Να γελάσουμε ή να κλάψουμε;

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Το γεγονός ότι φέτος παρουσιάστηκε αύξηση 16% στα εισιτήρια στην Α1 σε σχέση με την περσινή περίοδο, όπως ανακοινώθηκε από τον ΕΣΑΚΕ, είναι η μισή αλήθεια. Οι αριθμοί στο μπάσκετ λένε συνήθως την αλήθεια, αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Επί παραδείγματι, ακούγοντας κάποιος ξένος ότι το Μαρούσι παρουσίασε αύξηση προσέλευσης φιλάθλων κατά 30%, θα μιλούσε για… κοσμογονία. Αν όμως τον πληροφορούσαν πως από τα περσινά 5.138 η συμπαθής ομάδα των βορείων προαστίων «ανέβηκε» στα 6.174 εισιτήρια, θα αντιλαμβανόταν την πλάνη.

Πώς να χαμογελάσει κανείς και να τα δει όλα ρόδινα, όταν φέτος «κόπηκαν» συνολικά 259.992 εισιτήρια στην Α1, ενώ μόνο το περασμένο Σαββατοκύριακο στο ισπανικό πρωτάθλημα τα παιχνίδια της αγωνιστικής παρακολούθησαν 52.562 φίλαθλοι; Μη βιαστεί κανείς να αποδώσει αυτή τη χαώδη διαφορά στο μεγαλύτερο πληθυσμό της Ισπανίας συγκριτικά με την Ελλάδα ή στα κρούσματα βίας που εμφανίζονται στα ελληνικά γήπεδα.

Ασφαλώς είναι δύο σημαντικοί παράγοντες, αλλά όχι οι βασικοί. Πιο μεγάλο ρόλο παίζουν άλλες παράμετροι, όπως η ανταγωνιστικότητα του πρωταθλήματος και η έλλειψη αισθήματος «τοπικισμού» στην Ελλάδα. Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός έχουν ανέλθει σε αγωνιστικά και οικονομικά επίπεδα που δεν μπορούν καν να διανοηθούν (όχι φυσικά να ανταγωνιστούν) οι υπόλοιποι. Οι τεράστιες επενδύσεις που έχουν κάνει οι δύο «αιώνιοι» ασφαλώς και έχουν κρατήσει (μαζί με τις επιτυχίες της Εθνικής) «ζωντανό» το άθλημα σε χαλεπούς καιρούς, αλλά πέρα από ευλογία αποτελούν ταυτόχρονα και κατάρα. Κι αυτό γιατί οι φιλοδοξίες των υπολοίπων ομάδων αναλώνονται στο να είναι πρώτες από το… σωρό, καλύτερες μεταξύ μετρίων και αυτό δεν είναι αρκετό για τον Έλληνα φίλαθλο, που έχει αποδείξει πως «τρέφεται» μόνο με τίτλους και όχι με θέαμα ή τη χαρά του παιχνιδιού.

Στην ACB Liga ακόμη και ο αγώνας του ουραγού με τον πρωτοπόρο είναι ντέρμπι, ενώ στην Ελλάδα φτάσαμε στο σημείο οι υποχρεώσεις Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού στον πρώτο γύρο των play-offs να είναι τυπική διαδικασία και η πιθανότητα έκπληξης να υφίσταται μόνο στην περίπτωση που υποτιμήσουν τον αντίπαλο ή έχουν το μυαλό τους αλλού, όπως συμβαίνει (καλή ώρα) τώρα με το Final 4.

Σε ό,τι αφορά στον-καλώς εννοούμενο και αναγκαίο για έναν υγιή αθλητισμό- τοπικισμό, τα πράγματα είναι απλά. Στην Ισπανία δεν υποστηρίζουν όλοι οι φίλαθλοι τη Ρεάλ Μαδρίτης ή την Μπαρτσελόνα επειδή αυτές νικούν και διακρίνονται εκτός των συνόρων. Οι Βάσκοι υποστηρίζουν τις ομάδες της περιοχής τους (Μπιλμπάο ή Τάου), οι Ανδαλουσιάνοι αυτές της δικής τους, ενώ ακόμη και μέσα στις μεγάλες πόλεις οι λοιπές δυνάμεις δεν αποτελούν «μειονότητα». Δείτε για παράδειγμα τη δυναμική υποστήριξη που έχει στη Βαρκελώνη η Μπανταλόνα ή η Εστουντιάντες στη Μαδρίτη. Την ίδια ώρα στην Ελλάδα, οι κάτοικοι των περιοχών της Αθήνας, αλλά και της επαρχίας «μοιράζονται» ως επί το πλείστον στις μεγάλες δυνάμεις και αδιαφορούν για το τι συμβαίνει στο κλειστό της γειτονιάς τους. Και το φαινόμενο αυτό θα συνεχιστεί με περισσότερη ένταση και με συνέπεια τον όλο και μεγαλύτερο «μαρασμό» των μικρών σωματείων, όσο η ψαλίδα μεγαλώνει.

Αντιθέτως, η στήριξη στην ομάδα της γειτονιάς μας, θα της δώσει την ώθηση για μεγαλύτερα πράγματα. Μπορεί όχι σήμερα ή αύριο, αλλά σίγουρα σε βάθος χρόνου. Το παράδειγμα του Κολοσσού Ρόδου μπορεί να αποτελέσει φωτεινό φάρο για τους υπόλοιπους. Το «Βενετόκλειο» αποδείχτηκε πολλές φορές φέτος μικρό για να χωρέσει την αγάπη των Ροδιτών για την ομάδα τους. Η άνοδος στην Α1 ήταν το πρώτο βήμα, η σωτηρία το δεύτερο, η πρόκριση στα play-offs το τρίτο και πιθανότατα όχι το τελευταίο όσο ο κόσμος θα στηρίζει την προσπάθεια που γίνεται.

*Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο mesastiraketa@yahoo.com