ΠΑΟ για μεγάλα πράγματα

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Αυτή τη φορά η απόδοση του Παναθηναϊκού απέναντι στη Σιένα δεν ήταν το ίδιο μεγαλειώδης και αψεγάδιαστη όπως στο ματς της Τρίτης. Μεγαλειώδης όμως ήταν ο χαρακτήρας που έδειξε και πάλι η ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ικανός να της χαρίσει το πέμπτο ευρωπαϊκό αστέρι στη φανέλα στο φάιναλ φορ του Βερολίνου. Εκεί που περισσότερο από την ποιότητα ή τη χημεία μιας ομάδας μετρούν η καρδιά και τα... «καρύδια».

Σε αντίθεση με το τρίτο ματς της σειράς, οι «πράσινοι» αυτή τη φορά είχαν αντίπαλο. Η αγωνιστική φιλοσοφία δεν άλλαξε-και δεν υπήρχε λόγος άλλωστε-αφού η συνταγή αποδείχτηκε απόλυτα πετυχημένη. Η Σιένα έδειχνε για τα πρώτα 15 λεπτά να εγκλωβίζεται με τον ίδιο τρόπο στην άμυνα του Παναθηναϊκού, θαρρείς και δεν πήρε το μάθημά της δύο βράδια πριν στο ίδιο γήπεδο. Ο Σπανούλης ήταν και πάλι εξαιρετικός οργανωτικά και όποτε χρειάστηκε εκτελεστικά, η μπάλα κυκλοφορούσε ήρεμα «σπάζοντας» την πίεση, ενώ Μπατίστ, Νίκολας και Περπέρογλου πρόσφεραν τον οβολό τους στο σκοράρισμα. Στην άμυνα όμως υπήρχε μία διαφορά με... ονοματεπώνυμο σε σχέση με το προηγούμενο ματς: Τερέλ ΜακΙντάιρ. Ο κοντορεβιθούλης πλέι μέικερ ήταν η μοναδική ουσιαστική απειλή για τον Παναθηναϊκό και ο λόγος που η ομάδα του παρέμεινε «ζωντανή» στη διεκδίκηση της νίκης, αφού διαφορετικά τα πάντα θα είχαν κριθεί από το πρώτο ημίχρονο. Η σπουδαία απόδοσή του έκανε και τους συμπαίκτες του να αναθαρρήσουν και γρήγορα βρήκε κάποιους συμπαραστάτες.

Οι γηπεδούχοι έδειχναν να έχουν το πάνω χέρι, αγωνιστικά και ψυχολογικά, όταν προηγήθηκαν με 72-69 περίπου επτά λεπτά πριν το τέλος του αγώνα. Όμως οι παίκτες του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, λες και έπαιζαν με ωτοασπίδες και δίχως ίχνος... τρικυμίας, δεν επηρεάστηκαν από την «καυτή» ατμόσφαιρα, έδειξαν ανθεκτικότητα στο «ξύλο» της ιταλικής άμυνας και είχαν τις απαντήσεις. Κάπως έτσι ήρθε πέρα για πέρα δίκαια η πρόκριση για τον Παναθηναϊκό απέναντι σε μία καλή, αλλά όχι καλύτερή του ομάδα.

Και τώρα λοιπόν Βερολίνο... Σε λιγότερο από ένα μήνα Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός θα διεκδικήσουν την πρόκριση στον τελικό της Ευρωλίγκας. Είναι γραφτό φαίνεται να κονταροχτυπηθούν και για τους τρεις τίτλους που διεκδικούν, Κύπελλο, Ευρωλίγκα και εκτός απροόπτου πρωτάθλημα. Ο καλύτερος ας κερδίσει και ας φέρει την κούπα στην Ελλάδα. Όχι όπως συνέβη σε Τελ Αβίβ και Σαραγόσα το 1994 και το 1995. Γιατί η νίκη μόνο στον ημιτελικό δεν θα προσφέρει τίποτα, παρά μόνο γόητρο και... καζούρα των νικητών στους ηττημένους. Όσο για αυτούς που θα ταξιδέψουν στη Γερμανία, προσοχή: η αστυνομία εκεί δεν αστειεύεται και οι «παλικαριές» που κάνουν μερικοί στα μέρη μας δεν θα... περάσουν.

Δύο επισημάνσεις για το τέλος:

1) Η Σιένα προσπαθεί να γίνει μία μικρογραφία του Παναθηναϊκού. Είμαι βέβαιος πως ο Σιμόνε Πιανιτζάνι έχει πρότυπό του τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και έχει «ξεπατικώσει» πολλά από τα επιθετικά του συστήματα παρακολουθώντας επί ώρες κασέτες με αγώνες των «πρασίνων». Ο συμπαθής κόουτς έχει αποδειχτεί καλός εξ αποστάσεως μαθητής-ή καλύτερα μιμητής-του «Ζοτς», ωστόσο όσο ικανός και αν είναι ένας μάγειρας, αν δεν έχει τα κατάλληλα υλικά, το φαγητό του δεν θα είναι το ίδιο νόστιμο με αυτό ενός σεφ πολυτελούς ξενοδοχείου. Ο Ομπράντοβιτς έχει την πολυτέλεια να ψωνίζει τα δικά του υλικά από το πάνω ράφι και χωρίς να υπολογίζει κόστος. Ας είναι καλά οι Γιαννακόπουλοι. Η Πιανιτζάνι με το πορτοφόλι που του παρέχεται μάλλον δεν μπορεί να μαγειρέψει καλύτερα... Σε μία σειρά που κρίνεται στις τρεις νίκες, ο καλύτερος κερδίζει πάντα. Όσο λιγότερα είναι τα ματς, τόσο αυξάνεται η πιθανότητα της έκπληξης.

2) Ο Ντρου Νίκολας αποδεικνύεται λίρα εκατό για τον Παναθηναϊκό. Μπορεί να καθυστέρησε να μπει στο κλίμα της ομάδας και να αφομοιώσει τα πολύπλοκα συστήματα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ωστόσο κάλλιο αργά παρά ποτέ. Βρήκε ρόλο στην ομάδα, προσαρμόστηκε στη μετάλλαξή του από το βαρύ πυροβολικό μιας ομάδας (όπως ήταν σε Μπενετόν Τρεβίζο και Εφές Πίλσεν) σε ρολίστα πολυτελείας, ενώ παρότι το σώμα του δεν τον βοηθά καταβάλει φιλότιμες προσπάθειες στην άμυνα. Η προσφορά του στην πρόκριση επί της Σιένα-και στα τέσσερα ματς-ήταν πολύτιμη. Μήπως ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς βρήκε έναν ακόμη Αμερικανό που τον καταλαβαίνει μετά τον Μάικ Μπατίστ;

*Διαβάστε το κείμενο του Αντώνη Κατσίκη για τη νίκη-πρόκριση του Ολυμπιακού στη Μαδρίτη επί της Ρεάλ.

*Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο mesastiraketa@yahoo.com