Μία πραγματικά νέα ομάδα

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Τα φιλικά της Εθνικής ομάδας αυτό το καλοκαίρι έχουν ενδιαφέρον περισσότερο από ποτέ. Τόσο κόντρα στη Ρουμανία, όσο και κυρίως απέναντι στους πιο δυνατούς αντιπάλους που ακολουθούν, θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε μία πραγματικά καινούρια ομάδα. Τα προηγούμενα πέντε χρόνια η παρουσία του Παναγιώτη Γιαννάκη στον πάγκο και η διατήρηση ενός βασικού κορμού παικτών δεν άφηναν πολλά περιθώρια για εκπλήξεις στο αγωνιστικό πρόσωπο της ομάδας. Έμφαση στην άμυνα, πολλά πικ εν ρολ και σαφής προτίμηση στο «πέντε εναντίον πέντε» ήταν τα βασικά στοιχεία του παιχνιδιού της ομάδας.

Όλες αυτές όμως οι «σταθερές» φέτος δεν υφίστανται. Στο τιμόνι υπάρχει ένας νέος προπονητής, ο Γιόνας Καζλάουσκας, ο οποίος φέρνει μία νέα φιλοσοφία και ένα νέο στυλ παιχνιδιού, απόντες θα είναι παίκτες-κολώνες της Εθνικής τα τελευταία χρόνια, όπως οι Διαμαντίδης, Παπαλουκάς, Βασιλόπουλος και Τσαρτσαρής, ενώ τη θέση τους θα πάρουν αρκετά νέα πρόσωπα χωρίς εμπειρία μεγάλων διοργανώσεων, αλλά με πλούσιο ταλέντο.

Από την πρώτη ημέρα που έπιασε δουλειά, ο Γιόνας Καζλάουσκας έκανε σαφή την πρόθεσή του να βάλει νέα στοιχεία στον τρόπο παιχνιδιού της Εθνικής. Ως γνήσιο εκπρόσωπος της λιθουανικής σχολής, προσπαθεί-όπως μαρτυρούν και όλοι οι διεθνείς-να κάνει την ελληνική ομάδα να παίζει πιο γρήγορα στην επίθεση. Προς τιμήν του έχει τονίσει κατ’επανάληψη πως δεν ήρθε για να «γκρεμίσει» ό,τι έχτιζε ο Παναγιώτης Γιαννάκης ή να απαξιώσει το έργο του. Αντιθέτως έχει δηλώσει πως θέλει να διατηρήσει την εξαιρετική αμυντική λειτουργία που του κληροδοτήθηκε και να εξελίξει το επιθετικό κομμάτι της Εθνικής. Ασφαλώς οι σημαντικές απουσίες δυσκολεύουν το έργο του, αλλά ο ίδιος ως τώρα δεν θέλει να επικαλείται αυτά τα προβλήματα ως δικαιολογίες ή ελαφρυντικά για πιθανά άσχημα αποτελέσματα. Κακά τα ψέματα, η Ελλάδα έρχεται φέτος για πρώτη φορά αντιμέτωπη με μία πραγματικότητα-αυτή της απουσίας βασικών παικτών-που για άλλες χώρες έχει γίνει συνήθεια (βλέπε Σερβία, Ρωσία, Λιθουανία). Και όταν κάποιος μεμψιμοιρεί, συνήθως βλέπει απαθής το... κακό να έρχεται.

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αναμένεται ο τρόπος που θα καλυφθεί το τεράστιο κενό των Διαμαντίδη και Παπαλουκά. Ο Βασίλης Σπανούλης, που διέπρεψε σε ρόλο πλέι μέικερ σε ματς-φωτιά για τον Παναθηναϊκό φέτος, και ο κολλητός του Νίκος Ζήσης θα επωμιστούν το μεγαλύτερο βάρος της ευθύνης στην οργάνωση του παιχνιδιού, με τον Νικ Καλάθη που εντυπωσιάζει στις προπονήσεις να ακολουθεί ως η επιλογή του μέλλοντος. Η «νέα» περιφερειακή γραμμή της Εθνικής χάνει σε ύψος, αλλά έχει ταχύτητα, διεισδυτικότητα και καλό σουτ. Ίσως ήρθε η ώρα η γραμμή πυρός της Ελλάδας να μεταφερθεί από τα γκαρντ στη φροντ λάιν. Δεν πρόκειται για λύση ανάγκης ελλείψει των Διαμαντίδη-Παπαλουκά, αλλά ως αυτονόητη επιλογή σε ένα ρόστερ που διαθέτει πληρότητα ψηλών με Μπουρούση, Σχορτσανίτη, Κουφό, Γλυνιαδάκη, Πρίντεζη, Φώτση, αλλά και Μαυροκεφαλίδη-Καϊμακόγλου.

Ένας ακόμη γρίφος είναι πώς θα καλυφθεί η θέση «3», όπου πέραν του Περπέρογλου, που θα πάρει για πρώτη φορά το βάπτισμα του πυρός σε μεγάλη διοργάνωση, και του σούπερ-ταλαντούχου πλην όμως «άγουρου» για τόσο υψηλό επίπεδο Παπανικολάου δεν υπάρχουν λύσεις. Το «ανέβασμα» Τσαλδάρη ή Καλαμπόκη στη θέση αυτή ή το «κατέβασμα» κάποιου παίκτη από το «4» στο «3» (Φώτσης, Καϊμακόγλου) φαντάζουν ως οι μοναδικές λύσεις, ελλείψει Βασιλόπουλου και Κακιούζη, που είχαν «ρεζερβέ» τη θέση μέχρι τώρα.

Υπομονή, σε λίγες ημέρες θα έχουμε τις πρώτες απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα. Ένα είναι το βέβαιο: η νέα Εθνική χρειάζεται χρόνο και προπαντός τη στήριξη όλων.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com