Αυτοί που εύχονται καθημερινά «ψόφο», στεναχωριούνται τώρα;

Μόνο κάποιες πραγματικά σοκαριστικές στιγμές μπορούν να μας κάνουν να αναθεωρήσουμε αντιλήψεις, να μας κάνει να έχουμε δεύτερες σκέψεις, να αποφύγουμε κάποιες ενέργειες στο μέλλον και κυρίως να μας οδηγήσει στο να… βουτάμε τη γλώσσα μας στο μυαλό πριν ξεστομίσουμε τις «χοντράδες».

Το αεροπορικό δυστύχημα που συγκλονίζει τον πλανήτη, γέμισε θλίψη τον ποδοσφαιρικό κόσμο και όσους άμεσα ή έμμεσα ασχολούνται με το άθλημα και στεναχώρησε σχεδόν κάθε νοήμονα άνθρωπο, ακόμα κι αν αυτός δεν γνώριζε καν το όνομα της Βραζιλιάνικης ομάδας Σαπεκοένσε, η αποστολή της οποίας ταξίδευε με το μοιραίο αεροσκάφος.

Υπάρχουν βέβαια και οι κάφροι, που ναι μεν έχουν το δικαίωμα να μην αισθάνονται απολύτως τίποτα για την τραγωδία, αλλά ξεπερνούν τα όρια της ασέβειας και το μόνο που τους ενδιαφέρει, είναι το τι θα γίνει στοιχηματικά με τη συγκεκριμένη αναμέτρηση που δεν έγινε. Με αυτούς δεν θα ασχοληθούμε, είναι ανάξιοι λόγου και οποιασδήποτε αναφοράς.

Ας έρθουμε τώρα στα… δικά μας, σε αυτά που λέμε και γράφουμε εμείς οι δημοσιογράφοι. Όταν οι … τσιτάτες ατάκες όπως «τραγωδία η ομάδα», «ματς ζωής ή θανάτου», «τους πήρε το σκαλπ», τις χρησιμοποιούμε καθ’ υπερβολή και σε τέτοιες στιγμές καταλαβαίνουμε ότι χάνουν απολύτως το νόημά τους, όταν πλέον η μεταφορική χρήση των φράσεων, γίνεται κυριολεκτική.

Το ίδιο περίπου συμβαίνει συχνά και στα αποδυτήρια, όταν -ειδικά από προπονητές- ακούγονται συνεχώς φράσεις του τύπου «να πεθάνουμε στο γήπεδο», «δεν θα γυρίσουμε σπίτια μας αν χάσουμε» κι άλλα τέτοια, με σκοπό να εμψυχωθεί και να πωρωθεί η ομάδα. Χωρίς να αποτελεί αυτό μομφή, μιας και αυτά ακούγονται παντού και όχι μόνο στη χώρα μας, μετά από τέτοιες τραγωδίες, αυτές οι ατάκες ίσως να… βουβαίνουν τα αποδυτήρια.

Παρατηρείται το ίδιο φαινόμενο και με τη θετική χροιά πολλές φορές με τους πρωταγωνιστές να θέλουν να εκφράσουν την ευτυχία τους, με… πανηγυρικές δηλώσεις όπως «μετά αυτό αυτόν τον τίτλο μπορώ να πεθάνω ευτυχισμένος». Όλα αυτά, στα αυτιά και στα μάτια μας δεν προκαλούν καμία εντύπωση, δεν μας ανατριχιάζουν, δεν μας ξενίζουν. Σήμερα μόνο τα αντιμετωπίζουμε ως… τραγική ειρωνεία!

Αυτό ακριβώς συνέβη με τον προπονητή της Σαπεκοένσε, Κάιο Τζούνιορ, ο οποίος λίγο μετά τον θρίαμβο επί της Σαν Λορένσο και την πρόκριση στον τελικό του Κόπα Σουνταμερικάνα , δήλωνε στην συνέντευξη Τύπου: «Αν πέθαινα σήμερα, θα πέθαινα ευτυχισμένος». Τώρα είναι νεκρός…

Αυτό όμως που ξεπερνά την ανθρώπινη λογική, είναι οι κατάρες των οπαδών σε καθημερινή βάση. Εδώ και χρόνια έχουν ξεπεραστεί όλα τα όρια και πλέον οι ατάκες «να βγάλετε καρκίνο», «ψόφο στον τάδε», «να πέσει το αεροπλάνο της τάδε ομάδας», είναι μια συνηθισμένη έκφραση οργής ή απλά δυσαρέσκειας σε κάτι. Στον αντίπαλο παίκτη, στο δημοσιογράφο με του οποίου τις απόψεις διαφωνεί, στον οπαδό της άλλης ομάδας. Τόσος πολιτισμός, τέτοια κουλτούρα, τόσος σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή!

Κι όμως όλοι αυτοί τώρα στεναχωριούνται που χάθηκε μια ομάδα, στεναχωριούνται γιατί ΔΕΝ είναι η ομάδα που θα αγωνιστεί με τη δική τους την επόμενη Κυριακή ή δεν είναι ο παραδοσιακός αντίπαλος τους, γιατί δεν επέβαιναν στο αεροπλάνο άνθρωποι που οι ίδιοι τους είχαν καταραστεί. Αλήθεια, πως θα ένιωθαν αν όντως έχαναν τη ζωή τους, αυτοί που ήταν αποδέχτες των… ευχών τους;

Αύριο, άντε μεθαύριο, η συγκίνηση θα ξεπεραστεί και ξανά οι κατάρες και τα «ψόφος» θα… εμπλουτίζουν την καθημερινότητα τους και μάλιστα όχι μόνο τη γηπεδική ή την οπαδική!