Αυτοί οι ανάγωγοι...

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Πολύς λόγος έχει γίνει τις τελευταίες ημέρες για τη συμπεριφορά ορισμένων εκ των μελών της Εθνικής Νέων που κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στη Ρόδο. Δημοσιογράφοι και απλοί φίλαθλοι κατέκριναν τους παίκτες για κάποιες αντιδράσεις τους σε βάρος αντιπάλων, στον ημιτελικό απέναντι στην Ισπανία και στον τελικό κόντρα στη Γαλλία. Ασφαλώς και να φτύνεις τον αντίπαλο, να του δείχνεις τα γεννητικά σου όργανα και να τον «λούζεις» με βρισιές δεν είναι πράξεις άξιες επαίνου. Κάθε άλλο. Όμως υπάρχει μεγάλη απόσταση από το σημείο αυτό μέχρι να φτάνουμε να μιλάμε για ανάγωγα παιδιά και να επισκιάζεται η επιτυχία τους από κάποια παραστρατήματα.

Όποιος έχει ασχοληθεί με το μπάσκετ ή με οποιοδήποτε άλλο σπορ, έστω και σε ερασιτεχνικό επίπεδο ή απλώς παίζοντας με τους φίλους του, θα πει ψέματα αν υποστηρίξει πως δεν έχει λογοφέρει ποτέ με αντίπαλο, ενώ είμαι βέβαιος πως αρκετοί εξ όσων διαβάζουν αυτές τις γραμμές δεν θα έχουν μείνει μόνο στα λόγια, αλλά θα έχουν έρθει και στα χέρια σε στιγμές έντασης.

Όταν οι «σφυγμοί» χτυπούν κόκκινο, τέτοιες αντιδράσεις είναι φυσιολογικές, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι σωστές. Όταν αθλητές με τεράστια εμπειρία και πολλά χρόνια επαγγελματικής καριέρας υπερβαίνουν τα εσκαμμένα (ποιος ξεχνά την κουτουλιά του Ζιντάν στον Ματεράτσι, το φτύσιμο του Ράικαρντ στον Φέλερ, τις γροθιές στο Πίστονς-Πέισερς και πάει λέγοντας), δεν μπορούμε να ρίχνουμε στην πυρρά παιδιά 19 και 20 ετών που έκαναν ένα λάθος. Πόσω μάλλον σε στιγμές που το αίμα «βράζει», διακυβεύεται ένας ευρωπαϊκός τίτλος και οι αντίπαλοι δεν είναι ακριβώς... άγιοι αλλά ρίχνουν λάδι στη φωτιά.

Προσοχή: Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν δικαιολογία για τη συμπεριφορά των παικτών. Αποτελούν ελαφρυντικά σε μία συμπεριφορά που (πρέπει να) συγχωρείται, ειδικά σε τέτοιες ηλικίες. Έχοντας ζήσει από κοντά την ομάδα Νέων στη Ρόδο για περισσότερες από δέκα μέρες, η διαπίστωση είναι πως πρόκειται για εξαιρετικούς χαρακτήρες με σωστή παιδεία και επαγγελματική συνείδηση, έστω και αν οι περισσότεροι τυγχάνουν ερασιτεχνικής αντιμετώπισης από τις ομάδες τους. Γιατί τα παιδιά του Κώστα Μίσσα ούτε τις πόρτες των αποδυτηρίων έσπασαν όπως οι Ισπανοί, ούτε αναστάτωσαν ένα ξενοδοχείο μετά την πρόκρισή τους στη δεύτερη φάση όπως οι Ιταλοί, ούτε ξενυχτούσαν ή ξημεροβραδιάζονταν στην πισίνα όπως άλλες αποστολές. Έμειναν προσηλωμένα στο στόχο τους, αψήφησαν τη σωματική και ψυχολογική κούραση και χάρισαν στην Ελλάδα μία πολύ σημαντική επιτυχία. Ναι, αυτοί οι ανάγωγοι...

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com