Δεν μπορεί να υπάρχει «αντίο» στην Εθνική!

Ενα "αντίο" στην Εθνική, ξαφνικά μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα έγινε μεγαλύτερο από το "αντίο" της Εθνικής σε μία διοργάνωση, στην οποία είχε πάει με ελπίδες (για να μην πω με σιγουριά) μεταλλίου. Ίσως να φταίει το "στενό" μυαλό μου, αλλά μου μοιάζει ακατανόητο όλο αυτό το σκηνικό.

Γράφει ο Θοδωρής Τσούτσος

Δεν λέω ότι δεν είναι σημαντικό αυτό που συμβαίνει με την αποχώρηση του Σπανούλη. Και ζήτω του και μπράβο του και τον ευχαριστούμε. Για όσα έχει προσφέρει στην Εθνική. Αλλά άραγε, δεν ήταν υποχρέωσή του; Να τον αποθεώσουμε, λοιπόν, για τους σωστούς λόγους. Γιατί είναι παικταράς. Γιατί το μυαλό του δεν το έχει άλλος. Γιατί κάνει στο παρκέ πράγματα που επίσης δεν κάνει άλλος. Οχι γιατί ήταν στην Εθνική. Πού θα έπρεπε δηλαδή να είναι;

Ο Σπανούλης είναι η αφορμή. Και με πάσα ειλικρίνεια λέω ότι δεν είναι και η καλύτερη αφορμή. Διότι εκείνος στο κάτω - κάτω ήταν στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα μέχρι τώρα. Ωστόσο, κατά την άποψή μου για κάθε αθλητή οποιουδήποτε αθλήματος και οποιασδήποτε ηλικίας η παρουσία στην Εθνική ομάδα - θα έπρεπε να - είναι αυτονόητη. Οποτε και του ζητηθεί!

Δεν είναι δυνατόν τη συμμετοχή στην Εθνική να την κρίνει ο ίδιος ο αθλητής. Αυτό το καλοκαίρι έρχομαι, το άλλο δεν έρχομαι, το τρίτο θα δούμε και πάει λέγοντας. Δεν αφορά μόνο τον Σπανούλη ή τον Διαμαντίδη, αυτό ούτε μόνο το μπάσκετ. Πριν μερικά χρόνια ο Γκέκας αποφάσισε να φύγει από την Εθνική στα καλά καθούμενα. Θυμηθείτε πώς γύρισε και τι δεν θα έδινε (για την ίδια την καριέρα του) για να μην έχει τραβήξει όλα αυτά τα άδικα προς το πρόσωπό του των τελευταίων μηνών.

Κανείς δεν είναι πιο "μεγάλος" από την ίδια την Εθνική, την οποιαδήποτε Εθνική, για να ανακοινώνει από μόνος του το τέλος. Το τέλος από την Εθνική μπορεί να το αποφασίζει μόνο ένας. Ο εκάστοτε προπονητής. Τελεία! Οι αθλητές, μέχρι να τελειώσουν την καριέρα τους και εφόσον δεν έχουν τραυματισμό, ακόμη και αν έχουν χρόνια να κληθούν, ακόμη και αν δεν γουστάρουν τη φάτσα του συμπαίκτη τους, όπου και αν αγωνίζονται όποιο και να είναι το όνομά τους, πρέπει να είναι διαθέσιμοι για την Εθνική.

Οπως για παράδειγμα ο Κατσουράνης, που άκουσε ό,τι άκουσε (άκουσον - άκουσον), "ξεφτιλίστηκε" (αν είναι δυνατόν) στο Facebook, δεν κλήθηκε στη "νέα εποχή" (που να μην ξημέρωνε) και ποτέ δεν είπε ο ίδιος ότι δεν παραμένει στη διάθεση της Εθνικής. Και θα παραμένει μέχρι το τέλος, μέχρι να πει αντίο στα γήπεδα. Στην Εθνική ποτέ!

Το κλισέ... "θέλω να ξεκουραστώ", στην ουσία δεν μπορεί να υπάρχει στο μυαλό ενός αθλητή. Γιατί την κούραση την νικά η ματαιοδοξία. Και αυτή δεν τελειώνει ούτε στα 30 ούτε στα 40 ούτε στα 100...