Καμπούρης: «Ανήθικο να μην παίζεις στην Εθνική»

Ο τίμιος γίγαντας του έπους του 1987, Αργύρης Καμπούρης, αισθάνεται δικαιολογημένα περήφανος όχι μόνο για εκείνο που συνέβη πριν από 28 χρόνια σαν σήμερα, αλλά και για όσα ακολούθησαν και ήταν συνέπεια εκείνης της μεγάλης βραδιάς.

Μιλώντας στον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής, ο άνθρωπος που με τις δύο βολές του υπέγραψε το θρίαμβο θυμήθηκε τις μεγάλες εκείνες στιγμές, όσες ακολούθησαν, αλλά δεν παρέλειψε να επικρίνει όσους ελαφρά τη καρδία αρνούνται την κλήση της Εθνικής.

Πόσο «ζωντανό» είναι το έπος του ’87 σήμερα; Νιώθετε ακόμα την αύρα της επιτυχίας;
Συνεχίζει να υπάρχει η αναγνώριση από μικρούς και μεγάλους και κάθε φορά που συμβαίνει, μου σηκώνεται η τρίχα. Αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος που μπορεί να έχει ο κάθε αθλητής στην καριέρα του. Πρέπει να είσαι απλός στη ζωή. Δεν είναι τυχαίο ότι μας θυμούνται και μας τιμούν 28 χρόνια μετά την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ. Πρέπει όλοι οι παίκτες να έχουν επαφή με τον κόσμο και να βοηθάνε στην προβολή του αθλήματος, όχι όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια με τους περισσότερους παίκτες και κυρίως τους Ελληνες.

Εισπράττετε ανάλογη αγάπη και από παιδιά που δεν είχαν ζήσει εκείνες τις στιγμές;
Τη νιώθουμε και είναι πολύ συγκινητικό επίσης. Πλέον με την ανάπτυξη της τεχνολογίας μπορούν να δουν τους αγώνες του Ευρωμπάσκετ και να μάθουν ποιος ήταν ο Γκάλης που ήταν εξωπραγματικός, ο Γιαννάκης που ήταν πρώτο όνομα και βουτούσε από τη μια πλευρά του παρκέ μέχρι την άλλη ή ο Χριστοδούλου που έκανε τα πάντα.

Ποιο ήταν στοιχείο που έφερε αυτή το τρόπαιο και άλλαξε το επίπεδο του ελληνικού μπάσκετ; Μαζεύτηκε απλά μια φουρνιά ταλαντούχων παικτών;
Εκείνη την εποχή βρεθήκαμε μια ωραία παρέα που κυνηγήσαμε ένα όνειρο, το κατακτήσαμε και είχε διάρκεια. Αυτό ήταν το μυστικό. Υπήρχαν βάσεις και προεργασία για την επιτυχία. Ο πρωτομάστορας της επιτυχίας, ο Κώστας Πολίτης ήξερε να ξεχωρίζει παιδιά και να τους εντάσσει σταδιακά στην Εθνική μετά την ανανέωση που ξεκίνησε από το 1984.

Θεωρείτε εαυτούς πρωτομάστορες των τεράστιων διακρίσεων που ζούμε τα τελευταία 28 χρόνια; Τότε ήταν μια παρέα η Εθνική, τώρα πως την βλέπετε;
Η μεγαλύτερη ικανοποίηση μας είναι ότι μπήκαν ύστερα από αυτή την επιτυχία πολλά παιδιά στο μπάσκετ. Πλέον έχουμε πολλές επιτυχίες και σε συλλογικό και σε εθνικό επίπεδο. Είναι τιμή να φοράς το εθνόσημο, να βλέπεις τη σημαία σου να κυματίζει ψηλά. Με στενοχωρεί αφάνταστα όταν μαθαίνω ότι κάποιος παίκτης δεν θέλει να αγωνιστεί τώρα στην Εθνική. Είναι απαράδεκτο και νομίζω ότι είναι μεγάλο λάθος να καλείται κάποιος που δε θέλει. Από μόνοι τους οι παίκτες θα έπρεπε να αποζητούν την πρόσκληση στην Εθνική. Είναι υποχρέωση τους να αγωνίζονται. Είναι ανήθικο να αρνείσαι να παίξεις με το εθνόσημο σου.

Η επιτυχία του Ευρωμπάσκετ της Αθήνας άλλαξε πέρα από το ελληνικό μπάσκετ και τον ελληνικό αθλητισμό;
Βεβαίως. Προσπαθούν κάποιοι να κάνουν συγκρίσεις της τότε ομάδας με την τωρινή, αλλά πρέπει όλοι να θυμούνται ότι παίξαμε απέναντι σε υπερδυνάμεις, Σοβετική Ενωση, Ενωμένη Γιουγκοσλαβία κ.λπ. Αποδείξαμε ότι όλοι πρέπει να μας σέβονται. Οσοι δεν μας σεβάστηκαν τότε, τιμωρήθηκαν. Εμείς τους σεβόμασταν, αλλά δεν τους φοβόμασταν και αυτή ήταν η διαφορά.

Το χρυσό μετάλλιο ανέβασε και την αυτοπεποίθηση του Ελληνα γενικότερα; Και εκτός αθλητισμού;
Δεν θέλαμε να μας βλέπουν σαν μικρή χώρα. Θεωρείστε το εγωιστικό, αλλά αυτό βγάζαμε ως ομάδα. Όταν είσαι δυνατός και πιστεύεις στην ομοιογένεια και το οικογενειακό κλίμα, θα έρθουν και τα αποτελέσματα. Δεν ασχολούμασταν με το ποιος ήταν στην πεντάδα και ποιος αγωνιζόταν παραπάνω. Βάζαμε πάντα το εγώ κάτω από το εμείς.

Είναι πια το μπάσκετ το καλύτερο εξαγώγιμο προϊόν της Ελλάδας;
Δουλεύουν πάρα πολλοί προπονητές μας στην Ευρώπη, έχουν επιτυχίες και κατάλαβαν όλοι το επίπεδο του ελληνικού μπάσκετ. Υπάρχουν και πολλοί παίκτες που παίζουν στην Ευρώπη, ενώ είχαμε φέτος τέσσερις Ελληνες στο ΝΒΑ. Η ποιότητα είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο. Εχουμε δείξει ότι η παραγωγική διαδικασία λειτουργεί και μάλιστα αποτελεσματικά.