I need a hero…

Kανένας παίκτης, ακόμη κι ο καλύτερος του κόσμου, δεν μπορεί να οδηγήσει μια ομάδα μόνος του στην κορυφή. Υπάρχουν όμως στιγμές, εκεί που όλα δείχνουν να χάνονται ή που κρέμονται σε μια κλωστή, που και το κορυφαίο σύνολο του κόσμου ανατρέχει στη βοήθεια ενός ήρωα. Τα Final 4 έχουν αποτελέσει διαχρονικά πεδία λάμψης τέτοιων από μηχανής Θεών, που εμφανίζονταν όταν η νίκη φάνταζε από ζόρικη μέχρι… χαμένη, και έσωζαν την παρτίδα.

Το sport-fm.gr γυρίζει το χρόνο πίσω και σας παρουσιάζει αυτούς τους ήρωες.

1992-Κωνσταντινούπολη: Σάσα Τζόρτζεβιτς (Παρτιζάν)

Το σουτ του Τόμας Γιοφρέσα με αρκετή δόση τύχης καταλήγει στο καλάθι και διαμορφώνει 13’’ πριν το τέλος το 70-68 υπέρ της Μπανταλόνα φέρνοντας την Παρτιζάν του τότε «φρέσκου» προπονητή Ζέλικο Ομπράντοβιτς και των ανερχόμενων ακόμη Ντανίλοβιτς και Τζόρτζεβιτς με την πλάτη στον τοίχο. Ο τελευταίος με περισσή αυτοπεποίθηση διανύει το παρκέ και επιχειρεί σουτ τριών πόντων εκτός ισορροπίας. Η μπάλα καταλήγει στο καλάθι και η Παρτιζάν στέφεται πρωταθλήτρια Ευρώπης.



1994-Τελ Αβίβ: Κορνίλιους Τόμπσον (Μπανταλόνα)

Ο Ολυμπιακός φτάνει στον τελικό θριαμβεύοντας επί του Παναθηναϊκού στον «εμφύλιο» και φαντάζει το αδιαφιλονίκητο φαβορί για το τρόπαιο. Η υπεροχή του αποτυπώνεται στο παρκέ στο μεγαλύτερο διάστημα του τελικού απέναντι στην Μπανταλόνα, αλλά μία πρωτοφανής «καθίζηση» στα τελευταία επιτρέπει στους Καταλανούς να επιστρέψουν στο ματς. Ο εξαφανισμένος μέχρι τότε Κορνίλιους Τόμπσον δίνει με τρίποντο προβάδισμα στην ομάδα του με 59-57 και στα επτά δευτερόλεπτα που απομένουν ο Ζάρκο Πάσπαλι αποτυγχάνει να αποτρέψει την έκπληξη αστοχώντας σε δύο βολές και ένα σουτ. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς χαμογελά και πάλι στο τέλος.



1996-Παρίσι: Στόγιαν Βράνκοβιτς (Παναθηναϊκός)

Ο Παναθηναϊκός δείχνει να κρατά γερά το πρώτο τρόπαιο στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση της Ευρώπης προηγούμενος με 67-66 της Μπαρτσελόνα και με την μπάλα στην κατοχή του. Όμως ο Παναγιώτης Γιαννάκης γλιστρά και μαζί του φαίνεται να γλιστρά και η κούπα από τα χέρια των «πράσινων», όταν ο Χουάν Αντόνιο Μοντέρο βγαίνει στον αιφνιδιασμό και ετοιμάζεται να πετύχει το νικητήριο καλάθι για τους Καταλανούς. Ο Στόγιαν Βράνκοβιτς όμως διανύει το παρκέ σαν «κατοστάρης» και σκεπάζει το καλάθι της ομάδας του με μία μεγαλοπρεπή τάπα. Το χρονόμετρο «κολλά» και τα τελευταία δευτερόλεπτα μοιάζουν... αιώνες. Ο αγώνας-επιτέλους-λήγει και ο Παναθηναϊκός αποκτά το πρώτο από τα έξι αστέρια στη φανέλα του χάρη στον Δαλματό γίγαντα.



1997-Ρώμη: Ντέιβιντ Ρίβερς (Ολυμπιακός)

Ο Ολυμπιακός κατακτά αυτό που του χρωστούσε η ιστορία. Ο Ντέιβιντ Ρίβερς, που το προηγούμενο καλοκαίρι ετοιμαζόταν να αποχωρήσει, μοιάζει σεληνιασμένος στο τελευταίο τρίμηνο της περιόδου. Ο Αμερικανός γκαρντ πετυχαίνει 28 πόντους στον ημιτελικό απέναντι στην Ολίμπια Λιουμπλιάνα και 26 στον τελικό απέναντι στην Μπαρτσελόνα (73-58) επικρατώντας κατά κράτος του Σάσα Τζόρτζεβιτς στη μάχη των πλέι μέικερ.



2002-Μπολόνια: Ιμπραήμ Κουτλουάι (Παναθηναϊκός)

Ο Παναθηναϊκός είναι φιλοξενούμενος της Κίντερ στον τελικό της Μπολόνια, αλλά ο Ιμπραήμ Κουτλουάι αισθάνεται σαν στο σπίτι του. Οι γηπεδούχοι πλησιάζουν τον Παναθηναϊκό στο καλάθι με συνεχείς πόντους από Τζινόμπιλι και Σμόντις, αλλά ο «Ίμπο» με τρίποντο 40’’ πριν το τέλος και εν συνεχεία με τέσσερις βολές αποκαθιστά την τάξη και φέρνει τον Παναθηναϊκό για τρίτη φορά στην κορυφή της Ευρώπης.



2006-Πράγα: Θοδωρής Παπαλουκάς (ΤΣΣΚΑ Μόσχας)

Η επιστροφή της ΤΣΣΚΑ Μόσχας στο θρόνο της μετά από 35 χρόνια είχε ελληνικό άρωμα. Ο Θοδωρής Παπαλουκάς έρχεται ως συνήθως από τον πάγκο και αλλάζει τη ροή του αγώνα με 18 πόντους και 7 ασίστ παίρνοντας την ομάδα στους ώμους του σε καθοριστικά σημεία της αναμέτρησης. Ο «Τεό» κατακτά πανάξια τον τίτλο του MVP, πανηγυρίζει με την ελληνική σημαία αγκαλιά κι αποδεικνύει πως έχει το άγγιγμα του Μίδα, έχοντας οδηγήσει λίγους μήνες πριν την Εθνική στην κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ και λίγους μήνες μετά στη δεύτερη θέση του Μουντομπάσκετ.



2009-Βερολίνο: Ραμούνας Σισκάουσκας (Παναθηναϊκός)

Όχι, δεν κάναμε λάθος. Ο Ραμούνας Σισκάουσκας είχε φύγει από τον Παναθηναϊκό και ανήκε στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας, αλλά η χαρά που πρόσφερε στον κόσμο του «τριφυλλιού» δεν συγκρίνεται ακόμη και με την εξαιρετική παρουσία του στην ομάδα τη σεζόν 2006/07. Οι «πράσινοι» είχαν κάνει ένα ονειρεμένο πρώτο ημίχρονο προηγούμενοι 48-28 απέναντι στο φαβορί, αλλά η πίεση των Ρώσων και η ανοχή των διαιτητών τούς έδωσαν την ευκαιρία να διεκδικήσουν τη νίκη. Η τελευταία επίθεση πήγε στα χέρια του Λιθουανού φόργουορντ, που σηκώθηκε για τρίποντο, αλλά αστόχησε και ο Παναθηναϊκός έγινε με δραματικό τρόπο πεντάστερος.



2012-Κωνσταντινούπολη: Γιώργος Πρίντεζης (Ολυμπιακός)

Η μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία των Final 4 έμελε να γίνει από τον Ολυμπιακό. Η ΤΣΣΚΑ Μόσχας ταξίδεψε στην Πόλη με τον τίτλο του μεγάλου φαβορί και έμοιαζε να έχει φορτώσει ήδη την κούπα στις αποσκευές της, όταν δώδεκα λεπτά πριν το τέλος προηγείτο με 53-34. Υπολόγιζε όμως χωρίς την ψυχή των «ερυθρόλευκων», που με μία ακόμη-τη μεγαλύτερη-υπέρβαση μέσα στη σεζόν έκανε το αδύνατο πραγματικότητα. Με μία επική αντεπίθεση ο Ολυμπιακός πλησίασε στον πόντο χάρη σε δύο βολές του νεαρού Παπανικολάου, ο πολύπειρος Σισκάουσκας στον αντίποδα πέταξε δύο προσπάθειες από τη γραμμή στο σίδερο και η ομάδα του Ντούσαν Ίβκοβιτς είχε την τύχη στα χέρια της. Ο Σπανούλης διείσδυσε, τράβηξε την άμυνα πάνω του και πάσαρε την κατάλληλη στιγμή στον Πρίντεζη, που με δεξί hook υπέγραψε το θρίαμβο με 62-61. Κι από τότε το έκανε… συνήθεια.



2014-Μιλάνο: Ταϊρίς Ράις (Μακάμπι)

Βρέθηκε αντιμέτωπος με τους κορυφαίους της θέσης του, Τεόντοσιτς και Ροντρίγκεθ, αλλά τους έβαλε τα γυαλιά. Το Final Four του Μιλάνου ήταν η στιγμή της εκτόξευσης για τον Ταϊρίς Ράις. Ο άλλοτε παίκτης του Πανιωνίου οργίασε, πετυχαίνοντας το νικητήριο καλάθι στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ και προσθέτοντας 26 πόντους στον τελικό απέναντι στη Ρεάλ αποδεικνύοντας πως τα μεγάλα ονόματα δεν παίζουν μπάσκετ και κατακτώντας επάξια τον τίτλο του MVP.