Ξανθόπουλος στο sport-fm.gr: «Όταν πήγα στον Παναθηναϊκό με ρωτούσαν τον λόγο που υπέγραψα»

Πορεύεται στα παρκέ με το ίδιο πάθος και αγάπη για το μπάσκετ, από τότε που έπιασε για πρώτη φορά στα παιδικά χέρια του την μπάλα που έμελλε μαζί της να πρωταγωνιστήσει και να γευτεί κάθε τίτλο.

Ο Βασίλης Ξανθόπουλος πήρε μία ανάσα και έφερε στο μυαλό του τις χιλιάδες αναμνήσεις που σύλλεξε από τη διαδρομή του στα πορτοκαλί μονοπάτια της ζωής του. Από τα πολλά μετάλλια που κατέκτησε, στις απίθανες πορείες που πραγματοποίησε, στο ελληνικό χρώμα που αποτέλεσε γούρι σε προσωπικό επίπεδο και την ευχάριστη παράδοση στο φιλόξενο και ζεστό ΟΑΚΑ.

Οι δύσκολες αλλά αναγκαίες στιγμές που έζησε στην τρίτη του θητεία στον Πανιώνιο, το «θαύμα» με τον Πανελλήνιο, η ευλογία να αγωνιστεί στον κραταιό Παναθηναϊκό, η εμπειρία στην Ισπανία και η φετινή περιπέτεια στον Κολοσσό.

Αυτά και άλλα πολλά «καλούδια» μοιράστηκε ο Βασίλης Ξανθόπουλος στον Κωνσταντίνο Κολοβό και στο sportfm.gr

- Πώς εξηγείς το γεγονός ότι ένας αθλητής όπως εσύ, που γυμνάζεις το κορμί σου εδώ και δύο δεκαετίες σε επαγγελματικό επίπεδο ενώ σε παρακολουθεί ταυτόχρονα ένα ιατρικό επιτελείο, μπορεί να μένει εκτός και να έχει επιπλοκές από τον κορωνοϊό, χάνοντας μία καλή χρονιά ατομικά όσο και με τον Κολοσσό;
«Οι τραυματισμοί γενικότερα είναι μέρος της ζωής των αθλητών. Σαν τραυματισμό το αντιμετωπίζω. Είναι σίγουρα παράξενο. Προσπαθείς μερικές στιγμές και κάποιες μέρες περνάει από το μυαλό σου ‘γιατί σε εμένα;’, αλλά είναι μέρος του αθλητισμού και του πρωταθλητισμού.

Πιο πολύ με στεναχώρησε ότι είχαμε κάνει μία καλή χρονιά, ειδικότερα μέχρι εκείνο το σημείο, γιατί η ομάδα ήταν έτσι δομημένη, γιατί όποιος και να έλειπε, θα ήταν δύσκολο στους αγώνες να αναπληρωθεί το κενό. Περισσότερο για αυτό νευρίασα και στεναχωρήθηκα, που ''άφησα'' την ομάδα μου ή έβλεπα τα παιχνίδια από τον πάγκο και να μην μπορώ να βοηθήσω.

Όσον αφορά για το πρόβλημα που προέκυψε, από την αρχή κοίταζα πως το θα το ξεπεράσω για να μπορέσω να παίξω πάλι».

- Ήθελα να σε ρωτήσω επί τούτου. Ήσουν ο αρχηγός του Κολοσσού, είχες έναν πάρα πολύ σημαντικό ρόλο. Ο κύριος οργανωτής με 5 ασίστ ανά ματς, 35% από τη περιφέρεια και ο Κολοσσός στην κανονική διάρκεια τερμάτισε τρίτος. Όχι ότι είναι ντροπή ο αποκλεισμός από την Λάρισα που πήγε τον Παναθηναϊκό στα πέντε παιχνίδια, αλλά θα μπορούσε να πάει καλύτερα η ομάδα σου, αν δεν είχε συμβεί όλο αυτό;
«Με τα ''αν'' δεν μπορούμε να ξέρουμε, μπορεί και με την παρουσία μου να μην αγωνιζόμασταν καλά. Όμως, θεωρώ πως κάθε μονάδα στην ομάδα είναι σημαντική. Το γεγονός ότι αποκλειστήκαμε από την Λάρισα, αποδεικνύει πως είναι μία δυνατή ομάδα. Είχε βρει ρυθμό, είχε βρει χημεία και με τις αλλαγές που έκανε. Πιστεύω, όμως, και χωρίς εμένα θα μπορούσαμε να είχαμε περάσει. Ειδικά στο δεύτερο παιχνίδι δείξαμε πως θα μπορούσαμε να πάμε τη σειρά στην έσχατη τρίτη αναμέτρηση.

Παρόλα αυτά, φάνηκε το πόσο κουράστηκε η ομάδα στους ''κοντούς''. Ειδικά ο Ποτ και ο Φλοίντ είχαν επωμισθεί πολύ μεγάλο βάρος όσον αφορά το χρόνο συμμετοχής και μιλάμε για απαιτητικά παιχνίδια σε μικρό χρονικό διάστημα».

- Τι σε ωθεί να επιστρέψεις πίσω. Ποιο είναι το κίνητρό σου, τι θες να πετύχεις την επόμενη χρονιά, αν υπάρχει κάτι;
«Δεν έχω κάτι που θέλω να πετύχω. Σαν κίνητρο απλά επιθυμώ να συνεχίζω να παίζω μπάσκετ γιατί ακόμα γουστάρω. Πηγαίνω στο γήπεδο και είμαι χαρούμενος. Προς το παρόν το κορμί μου αντέχει. Όταν σταματήσει ένα από τα δύο να υπάρχει, θα σταματήσω να παίζω μπάσκετ».



- Ανήκεις στην προηγούμενη γενιά Ελλήνων αθλητών. Τόσα γαλόνια στις πλάτες σου, τόσες αναμετρήσεις, τόσους τίτλους. Όσο προχωράνε οι αγώνες, οι μέρες. Κοιτάς πίσω ή προχωράς;
«Εννοείται ότι προχωράς. Επειδή μου αρέσει αυτό που κάνω, κοιτάς τι μπορείς να καταφέρεις παραπάνω. Προσωπικά, το λέω συνέχεια, δεν θέλω να ξεπεράσω κάποιον. Επιζητώ τη καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Όσο και να περνάνε τα χρόνια, μαθαίνεις κάθε μέρα πράγματα. Μικρές συμβουλές από τον προπονητή, από τους συμπαίκτες ακόμα και από τους αντιπάλους σου. Πολλές φορές σε κάνουν και καλύτερο άνθρωπό».

- Άμα σου δινόταν η δυνατότητα θα άλλαζες κομμάτια της καριέρας σου ή ό,τι συμβαίνει, συμβαίνει για έναν λόγο;
«Εννοείται δεν θα άλλαζα τίποτα. Πραγματικά, δεν έχω μετανιώσει για τίποτα στη καριέρα μου. Δόξα τω Θεώ οι επιλογές που έχω κάνει, εξαιτίας της βοήθειας που έλαβα από το οικογενειακό μου περιβάλλον και από τους μάναντζέρ μου, ήταν σωστές επιλογές. Ξέχωρα από το οικονομικό μέρος. Μπορεί να επέλεγα να αγωνιστώ κάπου με λιγότερα χρήματα γιατί θα ταίριαζα καλύτερα με την ομάδα. Είμαι ευχαριστημένος με όλα όσα πραγματοποίησα ή βασικά, με όσα επέλεξα. Καμιά φορά αναπολώ πως ήμουν 16-17 χρονών και δεν γνώριζα αν θα παίξω επαγγελματικά. Δεν περίμενα πως οι ομάδες που αγωνίστηκα θα πετύχουν τόσα πολλά σε όλη τη καριέρα μου».

- Ο Βασίλης Ξανθόπουλος στην ηλικία των 16-17 ή μικρότερος, θαύμαζε κάποιον αθλητή;
«Δεν έχω κάποιον που μπορώ να σου πω πως θαύμαζα. Πέρα από τον Μάικλ Τζόρνταν που ήταν ένας μύθος και δεν υπήρχε το ίντερνετ για να δεις τις αναμετρήσεις. Είχα πωρωθεί με τον Γκάρι Πέιτον μικρός».

- Συμβαίνει το εξής. Έχω παρατηρήσει ότι όσο μεγαλώνεις διαφέρει κάποιος από τα αγωνιστικά ινδάλματά του. Παραδείγματος χάρη θυμάμαι τον Δημήτρη Διαμαντίδη να θαύμαζε τον Μπάρλοου. Εσύ λες τον Πέιτον. Δεν ταιριάζετε αγωνιστικά.
«Κανείς δεν είναι ίδιος. Προσπαθείς να πάρεις κάτι. Οπότε, τι θα μπορούσα να πάρω από τον Γκάρι Πέιτον; Μπορείς να δεις τη γενική εικόνα, του άρεσε να παίζει καλή άμυνα και εμένα μου αρέσει. Δεν νομίζω ότι μπορείς να αντιγράψεις τα χαρακτηριστικά κάποιου».

- Θα κατέτασσες τον εαυτό σου στη κατηγορία του κλασικού δημιουργού;
«Δεν θα μπορούσα να με χαρακτηρίσω αλλιώς, είμαι ένας καθαρά οργανωτής. Διαβάζω ανά πάσα ώρα και στιγμή τις φάσεις, δίχως να σημαίνει πως πάντα γίνεται στον τέλειο βαθμό. Ξεχωρίζω στο θέμα της οργάνωσης και περισσότερο τα προηγούμενα χρόνια που τα πόδια μου ήταν σε καλύτερη κατάσταση, αλλά και τώρα λόγω μυαλού».

- Το ρωτάω αυτό γιατί είναι της μόδας οι κόμπο γκαρντ, με τους κλασικούς άσους να θεωρούνται ντεμοντέ.
«Γενικά έχει αλλάξει το μπάσκετ, έχουν αλλάξει τα χαρακτηριστικά των παικτών. Από την άλλη, πιστεύω πως κάθε ομάδα χρειάζεται έναν καθαρό playmaker. Δεν είναι όπως παλιά που είχες δύο και τρεις, αλλά αν δεις κάθε ομάδα που πρωταγωνιστεί έχει έναν καθαρό δημιουργό».

Δεν γίνεται να παίξει καλό μπάσκετ μία ομάδα μόνο με ''Σπανούληδες''

- Θυμάμαι ότι, όταν ανέβηκες στην τρίτη θέση στη λίστα με τις περισσότερες ασίστ στην Α1, ένα απίστευτο επίτευγμα, είχες αστειευτεί στη δήλωσή σου λέγοντας ‘Θέλω 20 χρόνια για να ξεπεράσω τους Διαμαντίδη και Σπανούλη’. Βέβαια, δεν χρειάζεται όλοι να είναι Διαμαντίδης και Σπανούλης, υπάρχουν και οι ''Ξανθόπουλοι''.
«Καταρχάς δεν γίνεται να παίξει καλό μπάσκετ μία ομάδα μόνο με ''Σπανούληδες'' ή να έχει δέκα ΛεΜπρόν. Πρέπει ο κάθε παίκτης να κάνει συγκεκριμένα πράγματα στο παρκέ, να ξέρει τι ''πουλάει'', να ξέρει ο προπονητής τι παίρνει από σένα. Θα ήταν λάθος να ζητήσουν από έναν παίκτη σαν και εμένα να σκοράρει καθημερινώς 30 πόντους. Μιλάμε για ένα ομαδικό άθλημα, άρα θα αγωνίζεται σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο, όταν έχει όλα τα συστατικά. Να έχει παίκτες να κάνουν τα πράγματα που πρέπει να κάνουν και όχι, παραπάνω. Εκτός αν χρειαστεί».

- Βέβαια, δεν πρέπει να παραγράφεται και ο Βασίλης Ξανθόπουλος. Συνήθως όταν είμαστε πιτσιρίκια παρακολουθούμε τον Σπανούλη, τον Διαμαντίδη, τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον ΛεΜπρόν και ξεχνάμε την συνεισφορά αθλητών όπως εσύ, με τόσες επιτυχίες.
«Πρέπει να καταλάβουμε πως, όταν ήμασταν μικροί κοιτάγαμε ποιοι σκόραραν περισσότερο, είναι φυσιολογικό. Σιγά-σιγά, μεγαλώνοντας, τότε καταλαβαίνεις. Αν είσαι και λίγο έξυπνος, σκέφτεσαι σε ποια σημεία του παιχνιδιού πρέπει να επικεντρωθείς».

- Στο έχουν ξαναρωτήσει, αλλά έχει περάσει λίγος καιρός και δράττομαι της ευκαιρίας. Σου αρέσει το μπλοκάκι του προπονητή;
«Γενικότερα λόγω της θέσης που αγωνίζομαι, μου αρέσει να οργανώνω και να διαβάζω το παιχνίδι, οπότε ναι. Είναι κάτι που έχω ξεκινήσει. Έχω δώσει εξετάσεις για το Γ’ κατηγορίας και τώρα δίνω για το Β’ κατηγορίας. Με ενδιαφέρει, το σκέφτομαι τα τελευταία χρόνια, γιατί είμαι σε μία ηλικία που δεν μου επιτρέπει να παίξω για άλλα δέκα χρόνια και πρέπει να ετοιμάσω το έδαφος. Όντως το επεξεργάζομαι και με ενδιαφέρει».

- Αν μπορούσες να το προβλέψεις, τι προπονητής θα ήσουν;
«Δυστυχώς, δεν μπορώ να το απαντήσω επειδή δεν μπορώ να σκεφτώ ως προπονητής ακόμα. Δεν γίνεται άμεσα κιόλας. Λογικά θα χρειαστώ ένα μικρό διάστημα μόλις σταματήσω το μπάσκετ ως αθλητής και να ''σκοτώσω'' τον παίκτη μέσα μου. Έχει μεγάλη διαφορά ο παίκτης από τον προπονητή. Από αυτά που έχω δει, είναι τεράστια αλλαγή».

- Έχεις ζήσει, έχεις αγωνιστεί, έχεις παρακολουθήσει το ελληνικό πρωτάθλημα στα καλύτερά του. Την τελευταία δεκαετία βρίσκεται σε μία κάθοδο, διαρκώς σκαμπανεβάσματα. Τι έχει αλλάξει από τότε;
«Αρχικά, δεν έχει καμία σχέση η ποιότητα. Η πρώτη μου χρονιά ήταν τη σεζόν 2002-03 και τελευταίες ομάδες ήταν οι Νήαρ Ηστ και Ολύμπια Λάρισας, όπου σήμερα χτυπάγανε τριάδα. Για να μην σου πω ότι πήγαιναν ημιτελικούς και ότι θα έπαιρναν ένα-δύο παιχνίδια από Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό αντίστοιχα. Τα ρόστερ αυτά ήταν τρομερά. Έχουν μειωθεί τα χρήματα και για αυτό δεν έρχονται οι ξένοι σαν και του παρελθόντος. Και σίγουρα, οι νεαροί της τότε εποχής ασχολούταν περισσότερο με το μπάσκετ λόγω της απουσίας του ίντερνετ».

- Πιστεύεις ότι έχει επηρεάσει;
«Πάρα πολύ. Όχι μόνο στο μπάσκετ».

- Η αφοσίωση, δηλαδή στο άθλημα;
«Ναι, γιατί περνάνε πολύ χρόνο τα παιδιά μας στο ίντερνετ, ακόμα και εμείς. Έχουν διαμορφώσει τα social media ως ένα κομμάτι που σε ευχαριστεί, αλλά ουσιαστικά δεν αφοσιώνεσαι σε αυτά που αγαπάς και προφανώς, για μένα είναι το μπάσκετ, με αποτέλεσμα να σε απροσανατολίζει. Δυστυχώς, έχουμε πάει εκεί. Δεν λέω να σταματήσουμε να τα χρησιμοποιούμε, όμως να υπάρχει ένα μέτρο».

- Ανέφερες προηγουμένως το θέμα του μπάτζετ στο ελληνικό πρωτάθλημα σχετικά με την απόκτηση ξένων αλλά και κατά πόσο έχει επηρεάσει στην μπασκετική πραγματικότητα το θέμα των ακαδημιών, αφού δεν βγαίνουν τόσα ταλέντα όσα στην δική σου γενιά ή στις προγενέστερες ακόμα.
«Η αλήθεια είναι αυτή. Δεν βγαίνουν παιδιά ούτε ως ποσότητα ούτε από θέμα ποιότητας. Είναι ελάχιστα τα παιδιά που βγαίνουνε. Έχουν αλλάξει νομίζω τα δεδομένα, πρέπει να ωθήσουμε τα παιδιά να ασχοληθούν με τον αθλητισμό. Να τα ωθήσουμε να αθλούνται περισσότερο. Θέλουμε η Εθνική ομάδα μπάσκετ να πηγαίνει καλά, να προάγουμε το άθλημά μας και να το διαφημίζουμε. Γενικότερα θα βοηθήσει τα παιδιά να αθλούνται στην ζωή τους.

Για την παραγωγική διαδικασία νομίζω ότι εξελίσσεται, θα βελτιωθούν τα πράγματα. Υπάρχει κινητικότητα, Εύχομαι και πιστεύω ότι θα γίνει κάτι καλό τα επόμενα χρόνια».

- Εγγονός του Βασίλη Ξανθόπουλου, παλαίμαχος ποδοσφαιριστής τη δεκαετία του ‘50 και του ‘60 στον Ολυμπιακό. Δύο δεκαετίες στις πλάτες σου ως επαγγελματίας. Πώς ξεκίνησε η επαφή σου με το μπάσκετ και πώς δεν στράφηκες στο ποδόσφαιρο;
«Σίγουρα στα πρώτα χρόνια ξεκίνησα να κλωτσάω την μπάλα του ποδοσφαίρου αλλά μόλις έπιασα την μπάλα του μπάσκετ, όλη στην οικογένεια κατάλαβαν πως θα ασχοληθώ με αυτό. Με το που πήγα στις ακαδημίες του Ολυμπιακού από την πρώτη μέρα μέχρι και σήμερα δεν την έχω αφήσει από τα χέρια μου».

- Ένιωσες ποτέ πίεση σε βαθμό που να θες να σταματήσεις την ενασχόληση σου με το μπάσκετ πριν γίνεις επαγγελματίας;
«Όχι, τι κούραση! Γενικά υπάρχει πίεση αλλά το επισημαίνω και στον γιο μου. Είμαστε τόσο τυχεροί που ασχοληθήκαμε με το μπάσκετ, είναι οι ''δουλειά'' μας για 20 χρόνια ή όσο μπορεί ο καθένας να αγωνιστεί. Είμαστε τόσο τυχεροί που βγάζουμε λεφτά από το επάγγελμα που επί της ουσίας χόμπι είναι, παιχνίδι περισσότερο. Ενώ άλλος κόσμος δουλεύει 8ωρα και 10ωρα, κάνοντας κάτι που ίσως δεν του αρέσει. Είμαι της άποψης πως αν κάνεις κάτι που σου αρέσει και το αγαπάς, πάντα θα το κάνεις καλά. Πρέπει να ζυγίζουμε τα πράγματα, δεν πρέπει να συμπεριφερόμαστε αχάριστα, είμαστε ευλογημένοι που κάναμε το χόμπι επάγγελμα. Περνάμε καλά, ζούμε υπέροχες στιγμές, πραγματοποιήσαμε φιλίες μέσα από το άθλημα».

- Τρεις θητείες στον Παναθηναϊκό. Στην πρώτη δεν αγωνίστηκες πολύ, στην δεύτερη έλαβες περισσότερα λεπτά αλλά συγκριτικά με άλλες χρονιές, πάλι όχι. Θα περάσουμε στην τρίτη σε λίγο, αλλά στο πρώτο πέρασμά σου ήσουν 20 ετών, πηγαίνοντας σε μία ομάδα πρωταθλητισμού που διεκδικούσε και όλους τους τίτλους. Τι εμπειρίες αποκόμισες;
«Στην αρχή, όταν πήγα την πρώτη μου φορά στον Παναθηναϊκό, είχα πάει στον ''Τάφο του Ινδού'' για προπονήσεις γιατί δεν είχα βρει ομάδα και σύμφωνα με την έκβαση θα αποφάσιζαν αν θα με κρατούσαν. Μετά από την δεύτερη-τρίτη προπόνηση με κράτησαν. Ήταν τεράστια τιμή να πάω στον Παναθηναϊκό σε αυτή την ηλικία. Δεν το περίμενα ποτέ μου. Τι να σου πω; Τότε ήταν η πρώτη χρονιά του Διαμαντίδη. Η ομάδα πήρε το νταμπλ και πήγε στο Final 4 της Μόσχας.

Τέτοιες εμπειρίες δεν θα μπορούσα να κερδίσω πουθενά αλλού, ακόμα και μέσα από τις προπονήσεις, στα αποδυτήρια».

- Τι θυμάσαι από τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς;
«Τώρα θα σου πω, που έχω δει περισσότερα. Όποιος ήταν ψυχικά δυνατός με τον Ζέλικο θα έπαιζε. Ακόμα και καλός παίκτης να ήσουν, αν δεν ήσουν πνευματικά δυνατός δεν θα αγωνιζόσουν. Ήταν της λεπτομέρειας αλλά για εκείνη την εποχή, ήταν πολύ μπροστά».

- Σου έχει βάλει τις φωνές σε βαθμό που να θες να κρυφτείς από όλους και να φύγεις;
«Να φύγω όχι! Εννοείται πως μου έχει βάλει τις φωνές».



- Ποια είναι η επίδραση των φωνών του Ζοτς προς έναν 20χρονο μπροστά σε όλη την ομάδα;
«Δεν τις έβαζε μόνο σε εμένα, αυτή ήταν η διαφορά».

- Ήταν τόσο μουντές οι προπονήσεις με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς;
«Δεν θα έλεγα πως είναι η σωστή λέξη να τις χαρακτηρίσεις».

- Επαγγελματικές;
«Ναι, ήταν στην ουσία του πράγματος. Από τα συστήματα μέχρι στο να μάθεις να σουτάρεις».

- Το 2007 ήρθε το αποκορύφωμα, κατέκτησες την Ευρωλίγκα, άλλοι δεν διαθέτουν μία κιόλας. Το αναπολείς, δεδομένου πως κάποιοι δεν τα κατάφεραν; Παραδείγματος χάρη ο Πάου Γκασόλ δεν κατέκτησε.
«Καλά, εντάξει (γέλια), ο Γκασόλ έχει άλλα. Σίγουρα είναι μία ανάμνηση τρομερή γιατί ήταν μέσα στο ΟΑΚΑ, ήταν τρομερή ατμόσφαιρα. Δεν αγωνίστηκα, ήμουν εκτός δωδεκάδας, παρότι ο Ζέλικο τόνιζε ότι όλοι ήμασταν μέρος της επιτυχίας. Από τον φροντιστή ως τον πρόεδρο. Αυτό που θυμάμαι από την χρονιά ήταν η πίεση που επικρατούσε στις τάξεις της ομάδας, αλλά στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα όλοι πιστεύαμε στην κατάκτηση».

- Βοηθός του ήταν ο Δημήτρης Ιτούδης. Πλέον, εδώ και μία περίπου επταετία στην ελίτ των προπονητών στην Ευρώπη. Τι είναι αυτό που ξεχωρίζεις πάνω του, που τον έχει διαχωρίσει από τους υπόλοιπους και τον έχει αναδείξει ως έναν από τους καλύτερους;
«Καταρχάς ότι ήταν τόσα χρόνια δίπλα στον Ζέλικο, μάθαινε τα πάντα. Τον βοήθησε ο Ομπράντοβιτς αλλά και ο Ιτούδης ήταν έξυπνος για να κρατήσει όσα έπρεπε και να γίνει ένας από τους κορυφαίους προπονητές στην Ευρώπη».

- Έχεις περάσει και από τους δύο ''αιωνίους''. Πέρασες στα μικρότερα κλιμάκια του Ολυμπιακού, φόρεσες τα χρώματα του Παναθηναϊκού. Ποιες είναι οι διαφορές ανάμεσα στα δύο προγράμματα τότε;
«Από τον Ολυμπιακό ξεκίνησα από τις ακαδημίες, προερχόμουν από μία οικογένεια και γειτονιά ''Ολυμπιακή''. Σκέψου, όταν πήγα στον Παναθηναϊκό, μαζεύτηκαν σπίτι μου και με ρωτούσαν τον λόγο που υπέγραψα! Έχω τρομερές αναμνήσεις από τις ακαδημίες του Ολυμπιακού, όλοι οι κολλητοί μου είναι από εκεί, έζησα υπέροχες στιγμές.

Ο Παναθηναϊκός μου φέρθηκε πολύ καλύτερα από όσο περίμενα, γνωρίζοντας πως προέρχομαι από μία οικογένεια που ο παππούς μου έχει αγωνιστεί με τον Ολυμπιακό και εγώ αγωνιζόμουν τόσα χρόνια εκεί. Μου φέρθηκαν απίστευτα, ειδικά ο κύριος Παύλος και ο κύριος Θανάσης, με αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή. Το λέω από τις πρώτες μου μέρες στον Παναθηναϊκό. Αυτά που έζησα με τίτλους, ευρωπαϊκό και νταμπλ μέσα στα αποδυτήρια και αγωνιστικά θα το αναπολώ για όλη μου την ζωή».

- Βέβαια, πιο ενεργό ρόλο είχες την τρίτη θητεία με τον κόουτς Πεδουλάκη τη σεζόν 2012-13. Πήρες περισσότερο χρόνο, ο κόουτς βασιζόταν παραπάνω σε εσένα.
«Ήταν μία μεταβατική περίοδος. Αποχώρησε ο Θανάσης και ο Παύλος, είχε πάρει τα ηνία ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Είχε φύγει ο Ομπράντοβιτς με τον Ιτούδη και τον Πιστιόλη και ανέλαβε ο Αργύρης Πεδουλάκης. Με εμπιστεύτηκε και το τέλος της σεζόν μας δικαίωσε, ήμασταν χαρούμενοι γιατί πετύχαμε το νταμπλ και χάσαμε για ένα παιχνίδι την είσοδο στο Final 4».

- Η φημισμένη σειρά με την Μπαρτσελόνα.
«Ακριβώς. Είχαμε κάνει το 2-1 και χάσαμε τις δύο τελευταίες αναμετρήσεις».

- Φυσικά, τα κομμάτια της ζωής σου δεν απαρτίζονται μόνο από τον Παναθηναϊκό. Το 2010 με τον Πανελλήνιο είχες βρεθεί στο Final 4 του EuroCup. Έχετε αποκλειστεί από την Βαλένθια με ένα πολύ δυνατό ρόστερ. Θεωρείς αν είχατε περάσει, θα κερδίζατε το τρόπαιο;
«Μιλάμε για ένα μπασκετικό παραμύθι εκείνη τη χρονιά».

- Είχατε τους Σμιθ, Παπαμακάριο, Βουγιούκα και Ηλία Ζούρο προπονητή.
«Είχαμε μία πολύ καλή ομάδα, εξαιρετικό σύνολο και δεμένο. Όμως, η Βαλένθια ήταν μεγαθήριο. Ντε Κολό, Κλαβέρ, Νίλσεν.. άστο! Οπότε, μόνο που φτάσαμε στους ''8'' και φτάσαμε στο Final 4, ήταν σαν να κατακτήσαμε τον τίτλο. Δεν υπήρχε. H χρονιά είχε άφθονο γέλιο, τρομερές στιγμές. Έχω ζήσει τόσα πράγματα με όλες τις ομάδες που έχω αγωνιστεί, δόξα τω Θεώ. Στην πλειοψηφία των ομάδων που έπαιξα, έφευγα και οι δύο πλευρές ήταν ικανοποιημένες. Κάτι το οποίο είναι σημαντικό. Δεν έφευγα επειδή δεν είχα πιάσει τα αγωνιστικά στάνταρ ή η πορεία της ομάδας δεν ήταν καλή. Ελάχιστες ήταν αυτές οι φορές».

- Καλύτερος συμπαίκτης;
«Πάρα πολλοί. Δεν μπορώ να σου πω, θα ξεχάσω μερικούς. Σίγουρα ο Δημήτρης Διαμαντίδης, δεν χρειάζεται να στο πω, ώστε να ισχύει».

- Από την Ελλάδα αποχώρησες μόλις μία φορά για την Ισπανία και την Ομπραντόιρο την σεζόν 2013-14. Πώς ήταν η εμπειρία; Πώς σε αντιμετώπισαν στο καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης;
«Ήταν λίγο περίεργη η κατάσταση, καθώς έφυγα για πρώτη φορά, γεγονός που κυνηγούσα χρόνια. Ήθελα να πάω και δεν μετανιώνω, παρόλο που δεν έπαιξα το καλύτερο μπάσκετ. Άλλαξα τελείως τον τρόπο σκέψης στην Ισπανία όσον αφορά για το παιχνίδι, προσθέτοντας στοιχεία που δεν κατείχα τα προηγούμενα χρόνια».

- Δηλαδή;
«Να έχω εναλλακτικά πλάνα πέρα από pick ‘n’ roll».

- Άρα ήταν μία εμπειρία σημαντική, δεν μετανιώνεις αλλά θα επιθυμούσες να δοκιμάσεις περισσότερο στο εξωτερικό;
«Δεν το διαχειρίστηκα καλά αλλά κατάφερα αυτό που ήθελα, να αγωνιστώ μία χρονιά στην Ισπανία και σε μία καλή ομάδα δεδομένου του πρωταθλήματος».

- Λένε πως οι δύσκολες στιγμές, οι αντιξοότητες σε γαλουχούν και η τρίτη σου θητεία στον Πανιώνιο δεν κινήθηκε στα συνηθισμένα στάνταρ, όχι σε προσωπικό επίπεδο αλλά γενικότερα. Τι έγινε;
«Είχα γυρίσει από Ισπανία. Ήταν σε μία δύσκολη περίοδο η ομάδα και πήρα την απόφαση να μπω στην διαδικασία να βοηθήσω με ανοιχτό συμβόλαιο. Δεν ήθελα να αφήσω την ομάδα. Δυστυχώς, ο στόχος να σωθεί η ομάδα στο τέλος της σεζόν δεν επιτεύχθηκε. Είχαν γίνει μερικά λάθη, όμως μέσα από τις αντιξοότητες έμαθα πράγματα».

- Θυμάμαι το κύριο πρόβλημα ήταν στο χτίσιμο του ρόστερ.
« Αρχικά είχαμε αλλάξει τέσσερις προπονητές».

Στα τελευταία δευτερόλεπτα ξέφυγα

- Μετά ακολούθησε ένα ακόμα παραμύθι με την ΑΕΚ από το 2017-19.
«Πρώτα ήρθε εκείνο του Άρη. Για δύο σεζόν πετύχαμε πράγματα. Να βγούμε στην τετράδα, να περάσει στο EuroCup στους ''16'' και για ένα παιχνίδι λόγω διαφοράς πόντων να μην περάσει στον όμιλο με Αρμάνι Μιλάνο, Άλμπα Βερολίνου και Νεπτούνας. Ήταν μία καλή πορεία, ανεξαρτήτου αν κατακτήσαμε τίτλο.

Μετά ήρθε η ΑΕΚ και σίγουρα η ανάμνηση με το Ευρωπαϊκό εδώ (διοργανώθηκε στο ΟΑΚΑ), έχοντας πιο ενεργό ρόλο από τον Παναθηναϊκό, ασχέτως αν ήταν Basketball Champions League. Πραγματικά, είναι από τις λίγες φορές που στα τελευταία δευτερόλεπτα ξέφυγα (γέλια). Ήμουν χαρούμενος που είχε συμβεί.

- Πάντως έχεις ένα κισμέτ με το ΟΑΚΑ. Το 2007 με τον Παναθηναϊκό, 11 χρόνια αργότερα με την ΑΕΚ. Δεν χάνεις!
«Ακριβώς, και ίδιες ημερομηνίες, 4-6 Μαΐου»!

- Δεν είναι μόνο τυχερό το ΟΑΚΑ, αλλά και τα χρώματα της Εθνικής ομάδας για σένα. Νομίζω έχεις παντρευτεί και σε καλούν αμέσως στο Ευρωμπάσκετ του 2011;
«Ναι, μετά το μήνα του μέλιτος».

- Μιλάμε για ένα μεταβατικό στάδιο τότε.
«Ήταν μεταβατικό και ως στόχο είχε να περάσει στο Προολυμπιακό και τελικά το καταφέραμε».

- Αυτό δεν τον γνώριζα. Σε είχαν καλέσει στο Προολυμπιακό το 2008 και την ημέρα που το έμαθες, το ίδιο βράδυ γνώρισες την μέλλουσα γυναίκα σου;
«Εκείνο το βράδυ βγήκα με τους φίλους μου μέσα στην τρελή χαρά και γνώρισα την γυναίκα μου».

- Βέβαια, έχεις και δύο χάλκινα μετάλλια στο Μπόμπιγκεν το 2002 και το 2003 στην Θεσσαλονίκη. Είχες παιδιά δίπλα σου που πρωταγωνίστησαν τα επόμενα χρονιά. Πρόχειρα θυμάμαι τους Περπέρογλου, Βασιλειάδη, Σχορτσιανίτη.
«Η δικιά μας η φουρνιά, σχεδόν όλοι παίξανε σε υψηλό επίπεδο και ακόμα και αυτοί που αγωνίστηκαν στην Α2, ήταν καλοί».

- Θεωρείς πως είναι αδικαιολόγητο αθλητές που έχουν ξεπεράσει τα 38 και τα 39 έτη, να πρωταγωνιστούν στην Α2 και οι μικρότεροι σε ηλικία πολλές φορές να βρίσκονται στον πάγκο;

«Βασικά όσοι έχουν ακουμπήσει τα 39 και τα 40, για κάποιο λόγο παίζουν. Όσον αφορά τους μικρότερους, είναι θέμα αφοσίωσης στο μπάσκετ. Είναι θέμα προτεραιοτήτων για τον καθένα. Έχουν αλλάξει οι εποχές, δυστυχώς».