Ναι στην Ευρωλίγκα, αλλά πως;

Γράφει ο Αντώνης Κατσίκης

Πανελλήνιος και Μαρούσι έδωσαν την Τρίτη τον τελευταίο τους αγώνα στη φετινή διοργάνωση του Eurocup και ο απολογισμός και για τις δύο ομάδες είναι θετικός. Ο Άρης, ο τρίτος εκπρόσωπος μας στη συγκεκριμένη διοργάνωση, είχε αποχαιρετήσει από πολύ νωρίς. Κανείς από τους τρεις εκπροσώπους μας δεν κατάφερε να φτάσει μέχρι το Final-8 που θα γίνει στο Τορίνο και ταυτόχρονα να πάρει το «εισιτήριο» για την Ευρωλίγκα της νέας περιόδου αν κατάφερνε να κατακτήσει το τρόπαιο.

Η ευρωπαϊκή χρονιά, όμως, τόσο για τον Πανελλήνιο όσο και για το Μαρούσι μπορεί να χαρακτηριστεί απόλυτα πετυχημένη. Αγωνιστικά κυρίως. Γιατί σε όλα τα υπόλοιπα θέματα, οι δύο αυτές ομάδες μάλλον μένουν μετεξεταστέες. Το ακριβώς αντίστροφο ισχύει για τον Άρη του Αντρέα Ματσόν. Οι «κίτρινοι» της Θεσσαλονίκης τα έκαναν…μούσκεμα αγωνιστικά αλλά στα υπόλοιπα φαίνεται να πληρούν τις προϋποθέσεις. Και όταν λέω «υπόλοιπα», τρία πράγματα έχω στο μυαλό μου. Το βάρος της φανέλας, το γήπεδο αλλά και το πόσο κόσμο κουβαλάει κάθε ομάδα πίσω της.

Ξεκινώντας από το Μαρούσι, θα κάνουμε τον απολογισμό των τριών ελληνικών ομάδων που πήραν μέρος φέτος στο Eurocup. Η ομάδα του Σούλη Μαρκόπουλου κληρώθηκε με τη Ζαντάρ, τη Ρίγα και τη Ροάν. Όλοι στην ομάδα των «βορείων προαστίων» θεωρούσαν πως η πρόκριση δεν ήταν κάτι ανέφικτο. Ακόμη και ως δεύτερη, η ομάδα του Αμαρουσίου είχε τύχη να περάσει στην επόμενη φάση. Τελικά, η παρέα του Κώστα Καϊμακόγλου όχι απλά προκρίθηκε αλλά έκοψε και πρώτη το νήμα στον όμιλο της.

Στη συνέχεια, όμως, τα πράγματα δυσκόλεψαν πάρα πολύ. Στο δρόμο του Αμαρουσίου βρέθηκε μια ελληνική ομάδα (Πανελλήνιος) αλλά και οι δύο πιο ισχυρές της Ρωσίας μετά την άπιαστη ΤΣΣΚΑ Μόσχας (Ντιναμό Μόσχας, Κίμκι). Τελικά, και παρά το αρχικό «δύο στα δύο», το Μαρούσι δεν τα κατάφερε. Στη συνέχεια ήρθαν τέσσερις ήττες με αποτέλεσμα να τερματίσει τρίτο στον όμιλο του.

Ο Πανελλήνιος αφού έδωσε προκριματικά για να μπει στους ομίλους, βρήκε στο τέταρτο γκρουπ τον Άρη, την Τουρκ Τέλεκομ και τη Μπνέι Χασαρόν να τον περιμένουν. Στην Κυψέλη ήξεραν καλά πως δεν είναι το φαβορί για την πρόκριση. Και αυτό έγινε σαφές μετά το κακό ξεκίνημα και τις δύο ήττες. Η ομάδα του Ηλία Ζούρου, όμως, κάνοντας μια επική αντεπίθεση κατάφερε να προκριθεί στην επόμενη φάση και να αφήσει εκτός συνέχειας τον Άρη. Οι «Ολυμπιονίκες» βρέθηκαν, στον ίδιο όμιλο με το Μαρούσι και χρειάστηκε να έρθει η τελευταία αγωνιστική του ΤΟΠ-16 για να πάρουν μια νίκη.

Δεν χρειάζεται ξεχωριστός απολογισμός για αυτές τις δύο ομάδες για τον απλούστατο λόγο πως ό, τι ισχύει για τον έναν, ισχύει και για τον άλλο. Οπότε ο απολογισμός θα είναι κοινός. Τα εμπόδια της Ζαντάρ, της Ρίγα, της Ροάν, της Μπνέι Χασαρόν, μπορεί να τα περάσει μια μικρομεσαία ελληνική ομάδα και στη πλειοψηφία των περιπτώσεων άνετα. Τι γίνεται, όμως, όταν στο δρόμο σου βρεθούν ομάδες όπως η Τουρκ Τέλεκομ, η Ντιναμό Μόσχας και η Κίμκι; Η άποψη μου είναι πως απλά δεν προκρίνεσαι. Γιατί; Είναι πολύ απλό, όταν δεν μπορείς να αγωνιστείς στη φυσική σου έδρα, λόγω ακαταλληλότητας του γηπέδου και χρειάζεται να παίξεις στο «Ελληνικό» και στο ΟΑΚΑ ή σε οποιοδήποτε άλλο «ξένο» γήπεδο, μπροστά σε 500 άτομα στην καλύτερη των περιπτώσεων, πώς να τα καταφέρεις; Όταν μάλιστα, ο όγκος των οπαδών σου δεν ξεπερνά τις 5.000 σε όλη την Ελλάδα, είναι λάθος να αγωνίζεσαι σε γήπεδο δέκα και είκοσι χιλιάδων θέσεων. Μαρούσι και Πανελλήνιος, λοιπόν, γι'αυτό την πάτησαν και έμειναν σχετικά πρόωρα εκτός…

Ένα άρθρο του Μιχάλη Λεάνη στη «Sportday» στις 3/2/2007, είναι η καλύτερη πάσα για αυτό που θέλω να γράψω για τον Άρη αλλά και η καλύτερη αιτιολόγηση του πώς… κατάφεραν, γιατί περί κατορθώματος πρόκειται, να μείνουν οι «κίτρινοι» εκτός συνέχειας από τον πρώτο κιόλας γύρο. «Θρύλοι, μύθοι και φανέλες-ξωτικά» ήταν ο τίτλος του άρθρου του Μιχάλη, ο οποίος αναφερόταν με το κείμενο του στην πρόκριση του Άρη στο ΤΟΠ-16 της Ευρωλίγκα εκείνης της περιόδου. Η φανέλα του Άρη έκανε τα μαγικά της, έγραφε χαρακτηριστικά ο Μιχάλης, θέλοντας να δείξει πόσο βαριά είναι η φανέλα των «κιτρίνων» και δίκιο είχε. Τι γίνεται, όμως, όταν και κόσμο έχεις στο πλευρό σου και γήπεδο-κόλαση αλλά εσύ νομίζεις πως θα προκριθείς μόνο λόγω του βάρους της φανέλας; Αποκλείεσαι από κάποια…Μπνέι Χασαρόν.

Πώς θα γινόταν μια εκ των τριών ελληνικών ομάδων να φτάσει φέτος μέχρι την κατάκτηση του τροπαίου στο Eurocup; Μόνο με έναν τρόπο. Έχοντας τη φανέλα και τον κόσμο του Άρη και τη μαχητικότητα του Πανελληνίου και του Αμαρουσίου. Αλλά επειδή αυτό δεν γίνεται, ας σκεφτούμε πιο γήινα. Αυτές οι τρεις ομάδες, όπως όλα δείχνουν, μαζί και με τον Πανιώνιο θα παλέψουν για το τρίτο εισιτήριο που οδηγεί στα προκριματικά της Ευρωλίγκα της νέας περιόδου; Και ναι, εγώ είμαι υπέρ των εκπλήξεων και των μεγάλων συγκινήσεων. Και ναι, να βγει μια μικρομεσαία ομάδα του πρωταθλήματος στην Ευρωλίγκα, αλλά πως θα γίνει αυτό; Με «δανεικό» γήπεδο και 500 άτομα στην εξέδρα; Μήπως θα ήταν καλύτερο να υπάρξει και τρίτη ομάδα με εγγυημένο συμβόλαιο; Μια ομάδα που να πληροί όλες τις προδιαγραφές και ας ξεκινάει την προσπάθειας της από τα προκριματικά…

*Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο antonis33@hotmail.com