Αλεξανδρής στο sport-fm.gr: «Όταν ανέβηκα στο ξενοδοχείο, έπεσα στο κρεβάτι και άρχισα να κλαίω»

Tα όνειρα λένε είναι για τους ονειροπόλους ή για αυτούς με ισχυρή θέληση, πάθος και ανάγκη για καταξίωση. Σαν ένα παιχνίδι της ριμάδας της μοίρας, το ταπεινό Μαρούσι και ο ρόλος της Σταχτοπούτας που της απέδωσαν πήρε σάρκα και οστά, ώστε να περπατήσει καμαρωτά στην κορυφαία σκηνή της Βαρσοβίας.

Όσο και να πιστεύεις, χρειάζεται ικανότητα και εκείνο το συστατικό ξεχείλιζε από κάθε σημείο!

Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής πρόκειται για τον άνθρωπο πίσω από το εγχείρημα, εκείνος που τράβηξε γραμμές στα πλάνα και βρήκε στέρεο έδαφος να τοποθετήσει τα πρώτα παλούκια. O «τίγρης» μίλησε στo sport-fm.gr για την αξέχαστη βραδιά της 17ης Απριλίου, όταν το «ταπεινό» Μαρούσι κατακτούσε το Κύπελλο Σαπόρτα. Αξέχαστη, όχι μόνο για αυτούς που φιλούσαν την τηλεόραση ανήμποροι να κατανοήσουν το μέγεθος της επιτυχίας αλλά και για τους επόμενους σαν και του λόγου μου. Έτσι κι αλλιώς, ο αθλητισμός δεν χωρά ηλικίες και όρια... ενώνει!

Ανέκδοτες ιστορίες και περιστατικά, ξεσπάσματα στα καπρίτσια της μοίρας, η αποθέωση με την συνοδεία από μπύρες, η κεντρική εικόνα σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, η αρχοντομουτσούνα του αείμνηστου Φίλιππου Συρίγου, ο καφές με τα φιλαράκια, η αθλητική παιδεία, η εξαθλίωση του μπάσκετ και ο επίλογος μίας ιστορίας που 21 χρόνια αργότερα... ο καθένας συγγράφει το δικό του τέλος!

Χωρίς περαιτέρω φανφάρες ενός φιλόδοξου γραφιά... Βαγγέλης Αλεξανδρής!



- Τώρα που συμπληρώνονται 21 χρόνια από εκείνη την αξεπέραστη βραδιά, ποιες είναι οι πρώτες εικόνες που σας έρχονται στο μυαλό;
«Παρόλο που τα χρόνια περνάνε γρήγορα και περάσαν πάρα πολλά, οι αναμνήσεις είναι έντονες και κάθε χρόνο αυτή την ημέρα μου το θυμίζουν πολλοί. Βέβαια, δεν το έχω ξεχάσει, αλλά για ένα μικρό σωματείο, συνοικιακό όπως είναι το Μαρούσι να πάρει ευρωπαϊκό τίτλο όπως το Σαπόρτα που με τα σημερινά δεδομένα θα αγωνιζόταν στην Ευρωλίγκα… είναι απίστευτη επιτυχία. Για αυτό έμεινε τόσο έντονα στην μνήμη μου και θυμάμαι τα πάντα, τίποτα δεν έχω ξεχάσει».

- Ποιο έντονη εμπειρία στην κρίσιμη αναμέτρηση με την Σαλόν: στα αποδυτήρια, κατά την διάρκεια του αγώνα, στην επιστροφή… δηλαδή πως οριοθετήσατε τον αντίπαλο, όντας το αουτσάιντερ;
«Η ομάδα προετοιμάστηκε για αυτό, δεν είχαμε την εύνοια της τύχης. Είχαμε μία πάρα πολύ καλή πορεία στο Κύπελλο Κόρατς την προηγούμενη χρονιά. Υπήρχε εμπειρία, έγινε σωστή στελέχωση από παίκτες, συμπληρώσαμε τα κενά και το πίστευα πολύ και για το πιστέψουν οι παίκτες, τους το υπενθύμιζα σχεδόν με κάθε ευκαιρία. Καθημερινά, όποτε μου δινόταν η ευκαιρία, τους το υπενθύμιζα. Έλεγα “έχω ένα όνειρο. Σκέφτομαι πως θα είναι να πηγαίνουμε στον τελικό. Θα είμαστε όλοι στο αεροπλάνο”. Γιατί ήμουν σίγουρος ότι θα είμαστε σε ένα τσάρτερ μαζί με τις οικογένειές μας, τους φίλους, τους φιλάθλους και να πηγαίνουμε σε μια γιορτή. Έδινα συνέχεια την εικόνα και δεν έκανα λάθος, γιατί έτσι όπως τα έλεγα… καμιά φορά ο ουρανός είναι ανοιχτός και ο Θεός ακούει και σε βοηθάει»!

- Υπήρξε κάποια αναμέτρηση, κάποια στιγμή που γύρισαν οι παίκτες και σας είπαν ότι εντάσσονται στο πλάνο του ονείρου σας;
«Από ένα σημείο και μετά πέρασε στους παίκτες. Απλά, είχαμε μια ατυχία, όταν θα πηγαίναμε να παίξουμε στο Καζάν που ήταν μία εξαιρετική ομάδα και ήταν ο πρώτος ημιτελικός και τραυματίστηκε σε αναμέτρηση του ελληνικού πρωταθλήματος ο Τζίμι Όλιβερ, ο οποίος ήταν ο πρώτος μας σκόρερ. Εκείνος που μας έδινε πολλές λύσεις στην επίθεση και νιώθαμε ένα σφίξιμο. Αλλά προς τιμήν του αγωνίστηκε, μου είπε “Κόουτς εγώ θα παίξω. Αυτοί θα πιστέψουν ότι είμαι καλά και θα μου δώσουν αμυντική έμφαση, έτσι ώστε να βρουν ευκαιρίες οι συμπαίκτες μου”. Και είχε απόλυτο δίκιο. Μάλιστα, μου έλεγε πως δεν μπορούσε να πάρει προσπάθειες, όμως μπορούσε να τρέχει πάνω-κάτω χωρίς να πιέζει το πόδι του. Και όντως, έτσι έγινε. Έβαλε μόλις τρεις πόντους από ένα φάουλ πάνω στο τρίποντο, αλλά βρήκε την ευκαιρία ο Γιώργος Μασλαρινός σε ένα παιχνίδι που χάσαμε για 8 πόντους έβαλε 22, μας κράτησε ζωντανούς. Δεν ήταν εύκολο, στον επαναληπτικό χάναμε με 11 πόντους στο ημίχρονο. Έπρεπε να πάρουμε μια διαφορά 20 πόντων για να τους αποκλείσουμε, ήταν τρομερά εύστοχοι. Είχαν βάλει 8/10 τρίποντα στο πρώτο ημίχρονο. Αλλά τα καταφέραμε με ένα τρικ που κάναμε, περάσαμε και πήγαμε στον τελικό».



- Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα συστατικά εκείνης της ομάδας ήταν η υπομονή και η επιμονή;
«Ήταν και αυτά. Ήταν μία συσσωρευμένη επιτυχία. Είχαμε διαμορφώσει μία εξαιρετική ομάδα, κάναμε συνολική προσπάθεια. Πέρα από τους παίκτες είχαμε τον Βωβό που ήταν άρχοντας, ένας από τους καλύτερους προέδρους, που μας είχε καλοπληρωμένους, δεν είχαμε την έννοια πότε θα πληρωθούμε. Ο δήμαρχος, ο Παναγώτης Τζάνικος που στήριζε την προσπάθεια. Ήταν οι βοηθοί μου, ο Νίκος Λινάρδος. Ο γυμναστής Ανδρέας Κατζούλης που τον είχα φέρει από την Λάρισα. Ο Ανδρέας Παπαντωνίου που είχε χρέη μάνατζερ της ομάδας. Το ιατρικό team: ο φυσιοθεραπευτής Δοξαγοράκης και ο γιατρός Επισκοπάκης. Ήταν μία ομάδα με οικογενειακό κλίμα. Ρίχναμε απίστευτο γέλιο, επειδή πηγαίναμε και καλά. Θυμάμαι όλη την διαδρομή, είχαμε τέτοια χαρά! Αυτός είναι ο λόγος που πήραμε το ευρωπαϊκό και δεν δώσαμε βαρύτητα στο ελληνικό πρωτάθλημα. Όταν είδα ότι πηγαίναμε καλά στην Ευρώπη, είτε βγαίναμε στην 4η θέση, στην 5η ή τελικά στην η όπου τερματίσαμε… ένα και το αυτό».

Δώσε σε μία ομάδα επαρχιακή τον προϋπολογισμό που έχει ο Ολυμπιακός και θα δεις μπορεί να κάνει θαύματα

- Βέβαια, άσχετο με την πορεία, αλλά σχετικό για την καθιέρωση του Αμαρουσίου στις κυρίαρχες ομάδες της χώρας. Απέδειξε τα επόμενα χρόνια πως με τις παραστάσεις που έδινε είτε στους τελικούς του πρωταθλήματος είτε ακόμα και στην Ευρωλίγκα, ότι ανήκει στην ελίτ.
«Φυσικά. Έπαιξε στους τελικούς της Α1. Ξαναέπαιξε τελικό στο Καζάν (ηττήθηκε από την Ούνικς για το EuroChallenge με 87-63 το 2004). Ήταν η απαρχή (η κατάκτηση του Σαπόρτα) και η επένδυση που με την οικογένεια Βωβού μεγάλωνε. Είχα ένα πολύ μικρό budget, μετά από μένα ξεφύγανε. Είναι λογικά, όταν έχεις την δυνατότητα. Οι ομάδες τι είναι; Δώσε σε μία ομάδα επαρχιακή τον προϋπολογισμό που έχει ο Ολυμπιακός και θα δεις μπορεί να κάνει θαύματα. Πολλαπλασιάστηκε το budget και έδωσε την ευκαιρία στο Μαρούσι να συνεχίσει».

- Γυρνώντας στην αναμέτρηση που άλλαξε το ρου της ιστορίας για το Μαρούσι. Στιγμές πριν ξεκινήσει ο μεγάλος τελικός, ποιο ήταν το κλίμα στα αποδυτήρια;
«Όταν φτάνεις σε έναν τελικό, ήξερα την φλόγα που είχαν οι παίκτες. Δεν τους είπα τίποτα στα αποδυτήρια ούτε τους άγχωσα. Όσο το ήθελα εγώ, άλλο τόσο και οι παίκτες, δεν χρειάστηκε να τους πω κάτι. Κράτησα την ψυχολογία τους ψηλά. Ήταν καλή ομάδα η Σαλόν. Είχαμε ένα πλεονέκτημα, τους ξέραμε και μας ήξεραν, καθώς βρεθήκαμε αντιμέτωποι στην πρώτη φάση. Τους είχαμε κερδίσει στο Μαρούσι (70-62) και είχαμε χάσει στην Γαλλία (75-56). Γνωρίζαμε πως θα τους αντιμετωπίσουμε, δεν τους φοβόμασταν. Στην τακτική που κάναμε στο βίντεο, έδειχνε ο Νίκος Λινάρδος και τους λέω “Μάγκες πάω να πιω καφέ με τα φιλαράκια μου. Εσείς αν θέλετε να πείτε τίποτα, πείτε τα μεταξύ σας. Είμαι ευχαριστημένος από εσάς, πάμε να παίξουμε”. Μάλιστα, μείνανε μόνοι τους και συζητήσανε για το παιχνίδι (γέλια). Το χάρηκα πολύ»!



«Στην συνέντευξη Τύπου είχαν έρθει κάπου στους 30 δημοσιογράφους, οι σπουδαιότεροι της Ελλάδας. Ο Συρίγος στην πρώτη θέση, ο Παπαδογιάννης, ο Καραλής, ο Καρύδας, ο Ευσταθίου και πολλοί ακόμα. Και κάναμε κοινή press conference όπως ορίζει η FIBA και κάποια στιγμή μπροστά στον Γάλλο προπονητή αρχίζω να αναλύω την τακτική για την αναμέτρηση και κάλεσα εκείνους που δεν πιστεύανε, να μας παρακολουθήσουν στο παρκέ αφού η εκδήλωση ήταν σε αίθουσα του γηπέδου. Και ο Φίλιππος Συρίγος που ήταν μπροστά λέει “Όπα, όπα. Κάτσε ρε κόουτς, πλάκα μας κάνεις; Έχω πάει σε 30 τελικούς, όλοι κρύβονται, μασάνε τα λόγια τους, προσπαθούν να μπλοφάρουν και εσύ λες στον αντίπαλο πως θα παίξεις!”»

Γνωστό και μη εξεταστέο το ταπεραμέντο και η ισχυρογνωμοσύνη του "Φίλιππα" σε κάθε διάλεξη, τα λόγια του βαριά και αν ήσουν στόχος του θα σε τρυπούσε πρώτα δια του στόματος και έπειτα με την πένα. Θεωρούσε πως ήταν καθήκον του λειτουργήματος, όμως μία από τις ελάχιστες φορές η αντίρρηση του βυθίστηκε στον βάλτο της σιγουριάς που είχε στήσει ο Βαγγέλης Αλεξανδρής.

- Ομολογώ δεν το γνώριζα, μου προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση.
«Υπήρξε η αντίδραση (του Συρίγου) και είπα “Δεν έχω να κρύψω κάτι, αυτή είναι η τακτική μου. Αν μπορεί να με κερδίσει, αυτό θα κάνει”».

- Οι ομάδες δεν αλλάζουν στον τελικό!
«Φυσικά. Όπως ήξερε τι θα κάνουμε και εκείνος. Δεν κάνεις μαγικά σε μία αναμέτρηση. Είχα αρκετές επιτυχίες στην καριέρα μου και για τα σωματεία που αναλάμβανα. Ήξερα πάντα τι πρέπει να κάνω. Θέλει δουλειά το coachάρισμα. Μπορεί να ετοιμάσεις 2-3 πράγματα και να μην σου βγει τίποτα. Και από εκεί και πέρα αναρωτιέσαι. Γνώριζα πάντα πως έπρεπε να αντιδράσουμε. Θέλει αντίδραση, να διαβάζεις το παιχνίδι. Είναι σαν το σκάκι, να κάνεις την επόμενη κίνηση».

- Εν μέρει το απάντησες, άρα οι αναμετρήσεις με την Σαλόν στην πρώτη φάση λειτούργησε θετικά, ώστε να είστε προετοιμασμένοι στον τελικό;
«Ναι,ναι. Η Σαλόν έπαιζε με την Βαλένθια, η οποία ήταν ομαδάρα. Δεν ήθελα την Βαλένθια, αλλά προτιμούσα την Σαλόν γιατί ταίριαζε καλύτερα στο παιχνίδι μας. Θέλαμε να τους αποφύγουμε».

Με πήραν σηκωτό μέχρι το πούλμαν

- Έμεινε στη συλλογική μνήμη η τρομερή εμφάνιση του Τζίμι Όλιβερ στον τελικό και οι 31 πόντοι που σημείωσε. Πως τον διαχειρίστηκες, δεδομένου πως πολλοί προπονητές δεν επιθυμούν οι αθλητές τους να ξεφεύγουν από τα καλούπια και εκείνη την μέρα ο Αμερικανός έβλεπε το καλάθι… σαν βαρέλι;
«Ο Τζίμι Όλιβερ είναι ένα από τα μεγαλύτερα, για να μην πω το μεγαλύτερο όνομα που προπόνησα στην καριέρα μου και σαν συνδυασμός χαρακτήρα και παίκτη. Δεν ήταν καθόλου εγωιστής είχε ομαδικό πνεύμα και την ικανότητα να σκοράρει. Δεν ήταν η πρώτη φορά που έβαζε πάνω από 30 πόντους. Ήμουν πάντα της άποψης πως πρωταγωνιστές είναι οι παίκτες. Γενικά, αν κάποιος αθλητής βρίσκεται σε καλή βραδιά πρέπει να τον βοηθάς να αποδώσει ακόμα καλύτερα. Ήταν αποδεκτός από όλους τους συμπαίκτες του, ήταν αποδεκτός από τους συμπαίκτες του. Θυμάμαι στον προημιτελικό με την Τέλεκομ Βόννης και πρώτο παιχνίδι στην Αθήνα, άδειο το γήπεδο… δεν υπήρχε ψυχή. Είχε χτυπήσει ο Αμάγια και δεν διαθέταμε ψηλό και ήμουν μαγκωμένος, γιατί ήταν μία εξαιρετική ομάδα. Πραγματοποίησε ένα καταπληκτικό παιχνίδι ο Βαγγέλης Λογοθέτης που σκόραρε 20 πόντους και κερδίσαμε με 20 πόντους διαφορά (102-82). Σκεφτόμουν πως θα πάμε εκεί και δεν θα είναι κανείς, θα περάσουμε εύκολα. Πάμε και βλέπω μια ούρα έξω από το γήπεδο, παθαίνω σοκ! Το γήπεδο γεμάτο, αν είχαμε χάσει θα ήμουν εγώ και οι παίκτες μου (σε ανάλογη περίπτωση). Ήταν από τις πιο εντυπωσιακές στιγμές στην καριέρα μου. Μπαίνουμε μέσα, είχαν ετοιμάσει μία παρουσίαση και έβλεπα φώτα από πάνω στις κερκίδες μέχρι το παρκέ, μου έκανε εντύπωση. Ξαφνικά κλείνουν τα φώτα και κατέβαινε ένας-ένας παίκτες με προβολέα και ο κόσμος να ουρλιάζει. Κερδίζουμε 101-91 και ο Τζίμι Όλιβερ βάζει 36 πόντους».

«Έρχεται ο μάνατζερ της Βόννης και μου λέει να πάω στην συνέντευξη Τύπου. Μου λέει “εδώ γίνεται με παρουσία κόσμου”. Που πάμε; Στο κυλικείο! Δεν είχε καρέκλες αλλά σταντ και ήταν γύρω στα 100 άτομα. Όλος ο κόσμος με μπύρες. Δεν τα έχασα, ανέβηκα σε ένα μικρό βάθρο που είχε για να ξεχωρίζεις. Κάποια στιγμή παίρνει την στατιστική ο αντίπαλος προπονητής και κοιτάει τους 36 πόντους του Τζίμι Όλιβερ, γυρνάει και μου λέει “τι του είπες και έπαιξε ένα τόσο καλό παιχνίδι;” και επειδή είμαι ατακαδόρος παίρνω το μικρόφωνο “Τζίμι αν χάσουμε σήμερα θα σου βάλω πρόστιμο”! Δεν μπορείς να φανταστείς τι έγινε, χειροκροτήματα, γέλια. Μου έκανε ερωτήσεις ο κόσμος και ήταν άψογες, ανατρίχιασα κάποια στιγμή. Πριν φύγουμε παίρνω το μικρόφωνο και λέω “ο πολιτισμός ξεκίνησε από την Ελλάδα, από τα αρχαία χρόνια που αναμειχθήκαμε σε όλες τις επιστήμες. Στην Ελλάδα αν κερδίζεις είσαι ήρωας, αν χάνεις σε φτύνουν και σε πετροβολούν. Εδώ, σήμερα εισέπραξα πολιτισμό”… και με πήραν σηκωτό μέχρι το πούλμαν. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ».

- Έχουμε έλλειψη αθλητικής παιδείας, τολμώ να πω μας λείπει η παιδεία γενικότερα.
«Όλα ξεκινάνε από εκεί, δεν έχουμε παιδεία. Η παιδεία δεν χάθηκε μόνο από τα σχολεία αλλά και στις οικογένειες. Στις δηλώσεις μου καυτηρίαζα τα κακώς-κείμενα, με ενδιαφέρει ο αθλητισμός και ως ένα πρόσωπο που είχε την δυνατότητα να περάσω ένα μήνυμα. Πρέπει να λέμε τις αλήθειες, δεν γίνεται να τις κρύβουμε κάτω από το χαλί».



- Στις 17 Απριλίου του 2001 ήμουν ακόμα στην κοιλιά της μητέρας μου, όμως η φύση του επαγγέλματος μας να κάνουμε έρευνα για γεγονότα του παρελθόντος. Ρωτώντας συγγενικό μου πρόσωπο για την συνθήκη εκείνης της αναμέτρησης, μου είπε πως στις κρίσιμες βολές του Σωτήρη Νικολαίδη έκανε την προσευχή του. Εσύ κόουτς;
«Συνηθίζεται τα τελευταία λεπτά να κάνουν φάουλ, μόνο αν προηγείσαι με δίποντο ή τρίποντο επιλέγεις να αμυνθείς, έτσι ήμουν και εγώ. Όταν ισοφαρίσαμε (72-72) και πήρα το time-out, ο Σωτήρης δεν έπαιζε. Γνώριζα πως ήταν εύστοχος στις βολές πάνω από 90% και τον έριξα στο παρκέ. Μάλιστα του είπα “θα γραφτεί το όνομα σου με χρυσά γράμματα”… ήξερα πως θα τον στείλουν στις βολές, όπως και έγινε. Ήμουν σίγουρος πως θα τις βάλει, δεν επηρεαζόταν ο Σωτήρης. Παίξαμε άμυνα, βέβαια πρόλαβαν να σουτάρουν τρίποντο αν και άστοχο».

- Θεωρώ πως σε κάθε θρίαμβο κρύβονται χαραγμένες πίσω του πάμπολλες ιστορίες και ομολογουμένως δεν χρειάστηκε να ρωτήσω κιόλας στην προκειμένη περίπτωση. Μήπως υπάρχει κάτι ακόμα που δεν έχουμε μάθει;
«Είναι μία προσωπική. Στον κόσμο, στους παίκτες σου πρέπει να δείχνεις τέρας ψυχραιμίας στις κρίσιμες στιγμές, να στηρίξεις τους παίκτες σου αλλά έχει ένα κόσμος. Δεν είμαστε ρομπότ, διαθέτουμε συναισθήματα. Όταν ανέβηκα να αλλάξω στο ξενοδοχείο γιατί ήμουν μούσκεμα από τους πανηγυρισμούς και από την διαδικασία του αγώνα, πριν αλλάξω έπεσα μπρούμυτα στο κρεβάτι άρχιζα να κλαίω, βγήκε όλη η πίεση. Δεν είχα φέρει την οικογένεια μου μαζί διότι επιθυμούσα να μείνω ανεπηρέαστος. Οι παίκτες είχαν φέρει τις γυναίκες τους, παιδιά, κοπέλες, φίλους… είχαμε ένα αεροπλάνο γεμάτο από συγγενείς και φίλους. Το μόνο που είπα “σε ευχαριστώ Παναγίτσα μου που θα έχω δουλειά και του χρόνου” και αυτό με ενδιέφερε. Και θυμάμαι πως μας τιμήσανε οι Γιώργος Βασιλακόπουλος, Κώστας Τζιβελέκας (πρόεδρος της Δάφνης) και ο Παπακαλιάτης του Ηρακλείου. Όταν μας ζητήσανε ενοίκιο για τα δύο τσάρτερ, δεν το είχε υπόψιν του ο Βωβός και πλήρωσε με την κάρτα του ο Παπακαλιάτης. Φυσικά, όταν επιστρέψαμε, του τα έδωσε πίσω».

Κλάμα γοερό αλλά συνάμα περιτριγυρισμένο με χαρά, είναι ελάχιστοι εκείνοι που ένιωσαν το συναίσθημα αυτό και πάντοτε συνόδευε τους κορυφαίους ως υπενθύμιση ότι μεγαλύτερες επιτυχίες απαιτούν τις σπουδαιότερες θυσίες και την ανάγκη αυτοέλεγχου, όταν τα φλας σε περνάνε ένα την στιγμή που περπατάς καμαρωτός. Στην κίνηση της πόρτας που κλείνει ο μανδύας υποχωρεί και μένεις ευάλωτος με τον εαυτό σου.

- Άρα, αν γράφαμε ένα βιβλίο με εσάς πρωταγωνιστική, κεντρική εικόνα είναι το μουσκεμένο κρεβάτι έπειτα από όλη την πίεση αυτής της διαδρομής;
«Και το επιμύθιο ποιο είναι;»

- Ποιο;
«Δεν με κράτησε ο Βωβός! Ήμουν σίγουρος πως θα κρατούσε αλλά δεν συνέβη. Φυσικά, υπήρχε και μια συνέχεια την επόμενη χρονιά, λεπτομέρειες δεν θέλω να αναφέρω. Όταν με φώναξε στο ημίχρονο σε μία αίθουσα που ήταν για τις δεξιώσεις, ενώ είχα πάει σε μία αναμέτρηση Μαρούσι-Ολυμπιακός. Μου είπε Τρίτη πρωί να πάω από το γραφείο του και με αποκατέστησε ηθικά. οικονομικά και με όσα μου είπε, παραμένουν αξέχαστα».

- Χωρίς να θέλω να σκαλίσω περισσότερο, ο λόγος ήταν η πορεία στο ελληνικό πρωτάθλημα;
«Ήταν ένα σκηνικό ολόκληρο που δημιουργήθηκε, αργότερα το έμαθα και το κατάλαβε και εκείνος. Μου έδωσε και ένα πριμ, καθώς δεν είχα πάρει τίποτα. Τα πως τα πήρα και αυτά… ίσως τα γράψω στο βιβλίο»!

- Κάνοντας έναν γενικό απολογισμό αφού συμπληρώνονται 21 χρόνια από τότε. Μία ελληνική παντοκρατορία που ξεκίνησε στις αρχές του ‘90 και ακολούθησαν ευρωπαϊκές κατακτήσεις από πολλές διαφορετικές ομάδες όπως ο Άρης, ο ΠΑΟΚ, ο Ολυμπιακός, εσείς, ο Παναθηναϊκός, ακόμα και ο Μακεδονικός που συμμετείχε σε τελικό και άλλοι. Πιστεύετε θα υπάρξει ανάλογη επιτυχία;
«Σύντομα δεν ξέρω. Πέρα από τον Ολυμπιακό που διεκδικεί την είσοδο του στο Final-4, στον τελικό και ακόμα και να το πάρει, το εύχομαι. Ίσως να είναι μία ευκαιρία τώρα που δεν υπάρχουν και οι ρωσικές ομάδες. Είναι ευκαιρία για μία επιπλέον διάκριση. Όμως, δεν είμαι αισιόδοξος γενικότερα. Για να πάει το άθλημα μπροστά χρειάζεται προσωπικότητες, χρειάζονται άνθρωποι που επενδύουν στο μπάσκετ αλλά και σε όλες τις θέσεις για να έχουμε επιτυχίες. Αν δεις το ελληνικό πρωτάθλημα, δεν μας συγκινεί. Σχεδόν είναι ανυπόληπτο».



- Ειδικότερα και σε χαμηλότερες κατηγορίες.
«Όσο πας προς τα κάτω συμβαίνει. Παλαιότερα επειδή το επίπεδο ήταν μεγάλο, συμπαράσερνε και τις κάτω. Έβλεπες συνοικιακές ομάδες να παίζουν στην Α1 και να διεκδικούν έξοδο στην Ευρώπη. Υπήρχε ανταγωνισμός σε όλα τα επίπεδα».

- Γιατί θεωρείτε ότι ο Έλληνας δεν στηρίζει το μπάσκετ έπειτα από τόσες επιτυχίες και αθλητές που έχει αναδείξει σε σύγκριση με το ποδόσφαιρο;
«Είναι θέμα μάρκετινγκ και καλώς ή κακώς, είναι πιο λαϊκό άθλημα. Έχει καταφέρει να εισπράττει πολλά περισσότερα έσοδα, όπως κάναμε και εμείς παλαιότερα. Βέβαια, παίζουν περισσότεροι ξένοι αλλά όπως είπαμε, λείπουν οι προσωπικότητες».

- Κλείνοντας, σας θλίβει που το Μαρούσι δεν βρίσκεται στην πρώτη κατηγορία;
«Για μένα το Μαρούσι είναι μία ξεχωριστή ιστορία, αγαπώ την ομάδα και τους ανθρώπους. Φυσικά θα ήθελα να ήταν στην Α1. Παρόλα αυτά, βλέπω πως υπάρχει ένα νοικοκυριό. Είναι μεγάλη οικογένεια, τόσα χρόνια στον ελληνικό αθλητισμό».