Ο Ολυμπιακός «μεγαλώνει» και «χτίζει» χαρακτήρα

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Ο Ολυμπιακός βρίσκεται πλέον μία ανάσα από την πρώτη του παρουσία σε φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια. Διαφύλαξε ως κόρη οφθαλμού το πλεονέκτημα έδρας που με τόσο κόπο κατέκτησε στη Βιτόρια απέναντι στην Τάου στη φάση των «16» και πλέον θα έχει τρεις ευκαιρίες για να ολοκληρώσει την αποστολή του.

Αυτό ίσως όμως είναι το μικρότερο κέρδος για τους «ερυθρόλευκους». Το μεγαλύτερο είναι πως μέρα με τη μέρα «μεγαλώνουν» σαν ομάδα και χτίζουν χαρακτήρα νικητή, το απαραίτητο συστατικό στοιχείο για την κατάκτηση τίτλων. Κι όμως ποιος πίστευε κάτι τέτοιο στις 20 Φεβρουαρίου. Πριν από 32 ημέρες ο Ολυμπιακός έχανε στον τελικό του Κυπέλλου από τον Παναθηναϊκό, μα πάνω από όλα έδειχνε να χάνει την ηρεμία του, την εμπιστοσύνη του κόσμου και την πίστη στις δυνατότητές του. Μέσα σε περίπου ένα μήνα η απογοήτευση έδωσε τη θέση της στον ενθουσιασμό, η αμφισβήτηση στην εμπιστοσύνη και η αμφιβολία στην αυτοπεποίθηση.

Η νίκη στον αγώνα πρωταθλήματος επί του Παναθηναϊκού ήταν η αρχή της ανάκαμψης, ο θρίαμβος στη χώρα των Βάσκων επί της Τάου η επιβεβαίωση και το 2-0 επί της Ρεάλ Μαδρίτης η λογική συνέχεια. Τα τρεμάμενα χέρια παικτών στα κρίσιμα τελευταία λεπτά του τελικού του Ελληνικού έχουν γίνει πλέον γίνει στιβαρά μπράτσα, η τρικυμία εν κρανίο έχει μετατραπεί σε... νηνεμία και στις φλέβες των παικτών ρέει κρύο αίμα, αλλά η καρδιά τους παραμένει ζεστή. Ο Ολυμπιακός μαθαίνει να νικά τα μεγάλα ματς. Όχι αυτά στα οποία είναι εμφανώς καλύτερος του αντιπάλου, αλλά αυτά που κρίνονται στις λεπτομέρειες και στο χαρακτήρα κάθε ομάδας. Οι πραγματικά μεγάλες ομάδες φαίνονται σε συνθήκες πίεσης και ο αυτός ο Ολυμπιακός έχει αρχίσει να αντεπεξέρχεται σε αυτό το βάρος. «When the going gets tough the tough get going», που λένε και οι Αμερικάνοι.

Πέρα από τους παίκτες, ωστόσο, χαρακτήρα «χτίζει» και ο κόσμος του Ολυμπιακού. Οι απαιτητικοί και ανυπόμονοι φίλαθλοι των «ερυθρολεύκων» έχουν... επηρεαστεί από τη φιλοσοφία του Παναγιώτη Γιαννάκη και επιδεικνύουν πρωτοφανή υπομονή. Ασφαλώς η εμπιστοσύνη αυτή δεν έρχεται μόνη της, αλλά με τις νίκες, τις πειστικές εμφανίσεις και τη διαπίστωση πως φέτος-επιτέλους-χτίζεται μία ομάδα σε γερές βάσεις. Αυτή η ψήφος εμπιστοσύνης όμως θα πρέπει να δοθεί ακόμη και όταν-νομοτελειακά-θα έρθουν οι ήττες. Γιατί ένα ακόμη γνώρισμα μίας πραγματικά μεγάλης ομάδας είναι ότι όταν δέχεται ένα πλήγμα δεν καταρρέει, αλλά μαθαίνει από αυτό και «χτίζει» πάνω στα διδάγματά του.

Και δύο παρατηρήσεις για τον αγώνα:

*Μεγάλο πράγμα το αίσθημα ασφάλειας... Ο Λιν Γκριρ από τη μέρα που δεν αισθάνεται να... απειλείται από την παρουσία του Τζανίρο Πάργκο είναι εξαιρετικός. Η επιλογή του πρώτου αντί του δευτέρου στο πλευρό του Τζος Τσίλντρες στην Α1 φαίνεται πως απελευθέρωσε πνευματικά τον Γκριρ και μπορεί πλέον να ξεδιπλώνει τις αρετές του. Όσο για τον Πάργκο, έχοντας ενσωματωθεί τελευταίος στην ομάδα και μένοντας εκτός ρόστερ Α1 είναι δύσκολο να βρει ρυθμό και ξεκάθαρο ρόλο στον Ολυμπιακό.

*Ο Τζος Τσίλντρες μπορεί εύκολα να κριθεί ως «λίγος» από κάποιους βάσει του συμβολαίου του. Αν όμως αφαιρέσουμε την ετικέτα με την τιμή από τη φανέλα του, είναι ένα πολύτιμο γρανάζι στη μηχανή του Ολυμπιακού. Κι όταν δεν είναι θετικός, τουλάχιστον δεν είναι αρνητικός. Έτσι θα πρέπει να κρίνεται, τουλάχιστον από όλους εμάς που δεν τον... πληρώνουμε.

Για τον χαρακτήρα του Ολυμπιακού τα είπαμε. Για το χαρακίρι του Παναθηναϊκού μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο του καλού συνάδελφου Τάσου Νικολόπουλου, που θα δημοσιευθεί εντός της ημέρας.

Απορίες, σχόλια και παρατήρησες, στο mesastiraketa@yahoo.com