Ας πούμε δυο πράγματα και για τον Σφαιρόπουλο…

Του Χριστόφορου Ευαγγελάτου

Ο πολύ καλός συνάδελφος Νίκος Ζέρβας δε θα έχει αντίρρηση να “μπούμε για λίγο στα χωράφια” του κι απ' τον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό να “πεταχτούμε” απέναντι, στο ΣΕΦ και τη μπασκετική ομάδα των πειραιωτών.

Έχοντας λοιπόν εξασφαλίσει την άδεια του Νίκου κι αφού ολοκληρώθηκε η κανονική περίοδος της Ευρωλίγκα, μπορούμε να πούμε ορισμένα πράματα για το κεντρικό πρόσωπο της απόλυτα επιτυχημένης παρουσίας του Ολυμπιακού.

Ας βάλουμε λοιπόν στο “τραπέζι” το όνομα του Γιάννη Σφαιρόπουλου και τον σημαντικό ρόλο που είχε ο προπονητής των “ερυθρόλευκων” στη μέχρι στιγμής πορεία των πρωταθλητών Ελλάδος στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση. Πρώτα απ' όλα οφείλει κάποιος ν' αναγνωρίσει ότι κάθε τι νέο μπορεί να επιφυλάσσει απρόοπτα. Και ο τρόπος με τον οποίο έγινε φέτος η πρώτη φάση της Ευρωλίγκα έκρυβε εκπλήξεις και...κακοτοπιές (για όλες τις ομάδες).

Ο Σφαιρόπουλος λοιπόν έδειξε πως ήταν καλά προετοιμασμένος για το “μαραθώνιο” και οδήγησε μ' ευκολία την ομάδα του στο πλεονέκτημα έδρας. Το κατάφερε μάλιστα πιο νωρίς απ' ότι θα περίμενε και ο πλέον αισιόδοξος φίλος του Ολυμπιακού. Επειδή λοιπόν γίνεται μεγάλη κουβέντα για τους προπονητές των ομάδων και την επίδραση που έχουν στις ομάδες τους, ο Σφαιρόπουλος έχει μια θέση στο top 3 στη φετινή Ευρωλίγκα, έχοντας να παρουσιάσει ένα πολύ σημαντικό επίτευγμα.

Την αγωνιστική βελτίωση πολλών παικτών του, σε ατομικό επίπεδο και όταν μια ομάδα καταφέρνει να πετύχει σ' αυτόν τον τομέα, τότε σημαίνει πως ο προπονητής κάνει καλά τη δουλειά του. Είναι χαρακτηριστικά τα παραδείγματα του Παπανικολάου και του Αγραβάνη, που ειδικά το τελευταίο τρίμηνο είναι “άλλοι” παίκτες.

Ο τρόπος με τον οποίο “ανέβασε” ο Σφαιρόπουλος τον Μιλουτίνοφ αλλά και η διαχείριση του Μπιρτς φανερώνουν επίσης πως ο Έλληνας τεχνικός είχε λόγους που έκανε τις δυο συγκεκριμένες επιλογές το περασμένο καλοκαίρι. Για την παραμονή του Σέρβου μάλιστα είχε ακούσει τόσα πολλά, αλλά στο τέλος δικαιώνεται.

Χρήζει επίσης ιδιαίτερης μνείας ότι αρνήθηκε επίμονα το καλοκαίρι την απόκτηση του Ουάιτ ή κάποιου άλλου παίκτη για το “4” (πίσω απ΄τον Πρίντεζη) σκεπτόμενος έτσι ότι θα έκοβε το “δρόμο” σε Παπαπέτρου και Αγραβάνη.

Κι εκεί υπήρξαν πολλές αντιρρήσεις αλλά ο Σφαιρόπουλος δεν “άκουσε” κανέναν και ακολούθησε το δρόμο του. Έχει κάθε λόγο να αισθάνεται δικαιωμένος και με τον Ιωάννη, καθώς όποτε χρειάστηκε έπαιξε στο “4” και τώρα που λείπει ο Λοτζέσκι, είναι “εκεί” για να βοηθήσει αν χρειαστεί και στο “3”.

Το μεγαλύτερο όμως επίτευγμα του Σφαιρόπουλου έχει να κάνει με τον τρόπο που “κράτησε” την ομάδα του, όταν τραυματίστηκε ο Χάκετ. Μιλάμε για έναν παίκτη με πολύ μεγάλη επιρροή στο παιχνίδι του Ολυμπιακού, όπως το είχε σχεδιάσει ο Σφαιρόπουλος. Και ο Έλληνας τεχνικός μπόρεσε με τον Ουότερς (επιλογή έκπληξη) να ανακατανείμει τους ρόλους στο ρόστερ, μιας και ο Αμερικανός δεν έχει τα (υπερπολύτιμα) χαρακτηριστικά του Χάκετ.

Αφήσαμε για το φινάλε μια αλλαγή που έκανε ο κόουτς του Ολυμπιακού κι έχει να κάνει με τη γενικότερη φιλοσοφία των “ερυθρόλευκων”. Ο Σφαιρόπουλος είναι λάτρης της άμυνας και τα δύο προηγούμενα χρόνια έφτιαξε μια ομάδα που “τσάκιζε” τους αντιπάλους της. Ωστόσο φέτος βλέποντας τις διαφορετικές (και μεγαλύτερες απαιτήσεις του προγράμματος) έκανε αυτό που έπρεπε για να μην “κλατάρει” η ομάδα του.

Ο Ολυμπιακός έκανε το αυτονόητο, αναθεώρησε στοιχεία του παιχνιδιού του στην κανονική περίοδο, για να μπορέσει να βγει αλώβητος από την “κούρσα” των τριάντα αγωνιστικών και το κατάφερε. Τώρα είναι προφανές πως ο Σφαιρόπουλος μπορεί να ξαναζητήσει απ' τους παίκτες του, τις άμυνες των δύο περασμένων χρόνων.

Ίσως το μοναδικό σημείο που ο Έλληνας τεχνικός να έκανε λάθος, ν' αφορά την επιμονή του στον Γιανγκ. Αλλά ας περιμένουμε να δούμε στα πλέι οφ τον Αμερικανό.