Ο Παπαλουκάς ανώτερος του... ανώτερου Γιαννάκη

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Είναι περίεργη «ράτσα» οι παλαίμαχοι... Πολλοί εξ αυτών μην έχοντας ποτέ καταφέρει να συμβιβαστούν με την αποχώρηση από την ενεργό δράση και την μετα-αθλητισμόν ζωή τους αναφέρονται απαξιωτικά στις διάδοχες γενιές. «Εμείς παίζαμε με ελάχιστα χρήματα, σε άθλιες συνθήκες, ματώναμε τη φανέλα, δεν είχαμε ιατρική υποστήριξη, ενώ σήμερα οι νέοι...» αρχίζουν πολλές από τις προτάσεις τους θυμίζοντας κάτι από τους δύο γέρους του Muppet Show, που σχολίαζαν τους πάντες και τα πάντα. Δικαιολογημένα οι περισσότεροι «απόστρατοι» μπορούν να έχουν παράπονο από τη... ζωή, γιατί βλέπουν αθλητές με πολύ λιγότερο ταλέντο και προσπάθεια, αλλά με πολλή περισσότερη προβολή και τύχη να έχουν γίνει πολυεκατομμυριούχοι από τα 25 τους, ενώ οι ίδιοι είναι υποχρεωμένοι να δουλεύουν μέχρι τα γεράματα για τα προς το ζην. Ωστόσο με τέτοιες γενικεύσεις και ισοπεδωτικές κρίσεις χάνουν το δίκιο τους και μοιραία κακοχαρακτηρίζονται. Ειδικά από εκείνους που δεν πρόλαβαν να είναι «μάρτυρες» των κατορθωμάτων τους στα γήπεδα και τους θεωρούν γέρους «φαφλατάδες», που απλώς ζηλεύουν...

Οι πραγματικά «μεγάλοι» αθλητές του παρελθόντος δεν έχουν ανάγκη να κατακρίνουν τους νέους και να μπαίνουν σε διαδικασίες ατυχών και άκαιρων συγκρίσεων μαζί τους. Αφήνουν τα κατορθώματά τους να μιλούν μόνα τους, είτε μέσα από τα «φτωχότερα» μέσα καταγραφής των προσπαθειών τους στην εποχή τους (εφημερίδες, βιντεοκασέτες κλπ.), είτε μέσα από τις εξιστορήσεις των παλαιότερων στους νεότερους. Στην κατηγορία των ανθρώπων αυτών ανήκει μεταξύ άλλων ο Παναγιώτης Γιαννάκης. «Ο Θοδωρής είναι πολύ καλύτερος από ό,τι ήμουν εγώ», δήλωσε σε συνέντευξή του στον ισπανικό Τύπο όταν τέθηκε θέμα σύγκρισής του με τον Θοδωρή Παπαλουκά.

Κι έχει δίκιο... Ασφαλώς μιλάμε για δύο εντελώς διαφορετικές μπασκετικές εποχές και δύο ασύγκριτα μεγέθη. Όμως ο «Τεό» μπορεί να χαρακτηριστεί εξελιγμένο μοντέλο του Παναγιώτη Γιαννάκη. Πλέι μέικερ με τη σωματοδομή και το ύψος του «δράκου» δεν υπήρχε αντίστοιχο στην εποχή του στην Ευρώπη. Ήταν αυτός που ως σχεδόν δίμετρο γκαρντ πρόσφερε ισορροπία στο παιχνίδι της Εθνικής ομάδας και του Άρη καλύπτοντας το έλλειμμα ύψους και καλής άμυνας του σούτινγκ γκαρντ Νίκου Γκάλη. Η ηγετική του φυσιογνωμία ήταν δεδομένη και όσοι τυχόν έκαναν το λάθος να μιλήσουν για ετερόφωτο αστέρι, που έπαιρνε τη λάμψη του από τον «Νικ» (κάτι αντίστοιχο του Σκότι Πίπεν για τον Μάικλ Τζόρνταν των Σικάγο Μπουλς), αρκεί να δουν την προσφορά του εν τη απουσία του Νίκου Γκάλη ή όταν έπαψαν να είναι συμπαίκτες.

Η μεγάλη διαφορά, ωστόσο, που έχει με τον Θοδωρή Παπαλουκά είναι το «καθαρό μυαλό». Μπορεί ο Παναγιώτης Γιαννάκης να διδάσκει στους παίκτες του και τους φιλάθλους του Ολυμπιακού την υπομονή, λέξη που δεν λείπει ποτέ από τις δηλώσεις του, αλλά ως αθλητής ήταν αρκετές φορές παρορμητικός και περισσότερο του δέοντος ενθουσιώδης. Το αντίθετο δηλαδή του Παπαλουκά, ο οποίος γνωρίζει σχεδόν πάντα ποια είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή την κατάλληλη στιγμή, ενώ δεν υπολείπεται του προπονητή του ούτε σε ύψος, ούτε σε ηγετικό προφίλ και πάθος, ούτε πλέον και σε τίτλους, έστω και αν αυτοί για την ώρα έχουν έρθει εκτός συνόρων.

Ο Θοδωρής Παπαλουκάς είναι η βελτιωμένη version του παίκτη Παναγιώτη Γιαννάκη. Και ο πολύ πιο ώριμος και συνειδητοποιημένος από τα χρόνια της μπασκετικής νιότης του «δράκος» έχει τη διορατικότητα, αλλά και πάνω από όλα την ανωτερότητα να το αναγνωρίσει...

*Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο mesastiraketa@yahoo.com