Γράφει ο Παναγιώτης Βανός
Το μπάσκετ στην Ελλάδα βρίσκεται πάντα στη σκιά του ποδοσφαίρου. Το ξέρουμε όλοι και ας κάνουμε ότι δεν το καταλαβαίνουμε. Το ερώτημα είναι από πού και ως πού και από πότε γίναμε «μπαλαδόφατσες» ρε παιδιά;
Κάθε χώρα υποστηρίζει κάποιο άθλημα περισσότερο από όλα τα άλλα. Είναι γεγονός, αλλά στηρίζεται κάπου. Στις επιτυχίες που φέρνει διαχρονικά στην εκάστοτε χώρα το συγκεκριμένο άθλημα. Πάρτε για παράδειγμα τους Αμερικανούς(αφήνουμε έξω το άγνωστο σε μας μπέιζμπολ, που αν κάποιος μου εξηγήσει τους κανόνες θα το θεωρήσω επίτευγμα εξίσου μεγάλο με το να τετραγωνίσει τον κύκλο).
Γεμίζουν τα αχανή στάδια του ΝΒΑ και παρακολουθούν ένα υπερθέαμα, απίστευτα εμπορικό που σαν εξαγώγιμο προϊόν φέρνει μεγάλα κέρδη. Είναι όμως και η μεγαλύτερη δύναμη στο χώρο και όποτε σοβαρεύονται έχουν δείξει ότι δεν έχουν αντίπαλο σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Στην Γερμανία και στην Αγγλία υπάρχει μόνο ποδόσφαιρο ουσιαστικά, αφού στις δύο χώρες τα ίχνη του αθλήματος που λέγεται μπάσκετ αγνοούνται. Ωστόσο οι ένθερμοι υποστηρικτές τόσο των εθνικών ομάδων των δύο χωρών, όσο και των συλλόγων, μπορούν να καυχιούνται ότι έχουν χορτάσει από επιτυχίες και συγκινήσεις και αισθάνονται «υποχρέωση» απέναντι στο άθλημα…
Με όλα αυτά προσπαθώ να σκεφτώ έναν λόγο που οι Έλληνες φίλαθλοι ξυπνάνε και κοιμούνται με το άγχος της ομάδας που υποστηρίζουν. «Σκάνε» για το αν κάνει μεταγραφές και όταν αρχίσει το…. σούπερ ανταγωνιστικό και ποιοτικό πρωτάθλημα της Σούπερ Λιγκ, στήνονται μπροστά στις τηλεοράσεις ή κάνουν ουρές για να πάρουν εισιτήρια και να περάσουν το απόγευμα της Κυριακής τους βλέποντας θέαμα της… πλάκας.
Από την άλλη μεριά, τα γήπεδα του μπάσκετ πλην ελάχιστων εξαιρέσεων είναι άδεια σχεδόν πάντα. Αν τύχει δε και συμπέσει ένας αγώνας μπάσκετ με έναν αγώνα ποδοσφαίρου σε κοντινά γήπεδα, όπως ΣΕΦ και Καραϊσκάκη, δεν τίθεται καν θέμα για το τι θα επιλέξει ο κόσμος. Γιατί φυσικά το μπάσκετ είναι «μπασκετάκι», ενώ το ποδόσφαιρο «βασιλιάς των σπορ».
Μόνο που εδώ στην Ελλάδα, όταν ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φάνης και οι υπόλοιποι μας «σήκωναν στις πλάτες τους» για να πανηγυρίσουμε το Ευρωπαϊκό του 1987, το ποδόσφαιρο ήταν σε τόση απόσταση από την επιτυχία όσο και ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός από τους γύρω των οποίων οι κάτοικοι έμεναν σε δέντρα!
Επίσης όταν ο Παπαλουκάς, ο Σπανούλης, ο Κακιούζης, ο Διαμαντίδης και όλοι οι υπόλοιποι, είχαν ήδη πατήσει στην κορυφή της Ευρώπης και στη συνέχεια ανάγκασαν τις ΗΠΑ να «υποταχθούν» και τα διεθνή ΜΜΕ να παραμιλάνε για την ελληνική ψυχή, τα αντίστοιχα δημοσιεύματα του Τύπου γύρω από το ποδόσφαιρο χαρακτήριζαν(είχαν άδικο;) πυροτέχνημα τον άθλο του Euro 2004. Επίτευγμα τεράστιο, αλλά διάολε, δεν πρόκειται να επαναληφθεί , μην γελιόμαστε.
Αντίθετα στο μπάσκετ τόσο σε εθνικό επίπεδο και με την ομάδα Ανδρών, αλλά και με τις «μικρές» όπως η φετινή επιτυχία της Νέων Ανδρών στη Ρόδο, υπάρχουν συνεχείς επιτυχίες που δείχνουν ότι υπάρχει συνέπεια και μέλλον, ενώ μας έχουν κατατάξει στην ελίτ εδώ και πολλά χρόνια. Αλλά ποιον απασχολεί αυτό…
Α, για να μην ξεχάσω, έχει αντιληφθεί κανείς πόσα έσοδα έχει ο μπασκετικός Παναθηναϊκός για παράδειγμα ετησίως από εισιτήρια σε σχέση με αυτά του τμήματος ποδοσφαίρου; Η διαφορά είναι χαώδης. Αναρωτιέμαι δηλαδή τι θα γινόταν αν ο Καραγκούνης είχε σηκώσει πέντε ευρωπαϊκά, όπως ο Αλβέρτης!!!
Για απορίες, σχόλια, παρατηρήσεις στο panosvan@hotmail.com
Υ.Γ Για να μην ξεχνιόμαστε, τη Δευτέρα αρχίζει και πάλι η αγαπημένη μου εκπομπή στον NovaΣΠΟΡ FM 94,6 που δεν είναι άλλη από «τα σορτσάκια στα γόνατα». 19:00 με 21:00, Κατσίκης και Γαβριλάκης θα είναι πιο καλοκαιρινοί από ποτέ. Συνεπώς περιμένω με αγωνία.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
