Γκαγκαλούδης στον ΣΠΟΡ FM: «Στη ζωή μου έχω φάει πολύ ξύλο, για να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα»

Ο πολύπειρος γκαρντ του Ηρακλή, Γιάννης Γκαγκαλούδης, είναι ένας άνθρωπος που έχει γράψει πάρα πολλά χιλιόμετρα στα ελληνικά (και όχι μόνο) παρκέ.

Λατρεύει να παίζει μπάσκετ, αλλά και να βλέπει... ποδόσφαιρο, ένας αθλητής που έχει άποψη και δεν φοβάται να την εκφράσει, λέει τα πράγματα με το όνομά τους χωρίς να προσπαθεί να αμβλύνει τις γωνίες.

Συνέντευξη στους Νικολέττα Γκαρέτσου και Δημοσθένη Καραμούζα

Πώς είδες το επίπεδο στη φετινή Α2;

«Νομίζω τα τελευταία χρόνια είναι επίπεδο Α1. Παίκτες που κατεβαίνουν για οικονομικούς λόγους. Οι ομάδες δυναμώνουν και αφήνουν το στίγμα τους. Φιλόδοξες προσπάθειες, που παρότι δεν έχουν το μπάτζετ, τα καταφέρνουν, όπως είναι η Καρδίτσα».

Έχεις παίξει μπάσκετ σε πολλές ομάδες. Τελικά που είναι πιο ωραία η ζωή, στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στην επαρχία ή στο εξωτερικό;

«Ρωτάτε έναν Αθηναίο ο οποίος από τα 25 χρόνια μπάσκετ έχει παίξει μόνο πέντε στην Αθήνα. Αν έπρεπε όμως να διαλέξω ένα μέρος που θα έμενα για πάντα είναι στην Ετουάλ στην Τυνησία. Εκεί βρήκα πάρα πολλά πράγματα, με σπουδαιότερο την ανθρωπιά. Μια πόλη που λάτρευα αλλά και με λάτρευε. Έμαθα τη γλώσσα, οικονομικά ήταν πολύ καλά».

Πώς έχεις βιώσει την κουλτούρα του αθλητισμού στο εξωτερικό σε σχέση με την Ελλάδα;

«Εμείς σε σχέση με το εξωτερικό είμαστε Ουγκάντα! Είμαστε ένα εκατομμύριο χρόνια πίσω, δυστυχώς».

Τη βία πώς την βίωσες εκεί και πως στην εδώ;

«Εκεί δεν υπάρχουν τέτοια περιστατικά όπως στην Ελλάδα. Όμως εδώ τη βία την θέλουνε. Οι ίδιες οι ομάδες, κλείνονται οι οπαδοί στην φυλακή και οι ίδιοι οι παράγοντες τους βγάζουν. Τα πράγματα είναι σε άσχημη κατάσταση και δεν θα φτιάξουν. Τα παιδιά και οι οικογένειες που πάνε στο γήπεδο δεν φταίνε σε τίποτα».

Θεωρείς ότι έπρεπε κάποια στιγμή οι αθλητές να φύγουν από το γήπεδο ως αντίδραση στη βία;

«Θα σου μιλήσω για τον εαυτό μου. Έχω βγει δημόσια πολλές φορές και έχω πει ότι έπρεπε να γίνει. Αλλά δεν είναι αυτό λύση. Οι αθλητές φοβούνται να το κάνουν. Υπάρχουν τόσες φορές που θέλουν να σηκωθούν να φύγουν οι παίκτες. Αλλά μετά θα υπάρξουν κυρώσεις. Αν μας κάλυπτε ο νόμος θα είχαμε φύγει πολλές φορές. Το ότι δεν έχουν υπάρξει νεκροί σε παιχνίδια ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό οφείλεται ξεκάθαρα στις καλές σχέσεις που έχουν οι αθλητές με τον κόσμο, αλλά και μεταξύ τους».

Αν γινόσουν Υπουργός Αθλητισμού ποιο θα ήταν το πρώτο μέτρο που θα έπαιρνες;

«Θα το έκλεινα! Μέχρι να περάσουν τα όσα θέλω. Μέχρι να μπει τάξη. Όταν κλείνεις κάτι η χασούρα είναι μεγάλη, είναι φόβος. Δεν είναι λύση να παίρνονται μέτρα για 2 μέρες. Δεν φοβάται ο άλλος. Αν όμως τα μέτρα είναι σκληρά, αν υπάρχει αποβολή τότε ο οπαδός θα φοβάται. Στην Ελλάδα όμως εννοείται πως αυτό δεν μπορεί να γίνει, μια ζωή τα πράγματα θα είναι όπως τα ξέρουμε».

Ένας έφηβος που αρχίζει τώρα την καριέρα του στην Ελλάδα του 2018, τι κίνητρα έχει για να δει το μπάσκετ επαγγελματικά;

«Ένας έφηβος, ένας νέος πρέπει να αγαπάει αυτό που κάνει. Αυτό είναι το βασικότερο για αρχή. Το σορτσάκι, η προπόνηση, η προετοιμασία, η κούραση, είναι η καθημερινότητα, είναι απόλαυση που δεν αναπληρώνεται. Σιγά-σιγά αν ο νέος αγαπήσει το σπορ, τότε μπορεί να πιστέψει σε αυτό που κάνει και να θέσει στόχους να ζήσει από αυτό, να βοηθήσει την οικογένεια του ή ακόμα και να φύγει να παίξει στο εξωτερικό. Δυστυχώς όμως οι νέοι απογοητεύονται εύκολα. Αν δεν παίξουν απευθείας Α1 τα παρατούν. Γι' αυτό η νέα φουρνιά δεν είναι τόσο μεγάλη όσο της δικής μας της γενιάς».

Πόσο ρόλο παίζουν οι γονείς στο ξεκίνημα;

«Στον αθλητισμό, οι γονείς είναι η κατάρα των αθλητών. Το έχω ζήσει τόσες φορές. Βλέπεις γονείς να πλακώνονται στα γήπεδα, να φωνάζουν, να βρίζουν. Είναι τραγικό το φαινόμενο. Δεν έχω λόγια για αυτά που μπορεί κανείς να δει στην κερκίδα. Οι γονείς μέσα από τα παιδιά τους, πιθανόν βλέπουν την οικονομική τους σωτηρία».

Πιστεύεις ότι θα έπρεπε να απαγορευτεί η είσοδος των γονέων στο χώρο της προπόνησης;

«Εγώ το έχω εφαρμόσει αυτό και την πρώτη εβδομάδα δε μου μίλαγαν, ώσπου στο τέλος κατέληξαν να μου λένε και ευχαριστώ. Τους εξήγησα με ήρεμο τρόπο πως είναι τελείως αναρμόδιοι, καθώς δεν έχουν καμία γνώση του αντικειμένου. Στο σπίτι μπορεί να κάνουν ότι θέλουν, αλλά δεν έχουν θέση στο γήπεδο την ώρα της προπόνησης».

Φτιάξε μας την ιδανική τετράδα συμπαικτών σου από το ελληνικό πρωτάθλημα.

«Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, μπάσκετ ελάχιστα παρακολουθώ, εγώ ''ποδοσφαιρικός'' είμαι, άρα θα μπορούσα πολύ πιο εύκολα να σας φτιάξω μια ιδανική εντεκάδα. Όσον αφορά την Α2 δε θέλω να ξεχωρίσω κάποιους, γιατί υπάρχουν πολλοί καλοί παίκτες που θα μπορούσαν να βρίσκονται στην πεντάδα και επειδή πολλοί εξ αυτών είναι και φίλοι μου -με κάποιους μάλιστα γνωρίζομαι πάνω από 25 χρόνια- δε θα ήθελα να στεναχωρήσω κανέναν τους».

Με την εμπειρία που έχεις αποκτήσει όλα αυτά τα χρόνια, λειτουργείς πλέον στις ομάδες σου, πέραν των όσων κάνεις στο παρκέ, σαν καθοδηγητής ή μέντορας για τους νεαρότερους παίκτες;

«Κοιτάξτε στον Ηρακλή που είμαι τώρα δεν έχουμε και πολλούς νεαρούς παίκτες! Εμείς αυτοαποκαλούμαστε η παλιά Μίλαν, με μέσο όρο ηλικίας τα 40! Ο καθένας μας μάλιστα έχει και το παρατσούκλι του, άλλος είναι ο Μπαρέζι, άλλος ο Μαλντίνι... Τώρα σε άλλες ομάδες που βρέθηκα τα προηγούμενα χρόνια, ναι, είχα το ρόλο του ''μπαμπά'' και του ''μεγάλου''. Κοίταζα όσο μπορούσα να συμβουλεύω και να καθοδηγώ, πολλές φορές μάλιστα και με άσχημο τρόπο επίτηδες, ώστε να τρίξω τα δόντια, πάντα όμως το έκανα για το καλό των παιδιών, γιατί κι εμένα έτσι με μεγάλωσαν στα γήπεδα κάποιοι συναθλητές μου που ήταν μεγάλα ονόματα. Στη ζωή μου έχω φάει πολύ ξύλο, μπινελίκι και καψώνι για να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα. Εγώ καψώνια δεν κάνω στα παιδιά, αλλά όταν χρειαστεί θα τους ρίξω και μπινελίκι και πολλές φορές θα είμαι αυστηρός μαζί τους. Το ξέρουν όμως ότι το κάνω από αγάπη και ενδιαφέρον και επειδή θέλω σε κάποια χρόνια να τα δω να φτάνουν να παίζουν σε υψηλό επίπεδο».

Βγάζοντας το Ζέλικο έξω από την εξίσωση, ποιος είναι ο καλύτερος προπονητής με τον οποίο έχεις συνεργαστεί όλα αυτά τα χρόνια;

«Σε αυτό το κομμάτι δε μπορώ να είμαι αντικειμενικός, είναι ο Βαγγέλης Αλεξανδρής τον οποίο έχω σαν πατέρα μου. Είναι κάτι παραπάνω από προπονητής, είναι οικογένεια. Έχουμε δουλέψει σε δέκα διαφορετικές ομάδες μαζί, είναι κάτι τελείως διαφορετικό η σχέση που έχουμε μεταξύ μας και αυτό είναι κάτι που το κερδίζεις μετά από τόσα χρόνια στα γήπεδα».

Ο καλύτερος προπονητής είναι αυτός που έχει την γνώση και την εμπειρία να σε κατατοπίσει μέσα στο παρκέ ή εκείνος που θα καταφέρει να σου αγγίξει την ψυχή;

«Σίγουρα το δεύτερο. Υπάρχουν πολλοί ''κακοί'' προπονητές που είναι πάρα πολύ καλοί, γιατί καταφέρνουν να βγάλουν από τον παίκτη το 100%. Από την άλλη υπάρχουν και πολλοί καλοί προπονητές που γίνονται κακοί γιατί κάνουν τον παίκτη να μη θέλει να παίξει γι' αυτόν. Υπάρχουν προπονητές όπως ο Κώστας Σορώτος ή Μάνος Μανουσέλης με τους οποίους έχω πολύ καλές σχέσεις, όπως και άλλοι τους οποίους δε θέλω ούτε να τους βλέπω».

Ποιό είναι το πρώτο πράγμα που θα άλλαζες στο ελληνικό μπάσκετ;

«Μάλλον τους ανθρώπους που το διοικούν. Στη ζωή μου έχω μάθει ότι το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Σε όλες τις χώρες του εξωτερικού υπάρχει αλλαγή, ανανέωση, νέο αίμα. Εδώ έχουμε μείνει στα παλιά. Χωρίς να ξέρω προσωπικά αυτούς τους ανθρώπους, θεωρώ ότι και εδώ χρειάζεται μια τέτοια αλλαγή».

Στις θέσεις αυτές θα πρέπει να μπουν άνθρωποι που έχουν προέρθει μέσα από τα παρκέ;

«Εννοείται αυτό».

Θα μπορούσες να είχες γίνει κάτι άλλο εκτός από μπασκετμπολίστας;

«Αν δεν έπαιζα μπάσκετ, θα έπαιζα σίγουρα ποδόσφαιρο. Δεν ξέρω βέβαια αν θα έφτανα στο ίδιο επίπεδο. Το σίγουρο είναι ότι δε μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς το μπάσκετ. Θεωρώ ότι αυτό που ήθελα να κάνω το έκανα με επιτυχία, έκανα την καριέρα μου, μικρή - μεγάλη δε θα το κρίνω εγώ, θα το κάνει ο κόσμος. Εγώ είμαι γεμάτος, από αναμνήσεις , από εικόνες, από ανθρώπους που γνώρισα, από συναισθήματα, από χαρές και λύπες- κυρίως λύπες - καθώς στον αθλητισμό αυτές είναι πολύ περισσότερες, εκτός κι αν παίζεις δέκα χρόνια στον Παναθηναϊκό ή τον Ολυμπιακό. Όλα αυτά δεν τα αλλάζω με τίποτα».

Τι είναι αυτό που σε έχει κάνει να αγαπήσεις τόσο πολύ και το ποδόσφαιρο;

«Ούτε και εγώ ο ίδιος ξέρω. Από μικρός πάντως πήγαινα και παρακολουθούσα ποδόσφαιρο και έτσι κόλλησα με αυτό. Αυτή τη περίοδο πάντως ούτε ... με κολλύριο δε μπορώ να παρακολουθήσω αγώνα της Superleague! Μου αρέσει πάρα πολύ να παρακολουθώ ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, τόσο Champions και Europa League, όσο και τα μεγάλα πρωταθλήματα. Περισσότερο από το να παρακολουθήσω έναν αγώνα μπάσκετ. Αυτό φυσικά έχει την εξήγησή του. Όταν έχεις φάει όλα τα χρόνια σου μέσα στα παρκέ, είναι φυσικό στον ελεύθερό σου χρόνο να μη θες και πάλι να δεις μπάσκετ, εκτός κι αν είσαι ανώμαλος!».

Βλέποντας το Γιάννη Αντετοκούνμπο, όπως και τους άλλους Έλληνες που έχουν διαπρέψει στο εξωτερικό, πιστεύεις ότι υπάρχει νέο αίμα που έχει τις δυνατότητες να φύγει έξω και να κάνει καριέρα;

«Ο Γιάννης είναι κάτι το ανεπανάληπτο, ένα θαύμα της φύσης, κάτι που εγώ στα 40 μου δεν έχω ξαναδεί και πιστεύω μέχρι τα 80 δε θα ξανασυναντήσω. Αυτά που έχει κάνει ήδη αυτό το παιδί είναι πέρα από κάθε προσδοκία. Για να καταλάβετε καλύτερα το τι συμβαίνει στη χώρα μας, αυτό το παιδί δε το είχε δει κανείς εδώ, τον είδε ένας σκάουτερ της Σαραγόσα και κατέληξε εκεί που είναι σήμερα».