήφανοι που ο Γιάννης τα κατάφερε».

- Έχει νικηθεί το τέρας του φασισμού στην Ελλάδα ή μοιάζει με τη Λερναία Ύδρα που γεννά συνέχεια κεφάλια;
«Η μισαλλοδοξία και ο ρατσισμός υπάρχουν ακόμα στην κοινωνία μας. Σίγουρα ως πολίτες φταίμε, γιατί το επιτρέψαμε να γίνει, είναι όμως και πολιτικό το θέμα. Τι μπορείς να πεις όταν μια κυβέρνηση δίνει βήμα σε ανθρώπους ακροδεξιών αντιλήψεων, όπως ο Άδωνης, ο Βορίδης ή ο Πλεύρης, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ για να «ζητιανεύσει» ψήφους κλείνει το μάτι στους ψηφοφόρους της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, όταν στην παρούσα Βουλή υπάρχει ο Βελόπουλος, οι ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ και η ΝΙΚΗ… Όλα αυτά είναι όχι απλώς οπισθοδρομικά, αλλά παρωχημένα. Δεν απευθυνόμαστε σε μια κοινωνία υψηλής νοημοσύνης. Δυστυχώς, υπάρχει κόσμος αμόρφωτος και ακαλλιέργητος που ανήκει στο εκλογικό Σώμα και δεν θέλει και πολύ για να τσιμπήσει».

- Έχουμε τη Βουλή που μας αξίζει;
«Ανεπιφύλακτα, όπως έχουμε και την κοινωνία που μας αξίζει. Όταν υπάρχει ποσοστό άνω του 50% που δεν πάει να ψηφίσει και αφήνει αυτόν τον τόπο στη μοίρα του, τότε τα θέλουμε και τα παθαίνουμε!».

- Πριν από λίγες ημέρες έκλεισες τα 33. Ίσως στην πιο παραγωγική ηλικία στη ζωή ενός άνδρα, καλείσαι να επαναπροσδιορίσεις τον επαγγελματικό σου προσανατολισμό. Ήθελα να σε ρωτήσω τι σκέφτεσαι για την επόμενη ημέρα, αλλά και εάν σε φοβίζει το ενδεχόμενο της κατάθλιψης, φαινόμενο που παρατηρείται συχνά σε όσους σταματούν τον πρωταθλητισμό.
«Αυτό που αναφέρεις είναι πολύ πιθανό ενδεχόμενο για κάποιον δεν έχει κάνει μια στοιχειώδη πρόβλεψη γι’ αυτό που έρχεται. Μιλάμε για ένα επάγγελμα με ημερομηνία λήξης. Δεν είναι λίγο για έναν αθλητή κάποιου βεληνεκούς να σταματούν απότομα κάποιες παροχές που είχε ως επαγγελματίας, όπως η αναγνωρισιμότητα και τα χρήματα. Προσωπικά ήμουν τυχερός μέσα στην ατυχία μου, καθώς λόγω των σοβαρών τραυματισμών που είχα, γνώρισα μεγάλα διαστήματα απραξίας στην καριέρα μου και μέσα μου δούλευα την επόμενη ημέρα. Άλλωστε, ποτέ δεν ήμουν αφοσιωμένος αποκλειστικά στο μπάσκετ. Είχα ανησυχίες και εκτός παρκέ. Θεωρώ, λοιπόν, ότι η μετάβαση θα είναι πιο εύκολη και ήδη έτσι το βιώνω».

Πηγή: amarysia.gr