Η «σκοτεινή» πλευρά των αιωνίων

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Έχουν γραφτεί διθύραμβοι για τις αγωνιστικές αρετές, τους παίκτες-κλειδιά και την ομαδική ποιότητα του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού. Και δικαίως. Ωστόσο ό,τι λάμπει έχει και μία «σκοτεινή» πλευρά. Στους «αιωνίους» δεν είναι όλα καλώς καμωμένα. Στο ρόστερ των δύο ομάδων υπάρχουν εκτός από πρωταγωνιστές και παίκτες που δεν δικαίωσαν τις προσδοκίες, μικρές ή μεγάλες, που είχαν δημιουργηθεί με την απόκτησή τους. Ασφαλώς ευθύνη γι’αυτό δεν φέρουν μόνο οι ίδιοι, αλλά και αυτοί που τους επέλεξαν, επένδυσαν πάνω τους πολλά εκατομμύρια, αλλά και ο Τύπος (δεν βγάζω την... ουρά μας απέξω) που τους φόρτωσε με μεγαλύτερο βάρος από αυτό που μπορούσαν να αντέξουν στους ώμους τους.

Ντούσαν Κέτσμαν: Αποκτήθηκε πακέτο με τον Νίκολα Πέκοβιτς από την Παρτιζάν, με σκοπό να γίνει ο «χαμάλης» της ομάδας. Όποιος περίμενε από αυτόν 20 πόντους ανά αγώνα, πολύ απλά δεν είχε παρακολουθήσει την έως τώρα πορεία του. Το σκεπτικό του Ζέλικο Ομπράντοβιτς με την απόκτησή του ήταν να έχει στη διάθεσή του έναν παίκτη που θα τρέχει για τους άλλους, θα παίρνει επιθετικές πρωτοβουλίες μόνο όταν είναι ελεύθερος ή τελειώνει ο χρόνος της επίθεσης και δεν θα γκρινιάζει για τον περιορισμένο χρόνο συμμετοχής του. Ο συμπαθής Σέρβος έκανε μόνο το τρίτο, αφού κατά τα άλλα, δεν βοήθησε. Τα λεπτά του στο παρκέ παρουσιάζουν φθίνουσα πορεία και δύσκολα θα παραμείνει για δεύτερη χρονιά.

Σοφοκλής Σχορτσανίτης: Αποτελεί σκιά του παίκτη που θαύμασε όλος ο κόσμος το 2006 στην Ιαπωνία βάζοντας στα καλάθια τους πολυδιαφημισμένους ψηλούς των ΗΠΑ. Μπορεί να έχασε αρκετά κιλά, αλλά η αγωνιστική του συμπεριφορά είναι προβληματική. Κι αν στην κόντρα του με τον Πίνι Γκέρσον είχε δίκιο να διαμαρτύρεται, δεν ισχύει το ίδιο με τον Παναγιώτη Γιαννάκη, ο οποίος τον πίστεψε και τον στήριξε σε δύσκολες στιγμές. Όμως η υπομονή, αγαπημένη λέξη του «δράκου», φαίνεται να εξαντλείται για τον «Big Sofo», ο οποίος αδικεί πάνω από όλους τον εαυτό του και πετά στα σκουπίδια τις ευκαιρίες για να συνετιστεί. Και είναι δεδομένο πως κάποια στιγμή θα σταματήσουν να του δίνονται τέτοιες, αφού ο Ολυμπιακός πλέον δεν τον έχει τόση ανάγκη. Οι εντυπωσιακές εμφανίσεις του Μαρτίου και του Απριλίου, Σοφοκλή απόντος, αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.

Μίλος Τεόντοσιτς: Η περίπτωσή του παρουσιάζει πολλά κοινά σημεία με την προηγούμενη. Πολύ ταλέντο, περίεργος χαρακτήρας. Η προπονητική ανοχή στις παραξενιές του μοιραία μειώνεται, όταν στην περιφέρεια του Ολυμπιακού υπάρχει πληθώρα επιλογών με παίκτες της κλάσης των Παπαλουκά, Γκριρ και Πάργκο, καθώς και των νεαρών Σλούκα και Μιλόσεβιτς που «παρακαλούν» για τα λίγα λεπτά συμμετοχής, τα οποία ο Σέρβος γκαρντ θεωρεί λίγα και απαξιωτικά για το ταλέντο του. Ίσως να αξίζει καλύτερης μεταχείρισης, αλλά θα πρέπει να την κερδίσει με το σπαθί του και όχι να την απαιτεί με διάφορα καμώματα.

Στη λίστα των «απογοητεύσεων» θα πρόσθεταν κάποιοι τον Αντώνη Φώτση, τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, τον Τζος Τσίλντρες και τον Τζανίρο Πάργκο, με... μόνιμο επιχείρημα πως ίσως δεν αξίζουν τα χρήματα που παίρνουν. Όμως το κριτήριο για την αξιολόγηση ενός παίκτη δεν (πρέπει να) είναι το κόστος του, αλλά η προσφορά του στο παρκέ. Σίγουρα ο Αντώνης Φώτσης δεν άρχισε καλά τη χρονιά και δεν έχει σταθερότητα στην απόδοσή του, αλλά με την επιστροφή του έφερε στοιχεία που έλειπαν από τη φροντ λάιν του Παναθηναϊκού. Σίγουρα ο Γιασικεβίτσιους δεν είναι στον Παναθηναϊκό ο «διαστημικός» πλέι μέικερ που θαυμάσαμε με Μακάμπι, Μπαρτσελόνα και εθνική Λιθουανίας, αλλά δεν παύει να είναι ένας ηγέτης εντός κι εκτός παρκέ, που μπορεί να κρίνει έναν αγώνα με μία ενέργεια. Σίγουρα ο Τζος Τσίλντρες δεν είναι ο παίκτης που θα πάρει όλη την ομάδα στις πλάτες του και θα σκοράρει σε κρίσιμες στιγμές, αλλά τα κάνει όλα (στο παρκέ), έστω και αν δεν συμφέρει (οικονομικά). Σίγουρα ο Τζανίρο Πάργκο δεν έκανε απολύτως αισθητή την παρουσία του στο διάστημα που βρίσκεται στην Ελλάδα, αλλά πρόσφερε αθόρυβα σε αρκετά παιχνίδια και για εκείνον υπάρχει πάντα το ελαφρυντικό πως ήρθε μεσούσης της περιόδου και λίγο ο τραυματισμός, λίγο ο «αποκλεισμός» του από το ρόστερ για την Α1, δεν τον βοηθούν να βρει αγωνιστικό ρυθμό και σαφή ρόλο στην ομάδα.

Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς και ο Παναγιώτης Γιαννάκης είναι αρκετά έξυπνοι και έμπειροι προπονητές για να διακρίνουν τα κακώς κείμενα των ομάδων τους. Το προσεχές καλοκαίρι, ανεξάρτητα από το ποιος θα χαμογελάσει στο πρωτάθλημα και την Ευρωλίγκα, θα κάνουν τις απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις. Μην περιμένετε ξηλώματα ρόστερ και μαζική έλευση παικτών, στις οποίες μας είχε συνηθίσει κυρίως ο Ολυμπιακός τα προηγούμενα χρόνια. Οι δύο «αιώνιοι» έχουν φτάσει σε ένα επίπεδο να χρειάζονται απλές πινελιές και όχι... βάψιμο για να γίνουν ακόμη καλύτεροι.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο mesastiraketa@yahoo.com